ΥΣΤΑΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ & ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ

α) Προωθηθῇ ἡ ἀρξαμένη διά Πανορθοδόξων προσυνοδικῶν Διασκέψεων προετοιμασία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

β) Ἐνεργοποιηθῇ ἡ ὑπό τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τοῦ ἔτους 1993 συμφωνία διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ ἐκκρεμοῦντος θέματος τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς.

γ) Ἐνισχυθῇ διά περαιτέρω Θεολογικῶν δυνάμεων ἡ πανορθοδόξως ἀποφασισθεῖσα συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τούς διεξαγομένους θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν μή Ὀρθοδόξων.

δ) Διακηρυχθῇ καί αὖθις τό ζωηρόν ἐνδιαφέρον συνόλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά τό φλέγον καί ἐπεῖγον θέμα τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, καί ὑποστηριχθῇ πανορθοδόξως ἡ σχετική πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

ε) Συσταθῇ Διορθόδοξος Ἐπιτροπή πρός μελέτην τῶν ἀναφυομένων σήμερον ζητημάτων βιοηθικῆς, ἐπί τῶν ὁποίων ὁ κόσμος ἀναμένει δεδικαιολογημένως καί τήν τοποθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας.

 ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ

Το κλίμα, η σημασία και κρισιμότητα της Ιεράς αυτής  Πανορθοδόξου Συνάξεως -Συνόδου   αλλά και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα που θα συζητηθούν σε αυτό όντως μείζον γεγονός φαίνονται και από την εισήγηση και την προσφώνηση του ιδίου του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου ενώπιον όλων των ηγετών της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Πνευματικός και προς το παρόν αδιαμφισβήτητος  ηγέτης των 300.000.000 και πλέον Ορθοδόξων στον κόσμο ξεκινά την Λόγο του ενώπιον των Προκαθημένων με την όχι τυχαία αλλά και γεμάτη νοήματα συμβολική φράση  «Αἶνον καί δοξολογίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἐν Τριάδι Ἁγίῳ Θεῷ, ὅτι ἠξίωσεν ἡμᾶς καί πάλιν ἵνα συνέλθωμεν ἐπί τό αὐτό οἱ πεπιστευμένοι ὑπό τοῦ ἐλέους Αὐτοῦ τήν διακονίαν τῆς προεδρίας τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Αὐτοκεφάλων καί Αὐτονόμων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Κέντρῳ, πρός ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἐν Χριστῷ ἀρρήκτου ἑνότητος ἡμῶν καί διαβούλευσιν ἐπί τῶν ἀπασχολούντων τήν Ἐκκλησίαν ζητημάτων ἐν τῇ ἐκπληρώσει τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.» Ενώ με σαφήνεια έδωσε και προέταξε το θέμα της ενότητας χωρίς να φοβηθεί να πει την σκληρή αλήθεια για τους κλειδωνισμούς  και την υφιστάμενη κατάσταση της ανά τον κόσμο Ορθοδόξου Εκκλησίας αναφέροντας επί λέξη τα εξής σημαντικά με σημειολογικές αναφορές και εν πολλοίς τελικώς ιστορικά λόγια  τονίζοντας ότι  «ὀφείλομεν νά ὁμολογήσωμεν ἐν εἰλικρινείᾳ ὅτι ἐνίοτε παρέχομεν τήν εἰκόνα ἐλλιποῦς ἑνότητος ὡς νά μή εἴμεθα μία Ἐκκλησία, ἀλλά συνομοσπονδία ἤ ὁμοσπονδία Ἐκκλησιῶν. Τοῦτο ὀφείλεται ἐν πολλοῖς εἰς τόν θεσμόν τῆς αὐτοκεφαλίας, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τήν δομήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ θεσμός οὗτος ἀνάγεται, ὡς γνωστόν, εἰς τήν ἀρχαίαν Ἐκκλησίαν, ὅτε ἴσχυεν ἡ λεγομένη «Πενταρχία» τῶν παλαιφάτων Ἀποστολικῶν ἑδρῶν καί Ἐκκλησιῶν, ἤτοι τῆς Ρώμης, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς Ἀντιοχείας καί τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ κοινωνία καί «συμφωνία» τῶν ὁποίων ἐξέφραζε τήν ἑνότητα τῆς καθόλου Ἐκκλησίας ἐν τῇ οἰκουμένῃ. Ἡ Πενταρχία αὕτη διεσπάσθη μετά τό τραγικόν Σχῖσμα τοῦ 1054 μ. Χ. μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως ἀρχικῶς, καί κατ᾿ ἐπέκτασιν μεταξύ Ρώμης καί τῶν λοιπῶν Πατριαρχείων. Εἰς τά ἐναπομείναντα μετά τό Σχῖσμα τέσσαρα Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα προσετέθησαν ἀπό τῶν μέσων τῆς δευτέρας χιλιετίας μέχρι σήμερον καί ἄλλαι αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι μέχρι τῆς κρατούσης σήμερον διαρθρώσεως τῆς ἀνά τόν κόσμον Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀλλ᾿ ἐνῷ τό ἀρχικόν σύστημα τῆς Πενταρχίας ἐπήγαζεν ἐκ τοῦ σεβασμοῦ πρός τήν ἀποστολικότητα καί τήν ἰδιαιτερότητα τῶν παραδόσεων τῶν παλαιφάτων Πατριαρχείων, τό δέ αὐτοκέφαλον τῶν μετά ταῦτα Ἐκκλησιῶν ἐκ τοῦ σεβασμοῦ τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητος τῶν λαῶν, εἰς τό ὅλον σύστημα τῆς αὐτοκεφαλίας παρεισέφρυσε κατά τούς νεωτέρους χρόνους, ἐκ κοσμικῶν ἐπιρροῶν, τό πνεῦμα τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, ἤ καί ἔτι χεῖρον, τοῦ πολιτειακοῦ κρατισμοῦ, εἰς τρόπον ὥστε βάσιν τῆς αὐτοκεφαλίας νά ἀποτελῇ πλέον τό ἑκάστοτε κοσμικόν κράτος, τοῦ ὁποίου τά ὅρια, ὡς γνωστόν, δέν παραμένουν σταθερά, ἀλλ᾿ἐξαρτῶνται ἐκ τῆς ἱστορικῆς συγκυρίας. Ἐφθάσαμεν οὕτως εἰς τήν ἀντίληψιν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ὁμοσπονδίαν ἐθνικῶν Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι οὐχί σπανίως δίδουν προτεραιότητα εἰς τά ἐθνικά συμφέροντα εἰς τάς μεταξύ ἀλλήλων σχέσεις. Πρό τῆς εἰκόνος ταύτης, ἡ ὁποία ἐνθυμίζει πως τήν ἐν Κορίνθῳ κατάστασιν, ὅτε ἐγράφη ἡ Α' πρός Κορινθίους ἐπιστολή, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θά ἠρώτα: μεμέρισται ἡ Ὀρθοδοξία; Τό ἐρώτημα τοῦτο τίθεται ὑπό πολλῶν παρατηρητῶν τῶν Ὀρθοδόξων πραγμάτων εἰς τάς ἡμέρας μας.

Βεβαίως, ἡ ἀπάντησις εἰς τό ἐρώτημα τοῦτο, ἡ ὁποία συνήθως δίδεται, εἶναι ὅτι παρά τήν διοικητικήν κατάτμησιν ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἡνωμένη ἐν τῇ πίστει, τοῖς Μυστηρίοις κ.λ.π. Ἀλλ᾿ εἶναι τοῦτο ἀρκετόν; Ὅταν ἐνώπιον τῶν μή Ὀρθοδόξων ἐμφανιζώμεθα ἐνίοτε διῃρημένοι εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους καί ἀλλαχοῦ ἤ ὅταν ἀδυνατῶμεν νά προχωρήσωμεν εἰς τήν πραγματοποίησιν τῆς πρό πολλοῦ ἀναγγελθείσης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας∙ ἤ στερώμεθα μιᾶς ἑνιαίας φωνῆς ἔναντι τῶν συγχρόνων προβλημάτων καί, ἀντ᾿ αὐτοῦ, συγκροτῶμεν διμερεῖς διαλόγους ἐπί τῶν θεμάτων τούτων μετά τῶν μή Ὀρθοδόξων∙ ἤ ὅταν ἀδυνατῶμεν νά συγκροτήσωμεν ἑνιαίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν τῇ λεγομένῃ Διασπορᾷ συμφώνως πρός τάς ἐκκλησιολογικάς καί κανονικάς ἀρχάς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν∙ πῶς δυνάμεθα νά ἀποφύγωμεν τήν εἰκόνα τοῦ μερισμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, καί δή καί ἐπί τῇ βάσει μή θεολογικῶν, κοσμικῶν κριτηρίων;

Ἔχομεν, ὅθεν, ἀνάγκην περισσοτέρας ἑνότητος, ὥστε νά ἐμφανιζώμεθα πρός τούς ἔξω οὐχί ὡς ὁμοσπονδία Ἐκκλησιῶν, ἀλλ᾿ ὡς μία καί ἑνιαία Ἐκκλησία. Ὁ Θρόνος οὗτος διά μέσου τῶν αἰώνων, καί δή καί μετά τό Σχῖσμα, ὅτε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἔπαυσε νά εὑρίσκεται ἐν κοινωνίᾳ μετά τῶν Ὀρθοδόξων, ἐκλήθη ἐκ τῆς κανονικῆς τάξεως νά διακονήσῃ τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς πρωτόθρονος αὐτῆς, ὅπερ καί ἔπραξε διαχρονικῶς συγκαλέσας σειράν ὅλην πανορθόδοξων Συνόδων ἐπί κρισίμων ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, ἕτοιμος δέ πάντοτε νά παράσχῃ τήν βοήθειαν καί συμπαράστασιν αὐτοῦ πρός ἐμπεριστάτους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ὁσάκις τοῦτο ἐζητήθη ἀπ᾿ αὐτοῦ. Διεμορφώθη οὕτω μία κανονική τάξις, διά τῆς ὁποίας ὁ συντονιστικός ρόλος τοῦ Πατριαρχείου τούτου ἐξησφάλιζε τό ἑνιαῖον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χωρίς τό παράπαν νά παραβλάπτηται ἤ μειῶται ἡ αὐτοτέλεια τῶν κατά τόπους αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν διά τινος ἐπεμβάσεως εἰς τά ἐσωτερικά αὐτῶν. Τοῦτο, ἄλλωστε, εἶναι τό ὑγιές νόημα τοῦ θεσμοῦ τῆς αὐτοκεφαλίας, ὅτι, ἐνῷ διασφαλίζει τό αὐτοδιοίκητον ἑκάστης Ἐκκλησίας ὡς πρός τήν ἐσωτερικήν αὐτῆς ζωήν καί ὀργάνωσιν, ἐπί θεμάτων ἁπτομένων τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν πρός τούς ἐκτός αὐτῆς σχέσεών της ἑκάστη αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία, δέν ἐνεργεῖ αὐτοτελῶς, ἀλλ᾿ ἐν συντονισμῷ μετά τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐάν ὁ συντονισμός οὗτος ἐκλείψῃ ἤ ἀτονίσῃ, ἡ αὐτοκεφαλία καθίσταται «αὐτοκεφαλισμός», τοὐτέστι παράγων διαιρέσεως καί οὐχί ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Καλούμεθα, λοιπόν, προσφιλέστατοι ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, νά συμβάλωμεν διά παντός μέσου εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπερβαίνοντες πάντα τοπικισμόν ἤ ἐθνικοφυλετικόν πειρασμόν ὥστε νά ἐνεργῶμεν ὡς ἑνιαία Ἐκκλησία, ὡς ἕν κανονικῶς συγκεκροτημένον σῶμα. Τοῦτο δέν εἶναι βεβαίως εὐχερές. Δέν διαθέτομεν, ὡς συνέβαινε κατά τήν Βυζαντινήν περίοδον, πολιτειακόν παράγοντα ἐγγυώμενον – ἤ ἐνίοτε καί ἐπιβάλλοντα – τήν ἑνότητα ἡμῶν. Οὐδέ ἐπιτρέπει ἡ ἐκκλησιολογία ἡμῶν συγκεντρωτικήν ἐξουσίαν δυναμένην νά ἐπιβάλῃ ἄνωθεν τήν ἑνότητα. Ἡ ἑνότης ἡμῶν ἐναπόκειται εἰς τήν συνείδησιν ἡμῶν. Ἡ συναίσθησις τῆς ἀνάγκης καί τοῦ χρέους ἡμῶν ὅπως ἀποτελῶμεν ἕν συγκεκροτημένον κανονικῶς σῶμα, μίαν Ἐκκλησίαν, εἶναι ἱκανή νά διασφαλίσῃ τήν ἑνότητα ἡμῶν, ἄνευ οἱασδήτινος ἔξωθεν ἐπεμβάσεως.

Ταῦτα ἀναλογιζόμενοι, καί συναισθανόμενοι τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἱστορίας εἰς ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ἡ ἡνωμένη μαρτυρίᾳ τῆς Ὀρθοδοξίας κρίνεται ἀναγκαία καί ἀναμένεται ὑπό πάντων, καλοῦμεν καί παρακαλοῦμεν ἀδελφικῶς ὅπως τῇ ἐγκρίσει καί τῶν περί ἡμᾶς Ἱερῶν Συνόδων, προβῶμεν εἰς τάς ἀναγκαίας ἐνεργείας, ἵνα:

α) Προωθηθῇ ἡ ἀρξαμένη διά Πανορθοδόξων προσυνοδικῶν Διασκέψεων προετοιμασία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

β) Ἐνεργοποιηθῇ ἡ ὑπό τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τοῦ ἔτους 1993 συμφωνία διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ ἐκκρεμοῦντος θέματος τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς.

γ) Ἐνισχυθῇ διά περαιτέρω Θεολογικῶν δυνάμεων ἡ πανορθοδόξως ἀποφασισθεῖσα συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τούς διεξαγομένους θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν μή Ὀρθοδόξων.

δ) Διακηρυχθῇ καί αὖθις τό ζωηρόν ἐνδιαφέρον συνόλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά τό φλέγον καί ἐπεῖγον θέμα τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, καί ὑποστηριχθῇ πανορθοδόξως ἡ σχετική πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

ε) Συσταθῇ Διορθόδοξος Ἐπιτροπή πρός μελέτην τῶν ἀναφυομένων σήμερον ζητημάτων βιοηθικῆς, ἐπί τῶν ὁποίων ὁ κόσμος ἀναμένει δεδικαιολογημένως καί τήν τοποθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τάς προτάσεις ταύτας ἐκρίναμε καλόν νά θέσωμεν ὑπ᾿ ὄψιν ὑμῶν ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ ἡμῶν ὅπως ἡ παροῦσα Σύναξις, σύν τῇ ἀνταλλαγῇ γενικωτέρων σκέψεων, καταλήξῃ καί εἰς συγκεκριμένας ἀποφάσεις, διά τῶν ὁποίων θά ἐκφρασθῇ καί ἐν τῇ πράξει ἡ ἑνότης τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας. Τοῦτο, ἄλλωστε, ἀναμένει ἐξ ἡμῶν καί ἡ κοινή γνώμη, τόσον τῶν ἡμετέρων ποιμνίων, ὅσον καί τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς κόσμου. Εἰς τάς προτάσεις ταύτας δύνασθε, βεβαίως, νά προσθέσητε καί ἄλλας, ἐάν κρίνητε τοῦτο ἀναγκαῖον, Μακαριώτατοι καί Ἱερώτατοι ἀδελφοί.»

Σε ολόκληρο το κείμενο της Ομιλίας του Οικουμενικού Πατριαρχου κ.κ. Βαρθολομαίου είναι διάσπαρτες οι αναφορές από ρήσεις του Αποστόλου Παύλου περί ενότητας της Εκκλησίας των Ορθοδόξων ενώ σε κάποιες από αυτές φωτογραφίζεται έντονα ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος. Χαρακτηριστικό το  σχετικό απόσπασμα στο οποίο ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρει «Οὐδέν ἐλύπει τόσον πολύ τήν καρδίαν τοῦ Ἀποστόλου ὅσον ἡ ἔλλειψις ἑνότητος καί ἀγάπης μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας: «εἰ γάρ ἀλλήλους δάκνετε καί κατεσθίετε, βλέπετε μή ὑπ᾿ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε», γράφει μέ πόνον ψυχῆς πρός τούς Γαλάτας (Γαλ. 5, 15). Διό καί ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κορινθίους παρακαλεῖ «διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α' Κορ. 1, 10). Καί διαπιστῶν ὅτι οἱ πιστοί τῆς Κορίνθου ἦσαν διῃρημένοι εἰς ὁμάδας ἀναφωνεῖ μετά πόνου: «μεμέρισται ὁ Χριστός;» (Α' Κορ. 1, 13).

Ὄντως, διά τόν Ἀπόστολον Παῦλον τό σχῖσμα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ εἶναι τόσον φοβερόν καί ἀποτρόπαιον ὅσον ὁ μερισμός τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Διότι, κατά τόν Ἀπόστολον, ἡ Ἐκκλησία εἶναι «σῶμα Χριστοῦ», εἶναι αὐτός οὗτος ὁ Χριστός. «Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», γράφει πρός τούς Κορινθίους (Α' Κορ. 12, 27). Εἶναι γνωστή ἡ ἐμμονή τοῦ Παύλου εἰς τόν χαρακτηρισμόν τῆς Ἐκκλησίας ὡς «σώματος τοῦ Χριστοῦ», τήν ὁποίαν διασαφηνίζει διά μακρῶν εἰς τό δωδέκατον κεφάλαιον τῆς Α' πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς. Ἡ εἰκών αὐτή δέν ἔχει μεταφορικόν, ἀλλ᾿ ὀντολογικόν περιεχόμενον. Τό σχῖσμα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σχίζει αὐτόν τόν Χριστόν, καί εἶναι τόσον ἀπεχθές καί φοβερόν ὥστε, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον (Migne, PG 62, 85) ἑρμηνεύοντα τόν Παῦλον, οὐδέ αὐτό τό μαρτύριον νά μή δύναται νά ἐξαλείψῃ τήν ἁμαρτίαν τοῦ προκαλοῦντος αὐτό καί ἐμμένοντος εἰς αὐτό (P.G.62,85).

Δυνάμεθα, συνεπῶς, νά διερωτηθῶμεν τί θά ἔλεγε σήμερον ὁ Παῦλος, ἐάν συνήντα τήν ἀδιαφορίαν πολλῶν ἐκ τῶν συγχρόνων ἡμῶν διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀσφαλῶς θά ἔψεγεν αὐτούς δριμύτατα, ὡς θά ἔπραττεν ἴσως καί πρός πάντας ἡμᾶς ἀνεχομένους καί ὀλιγωροῦντας ἐνώπιον τῶν ποικίλων σχισμάτων καί διαιρέσεων τῶν ἐπικαλουμένων τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἤ καί αὐτῆς ἀκόμη τῆς Ὀρθοδοξίας. Δέν εἶναι δυνατόν νά τιμᾷ τις δεόντως τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἐάν δέν ἀγωνίζεται διά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας". Ολόκληρη η εισηγητική ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου  από την αρχή ως το τέλος θα μπορούσσε να χαρακτηριστεί ως ύστατη κραυγή αγωνίας και έκκληση για ενότητα. 

 

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ  ΤΗς 10ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ(08) ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Σύμφωνα λοιπόν με όσα ήδη προαναφέραμε   σε  ρεπορτάζ του Ελεύθερου Τύπου  αναλύεται συνοπτικά το πρόβλημα που ανέκυψε  «Το Πατριαρχείο της Μόσχας μεταφέρει το διμερές με το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρόβλημα της Εσθονικής Εκκλησίας στη Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που διεξάγεται σήμερα και αύριο στην Κωνσταντινούπολη. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο απέστειλε προσκλήσεις να συμμετάσχουν στη Σύναξη στους προκαθημένους των 13 Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, καθώς και στις υπό τη δικαιοδοσία του Αυτόνομες Εκκλησίες της Φινλανδίας και της Εσθονίας, της οποίας η συμμετοχή αποτέλεσε αιτία μεγάλης δυσαρέσκειας της Μόσχας.

Σε απάντηση της παρουσίας στη Σύναξη του μητροπολίτου Ταλίν και πάσης Εσθονίας κ. Στεφάνου, ο Πατριάρχης κ. Αλέξιος συμπεριέλαβε στη συνοδεία του τον υπό το Πατριαρχείο της Μόσχας μητροπολίτη Ταλίν και πάσης Εσθονίας Κορνήλιο, καθώς και τους επικεφαλής των υπό τη δικαιοδοσία του Αυτονόμων Εκκλησιών Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Βλαδίμηρο και Κισινάου και πάσης Μολδαβίας επίσης Βλαδίμηρο.

Τις τρεις αυτές Εκκλησίες αναγνωρίζει ως αυτόνομες μόνο το Πατριαρχείο της Μόσχας, σε αντίθεση προς την Αυτόνομη Εκκλησία της Εσθονίας που αναγνωρίζουν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, πλην του Πατριαρχείου της Μόσχας. Απόδειξη πως όταν πέρυσι ο εκπρόσωπος της Ρωσικής Εκκλησίας, επίσκοπος Βιέννης Ιλαρίων (Αλφέγιεφ), αποχώρησε λόγω της παρουσίας του εκπροσώπου της εν λόγω Εκκλησίας στη Ραβέννα και στον διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς, κανένας άλλος εκπρόσωπος Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν τον ακολούθησε.

Η συμμετοχή των επικεφαλής ιεραρχών των υπό το Πατριαρχείο της Μόσχας Εκκλησιών της Εσθονίας, της Ουκρανίας και της Μολδαβίας συμφωνήθηκε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την εκεί επίσκεψη του υπευθύνου των εξωτερικών υποθέσεων του εν λόγω Πατριαρχείου, μητροπολίτη Σμολένσκ Κυρίλλου, στις 30 Σεπτεμβρίου και αφού δεν έγινε δεκτό το αίτημά του να απόσχει της Σύναξης ο μητροπολίτης Εσθονίας, που ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Να σημειωθεί ότι ο Πατριάρχης της Μόσχας διαφοροποιείται και ως προς το πρόγραμμα της Σύναξης. Μεταβαίνει αύριο στην Κωνσταντινούπολη, ενώ οι υπόλοιποι προκαθήμενοι βρίσκονται εκεί από την Πέμπτη, και θα συμμετάσχει μόνο στο τελικό στάδιο της Σύναξης και στο Συλλείτουργο της Κυριακής και όχι στο Βιβλικό Συμπόσιο, το οποίο θα αρχίσει στην Κωνσταντινούπολη και θα ολοκληρωθεί στο Ηράκλειο της Κρήτης την προσεχή Πέμπτη.

 

Την τελευταία κρίση που ξέσπασε  μεταξύ των δυο Εκκλησιών είχε αποκαλύψει με στοιχεία και ντοκουμέντα εδώ και μήνες το Greek American News Agency με σχετικό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ.

 

Στο πλαίσιο της  Πανορθοδόξου  Συνόδου και της  Σύναξης των προκαθημένων  συγκαλείται και  συμποσίο που οργάνωνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς τιμή του Πρωτοκορυφαίου των Αποστόλων και Πρώτου μετά τον  Ένα Αποστόλου Παύλου στον οποίο έχει αφιερωθεί ολόκληρο το 2008. ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ