Μνημονεύουμε τον Τάσσο και την αντίσταση

 Δρ Ευστάθιος Αβρααμίδης

Συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την 24^η Απριλίου του 2004, οπόταν ο κυπριακός ελληνισμός, έχοντας στην ηγεσία του τον όρθιο Τάσσο Παπαδόπουλο, ένα πολιτικό με σπάνια ηγετικά χαρίσματα, απέκρουσε την επίθεση της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία με ένα σχέδιο προσβλητικό για τον ανθρώπινο πολιτισμό, θέλησε να δώσει την Κύπρο στην Τουρκία. Η Νέα Τάξη έχει ακόμα αυτό το στόχο και δυστυχώς ο Τάσσος δεν είναι εδώ για να αποτρέψει την μετατροπή μας σε μια «κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα», όπως είπε στο ιστορικό του διάγγελμα. Στις πλάτες του λαού είναι λοιπόν οι ευθύνες.

         Η απουσία του Τάσσου Παπαδόπουλου δημιουργεί αδυσώπητα ερωτήματα. Τι θα γίνει όταν επαναφέρουν το σχέδιο Αναν με διάφορες αιτιολογίες και απειλές; Υπάρχει κάποιος ηγέτης στον οποίο να ακουμπήσει ο λαός; Υπάρχει κάπου εκεί έξω ένας άνθρωπος με ηγετικά προσόντα, με οξύνοια και ανεξαρτησία σκέψης, που να μην υποχωρεί στις πιέσεις των ξένων και  να μην τον ενδιαφέρει να είναι αρεστός σ' αυτούς, που να γνωρίζει σε βάθος το κυπριακό και την ιστορία της Κύπρου ώστε να ηγηθεί του κυπριακού ελληνισμού; Που να υψώνει τα ανάστημα του σε δύσκολες στιγμές; Που να μην εκλογικεύει τα παράλογα και να μην ωραιοποιεί την ασχήμια; Που να μην έχει ιδεολογικά περιοριστικά κλισέ δεξιού «ρεαλισμού»  ή «αριστερού» «προοδευτισμού» τα οποία να χρησιμοποιούνται  για χειραγώγηση του ίδιου και του λαού; Που να μιλά λίγο άλλα ουσιαστικά; Που να λέει λίγα και να κάνει πολλά; Που να περιμένεις να ακούσεις την άποψη του επειδή θα είναι τεκμηριωμένη, ευφυής, αξιοπρεπής και ακριβής; Που να κάνει πολιτική ανάλυση με επιχειρήματα και όχι με συνθήματα που απευθύνονται σε ανόητους; Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε όλα αυτά τα προσόντα. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, όμως, στην σημερινή Κύπρο δεν μπορούμε να βρούμε πολιτικούς που να πλησιάζουν σ'αυτό το πρότυπο. Έχουμε όμως άφθονους ουραγούς, οι οποίοι τότε που έπρεπε να ηγηθούν του λαού στην απόρριψη του προσβλητικού σχεδίου Αναν, κατηγορούσαν, συκοφαντούσαν και λοιδορούσαν τον Τάσσο. Την κρίσιμη στιγμή τάχθηκαν με τους ξένους και όχι με τον λαό – και ακόμα το κάνουν. Κι όμως όλοι αυτοί μας ταλαιπωρούν με την παρουσία τους και μας προσβάλλουν με τις απόψεις τους από τις οθόνες των καναλιών;

       Μνημονεύουμε λοιπόν αυτές τις μέρες τον Τάσσο Παπαδόπουλο και την αντίσταση. Επειδή άρχισαν ήδη τα περί τελευταίας ευκαιρίας από τον Ντάουνερ, ο οποίος μιλά επίσης για πάρε-δώσε όταν η πλευρά μας έχει μόνο δώσει. Επειδή ο Μίλετ και οι αμερικανοί μας λένε ότι είμαστε κοντά σε λύση. Και επειδή μετά τις «εκλογές» των κατεχομένων άρχισε το τροπάρι «τρέξτε να προλάβουμε τώρα που είναι διαπραγματευτής ο καλός Ταλάτ, γιατί μετά θα έλθει ο κακός Έρογλου – τέτοια φτηνή πονηριά από τους ξένους και τέτοια κολοσσιαία αφέλεια από τους ντόπιους υποστηρικτές της συνθηκολόγησης τύπου Αναν. Η θηλιά άρχισε να σφίγγει. Ο λαός ας είναι σε επαγρύπνηση.