Ο Έλληνας Τζαζίστας της Νέας Υόρκης, Σπύρος Εξάρας, λέει πικρές αλήθειες για τον Ελληνισμό των ΗΠΑ.

Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο

Ο σημερινός καλεσμένος μας, είναι ένα πρόσωπο καταξιωμένο στην  Ομογένεια της Αμερικής. Δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις.  Γνωστό, αναγνωρισμένο και αναγνωρίσομο  στον χώρο του, καταξιωμένο   και διακεκριμένο σε αυτό που κάνει.   Μια προσωπικότητα της τέχνης. Ένας αληθινός καλλιτέχνης που ξέρει να δημιουργεί. Γνωρίζει σε βάθος το αντικείμενο της τέχνης του. Έχει αναζητήσεις. Πνευματικές και υπαρξιακές όπως κάθε συγκροτημένη προσωπικότητα που δεν αρκείται στο επιφανειακό και στις δημόσιες σχέσεις.  Τον γνώρισα από τα πρώτα χρόνια που ήρθα στην Νέα  Υόρκη. Αν και δεν είμαι λάτρης της τζαζ μουσικής ο Σπύρος Εξάρας με έκανε να ακούσω και να σταθώ σε αυτό το πολύ ιδιαίτερο είδος μουσικής,  όταν προ ετών μου χάρισε ένα cd του με ethnic  κομμάτια του. Κομμάτια που πάντρεψε το αναλοίωτο διαχρονικό μήνυμα της τζαζ με ελληνικά ακούσματα.

Κατά το πρώτο μέρος της συζήτησης μας –θα έλεγα τελικά όπως εξελίχτηκε – συνέντευξη εκ βαθέων καρδιάς, τον άφησα όπως θα ακούσετε να μου ξετυλίγει τις σκέψεις του και την ιστορία του για το δέσιμο του με αυτή την συγκεκριμένη μουσική. Δεν τον διέκοψα καθόλου για ερωτήσεις διευκρινιστικές ή άλλες παρεμβάσεις μου πάνω στην διήγηση του. Ομολογώ με συνεπήρε να τον ακούω να ξεδιπλώνει σα να διαβάζει μέσα από τις σελίδες τις καρδιάς του, όλες εκείνες τις στιγμές –μεγάλες και μικρές – που οδήγησαν τα βήματα του στην  Τζάζ.

Ο Σπύρος Εξάρας δεν χρειάζεται συστάσεις ειδικά εδώ για τον κόσμο της Αμερικής. Δεν νομίζω αν υπάρχει έλληνας της Αμερικής που να μην τον γνωρίζει ή που να μην έχει ακούσει για την μουσική του. Ακούγοντας να μου διηγείται την πορεία και αυτί το μαγικό ταξίδι του στον θαυμάσιο κόσμο της μουσικής,   τον έμαθα ότι έζησε και συνεργάστηκε  δίπλα σε και με  μεγάλα ιστορικά ονόματα της ελληνικής μουσικής. Σήμερα αυτοδημιούργητος σε αυτό που κάνει. Σχεδόν μοναδικός στο είδος του που τον κάνει και ξεχωρίζει. Και το κυριότερο κατάφερε ύστερα από δυσκολίες πολλές να επιβιώσει στην  μεγάλη πρωτεύουσα του κόσμου, την Νέα Υόρκη όπου ο καθείς έρχεται αναζητώντας την καταξίωση και το δικό του American dream. Το όνειρο του Σπύρου Εξάρα –όπως και εκατοντάδων χιλιάδων άλλων ελλήνων- δεν έμεινε όνειρο.

Πέτυχε και μάλιστα  τόσο καλά που σήμερα πια- αν και πάντα θα αναζητά κάτι άλλο όχι για να ξεχωρίζει γιατί αυτό το κατάφερε- αλλά για να δώσει κάτι διαφορετικό και να συμπληρώσει το μεγάλο διαπολιτισμικό πολύχρωμο  πάζλ αυτής της πολύ ιδιαίτερης, αρκετά δύσκολης  και ξεχωριστής μουσικής  όπως η Τζάζ. Μια μουσική  πατρίδα της οποία καταχωρήθηκε η Νέα Υόρκη. Μια πόλη επίσης πολύχρωμη διαπολιτισμική και πολυπολιτισμική λαμπερή και ελκυστική αλλά που δεν συγχωρεί τις μετριότητες.  Για να επιβιώσεις  στον φανταχτερό και λαμπερό  κόσμο της  ΝΥ χρειάζεται δύναμη. Τόλμη. Τσαγανό. Πείσμα. Να πέσεις και να ξανά σηκωθείς. Να χάσεις και να ξανά τολμήσεις. Να φας τα μούτρα σου και να κλείσουν πόρτες αλλά να μη το βάλλεις κάτω. Να επιμένεις και να πεισμώνεις περισσότερο μέχρι που στο τέλος αν ακολουθείς το όνειρο σου –προσωπικά πιο ρεαλιστικά μιλώντας θα έλεγα τον στόχο σου- να κατακτήσεις όσα θες και όσα αποζητάς. Μια τέτοια παρόμοια δύσκολη διαδρομή ακολούθησε και ο Σπύρος Εξάρας.

 

«Δεν  ήταν καθόλου εύκολα να σταθείς σε αυτό τον κόσμο»  μου λέει καθώς προετοιμαζόμαστε πριν ανοίξω το κασετόφωνο. Πέρασα και αρκετά δύσκολες στιγμές που λίγο έφτασα από το να απέχω από τον θάνατο όταν πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου… και εκεί δυστυχώς γνώρισα και είδα πολλά…». Σήμερα δυνατός  πνευματικά και υγιής συνεχίζει το μαγικό ταξίδι προς τον άγνωστο ατέρμωνα  κόσμο της Μουσικής. «η μουσική –μου λέει- είναι όπως τα μαθηματικά δεν έχουν τέλος».Τον ακούω, τον παρατηρώ, τον μελετώ χωρίς να διακόποτω σε σημείο αμηχάνιας… και  να με συνεπαίρνει η διήγηση της ζωής του. Δεν τον διακόπτω.

 

Ο Σπύρος Εξάρας μετά από μια 20ετη δημιουργική πορεία στα άδυτα του μαγικού κόσμου της  Τζαζ σήμερα μας φιλοξενεί στα καλντερίμια της καρδιάς του και μας ανοίγει διάπλατα την σκέψη του.  Ξεδιπλώνει τις σελίδες της ζωής του από τα παιδικά του χρόνια στην  θεσσαλονίκη και την Αθήνα όπου ουσιαστικά μεγάλωσε μέχρι τα βήματα και τις αιτίες που τον οδήγησαν στην Νέα Υόρκη, την πρωτεύσουσα του κόσμου. Γύρισε μαζί μου τις σελίδες της ζωής του με τίτλους και στάσεις σε στιγμές που τον σημάδεψαν και τον καθόρισαν. Μου μίλησε τόσο και με τέτοιο τρόπο που με  ξαφνικά με ξάφνιασε. Με αιφινιδιάσε,  γιατί ομολογώ πως αφενός  πήγα να κάνω μια χαλαρή συνέντευξη βάζοντας πριν πάω τον εαυτό μου-για να μη πιαστώ αδιάβαστος – να διαβάζει για την Μουσική τζάζ και τους μεγάλους εκφραστές της   όπως  ο  John Coltrane, ο  Ντίζι Γκιλέσπι, ο Τσάρλι Πάρκερ, η Νόρα Τζόουνς (Norah Jones) ή τα διάφορα είδη και ακούσματα της  όπως Ράγκταϊμ – Τζαζ Νέας Ορλεάνης –Ντίξιλαντ – Μπούγκι – Σουίνγκ – Μπίμποπ– Κουλ τζαζ – Χαρντ μποπ – Φρι τζαζ –Φιούζον – Άσιντ τζαζ – Έθνο-τζαζΛάτιν τζαζ . 

Ακούσματα  και μουσική  τα οποία άρχισαν να ξεπετιούνται τον 19^ο αιώνα όταν οι έγχρωμοι αφρικανοί,  που οι αμερικανοί τους είχαν για δούλους και υπηρέτες,  άρχισαν να τους «κατακτούν» δημιουργώντας ο κάθε ένας με τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο (αυτό το μοναδικά ιδιαίτερο χαρακτηριστικό έχει η Τζάζ αφήνει τον δημιουργό να αυτοσχεδιάζει είτε με την κιθάρα είτε με το σαξόφωνο ή όποιο άλλο πνευστό). Σε αυτό τον κόσμο  της Τζάζ μας ταξιδεύει ο  Έλληνας  Τζαζίστας της Νέας Υόρκης Σπύρος Εξάρας.

Και ως γνήσιος έλληνας με το ξεχωριστό DNA δεν θα μπορούσε να μην αναζητήσει να βρει τον τρόπο να παντρέψει ελληνικά βαθιά  ελληνικά παραδοσιακά ακούσματα όπως για τον δικό του κόσμο της κλασικής μουσικής έκανε ο μεγάλος Σκαλκώτας και τόσοι άλλοι έλληνες μεγάλοι δημιουργοί και καλλιτέχνες, έτσι και ο Σπύρος  Εξάρας πήρε και πάντρεψε –θα έλεγα  μετασχημάτισε και δημιούργησε – ένα διαφορετικό είδος Τζάζ προσθέτοντας στον μακρύ κατάλογο των διαφόρων ειδών μουσικής Τζάζ και την ελληνική εκδοχή και ομολογώ ότι το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Πάρτε μια μικρή γεύση και θα καταλάβετε τι  εννοώ.

Έλεγα, λοιπόν ότι αφενός  πήγα να κάνω μια χαλαρή συνέντευξη πιο πολύ για να αναδείξω  και να προβάλλουμε και εμείς με τον δικό μας ξεχωριστό τρόπο –για το δικό μας κοινό και target group  που κατά κύριο λόγο  είναι βασική πηγή ενημέρωσης για τα  Ελληνικά και ομογενειακά   ΜΜΕ  από όλο τον κόσμο-  τον Έλληνα μουσικό Τζαζίστα της ΝΥ και αφετέρου    και να τον ρωτήσω αυτό που πάντα ήθελα ακούγοντας είτε ευκαιριακά είτε στο σπίτι  προετοιμασμένος πια καλά και κάπως διαβασμένος για τον κόσμο της Τζάζ  «τι  ήταν αυτό που τον τράβηξε σε αυτό το είδος μουσικής»  αν και μου το απάντησε ήδη από τα πρώτα λεπτά της συζήτησης και διήγησης του, και κατέληξα  να μιλώ μετά τα πρώτα 50 λεπτά με έναν, ας μου επιτραπεί ο όρος ευγενικά –και απολύτως δικαιολογημένα- οργισμένο και προβληματισμένο για την πορεία του Ελληνισμού ! 

Ακούγοντας τον ξαφνικά να μου μιλά όταν τον ρώτησα για τα πρώτα του χρόνια στην Αμερική και αν τον βοήθησε η κοινότητα να με σοκάρει λέγοντας μου ότι ουδείς στο μεγάλο πρόβλημα της υγείας του δεν του στάθηκε! Δεν τον βοήθησε,  παρόλο που ζήτησε βοήθεια(από ποιους και πότε λίγη σημασία έχει πια…)  αλλά εν τούτοις να ευγνωμονεί και να ευχαριστεί για πρώτη φορά –μιας και τώρα του δόθηκε η αφορμή – δημοσίως όλους όσους στην συνέχεια του στάθηκαν στην πορεία του ως καλλιτέχνη  δίνοντας του έστω δουλειά. Με κέντρισε και με ιντριγκάρισε και πριν προλάβω να τον ρωτήσω  και να ιεραρχήσω τις ερωτήσεις που μοιραία μου γεννήθηκαν όταν τον άκουσα να μου εξομολογείται κάτι τόσο προσωπικό και με τέτοια απίστευτη ειλικρίνεια, τον ακούω  να κάνει ένα πρόλογο με την εισαγωγή «ξέρω ότι δεν θα αρέσουν  και θα προκαλέσουν αντιδράσεις αυτά που θα που…θα κάνουν κάποιους να με μισήσουν… αλλά πρέπει να τα πω…».

Αναρωτιέμαι μέσα μου τι θα πει τώρα και προετοιμάζει το έδαφος έτσι; Βγάζω την κάμερα και αρχίζω να τραβώ το συγκεκριμένο απόσπασμα. Τα όσα λέει με άφησαν άναυδο, όχι γιατί δεν τα ξέρω  ή δεν τα καυτηριάζω εδώ και μια 15ετια, αλλά γιατί τολμά και τα λέει κάποιος νέος  από ένα χώρο ευαίσθητο όπως ο κόσμος της μουσικής και  που ουδείς μέχρι σήμερα τουλάχιστον τόλμησε, να   αποτολμά –και ειδικά όταν είναι ακόμα στο γίγνεσθαι και θεωρητικά έχει ανάγκη όλους πολύ περισσότερο το σύστημα εξουσιών(Ιερά Αρχ. Αμερικής και ελάχιστα άτομα οικονομικά εύρωστα που υποτίθεται «ηγούνται»)  της υποτίθεται «οργανωμένης ομογένειας» –  να πει αλήθειες πικρές. Αλήθειες που καίνε τα σωθικά όσων αγαπούν αληθινά τον ελληνισμό.  Όχι εκείνο τον Ελληνισμό που υπόθεται εκφράζουν οι λίγοι πλούσιοι και  εντελώς αποκομμένοι από το σώμα της Ομογένειας των απλών γνήσιων αληθινών πατριωτών. Των ανθρώπων που τελικά κάνουν όλα τα μεγάλα και  άξια για να σε κάνουν να αισθάνεσαι που είσαι Έλληνας και που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με όσα και όσου προβάλλουν οι  γνωστές  καλό(και ακριβό)πληρωμένες πένες ως ηγέτες και ταγούς της Ομογένειας των ΗΠΑ. Ομογένεια που αισθάνεται πληγωμένη και αποκομμένη και εντελώς αποστασιοποιημένη  από την οποιαδήποτε ομάδα  που εμφανίζεται κάθε φορά  περί τον εκάστοτε Αρχ. Αμερικής ως ηγεσία και ως οργανωμένη ομογένεια.

Δυστυχώς για όλους αυτούς –και το ξέρουν και το γνωρίζουν αλλά δεν κάνουν τίποτα απολύτως – αυτή είναι η αλήθεια και αυτή την αλήθεια όποιος την λέει και την διακηρύσσει τότε μπαίνει στην  μαύρη λίστα και αρχίζει να λειτουργεί ο γνωστός μηχανισμός της λάσπης και της βρομιάς από τους γνωστούς πια καλοθελητές και οσφυοκάμπτες  υπηρέτες ενός αρρωστημένου  ολιγαρχικού συστήματος των λίγων που όμως δεν έχουν καμία –μα- καμία απολύτως σχέση με τον κόσμο της Ομογένειας είτε αυτόν τον πεις Ποίμνιο είτε τον πεις Πολίτες είτε απλά λαό γιατί πολύ απλά δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που ονομάζεται Έλληνας! Έλληνας της Αμερικής. Αυτές και πολλές άλλες πικρές  μεγάλες, και σκληρές αλήθειες αποτολμά και ξεστομίζει ο Σπύρος Εξάρας. Μιλά για την Ιερά Αρχιεπισκοπή και αυτά που λέει σίγουρα αν δεν εξοργίσουν θα προβληματίσουν και θα συζητηθούν. Μιλά για την υποτιθέμενη οργανωμένη ομογένεια και τους ταγούς της, μιλά για τους  αυτοαναγορευθέντες σε ηγέτες της ομογένειας της γνωστής πια και στην Ελλάδα για τα σκάνδαλα  και την κακοδιοίκηση  Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος ΝΥ.

Μιλάει  όμως λέει αλήθειες…πικρές αλήθειες που πληγώνουν  και  σίγουρα θα κακοκαρδίσει και αυτούς ή εκείνους που νομίζουν ότι κάνουν Lobby για την Ελλάδα! Ο Σπύρος Εξάρας είναι εκτός από ένας βαθιά μυημένος στην τέχνη της Τζάζ μουσικής και ένας Έλληνας! Ένας αληθινός πατριώτης που ξέρει να τολμά και να μην υπολογίζει το κόστος για αυτά που λέει.  Τώρα μετά από όσα κατάλαβα γιατί πάντα ακούγοντας τον –να και τότε ελάχιστα γνώριζα για την Τζαζ – γιατί πάντα κάτι με τράβαγε να του κάνω μια συνέντευξη. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα είναι βαθιά έλληνας! Πατριώτης. Δεν διστάζει μάλιστα όταν του ζητώ να στρέψει το βλέμμα του προς τον Έλληνα πρωθυπουργό να του ζητήσει ριζικές και δομικές αλλαγές με παρεμβάσεις που θα τον αφήσουν πράγματι στην ιστορία. Μόνο που άλλο είναι  να τα ζητάς-έστω και μέσα από την φωνή ενός καλλιτέχνη και μια προσωπικότητα που σίγουρα γράφει  την δική της ιστορία εδώ στην Αμερική –  και άλλο να μπορείς  και εντελώς άλλο να θέλεις! Απέχουν πολύ όλα αυτά μεταξύ τους. Άλλο θέλω. Και άλλο μπορώ!

Ο Σπύρος Εξάρας που σήμερα παρουσιάζουμε –κυρίως για τα ελληνικά και άλλα ομογενειακά ΜΜΕ-  είναι κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό και μοναδικό όχι μόνον ως καλλιτέχνης που ξέρει να δημιουργεί αλλά γιατί πρώτα από όλα είναι βαθιά Έλληνας. Μια δομημένη προσωπικότητα με ισχυρά εθνικά  ερείσματα και έναν μεγάλο υπαρξιακό αγωνιώδες ερωτηματικό για το που πάει ο Ελληνισμός όχι μόνον της Αμερικής αλλά γενικότερα ο οικουμενικός Ελληνισμός.

Θα γίνει κατανοητός αν ακούσετε όσα λέει και τις αγωνίες με τα ερωτηματικά που διατυπώνει για την παιδεία και τον ρόλο της Εκκλησίας. Ο Σπύρος Εξάρας είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης που αξίζει να μάθει και να γνωρίζει  όχι μόνον η Ελλάδα αλλά ολόκληρος ο Οικουμενικός Ελληνισμός όχι μόνον για την  πολύ ιδιαίτερη μουσική που δημιουργεί αλλά και γιατί όταν μιλά αγγίζει κάθε Ελληνική καρδιά φτάνοντας και μέσα από την μουσική του να σε κάνει να αναρωτηθείς και να προβληματιστείς. Μόνον όταν τον ακούσετε να παίζει και τον ακούσετε να μιλά θα καταλάβετε τι εννοώ.    

Ο Σπύρος Εξάρας σήμερα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες τις καρδιάς του και μας ξεναγεί  όχι μόνο στους δρόμους και τα μονοπάτια  που πήρε στην ζωή     αλλά και στα βάθη του Είναι Του. Ο Σπύρος Εξάρας  τώρα κατάλαβα γιατί μπορεί και ξεχωρίζει  για αυτό που είναι και αυτό που έμαθε να κάνει.

Γιατί είναι  Ανεξάρτητος.  Ελεύθερος. Αληθινός. Γνήσιος. Μοναδικός.  Δημιουργικός. Χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις.  Παραγωγικός. Βαθιά Έλληνας που ξέρει με τον δικό του τρόπο να τολμά.  Και από σήμερα με αυτά που λέει -έχοντας πλήρη επίγνωση των αργών αλλά σταθερών  συνεπειών που έπονται,  με τα υπέρ και τα κατά της κλειστής κοινωνίας του ελληνικού γίγνεσθαι εδικά της ΝΥ (την οποία δικαιολογημένα ονομάζει γκέτο) φαίνεται πως αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για όσα λέει…-Τολμά να πει δημόσια βαθύτερες και μύχιες σκέψεις του που μέχρι τώρα στα 20 χρόνια παρουσίας του στην Αμερική είτε δεν τόλμησε είτε δεν του δόθηκε η ευκαιρία είτε πολύ περισσότερο όπως ο ίδιος μας είπε ουδείς τον ρώταγε ποτέ για τόσο σοβαρά ζητήματα. Σκέψεις που έχει ο κάθε  απλός γνήσιος Ομογενής. Σκέψεις και προβληματισμοί που ακούγονται κάθε μέρα κάθε ώ ρα και κάθε στιγμή ακόμα και από αυτούς τους ίδιους που τολμούν και αυτοαναγορεύονται σε ηγέτες χωρίς την θέληση και την έγκριση κανενός! 

 

Ο Σπύρος Εξάρας με αυτά που λέει όχι μόνον  προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό αλλά και προς τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο , τους κληρικούς αλλά και τους δήθεν ταγούς ηγέτες και ηγετίσκους παράγοντες και παραγοντίσκους, εκφράζει σύσσωμα την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνισμού της Αμερικής. Ο Σπύρος Εξάρας ίσως με αυτά που λέει σήμερα-αυτό πιστεύω και αυτό εύχομαι-  εδώ στο GreekAmericanNewsAgency –όχι τυχαία πιστεύω – μοιάζει να είναι η σπίθα που θα ανάψει την φλόγα στα στήθη και των άλλων πνευματικών ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων, καλλιτέχνες, δημιουργούς, συνθέτες μουσικούς  αλλά και  κάθε άλλης λογής Ανθρώπους (κατά το Άνω Θρώσκω), για να ξεσηκωθούν και να πουνε “τέρμα ως εδώ! Φτάνει!”

 

 

 

 

Τώρα κατάλαβα, με όσα λέει ο Σπύρος Εξάρας γιατί η μουσική της τζάζ  «είναι  ελευθερία»! και πόσο δίκαιο είχε  ένας μεγάλος δάσκαλος της τζάζ ο Μονκ Τελόνιους… Γατί η Τζάζ δεν είναι τελικά  ένα άλλος είδος μουσικής  γατί η τζάζ  δεν είναι μόνον η μουσική όσων αισθάνονται και όσων θέλουν να είναι ελεύθεροι αλλά γιατί οι ρίζες της και οι γεννήτορες της μέσα από τα κόσμπελ και τα σπιρίτσουαλ της μαύρης σκλαβιάς που ζούσαν κάθε φορά που έπαιζαν και αυτοσχεδίαζαν ήταν σαν ένα μυστικό κρυφό διαχρονικό μήνυμα εξέγερσης και επανάστασης εναντία στα δεσμά τους. Σήμερα τα όσα λέει ο ένας γνήσιος τζαζίστας ο Σπύρος Εξάρας ίσως αφυπνίσουν.. ίσως και να αποτελέσουν την αφορμή για τον κόσμο των πνευματικά ευαίσθητων Ελλήνων και ελληνική καταγωγής  καλλιτεχνών, και το εναρκτήριο λάκτισμα για μια ευρύτερη και γενικότερη ανάφλεξη στα στήθη των καλλιτεχνών της  Νέας Υόρκης. Γιατί η Νέα Υόρκη έχει τελικά και μεγάλους αληθινούς γνήσιους  Έλληνες  καλλιτέχνες και δημιουργούς που μέσα τους έχουν έντονο το συναίσθημα του πατριώτη. Το ιδιαίτερο και ξεχωριστό συναίσθημα της φυλής και του  έθνους των Ελλήνων. 

 

Το ιδιαίτερο και ξεχωριστό εκείνο μοναδικό συναίσθημα που λες και το χέρι του Θεού όταν δημιουργούσε τον Άνθρωπο του έβαλε μέσα του ένα μοναδικό στην πανανθρώπινη ιστορία DNA που μόνον ο έλληνας το έχει!  Να αναγεννάτε μέσα από τις στάχτες του! Να δημιουργεί από το τίποτα. Να φτιάνει από το μηδέν. Να δημιουργεί διαρκώς  και να θέλει όλο και ψηλότερα να φτάσει,  όχι για να αμφισβητήσει(αν και αυτό είναι το Μεγαλείο του Θεού να μπορεί το δημιούγημα να αμφισβητεί- τον Δημιουργό του,  αλλά για να  φτάσει και να ξεπεράσει όχι  μόνο τον «Κατ Εικόνα» αλλά να  πλησιάσει βαθιά στα βάθη του πυρός στο «Καθ. Ομοίωση»…

Μια τέτοια προσωπικότητα με αυτό το DNA είναι ο Σπύρος Εξάρας.

Θα σύστηνα ακούγοντας την  συνέντευξη -συζήτηση- εξομολόγηση που είχα μαζί του  να την ακούσετε με την μοναδική μουσική  του και παράλληλα να ανοίξετε στο LP ( ή το PC)  ένα ακόμα παράθυρο και να τον ακούτε.  Η αίσθηση είναι εκπληκτική.

Σπύρο σε ευχαριστώ για αυτή την μοναδική ευκαιρία που μου έδωσες να σε γνωρίσω,  να σε προσεγγίσω και να σε  μελετήσω  βαθύτερα.

“Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΊΝΕΙ!  ΚΑΛΩΣ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΟΣΑ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΓΙΑ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ,ΉΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΛΛΆΞΕΙ ΤΟ ΜΟΝΤΈΛΟ ΠΟΥ ΈΧΟΥΜΕ! ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!”

{youtube}7sAkluZlEmM{/youtube}

“ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΈΧΩ ΣΤΑ ΚΟΙΝΆ ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΆΜΜΑΤΟΙ! ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΣΥΝΕΝΟΗΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΜΠΟΣΠΟΝΔΊΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ! ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ… ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΟΎΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

{youtube}0J1HsdKnUI8{/youtube}

Το μήνυμα προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου

“στον Έλληνα Πρωθυπουργό  θα ζητούσα  να αλάξει τις δομές να σταματήσει  αυτό το ρόλο της Εκκλησίας..την παιδεία να την αναλάβει το ελληνικό υπουργείο…”

{youtube}e7U2xjUER3Q{/youtube}

Σας συνιστώ να ακούστε ολόκληρη την συνέντευξη! Αξίζει τον χρόνο που  θα  διαθέσετε! Το κείμενο απλά συνοδεύει  αυτή την πολύ σημαντική κατάθεση ψυχής. Προλογίζει και δίνει μια απλή πρόγευση των  όσων μας είπε ελεύθερα χωρίς φόοβο και πάθος  εκ βάθους καρδιάς ο Έλληνας καλλιτέχνης της Νέας Υόρκης, Σπύρος Εξάρας. Σας αφήνω να τον ακούστε με μεγάλη προσοχή. Σας ευχαριστώ. Α.Σ