Χριστουγεννιάτικη περιπέτεια

του Αντώνη Φουρλή, protagon.gr

 

 

“Τότε, λοιπόν, όλα θα πάνε καλά. Εσείς του στείλατε τα γράμματά σας και εκείνος ξέρει τί περιμένετε να σας φέρει”, συνοψίζω την κατάσταση. Και ξαφνικά, κάνω “κλικ” και συνειδητοποιώ ότι (και αυτή τη χρονιά) ένα μέρος από τις “οδηγίες” της κόρης μου προς τον ΄Αγιο είναι μάλλον συγκεχυμένες. Από μικρή μας το έκανε αυτό. Περιγράφει δώρα που μοιάζουν περισσότερο με ιδέες. Πράγματα που έχει στο μυαλό της, αλλά δεν έχει ακόμη την ικανότητα να εξηγήσει σε εμάς. Και ακόμη χειρότερα: τα γράφει (παλιότερα τα ζωγράφιζε) στο χαρτί, χωρίς λεπτομέρειες και χωρίς να ανταποκρίνονται απαραίτητα σε παιχνίδια που μπορεί να βρει κανείς στα ράφια των καταστημάτων. Παιχνίδια που φαντάζεται, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι τα έχει δει κάπου και υπάρχουν. “Θέλω ένα τάρανδο για να ανεβαίνω πάνω του”, είχε πει στα πέντε της. Γύρισα όλη την Αθήνα – μέχρι στο αεροδρόμιο έψαξα – αλλά κατέληξα τότε με ένα κούκλο-τάρανδο, που δε μπορούσε να τον καβαλήσει σαν “αλογάκι”, όπως εκείνη το φανταζόταν. Οταν τον ξετύλιξε της άρεσε, αλλά είδα στο βλέμμα της – και με “σκότωσε”, όπως και τη μητέρα της – την συγκατάβαση και την κατανόηση για τον “καϋμένο Αγιο Βασίλη, που δεν κατάλαβε τί ακριβώς ήθελα”.

Κάπως έτσι είναι και φέτος τα πράγματα. Η περιγραφή του ενός “δώρου-ιδέα” είναι ακόμη πιο θολή. Είναι τέτοια που δε μου αφήνει το παραμικρό περιθώριο να αισιοδοξώ. Και η κόρη μου είναι ήδη προβληματισμένη για την επικείμενη επίσκεψη του Αγίου. Η γυναίκα μου θυμήθηκε ότι πέρυσι, μαζί με το γιο μου, αναρωτήθηκαν φωναχτά γιατί τα δώρα του ήρθαν τυλιγμένα σε χαρτί από το παιχνιδάδικο που διαφημίζεται στην τηλεόραση (έμαθα και ανάγνωση, βλέπετε). Φέτος, η μητέρα τους θα τα τυλίξει με “ανώνυμο” χαρτί περιτυλίγματος. Και είναι προφανές, ότι χώρος για πολλές διευκρινιστικές ερωτήσεις δεν υπάρχει. Καλύτερα το βλέμμα της συγκατάβασης για τον υπερ-ήρωα Άγιο, παρά να μας τελειώσει από τώρα αυτό το υπέροχο παιχνίδι…