Σε εκλογές πριν γίνει της… Αποκριάς!

του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις” 

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: να σε τρέχουν στα αυτόφωρα για οφειλές μερικών ευρώ στο Δημόσιο ή να κάνεις το μεσίτη για να πουλήσεις κάτι διαμερίσματα στο Παγκράτι και μερικές παραλίες στη Ρόδο και την Κατερίνη για να μαζέψεις 50 δισ., έτσι όπως έχει πέσει στο ναδίρ η κτηματαγορά.

Οπως κι αν έχουν τα πράγματα, η εβδομάδα που πέρασε ήταν για την κυβέρνηση κάτι σαν να διαβάζεις την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Χτίζεις καταφύγιο βαθιά στη γη και περιμένεις να πέσουν επάνω σου όλες οι αστραπές του ουρανού.

 

Τι μάθαμε, ως πολίτες, τις προηγούμενες ημέρες:

– Οτι η κυβέρνηση συμφώνησε με την τρόικα να εκποιήσει-εκχωρήσει- πωλήσει- αξιοποιήσει περιουσία του ελληνικού Δημοσίου με στόχο να συγκεντρώσει, τα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια, περίπου 50 δισ. ευρώ.

– Οτι η κυβέρνηση θα φέρει νόμο και θα προωθήσει συνταγματική ρύθμιση για να μην πωληθεί «ούτε σπιθαμή ελληνικού εδάφους».

– Οτι οι «τροϊκανοί» μίλησαν για τις ιδιωτικοποιήσει των 50 δισ. πριν προβεί σε σχετικές ανακοινώσεις ο υπουργός Οικονομικών, συμπεριφερόμενοι ως άτυποι (μη εκλεγμένοι) κυβερνήτες της χώρας.

Ελάχιστοι, ωστόσο, εισήλθαν στην ουσία. Δεν άκουσα, φερ’ ειπείν, κανένα να αναφέρει πώς θα συγκεντρωθούν 50 δισ. σε μία εποχή που σχεδόν κανείς δεν αγοράζει. Ακόμα και η πανέμορφη παραλία Αφάντου στη Ρόδο έχει βγει στο σφυρί εδώ και περίπου τριάντα χρόνια και… θείος από την Αμερική δεν έχει βρεθεί -εξαιρώ τις εκατοντάδες προσφυγές κατοίκων για τις ανταλλάξιμες εκτάσεις στην περιοχή, που κινούνται μεταξύ ΣτΕ και Αρείου Πάγου.

Δεν άκουσα, ακόμα, πολλούς να επισημαίνουν πως το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που έχει αξία είναι οι εισηγμένες δημόσιες επιχειρήσεις (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ κ.ά.), τις οποίες, όμως, η κυβέρνηση εξαιρεί από το σχέδιο κατά ένα περίεργο και μη επαρκώς εξηγήσιμο τρόπο.

Δεν άκουσα να λένε πως η διαφορά της πώλησης από την εκχώρηση για 99 χρόνια (με option για άλλα τόσα) είναι αμελητέα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να τσακωνόμαστε -ή πουλάμε ή δεν πουλάμε.

Και δεν άκουσα, παρά ελάχιστους, να τονίζουν πως η στροφή της τρόικας προς την ανάγκη εξεύρεσης 50 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις για τη μείωση του δημοσίου χρέους αποτελεί κραυγαλέα πανωλεθρία για το διαβόητο Μνημόνιο. Οπως, ακριβώς, επισήμαναν κάποιοι από καιρό και παραδόθηκαν εις το πυρ το εξώτερον.

Εάν συμπεριλάβω τη μικρή τραγωδία του συμπαθούς κ. Ντόλιου, με την επιπλέον φορολόγηση των ημιυπαιθρίων, την οργή της πράσινης Τίνας, την εξέγερση των βουλευτών (και δικηγόρων) επαρχίας, που ανάγκασε την κυβέρνηση να μαζέψει τη σχετική διάταξη και το νόμο περί αυτοφώρου που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση του Καστανίδη και άλλων υπουργών κατά του Παπακωνσταντίνου, σε ένα μόνο συμπέρασμα καταλήγουμε. Οτι η κυβέρνηση αποτελεί, πλέον, μία ομοσπονδία έτοιμη να διαλυθεί. Ελάχιστοι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, οι περισσότεροι θεωρούν «καμένο χαρτί» τον Παπακωνσταντίνου, το Μνημόνιο δεν βγαίνει ούτε με καισαρική και η μοναδική μέριμνα του οικονομικού επιτελείου είναι πώς θα μαζέψει και άλλα έσοδα από μειώσεις μισθών, συντάξεων και φόρους.

Το δίλημμα, λοιπόν, του Παπανδρέου δεν είναι αν θα πάει ή όχι σε εκλογές. Είναι αν θα περιμένει μέχρι να γελοιοποιηθεί εντελώς η κυβέρνησή του (τελούμε και σε πνεύμα αποκριάτικο, άλλωστε) ή θα κάνει κάτι για να διασωθεί. Ο μηδενισμός του κοντέρ φαντάζει, αυτή τη στιγμή, η μόνη λύση. Είτε επιτύχει την επιμήκυνση στη Σύνοδο του Μαρτίου είτε όχι. Οι εκλογές, ως εκ τούτου, είναι υποχρέωση και ανάγκη. Για να μετρηθεί και η βούληση των πολιτών (συμμετοχική Δημοκρατία δεν ήθελε ο πρωθυπουργός;).

Αλλιώς, το κατά Απόστολο Κακλαμάνη «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» θα μεταβληθεί σε ένα ξεκαρδιστικό καθημερινό ριάλιτι. Κρίμα πρόεδρε…