By JILL COLVIN and ZEKE MILLER Associated Press WASHINGTON (AP) — After months of questions about whether general election debates would...
Η κρίση ως διέξοδος
BREAKING News
του Γιώργου Μπάρλα, Θεολόγου-Φιλολόγου
Μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, την ώρα που ένα πέπλο μελαγχολίας και κατάθλιψης έχει σκεπάσει τη χώρα; Αλλά από πού προέρχεται αυτή η μελαγχολία; Μα, κατεξοχήν, από το γεγονός ότι τα χρόνια της ανεμελιάς φαίνεται πως πέρασαν ανεπιστρεπτί και από το ότι η ανασφάλεια καταλαμβάνει τη θέση μιας ακλόνητης σιγουριάς που δεν ξέρουμε καλά καλά από πού πήγαζε. Κι αυτό διότι ούτε οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας ούτε ο κόπος και ο μόχθος των εργαζομένων ούτε η δυναμική της παιδείας μας προδιέθεταν για μια παρατεταμένη υλική ευδαιμονία, που, θάλεγε κανείς, ότι και πολύ κράτησε… Αλλά και τα αξιακά χαρακτηριστικά που συνόδευαν τη ζωή των Ελλήνων τις τελευταίες δεκαετίες ούτε χαρακτηριστικά της παράδοσής μας ήταν ούτε υπερήφανους μπορούν να μας κάνουν. Η καταναλωτική ευωχία, η ιδιοτέλεια, η ανομία με σκοπό την πάση θυσία εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος, η αγένεια και ο ξιπασμός του νεόπλουτου κλπ. είναι φαινόμενα που ενδέχεται να περιοριστούν λόγω της οικονομικής κρίσης. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς μήπως έχουμε μπροστά μας μια ευκαιρία ανασυγκρότησης ως προϊόν του αναστοχασμού πάνω στις πρακτικές των τελευταίων δεκαετιών.
Από την άλλη, ενδέχεται να ξαναθυμηθούμε και να εφαρμόσουμε στοιχεία της παράδοσής μας, όπως και κάθε πραγματικά ανθρώπινης παράδοσης, που επιμελημένα θέσαμε στο περιθώριο της ζωής μας τις τελευταίες δεκαετίες. Να εργαστούμε φιλότιμα, να αγαπήσουμε την Ελλάδα και την παράδοσή μας που περιφρονήσαμε όσο τίποτα, να φανούμε αλληλέγγυοι στον διπλανό μας, να δραστηριοποιηθούμε αφήνοντας την «παρηγοριά» της τηλεόρασης, να βρούμε την ικανότητα να παραμείνουμε πρόσωπα με αξιοπρέπεια, δηλαδή εφοδιασμένα με θέληση να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και, επιτέλους, να μην θεωρούμε το χρήμα και την κατανάλωση ως τη μόνη πρόταση ζωής και ευτυχίας. Εξυπακούεται ότι είναι και ευκαιρία για την Εκκλησία, η οποία σε δύσκολους καιρούς πάντοτε συμπαραστεκόταν στον λαό, να βρει τρόπους αναζωογόνησης των ενοριών ως μιας μορφής κοινοτικής συνύπαρξης, αλληλεγγύης και αγάπης προς τον διπλανό.
Εν τέλει αν ο θησαυρός της καρδιάς του καθενός ήταν στο χρήμα τότε αυτός δεν έχει παρά να δρέψει τώρα τους καρπούς της αφοσίωσής του σ΄ αυτό. Για όσους, ελάχιστους, ο θησαυρός τους ήταν ο Θεός και ο άλλος άνθρωπος, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, η απόγνωση δεν τους αγγίζει. Αυτά στα οποία ελπίζουν δεν κλονίζονται από την οικονομική κρίση. Γι αυτούς ισχύει το του Ισαάκ του Σύρου: «Ότε ο άνθρωπος εν τη διανοία εαυτού κόψει την ελπίδα εκ της ζωής αυτού, ουδέν θαρσαλεώτερον. Και ουκ έστι θλίψις ής τινός η φήμη εξασθενήσαι το φρόνημα αυτού ποιεί. Διότι πάσα θλίψις γινομένη, υποκάτωθεν του θανάτου εστί. Και αυτός έκυψε δέξασθαι καθ’ εαυτού τον θάνατον». Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς από τους χριστιανούς, που κινούνται στο μεταίχμιο των δυο παραπάνω άκρων είναι ίσως μοναδική ευκαιρία να επανακαθορίσουν, με τρόπο οριστικό και σαφή, το περιεχόμενο του θησαυρού της δικής τους καρδιάς.
*Απόσπασμα από το βιβλίο του «ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ«, που μόλις κυκλοφορήθηκε απο τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»