Σπόνδυλος της εθνικής μας παραγωγής, οι μικρομεσαίοι επενδυτές

Του Γιώργου Κράλογλου 

Οι μικρομεσαίοι, οι επαγγελματίες και οι χειροτέχνες κάθε κλάδου από την πρωτογενή μέχρι την ενδιάμεση παραγωγή ήταν, είναι και θα είναι σημαντικός σπόνδυλος της εθνικής παραγωγής του τόπου. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να τους αντιμετωπίσει σοβαρά και κυρίως να τους περιφρουρήσει από την μόνιμη πολιτική εκμετάλλευση κομμάτων και κυβερνήσεων.

Σταματήστε λοιπόν να πιπιλάτε την σάπια πολιτική καραμέλα της σωτηρίας των μικρομεσαίων και κάντε μια πρώτη αλλά θεαματική κίνηση.  

Δημιουργείστε, σήμερα με μια νομοθετική πράξη, ως Ανεξάρτητη Αρχή τον Συνήγορο των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων που θα αναλάβει να προωθεί προς την πολιτεία όλα τα θέματα που αγγίζουν τους μικρομεσαίους και θα δίνει λύσεις ώστε οι επιχειρηματίες του χώρου να μην έχουν την υποχρέωση να προσλαμβάνουν δικηγόρους και μελετητές. 

Πρώτη δουλειά της Αρχής η ανάληψη της υποχρέωσης να εντάξει στα προγράμματα ΕΣΠΑ βιοτεχνικές επενδύσεις καλύπτοντας τον όγκο των διαδικαστικών φάσεων που πρέπει να καλύψουν με δικά τους μέσα και δαπάνες οι βιοτέχνες, πράγμα που του απωθεί από το πρόγραμμα. 

Αξιολογείστε τις προτάσεις τους και προχωρήστε τις ενδιαφέρουσες άμεσα. 

Με απλά λόγια πάρτε τους μικρομεσαίους που ακόμη παλεύουν στην παραγωγή και αξιοποιείστε το κουράγιο τους, το μυαλό τους, την ευρηματικότητά τους και την ευελιξία τους όχι μόνο στην εσωτερική αγορά αλλά και στις εξαγωγές. 

Απαλλάξτε τους όμως από τα βαρίδια της γραφειοκρατίας και της αδυναμίας τους να προσαρμοστούν σε ανάγκες μελετών και πολύπλοκων νομικών και διοικητικών διαδικασιών. 

Λύστε τους τα χέρια και αφήστε τους να δουλέψουν απερίσπαστοι. Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι θα κάνουν θαύματα. 

Γνωρίζω πολύ καλά τον αντίλογο περί των απατεώνων μικρομεσαίων που πήραν δάνεια και τα έκαναν αυτοκίνητα σκάφη, οικόπεδα και παραθεριστικά. Είναι βέβαια ο πολύ γνωστός αντίλογος που προβάλλεται για οποιονδήποτε επιχειρηματικό κλάδο στην Ελλάδα. 

Υπάρχει όμως και αποστομωτική απάντηση. Φτιάξτε πρώτα κράτος να λειτουργεί σωστά ως ελεγκτικός μηχανισμός και όχι ως διεφθαρμένος υπόκοσμος και τότε θα δούμε αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό…

Η ιδέα για τον Συνήγορο των Μικρομεσαίων δεν είναι δικιά μου. 

Την έχουν διατυπώσει οι ίδιοι μέσα στα εμπόδια της επιχειρηματικότητας που συντόνισαν οι βιομηχανικές και βιοτεχνικές Οργανώσεις.

Εγώ απλώς την μεταφέρω και βεβαίως την υιοθετώ από την στήλη για δύο λόγους. Αρχικά γιατί πληροφορούμε πως στο περιθώριο των ανταλλαγών απόψεων με την Τρόικα χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση ως επιχειρήματα και οι σκέψεις, οι προθέσεις και οι ευχές για την προσεχή επενδυτική δραστηριότητα στην οικονομία με παραδείγματα αυτά που ξέρουμε όλοι και έχουν ήδη πολυδιαφημιστεί. 

Θεωρώ λοιπόν ότι πειστικότερα παραδείγματα θα ήταν τα επενδυτικά προγράμματα των μικρομεσαίων που δεν έχουν όγκο ή δεν αφορούν μεγάλα κεφάλαια αλλά στο σύνολο τους θα έδινα μια περισσότερο πιθανή πραγματικότητα για την ανάπτυξη από αυτήν που «υπόσχεται» η αποκρατικοποίηση και οι μεγάλες συμφωνίες. 

Δεύτερον γιατί η πορεία της ελληνικής οικονομίας με τα σημερινά δεδομένα και με την πολιτική να παρεμβάλλεται, δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό, δεν πείθει ότι μπορεί να σηκώσει μεγάλο βιομηχανικό, μεταλλευτικό αλλά ακόμη και εντυπωσιακό τουριστικό βάρος. 

Η πορεία της οικονομίας θα έπειθε περισσότερο αν στηριζόταν σε στοιχεία επαναδραστηριοποίησης στην χώρα του δυναμικού των μικρομεσαίων σε όλο το κύκλωμα παραγωγής. 

Σε αυτόν τον παραγωγικό ιστό μπορούν να στηριχθούν ακόμη και η καινοτομία και οι εξαγωγές και η φασόν παραγωγή με αναθέσεις από μεγάλους βιομηχανικούς ομίλους της Ευρώπης. 

Πως όμως μπορεί ένας μικρομεσαίος σήμερα να αντέξει την πίεση της γραφειοκρατίας, της φορολογίας και της διαφθοράς όταν δεν έχει την δυνατότητα, όπως οι μεγάλοι όμιλοι, δικών του νομικών υπηρεσιών και μελετητών. 

Δείτε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις και πως η μία συνδέεται με την επόμενη ως αποτέλεσμα.

Μικρομεσαίος του λεκανοπεδίου της Αττικής διέθετε, από πατέρα σε γιο, μια αξιόλογη μικρομεσαία σιδηρουργία. Δημιούργησε παράλληλα, μετά από χρόνια, και μια θυγατρική κατασκευής μεταλλικών επίπλων και επεκτάθηκε και στο εμπόριο με αλυσίδα καταστημάτων. 

Επιθεωρητής του υπουργείου Περιβάλλοντος του έριξε δυσβάστακτο πρόστιμο για επιπτώσεις στο περιβάλλον (η παραγωγή της μικρομονάδας είναι ασήμαντη και μέτρα είχαν παρθεί) που ήταν αδύνατον να πληρώσει. 

Του συνέστησε δε να προσφύγει στα δικαστήρια για να προβάλλει τις αντιρρήσεις τους. Δικηγόροι του εξήγησαν ότι δικαστικά η υπόθεση θα έπαιρνε 3 χρόνια με άγνωστη κατάληξη. 

Επειδή η αγορά δεν σήκωνε τα μεταλλικά έπιπλα και είχε ήδη ζημιές σκέφτηκε να συγχωνεύσει τις δύο εταιρίες για να μειώσει τις ζημιές και να δει τι θα κάνει με το πρόστιμο. Ο νόμος όμως 2166 του 1993 δεν του αναγνωρίζει τις ζημιές ώστε να τον απαλλάξει φορολογικά. 

Αποτέλεσμα, έκλεισε την θυγατρική των επίπλων και απέλυσε 10 άτομα. Άλλη λύση δεν είχε. 

Αν όλα αυτά συν εκείνα που έχουν παραλάβει στα χέρια τους και ο κ. Στουρνάρας και ο κ. Χατζηδάκης ως προτάσεις για αναθέρμανση των δράσεων των μικρομεσαίων τα φροντίσουν άμεσα θα βάλουμε ένα τεράστιο τομέα της οικονομία στο παιχνίδι της ανάπτυξης. 

Γιατί δεν το δοκιμάζουμε;