Τι απάντησε ο Σταύρος Θεοδωράκης για τα εθνικά μας θέματα (Κύπρο- Σκοπιανό) Αμερική ή Ρωσίας; Δύση ή Ανατολή

Δείτε τι είπε ως απάντηση για τα εθνικά μας θέματα σε ερώτηση του Δημοσιογράφου Αλέξανδρου Στεφανόπουλου για το  GreekAmericanNewsAgency

Παραθέτουμε ολόκληρο το πλήρες απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης. Plus + Video 

{youtube}VJuLe-zL36M{/youtube}

ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

04/03/2014

 

Γ:Γεια σας, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήρθατε. Ονομάζομαι Γεωργία Λινάρδου, είμαι δημοσιογράφος εδώ και 20 χρόνια, στην Ελευθεροτυπία, στο Vice και είπα να κάνω ένα διάλειμμα. Ένα διάλειμμα την άνοιξη για «Το Ποτάμι». Για ποιο λόγο να ασχοληθώ με «Το Ποτάμι»; Γιατί ο Σταύρος είναι φίλος μου και νομίζω ότι αυτό είναι μία καλή βάση. Λοιπόν, θα ήθελα να σας πω λίγο για τους κανόνες, το πλαίσιο που έχουμε βάλει για την διαδικασία της συνέντευξης. Όποιος δημοσιογράφος επιθυμεί να κάνει ερώτηση κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, παρακαλείται να συμπληρώσει το όνομά του και το όνομα του μέσου που εκπροσωπεί σε μία απ’ αυτές τις κάρτες. Κάποιοι το έχετε κάνει ήδη. Οι κάρτες έχουν διαφορετικό χρώμα: οι κόκκινες είναι για τα ηλεκτρονικά μέσα, οι πορτοκαλί για τα έντυπα, η πράσινη για την τηλεόραση, οι γκρι για τα ξένα μέσα και τα ραδιόφωνα. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου ο Σταύρος θα δέχεται εναλλάξ ερωτήσεις από κάθε κατηγορία μέσου. Η επιλογή των δημοσιογράφων και των μέσων θα είναι τυχαία, όπως και η σειρά φυσικά. Χάριν πλουραλισμού, εάν κάποιο μέσο έχει ήδη καλυφθεί με ερώτηση από έναν δημοσιογράφο και τύχει ερώτηση από δεύτερο δημοσιογράφο του ίδιου μέσου, η ερώτηση θα παρακάμπτεται. Εφόσον υπάρχει χρόνος, ο Σταύρος θα επανέλθει στο ερώτημα, αφού έχουν ήδη καλυφθεί και τα υπόλοιπα μέσα. Από πού θες να ξεκινήσουμε, από ποιο μέσο θέλεις;

Σ.Θ.:Δεν θέλω να κάνω μονόλογο. Γιατί για αυτό κατηγορούσα τους πολιτικούς. Ότι κάνουν μονόλογο. Η σκέψη μου είναι να το κάνουμε εντελώς διαφορετικά. Ούτε καν ν’ αρχίσουμε από τα φιλικά μέσα, όπως είναι η άλλη συνήθεια.

Γ. Ο κύριος Λαμπίρης από το news.gr

Γ.Λ.:Βλέπουμε κατά κάποιον τρόπο να παρακάμπτονται διαδικασίες που είχαμε συνηθίσει ίσως σε άλλους σχηματισμούς, σε άλλες περιπτώσεις κ.λπ. Θα είναι ο κανόνας από δω και στο εξής; Θα δούμε, δηλαδή, ένα κόμμα το οποίο, ποιες απόψεις, από πλευράς καταστατικού, ενδεχομένως θα δούμε, στην επιλογή των μελών του κάτι διαφορετικό στον τρόπο επιλογής; Για παράδειγμα οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν έναν επικεφαλής για 2 χρόνια και τα επόμενα 2 χρόνια είναι κάποιος άλλος Θα δούμε κάτι, κάποια ανάλογη πρωτοτυπία, αν μπορούμε να το πούμε έτσι; Ή κάποιες άλλες πρωτοτυπίες αυτής της μορφής;

Σ.Θ.:Προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα διαφορετικά. Δεν ξέρουμε ακριβώς πώς, γιατί είναι η πρώτη φορά που κάνουμε κόμμα, αλλά είναι σίγουρο ότι αυτό το οποίο έχουμε δει στο παρελθόν, δεν είναι αυτό που θέλουμε. Χωρίς να μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι θα είναι όλα επαναστατικά, το σίγουρο είναι ότι θα είναι όλα διαφορετικά.

Γ.Λ.:Το διαφορετικό φοβίζει άρα πρέπει να υπάρχει και μια βάση. Πρέπει να υπάρχει και μια νόρμα, να το πούμε έτσι.

Σ.Θ.:Στη ζωή μου, φίλτατε, έχω υπερασπιστεί πάντα, από πολύ νωρίς την ομορφιά του διαφορετικού. Πολύς κόσμος το φοβάται αλλά εγώ το υπερασπίζομαι. «Το Ποτάμι» υπερασπίζεται την ενότητα του διαφορετικού –το ίδιο κάνει και  η Ευρώπη για να σε πάει προς τις Ευρωεκλογές- την ενότητα του διαφορετικού. Αυτή είναι η άποψή μου.

Γ:Ο κύριος Χρήστος Μπόκας από το Πρώτο Θέμα.

Χ.Μ.:Υπερασπίζεστε το διαφορετικό, δεν θέλετε το παρελθόν, εφόσον, όμως, μπείτε στο Ευρωκοινοβούλιο θα πρέπει να συμμαχήσετε με κάποιες πολιτικές δυνάμεις. Πού βρίσκεστε πιο κοντά; Για να καταλάβουμε και περισσότερο το πολιτικό σας στίγμα. Ευχαριστώ.

Σ.Θ.: Εννοείς σε ποια ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα ενταχθούμε. Θα το αποφασίσουμε αφού πάμε στις Βρυξέλλες, δεν είναι εύκολο να αποφασίσουμε εκ των προτέρων. Θα δώσουμε ένα μικρό διάστημα 2-3 μηνών μέχρι να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Υπάρχει ένα πρόβλημα με τις ομάδες. Δες τους 3 μεγάλους εκπροσώπους που διεκδικούν τώρα ρόλους, τον Σουλτς, τον Γιούγκερ και τον Φερχόφσταντ. Επειδή διάβασα κείμενά τους για το τι θέλουνε για την Ευρώπη, έχω την εντύπωση ότι υπερασπίζονται  περισσότερο τις γραφειοκρατικές ελίτ -για να χρησιμοποιήσω κάτι παλιό κι αριστερό- παρά το μέλλον της Ευρώπης. Όπως οι FinancialTimesέγραψαν πολύ πρόσφατα, αυτά τα τρία  πρόσωπα είναι μάλλον άνθρωποι του χθες. Άρα, έχω έναν προβληματισμό για τις 3 μεγάλες ομάδες. Ελπίζω να μας λυθούν οι απορίες όταν πάμε στο Ευρωκοινοβούλιο και να βρούμε σύμμαχους για μεγάλα ζητήματα. Πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλά ζητήματα που θα πρέπει να τεθούν στην Ευρώπη και τα οποία δεν τίθενται. Και δεν τίθενται απ’ τις μεγάλες δυνάμεις. Από τις μεγάλες πολιτικές ομάδες. Άρα, μ’ αυτή την έννοια, θα πάμε με αυτούς που θα θέσουν τα πολύ μεγάλα ζητήματα.

Γ:Ο κύριος Απόστολος Μαγγηριάδης, από το Mega.

 

Α.Μ.:Θα ζητήσετε αποκλειστικά και μόνο χρηματοδότηση από το internetκαι ποια είναι περίπου τα ποσά τα οποία σκέφτεστε ότι πρέπει να συγκεντρώσετε για να κατεβείτε στις Ευρωεκλογές;

Σ.Θ.: Είναι πολύ λίγα τα χρήματα που χρειάζονται για τις Ευρωεκλογές. Υπάρχουν τα έξοδα της περιοδείας που θα κάνω, υπάρχουν κάποια μικρά έξοδα γραφείου, αλλά ευτυχώς έχουμε αρκετούς φίλους ήδη. Δηλαδή το γραφείο που ετοιμάζουμε είναι προσφορά μιας κυρίας, η οποία μας πήρε τηλέφωνο και είπε «σας δίνω εγώ ένα χώρο για να στεγαστείτε». Και μέσω του site, υπάρχουν 6.000 άνθρωποι που έχουν ζητήσει να δώσουν αυτά τα 10 ευρώ έκαστος. Έτσι, αν κάνεις τον υπολογισμό, νομίζω ότι τα λεφτά μας φτάνουν. Μόνο που έχουμε μπλέξει λίγο με την γραφειοκρατία γιατί πρέπει να έχουμε κάποιους κωδικούς απ’ την εφορία και δεν έχουμε κατορθώσει ακόμα να ενεργοποιήσουμε τη δυνατότητα του κόσμου να μας δίνει λεφτά. Αλλά θα το κάνουμε γρήγορα.

Γ ο κύριος Αλέξανδρος Στεφανόπουλος από ξένα μέσα.

Α.Σ.: Ήθελα να ρωτήσω εάν έχετε κάποιο προσανατολισμό, επειδή τώρα βλέπουμε να υψώνεται σε διεθνές επίπεδο ένα πλέον πολύ ξεκάθαρο τοίχος ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, τι προσανατολισμό θα έχετε; Ακούσαμε τα περί Ευρώπης, ε, οι σχέσεις με Αμερική θα είναι πολύ καθαρές ή θα έχετε κι εσείς μια στροφή προς αυτό που λέμε Ανατολή, Ρωσία; Επίσης, διεκδικείται μια θέση στο Ευρωκοινοβούλιο και ενδεχομένως στις εθνικές εκλογές;

Σ.Θ.: Κοιτάμε προς την Ευρώπη. Θεωρούμε την Ελλάδα Ευρώπη, θεωρούμε τους Έλληνες Ευρωπαίους και μ’ αυτή την έννοια υπερασπιζόμαστε τα δυνάμωμα της Ευρώπης. Οι υπόλοιπες επιλογές, δηλαδή πόσο Κίνα, πόσο Ρωσία, πόσο Αμερική, δεν μπαίνουν με την οπτική του Έλληνα, μπαίνουν με την οπτική του Ευρωπαίου. Αυτή θεωρούμε ότι είναι η οικογένειά μας.Η ευρωπαϊκή οικογένεια. Υπάρχουν κάποια σύννεφα το τελευταίο διάστημα στις σχέσεις μας με τους εταίρους, αλλά δεν είναι τέτοια που να μας αποτρέπουν από το να αισθανόμαστε Ευρωπαίοι.

Τώρα, εάν εννοείς ότι η Ελλάδα μπορεί να αναζητήσει κι αλλού στηρίγματα, ε, προφανώς. Η χώρα μπορεί να ζητήσει παντού στηρίγματα, αλλά όχι με την παλιά έννοια -που είδαμε και λίγο πρόσφατα- ότι θα ψαρέψεις από δω, θα ψαρέψεις κι από κει κι όποιος σου δώσει τα περισσότερα. Οι Έλληνες έχουν λόγο να επιμείνουν στην ευρωπαϊκή υπόθεση. Δεν πρέπει, δηλαδή, να κάνουμε ερασιτεχνισμούς κοιτώντας προς την Ανατολή, προς την άλλη μεριά του Ωκεανού. Δεν έχω κανένα σύννεφο στη σκέψη μου για το μέλλον της Ελλάδας σε σχέση με τους συμμάχους της. Οι σύμμαχοί μας είναι οι Ευρωπαίοι και οι σύμμαχοί μας μπορεί να είναι κι όλοι αυτοί που βρίσκονται πολύ κοντά στις ευρωπαϊκές αρχές.

Α.Σ.:Το πρόταγμα, λοιπόν, στις επιλογές μας θα είναι τα εθνικά μας θέματα; Ποιοι μας στηρίζουν; Τι μας δίνουνε; Κύπρος, Σκόπια, εθνικές συμφωνίες διακρατικές, γιατί μέχρι τώρα έχουμε φάει ήττες. Έχουμε φάει ήττα στο Κυπριακό κι έχουμε φάει ήττα και στο Σκοπιανό.

Σ.Θ.: Δεν θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας. Πιστεύω ότι η Ευρώπη έχει υποστηρίξει τις μεγάλες επιλογές της Ελλάδας. Δηλαδή, η απόφαση της Ευρώπης για την ένταξη της Κύπρου στην οικογένειά της, είναι μια πολύ σημαντική απόφαση. Δεν νιώθω ανασφαλής ως Έλληνας της Ευρώπης. Πιστεύω ότι εκεί είναι οι σύμμαχοί μας κι εκεί πρέπει να επιμείνουμε. Το ότι θα χτίσουμε κατά περιόδους και κατά περίπτωση και άλλες συμμαχίες, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Αλλά δεν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.Δεν είμαι ευρωσκεπτικιστής, αν ήθελες ν’ ακούσεις κι αυτό. Πιστεύω ότι η μεγάλη μάχη πρέπει να δοθεί για μία άλλη Ευρώπη, μέσα στην Ευρώπη

Γ: Ο κύριος Λάμπρος Παναγιώτου από το zougla.gr

Λ.Π.:Επειδή κανένας δεν είναι παρθενογένεση, μπορείτε να προσδιορίσετε; Είστε παιδί της Αριστεράς; Και δεύτερον, μεγάλο αφροδισιακό η εξουσία από Κίσινγκερ. Εσείς τον επιβεβαιώνεται, αλλά την είχατε αυτή την εξουσία. Τώρα πάτε για εκείνη την πολιτική. Μήπως ακροβατείτε; Γιατί αν εμβολίσετε έναν συγκεκριμένο χώρο, τον οποίο πολύ πιστεύω δεν θα εμβολίσετε, τότε θα έχετε γράψει ιστορία. Έστω κι αρνητική με την έννοια ότι ένα συγκεκριμένο κόμμα δεν θα έχει, δεν θα βοηθήσει να αλλάξουν τα πράγματα. Μπορεί τα πράγματα στην Ελλάδα να τείνουν προς κάποια αλλαγή. Δηλαδή, δούμε κάποια κόμματα της Αριστεράς να ανέρθουν στην εξουσία.  Κι εσείς ενδεχομένως, αν μου απαντήσετε στην πρώτη ερώτηση αν είστε Αριστερός ή όχι, αν είστε περί της Αριστεράς μπορείτε να εμβολίσετε σε αυτούς τους χώρους. Άρα, λοιπόν;

Σ.Θ.: Από τα μαθητικά μου χρόνια αυτοπροσδιορίζομαι ως Αριστερός. Έχω μία πολύ μεγάλη αμφιβολία για το πώς χρησιμοποιούμε τον όρο Αριστερά και Δεξιά σήμερα. Δηλαδή, έχω γνωρίσει πολλούς Αριστερούς που έκαναν δεξιές μεταρρυθμίσεις και πολλούς Δεξιούς, που κλείνουν το μάτι σε κάποια στερεότυπα της Αριστεράς. Έχω αμφιβολίες για το τι ορίζεται ως Αριστερό σήμερα και θα σας πω ένα παράδειγμα. Ας πάρουμε το θέμα της αξιολόγησης, της αξιοκρατίας. Ένα θέμα που το έχουμε συζητήσει πάρα πολύ. Το θέτει πολλές φορές κάποιος απ’ τη Δεξιά. Και πολλές φορές κάποιοι που ανήκουν στην Αριστερά αρνούνται την αξιολόγηση. Θεωρώ ότι είναι μείζον αριστερό αίτημα η αξιολόγηση. Γιατί αν δεν υπάρχει αξιολόγηση, στο δημόσιο επί παραδείγματι, οδηγούμαστε στους παλαιοκομματικούς δρόμους. Οδηγούμαστε στην οικογενειοκρατία, στην επιλογή του φίλου, στην επιλογή του δικού μας, στην επιλογή του κόμματος. Το λέω αυτό για να εξηγήσω ότι δεν είμαι σίγουρος,  ότι στην Ελλάδα είναι τακτοποιημένες οι έννοιες Αριστερά και Δεξιά. Σε αυτή τη στιγμή που βρίσκεται η χώρα, με αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, δεν θέλω να προσδιοριστώ ως Αριστερός ή Δεξιός ως προς «Το Ποτάμι». «Το Ποτάμι» είναι ένα κίνημα που κλέβει ιδέες και από την Αριστερά και από την φιλελεύθερη παράταξη. Και δεν τις κλέβει για να ψαρέψει σ’ ένα μεγαλύτερο  ποτάμι, σε μια μεγαλύτερη θάλασσα. Το κάνει γιατί πραγματικά τα προβλήματα που ζούμε απαιτούν πάνω απ’ όλα λύσεις και όχι την οπτική του παρελθόντος, δηλαδή, να δούμε τι λέγανε οι θεωρητικοί του 19^ου αιώνα για να λύσουμε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Δεν είμαστε σε αυτή τη φάση. Νομίζω ότι πρέπει να λύσουμε τα προβλήματά μας και μετά, αν θέλουμε, αν αποφασίσουμε να βάψουμε τους δρόμους κόκκινους ή μπλε είναι μια άλλη ιστορία

Γ:Ο κύριος Κων/νος Ζούλας από την Καθημερινή.

Κ.Ζ.:Αποκλείσατε εξ αρχής κάθε συμμετοχή στο κόμμα σας όλων των πολιτικών και θα σας έλεγα ότι αυτό, εκτός από επικοινωνιακό, μοιάζει ολίγον και αλαζονικό. Το ερώτημά μου, δηλαδή, είναι: αποκλείετε τους πολιτικούς διότι δεν υπάρχει ούτε ένας κατά την άποψή σας που θα μπορούσε να στρατευτεί μαζί σας; Γιατί εν τοιαύτη περιπτώσει, πώς εσείς αναγορεύεστε ξαφνικά στον μη άμεμπτο δημοσιογράφο έναντι όλων ημών; Ευχαριστώ

 

Σ.Θ.: Ζούμε τα τελευταία χρόνια μια μεγάλη, διπλή διάψευση από τους πολιτικούς. Η κατάσταση  που υπάρχει τώρα -όχι με την έννοια της κρίσης-, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες είναι έργο και των πολιτικών. Εχω την άποψη ότι το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Μπορεί να έχουμε μία ευθύνη όλοι οι πολίτες, μπορεί να έχουν ευθύνη οι συνδικαλιστές, μπορεί να έχουν μεγάλη ευθύνη οι δημοσιογράφοι, αλλά η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τους πολιτικούς για την κατάσταση της χώρας, για τα χρέη της χώρας, για τα αδιέξοδά της. Και ξαφνικά έρχονται δύο ειδών πολιτικοί, αυτοί που διαχειρίστηκαν την εξουσία τόσα χρόνια και λένε «εμείς θα το αλλάξουμε τον τόπο». Εδώ έχω μια πολύ μεγάλη αμφιβολία. Δηλαδή, όταν αυτός που με έχει οδηγήσει σε τόσα αδιέξοδα, ξαφνικά θεωρεί ότι μπορεί να με οδηγήσει στο σωστό δρόμο, έχω πάρα πολλές αμφιβολίες. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι πολιτικοί που ενώ κάνουνε κριτική στους πολιτικούς τους παρελθόντος και λένε «εσείς μας φέρατε σε κακή θέση», και περιμένεις να πούνε «θα τα αλλάξω όλα», ακούς στο δια ταύτα να λένε «να γυρίσουμε στο παρελθόν». Να επιστρέψουμε στο παρελθόν που «ήτανε πάρα πολύ ωραίο και περνάγαμε πάρα πολύ ωραία». Σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Λοιπόν, εγώ δεν νιώθω μεγάλη συγγένεια αυτή τη στιγμή, σε αυτή την κίνησή μου, με αυτές τις δύο κατηγορίες των πολιτικών. Και θεωρώ ότι πρέπει να δώσω αφορμή στον κόσμο, στον  πολίτη, σε ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανησυχίες μ’ εμάς και που φαίνονται αυτές. Ο ένας τρόπος να τις δεις είναι με τις δημοσκοπήσεις, να δεις ότι το 40% του κόσμου λέει  ότι θα ψηφίσει τον κανένα.

Συζήτα με τους ανθρώπους και εγώ κυρίως πάντα συζητάω, κυρίως με τους νέους. Όλοι βρίσκουν αδιέξοδα στην πολιτική. Άρα, η σκέψη μου είναι πολύ απλή. Ας αρνηθώ εγώ τη βόλεψή μου στη δημοσιογραφία -που σε πληροφορώ ήταν πάρα πολύ ωραία τα πράγματα στη δημοσιογραφία για μένα και το ξέρεις- κι ίσως έτσι να δώσω την αφορμή σε κάποιους ανθρώπους να πάνε μπροστά. Εάν δημιουργηθεί ένα κύμα – κάποιος είχε πει το κόμμα να το ονομάσουμε κύμα αλλά τελικά αποφασίσαμε «Ποτάμι»-  αν μεγαλώσει  «Το Ποτάμι», αν καταγραφούμε, θα είναι μια απόδειξη ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τη παλιά πολιτική στην Ελλάδα. Τώρα, μπορεί «Το Ποτάμι» στην οποιαδήποτε εκδοχή ν’ αλλάξει την πορεία της χώρας; Βεβαίως όχι. Δεν πιστεύω ότι ένα κόμμα, όσο μεγάλο και να ‘ναι, μπορεί ν’ αλλάξει την πορεία μιας χώρας. Η χώρα πρέπει ν’ αλλάξει με συμμαχίες. «Το Ποτάμι» αύριο, απ’ αυτό το ποσοστό που θα του δώσουνε, θα επιδιώξει τη συνεννόηση με τους άλλους. Αλλά μία συνεννόηση η οποία δεν θα βασίζεται στο παρελθόν και η οποία θα έχει ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα εξαρχής. Θα μου πεις «κι άλλοι το ίδιο λένε». Ναι, αλλά οι άλλοι έχουν το αμάρτημα του παρελθόντος. Εμείς δεν το έχουμε. Άρα, εάν ο κόσμος μας δώσει ένα ποσοστό, αν γίνουμε υπαρκτή δύναμη, αν παρουσιαστούμε δηλαδή αύριο και μας ψηφίσουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, τότε σε δεύτερο επίπεδο θα δούμε ποιοι άλλοι πολιτικοί σε αυτή τη χώρα έχουν διάθεση να αλλάξει η πορεία του σκάφους.

Γ:Ο κύριος Γιάννης Τσακίρης από τον ΑΝΤ1.

 

Γ.Τ.: Λοιπόν, καταρχήν καλή επιτυχία ήθελα να ρωτήσω ε, διάβασαν πολλοί την διακήρυξη που κάνατε για το νέο κόμμα και αμέσως κάποιοι μάλλον δεν είδαν με καλό μάτι όλη αυτή την κίνηση, αυτήν την ε, την πρωτοβουλία σου. Ε, μάλιστα έλεγαν χαρακτηριστικά ότι θα πρέπει να επιλέξει πλέον ο Σταύρος και να πει με ποιους είναι. Δηλαδή, είναι με το μνημόνιο ή είναι με τους αντιμνημονιακούς;

Σ.ΘΥπάρχουν πολύ σοβαρότερα ερωτήματα απ’ αυτό. Το μνημόνιο τελειώνει το Μάιο. Η συζήτηση για το μνημόνιο αφορά στις ευθύνες του παρελθόντος, που είναι μία συζήτηση που πολύ ευχαρίστως την κάνω. Κι έχω άποψη για τα τραγικά λάθη που γίνανε στην εφαρμογή, πιθανόν και στη διαπραγμάτευση και στον τρόπο που αντελήφθησαν οι πολιτικοί τις ευθύνες τους, αλλά και στον τρόπο που αντιληφθήκαμε όλοι τις ευθύνες μας σε σχέση με τη διόρθωση των προβλημάτων. Αλλά το μεγάλο ζήτημα της χώρας αυτή τη στιγμή δεν είναι να συζητά για τις αποφάσεις του Παπανδρέου, ούτε για τις αποφάσεις του Παπαδήμου, ούτε καν για τις αποφάσεις του Σαμαρά. Η μεγάλη ανάγκη, το σύγχρονο ερώτημα, είναι αν θέλουμε ένα εθνικό σχέδιο για να βγούμε από την κρίση. Αυτό πιστεύω ότι είναι το ζήτημα που πρέπει να συζητήσουμε σήμερα. Θα μου πεις καλά, εθνικό σχέδιο λέει κι ο Τσίπρας, εθνικό σχέδιο με άλλες λέξεις λέει και ο Σαμαράς. Ε, υπάρχει μια διαφορά: τα εθνικά σχέδια δεν μπορεί να είναι  κομματικά κιτάπια που κάποια στιγμή τα πετάει κάποιος στο τραπέζι και λέει «αυτό είμαι, ψήφισέ με». Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο, το οποίο θα δημιουργηθεί από την κοινωνία. Θα δημιουργηθεί από τους ανθρώπους που έχουν ζήσει το αδιέξοδο, έχουν καταλάβει ότι για τα κόμματα αυτό που προέχει στα σχέδιά τους είναι να υπηρετήσουν τη δική τους εξουσία και θα υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο, το οποίο θα αντικαταστήσει τα μνημόνια, θα αντικαταστήσει όλα όσα έχουν δημιουργήσει στη χώρα μας μια ανασφάλεια για το μέλλον. Άρα, το σύγχρονο ερώτημα σήμερα δεν είναι αυτό  που μου θέτετε και καταλαβαίνω ότι μου το θέτετε  κατ’ επιταγήν της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Υπάρχουν πολύ πιο σύγχρονα ερωτήματα που θέλει να θέσει «Το Ποτάμι»: Υπάλληλοι της Ευρώπης ή συνδημιουργοί; Επαίτες της Ευρώπης ή αυτοδύναμοι στο νέο δρόμο της Ευρώπης; Αυτά είναι πολύ σημαντικότερα ζητήματα απ’ το απλουστευτικό ερώτημα που μου θέτετε.

Γ:Ο κύριος Λευτέρης Σουχαϊμπ από το Νewsit.

Λ.Σ.: Καλησπέρα και καλή αρχή. Ήθελα να ρωτήσω καταρχήν ποιοι θα είναι οι συνεργάτες που θα σας πλαισιώνουν, και κυριότερον, εσείς είχατε δηλώσει εξαρχής ότι δεν θα είστε μπροστάρης, να πούμε κατά κάποιον τρόπο, δεν θα είστε ενεργός.

Σ.Θ.: Τα παράτησα όλα, παραιτήθηκα, άρα εδώ είμαι. Απλώς, είπα ότι δεν είναι ανάγκη να πάμε όλοι στην Ευρωβουλή. Επειδή μου αρέσει πιο πολύ ο ήλιος της Αθήνας, θα αφήσω κάποιον άλλον να πάει στις Βρυξέλλες… Δεν θα είμαι στο Ευρωψηφοδέλτιο, αλλά θα είμαι παρών, στη μάχη, θα είμαι μέχρι και τις εκλογές μπροστά σε αυτό το εγχείρημα. Τώρα, ποιοι είναι οι συνεργάτες μου; Το ψηφοδέλτιό μας για τις Ευρωεκλογές θα το δώσουμε στη δημοσιότητα, όταν το δώσουν στη δημοσιότητα και τα άλλα κόμματα. Είναι ένα ψηφοδέλτιο υπό διαμόρφωση, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ήδη έχουμε συζητήσει και θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτό και πιστεύω ότι στην επόμενη συζήτηση που θα κάνουμε στην κοινωνία, στην περιοδεία που ξεκινάω, θα βρούμε κι άλλους ανθρώπους που θα προστεθούν στο ψηφοδέλτιο.

 Τώρα, ποιοι είμαστε εμείς; Δεν έχουμε πολιτικό γραφείο και κεντρική επιτροπή ακόμα, αλλά  υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που στηρίζουν αυτό το εγχείρημα. Διαφορετικοί, από διαφορετικές πηγές. Εχω σημειώσει μια μεγάλη κατάσταση, θα σας αναφέρω 30 ονόματα. 30 ανθρώπους που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο με ώθησαν να κάνω «Το Ποτάμι». Κάποιοι απ’ αυτούς είναι απλώς φίλοι που συμβουλεύτηκα, γιατί πιστεύω ότι ένας πολιτικός δεν μπορεί να είναι ένας ξερόλας και  απ’ την άλλη αρνούμαι ότι αν δημιουργήσεις ένα κόμμα με τις γνωστές διαδικασίες μπορείς να βγάλεις άκρη. Πιστεύω, λοιπόν, σε μία τρίτη λύση. Ότι είναι χρέος των ανθρώπων της πολιτικής να εμπιστεύονται τους επαΐοντες, να εμπιστεύονται δηλαδή ανθρώπους που έχουν δουλέψει σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, έχουν βγάλει συμπεράσματα απ’ αυτό το αντικείμενο και αυτούς να έχεις ομοτράπεζους όταν θες να αντιμετωπίσεις ένα θέμα.

Μέσα σε αυτούς τους 30 ανθρώπους θα βρείτε παλιούς φίλους μου, θα βρείτε ανθρώπους που με έσπρωξαν να φύγω απ’ τη δημοσιογραφία να μπω στη πολιτική, και θα βρείτε ανθρώπους με τους οποίους συζητάει «Το Ποτάμι» για να λύσει,  κάποια απ’ τα προβλήματα της χώρας.  

Είναι ο Θοδωρής Γκόνης. Σκηνοθέτης και στιχουργός, καλλιτεχνικός διευθυντής των φεστιβάλ «Φιλίππων της Θάσου». Είναι η Μαρία η Δημητρίου, παλιά μου φίλη απ’ την Αγία Βαρβάρα, Ελληνίδα-τσιγγάνα, επιμελήτρια της Ελληνικής Πρόνοιας και μέλος της Εταιρείας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας. Με τη Μαρία είχα πάει στη παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου στην Αγία Βαρβάρα -γυρνάω καμιά φορά στα πατρογονικά- και την είδα πάρα πολύ περήφανη και μετά συνειδητοποίησα ότι και τα δύο παιδιά της είναι σημαιοφόροι στην Αγία Βαρβάρα. Από τότε κάναμε μια μικρή κουβέντα και της είπα ρε Μαρία τα έχεις καταφέρει τόσο καλά, δηλαδή είσαι ο άνθρωπος που έχεις διαγράψει την έννοια του αποκλεισμού μονομιάς, τα παιδιά σου είναι τόσο μπροστά, έχεις λύσεις, έχεις να μας προτείνεις πράγματα τα οποία πρέπει να γενικευτούν στην κοινωνία, για να φύγουν οι τσιγγάνοι ή άλλες ομάδες από το περιθώριο που τους έχουμε βάλει. Κι η Μαρία έχει να μας πει πάρα πολλά. Είναι ο κύριος Νίκος Δήμου, συγγραφέας, ο πιο παλιός blogger. Είναι η Άννα Εφραιμίδου,  η πρώτη γιατρός που αναγνωρίστηκε από  την ελληνική πολιτεία με τον τίτλο της ογκολόγου-παθολόγου. Είναι μία πολύ σημαντική γιατρός, γνωστή κυρίως στις γυναίκες. Είναι ο Παναγιώτης Κακατσούλης, καθηγητής της σχολής Δημόσιας Διοίκησης, βραβευμένος ως ο καλύτερος δημόσιος λειτουργός στον κόσμο. Είναι ένας άνθρωπος που μας λύνει όλες τις απορίες γι’ αυτή την υπόθεση του Δημοσίου που μερικοί έχουν απλουστεύσει είτε απ’ την Αριστερά είτε απ’ τη Δεξιά. Ο Παναγιώτης έχει τις απαντήσεις του ανθρώπου που ξέρει τη Δημόσια Διοίκηση, αλλά απ’ την άλλη καινοτομεί σε σχέση με την Δημόσια Διοίκηση. Είναι η Βάσω  Κιντή, καθηγήτρια φιλοσοφίας. Είναι ο Δημήτρης Κοντοπίδης, φοιτητής Αρχιτεκτονικής και  πρωτεργάτης ενός δυναμικού συλλόγου που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των παιδιών με κυστική ίνωση. Ο φίλος ο Δημήτρης  με εντυπωσίασε πάρα πολύ: όταν μιλάγαμε για την περιπέτειά του, αντί να συζητάμε κυρίως γι’ αυτό, μου έλεγε «πάμε στο νοσοκομείο να σου δείξω τι κάναμε». Και μου έδειξε μία καινούρια πτέρυγα που ουσιαστικά ανακαινίστηκε και λειτουργεί για τα παιδιά που έχουν τα ανάλογα προβλήματα, μέσα από τη δράση ενός συλλόγου, μέσα απ’ τη δράση αυτών των παιδιών. Δηλαδή,  είναι ένας άνθρωπος που η αρρώστια δεν τον έκανε να υποχωρήσει, αλλά τον έκανε να πάει μπροστά. Είναι ο φίλος μου  -τον είδα πριν δεν ξέρω αν έφυγε, δεν του αρέσουνε και πολύ οι μεγάλες συναντήσεις- ο Αύγουστος Κορτώ ο συγγραφέας, ο «γιος της Κατερίνας» όπως θέλει να τον αποκαλούν, που έχουμε περάσει ορισμένες μέρες στα Εξάρχεια, στο σπίτι του, να συζητάμε για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το τοπίο. Διαφωνούμε μερικές φορές,  ο Αύγουστος είναι και δύσκολος χαρακτήρας, αλλά στα κύρια συμφωνούμε. Δηλαδή, στην ανάγκη να παραμερίσει λίγο το παλιό και να ανοίξουμε το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας, να μπουν νέες ιδέες στην πολιτική, είναι σύμφωνος. Είναι ο Δημήτρης Κουρέτας, θα τον ξέρετε, εαντιπρύτανης στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, καθηγητής βιοχημείας, τον είχα παρακολουθήσει στο TED-Xκαι είχα εντυπωσιαστεί, βραβευμένος για την καινοτόμο του δράση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι η Ολυμπία Κρασαγάκη, φίλη μου φωτογράφος με μια εικόνα κοσμογυρισμένη, με μια εικόνα όλου του κόσμου. Είναι ο Δημήτρης Κυριακόπουλος, θα τον έχετε ακουστά, είναι ο πρόεδρος του αθλητικού Πρωτέα στο Νέο Κόσμο, είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε ένα βιβλίο με την εμπειρία του. Ο Δημήτρης κάποια στιγμή γύρισε από τις σπουδές του και είπε ότι «δεν θέλω να ζω σ’ αυτό το Νέο Κόσμο, θέλω να ζω σ’ έναν άλλο Νέο Κόσμο» και κάνανε ένα πραξικόπημα, πήρανε το σύλλογο, διώξανε τους μεγαλύτερους, μπήκανε όλοι οι 20αρηδες  μέσα κι έχουνε φτιάξει στο Νέο Κόσμο, μία πολύ ζωντανή ομάδα με εκατοντάδες παιδιά που αθλούνται, με εκατοντάδες παιδιά που κάνουνε χίλιες δυο δραστηριότητες γύρω απ’ το αθλητικό σωματείο. Μιλά και στην επαρχία, τον φωνάζουν συχνά, είναι ένα παράδειγμα για το πώς ξαναχτίζεις μία γειτονιά. Είναι η παλιά μου φίλη Αναστασία Λαμπρία, εκδότρια βιβλίων, έχουμε δουλέψει μαζί στη Μεσημβρινή χρόνια. Για  να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν της το έχω πει ποτέ, όταν την γνώρισα την Αναστασία είχα μια μεγάλη καχυποψία γιατί ήτανε η κόρη του Τάκη  Λαμπρία, και για μένα τότε ο Καραμανλής, ο Λαμπρίας, ήταν κάτι που έπρεπε να βλέπω με μία επιφύλαξη, στα πρώτα-πρώτα χρόνια εννοώ. Ε, μετά κατάλαβα πάρα πολλά πράγματα απ’ τη σχέση που είχα μαζί της. Η Αναστασία – της έκλεψα και τον τίτλο- πρέπει να ξέρετε ότι έχει τον Ποταμό. Εκδόσεις Ποταμός, αλλά είναι στο Ποτάμι, οπότε με συγχώρεσε. Λοιπόν, είναι η Ζαχαρούλα Λούδα, νεαρή γυναίκα, ζούσε στην Αθήνα για αρκετά χρόνια, και τώρα έχει φύγει για τη Θιάβα της Καλαμπάκας, είναι αμπελουργός, πήγε εκεί, ξεκίνησε από το μηδέν και καλλιεργεί χωράφια, βγάζει κρασιά και κάνει και διάφορες δραστηριότητες στην περιοχή ενάντια στον αλκοολισμό. Εχει μια δράση δηλαδή στην περιοχή με βάση τη γεωργία, αλλά και το καλό πρόσωπο της γεωργίας. Είναι η Άννα η Λυδάκη, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είναι ο Χάρης ο Μαθιόπουλος, οικονομολόγος, συγγραφέας πολλών βιβλίων και βέβαια του βιβλίου «Ο Λιμιτ-Ντακ να δεις πως φιλούσε». Είναι ο Νίκος Μαρατζίδης, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας. Είναι ο φίλος μου ο Γαβρίλος  Μαυρογιάννης, ξυλουργός απ’ την Αγία Βαρβάρα. Είναι ο Γιώργος ο Μαυρωτάς, θα τον ξέρετε εσείς του, του αθλητικού πεδίου κυρίως, πρώην αρχηγός στην εθνική πόλο, ένας απ’ τους 5 ανθρώπους στον κόσμο που έχει μετάσχει σε 5 ολυμπιάδες. Σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής στη σχολή Χημικών Μηχανικών του Μετσόβιο, έχει σταματήσει το πόλο. Είναι η Γιούλη Μενουδάκου, υπεύθυνη συντονισμού μεταμοσχεύσεων στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Είναι η Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος, διευθύντρια έρευνας στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος. Το Αρχιπέλαγος, δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, είναι μια οργάνωση έχει μια σπουδαία περιβαλλοντική δράση στο Αιγαίο. Για τα θέματα του  το έχω ξαναπεί, ποτέ δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς αποσκοπεί η ύπαρξη ενός υπουργείου Πολιτισμού και θεωρώ ότι τα πράγματα πρέπει να είναι λίγο διαφορετικά, δηλαδή, πρέπει να ασχολούμαστε με συγκεκριμένα ζητήματα του πολιτισμού κι όχι με τις ιδέες του πολιτισμού και να ‘χουμε έναν πολιτικό που απλώς υπερασπίζεται μια ιδέα και  αφήνει τα άλλα ζητήματα του πολιτισμού άλυτα. Στο θέμα του πολιτισμού, λοιπόν, υπάρχουν 2 άνθρωποι που συζητάμε, είναι ο συνθέτης-στιχουργός-δημιουργός, ο αγαπημένος Νίκος Ξυδάκης. Είναι ο Νίκος Ορφανός, ο ηθοποιός. Είναι ο Γιώργος Παπαλιός, τέως διευθυντής του κέντρου κινηματογράφου, σκηνοθέτης, ένας άνθρωπος που πέρα από τη δράση του ως σκηνοθέτης, έχει απαντήσεις για το ευρύτερο φάσμα του πολιτισμού στη χώρα μας. Λοιπόν, ξαναφεύγουμε στην επαρχία, είναι η Ντάνα Παρασκευοπούλου, κάτοικος στο μικρότερο νησί της χώρας, στον Άγιο Αχίλλειο Πρεσπών. Η Ντάνα έχει ζήσει λίγο στην Αθήνα, τώρα είναι ζωγράφος, κτηνοτρόφος κι έχει και μια μικρή μονάδα ξενοδοχειακή εκεί στις Πρέσπες. Είναι ο Ανδρέας Πετρουλάκης ο φίλος μου, θα τον ξέρετε είναι σκιτσογράφος έχουμε περάσει διάφορες φάσεις μαζί. Ο Αντρέας προσπάθησε κάποια στιγμή να με αποτρέψει, άλλες φορές με έσπρωχνε και μου ‘λεγε κάτι πρέπει να κάνουμε. Τελικά δεν τον ρώτησα, την τελική στιγμή, το αποφάσισα και σαν φίλος μου είπε «εγώ θα είμαι μαζί σου». Είναι ο Θανάσης Σκόκος, διπλωματούχος μηχανικός του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, επιχειρηματίας, προέρχεται από την Αριστερά, θα διαβάζετε ελπίζω τα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα που γράφει κατά καιρούς. Είναι η Χριστίνα Ταχιάου, δημοσιογράφος στη Θεσσαλονίκη, φίλη και από πολύ παλιά στα κοινωνικά δίκτυα, από τότε που ξεκινήσανε δηλαδή. Είναι ο Τάσος Τέλλογλου που έχουμε ξεκινήσει μαζί τη δημοσιογραφία στις αρχές της δεκαετίας του ’80, δηλαδή πολύ παλιά, πολύ παλιά, εννοώ όταν υπήρχε ακόμα Ανατολική Ευρώπη. Θυμάμαι ένα ταξίδι που είχαμε κάνει με τον Τάσο στη Δρέσδη και κάποια στιγμή εγώ είδα 2-3-4-5 τύπους, προχωρημένους, με δερμάτινα και ξύπνησε το δημοσιογραφικό μέσα μου και πλησίασα να τους μιλήσω. Αυτοί εν τω μεταξύ ήταν φασίστες, ναζιστές, εγώ δεν τα ‘ξερα αυτά ακόμα, μιλάμε τώρα για τη δεκαετία του ’80. Με άρπαξε ο Τάσος, μπήκαμε στο αμάξι και φύγαμε και μου εξήγησε πως ένας μελαμψός είχε τότε πρόβλημα σε εκείνα τα προάστια. Λοιπόν, είναι ο Σταύρος Τσακυράκης, ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου που μιλάμε μαζί του για θέματα δικαιοσύνης. Και επειδή κάθε ομάδα πρέπει να έχει και τον Γερμανό της, είναι και ο Χάγκεν Φλάισερ, καθηγητής της νεότερης Ιστορίας, είναι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών  και απ’ το 1985 πολιτογραφήθηκε Έλληνας. Είναι ο άνθρωπος στον οποίο όλοι οι δημοσιογράφοι καταφεύγουμε για να μας μιλήσει για την πολύ μεγάλη αυτή υπόθεση των αποζημιώσεων, των γερμανικών αποζημιώσεων. Θεωρείται ειδήμων, όλοι ζητάμε τη γνώμη του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τα κόμματα και εμείς έχουμε καταφύγει σε αυτόν, γιατί θέλουμε να έχουμε μία πολύ συγκεκριμένη άποψη για το θέμα. Πέρα από τις απόψεις που λένε «ας τα ξεχάσουμε», αλλά και πέρα από τις άλλες απόψεις που λαϊκίζουν και θεωρούν ότι η σωτηρία της Ελλάδος μπορεί να έρθει εάν κάποιοι μας δώσουνε ξεχασμένα λεφτά, ε, ο Φλάισερ  μας λύνει τις απορίες στοιχειοθετημένα. Κι είναι ένας άνθρωπος που θέλουμε να συμβουλευόμαστε. Τώρα, στη στενή  ομάδα, είναι ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης, ο οποίος είναι ο υπεύθυνος της καμπάνιας. Εχει σπουδάσει Δημόσια Πολιτική στο Harvard, έχει εργαστεί σε πολυεθνικές, σε ερευνητικά ιδρύματα, έχει εργαστεί στη Microsoftκαι σε άλλες μεγάλες εταιρείες κι έχει αναλάβει την καμπάνια για «Το Ποτάμι». Και βέβαια, υπάρχουνε οι δημοσιογράφοι, έχετε γνωρίσει ήδη την Γεωργία Λινάρδου, υπάρχει η Λίνα  Παπαδάκη, την οποία την ξέρετε, πάρα πολλά χρόνια συνεργάτης μου, η οποία έχει την ευθύνη του γραφείου τύπου και η Άντρη Κωνσταντίνου, η οποία έχει τα ιντερνετικά. Λοιπόν, αυτοί είναι περίπου 30 άνθρωποι. Θα μπορούσα να πω 50 ή να πω 70. Είπα ενδεικτικά από κάποιους χώρους, κάποιους ανθρώπους. Είναι, όμως, αυτό που σας είπα εξαρχής ότι θέλουμε να καταφύγουμε στους επαΐοντες. Δηλαδή, θέλουμε να μιλήσουμε με τον ξυλουργό για την επιχειρηματικότητα του μικρομεσαίου. Δεν θέλουμε να μιλήσουμε μόνο με τον θεωρητικό. Μ’ αυτή την έννοια έχουμε προσεγγίσει αυτούς τους ανθρώπους και συζητάμε μαζί τους για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για τα αδιέξοδα της χώρας.

 

Γ:Η κυρία Βούλα Κεχαγιά από τα Νέα.

Β.Κ.: Επειδή ως νέο κόμμα επαγγέλλεστε το διαφορετικό, όπως είπαμε και στην αρχή αυτής της συνέντευξης τύπου, θα ήθελα να μας πείτε ποιες είναι οι προτάσεις σας για τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.

Σ.Θ.:Προτείνουμε τρία πράγματα για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Το ένα είναι ότι πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας το δικαίωμα των νέων να συμμετέχουν στην πολιτική. Η πρότασή μας είναι ότι  πρέπει οι νέοι να έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι από τα 18 έτη. Το θεωρώ  παράλογο να τους δίνουμε το δικαίωμα να ψηφίζουν στα 18, αλλά να ψηφίζουν εμάς, να μην μπορούν να ψηφιστούν οι ίδιοι μέχρι τα 25 τους χρόνια. Ακόμα κι αν χρησιμοποιηθεί συμβολικά, είναι μια καλή αφορμή για να νιώσει η κοινωνία ότι το μέλλον –ηλικιακά- είναι προς τα κάτω, δεν είναι προς τα πάνω.

Η σημαντικότερη πρότασή μας είναι ότι οι εκλογές θα πρέπει να γίνονται αυστηρά κάθε 4 χρόνια. Θα πρέπει να υπάρξει μια  απόλυτη ρύθμιση, η οποία να προβλέπει ότι δεν θα υπάρχουν έκτακτες εκλογές στη χώρα. Ακόμα κι αν η θέση του πρωθυπουργού χηρέψει, γιατί έφυγε στο εξωτερικό ή γιατί παραιτήθηκε. Εάν αποφασίσουμε σαν χώρα ότι έχουμε εκλογές κάθε 4 χρόνια, θα λύσουμε πολλά προβλήματα. Να σας πω το μεγαλύτερο; Το μαύρο πολιτικό χρήμα. Απ’ τη μεταπολίτευση και μετά το μαύρο πολιτικό χρήμα κινείται κυρίως εξαιτίας της πιθανότητας  έκτακτων εκλογών. Μερικοί πιέζουν για έκτακτες εκλογές και μερικοί ως άμυνα, δίνουν τα λεφτά τους για να μην γίνουνε έκτακτες εκλογές. Πολιτικό χρήμα που κινείται σε επιχειρήσεις, στα media, σε ψηφοφόρους, σε ρουσφέτια. Για να απαλλαγούμε απ’ αυτό πρέπει να αποφασίσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος, ότι οι εκλογές θα γίνουνε με τον ερχομό της άνοιξης, για παράδειγμα.

Πιστεύουμε επίσης ότι πρέπει να έχουμε μικρότερη Βουλή. Εκπλήσσομαι που κάποιοι σοβαροί άνθρωποι κάνουνε πρόταση να αποκτήσουμε και μία Γερουσία. Λες κι αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας σήμερα. Πρέπει να ‘χουμε μικρότερη Βουλή και πρέπει να αλλάξουμε το εκλογικό σύστημα. Να πάμε σ’ ένα σύστημα που είναι πιο κοντά στην απλή αναλογική, αλλά με τη δυνατότητα του πολίτη να επιλέγει διαφορετικά πρόσωπα από διαφορετικούς χώρους.  Για να το πω απλουστευτικά θα πρέπει στις βουλευτικές εκλογές  να έχουμε δύο κάλπες: η μία κάλπη είναι που ψηφίζω το κόμμα μου κι η άλλη που ψηφίζω τα πρόσωπα στην μικρή μου, κοντινή μου περιφέρεια. Θα πρέπει να δημιουργηθούν πολλές μικρές περιφέρειες για να έχουν τη δυνατότητα οι πολίτες να λένε «εγώ θα ψηφίσω Δεξιά στην κάλπη γιατί αυτή είναι η κοσμοθεωρία μου, αλλά ρε παιδί μου σε αυτή την περιοχή υπάρχει ένας ωραίος τύπος Αριστερός που πρέπει να μπει στο κοινοβούλιο». Είναι ένα πολύπλοκο σύστημα, υπάρχει ένας οδηγός απ’ τη Γερμανία που θα πρέπει να μελετηθεί, αλλά νομίζω ότι είναι απαραίτητο  να γίνει. Αυτά τα τρία πράγματα  είναι που προτείνουμε για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος.

 

Γ: Η κυρία Γκίκα από το Star

Γκίκα: Η κυβέρνηση λέει εκλογές στο τέλος της 4ετίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι οι Ευρωεκλογές, θα φέρουν εκλογές, τι θα πει «Το Ποτάμι» εφόσον μπει στην Ευρωβουλή και έχει έναν λόγο στα πολιτικά πράγματα; Εκλογές μετά τις Ευρωεκλογές ή όχι;

Σ.Θ.:Πρέπει να σοβαρευτούμε και όταν λέμε κάτι να το εννοούμε. Δηλαδή, οι Ευρωεκλογές είναι Ευρωεκλογές, οι εθνικές εκλογές είναι εθνικές εκλογές, οι περιφερειακές εκλογές είναι περιφερειακές εκλογές, οι εκλογές στα μαθητικά συμβούλια που επίσης είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, είναι εκλογές στα μαθητικά συμβούλια. Ο κάθε πολίτης, ο κάθε άνθρωπος αυτού του τόπου ψηφίζει για έναν συγκεκριμένο λόγο τη στιγμή που ψηφίζει. Δεν πιστεύω ότι κάθε εκλογή είναι  πρόκριμα για μίαν άλλη εκλογή. Εχουμε καταλήξει σε κάθε εκλογή να βγάζουμε συμπεράσματα όχι για τη συγκεκριμένη εκλογή, αλλά για την επόμενη εκλογή. Η άποψή μας, λοιπόν, είναι σαφής. «Το Ποτάμι» δεν θέτει θέμα πρόωρων εκλογών. Πιστεύω ότι οι Ευρωεκλογές θα στείλουν βέβαια κάποια μηνύματα στα πολιτικά κόμματα κι αυτό είναι απαραίτητο να γίνει. Εάν, όμως, η κυβέρνηση αισθάνεται μετά απ’ αυτά τα μηνύματα ότι πρέπει να συνεχίσει, να συνεχίσει. Αυτό που προέχει  είναι  να αποφασίσουμε επιτέλους όλοι μαζί ότι δεν μπορούμε να μειώνουμε την αξία των εκλογικών διαδικασιών θέτοντας παράλληλα ερωτήματα πέρα απ’ το κεντρικό ερώτημα. Αυτή τη στιγμή, αυτό που πρέπει να συζητήσει η χώρα είναι τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Τι Ευρώπη θέλουμε; Δεν είναι να συζητήσουμε για μία νέα κυβέρνηση.  Πάντως επιμένω ότι αυτό που διατρέχει σαν αντίληψη «Το Ποτάμι»  είναι ότι για να έχουμε ένα επίπεδο πολιτικού πολιτισμού σαν κι αυτό που πολλές φορές εκθειάζουμε στην Ευρώπη ή στην Αμερική, θα πρέπει να μείνουμε συνεπείς σε αυτά που κάνουμε και όχι να θέτουμε κάθε φορά ένα καινούριο ερώτημα, ένα καινούριο δίλημμα σε μία εκλογή.

Γ: Η κυρία Αντιγόνη Παφίλη απ’ το machine.gr

Α.Π.:Όπως αντιλαμβάνομαι είναι μια παρέα ανθρώπων, μια ομάδα ανθρώπων, κάτι σαν το protagon(ναι), αλλά με καταστατικό κόμματος. Εσείς θα είστε ηγέτης ή καλό brand;

Σ.Θ.: Εγώ θα είμαι -μέχρι να αμφισβητηθώ στο επόμενο συνέδριο από τις συνιστώσες- ο ηγέτης. Θα είμαι ο άνθρωπος που θα βγαίνω μπροστά σ’ αυτή την υπόθεση. Δεν είναι ακριβώς σαν το protagon, γιατί το protagon, για το οποίο είμαι πάρα πολύ υπερήφανος, είναι κάτι πολύ πλατύτερο. Εκεί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν συμφωνούν μ’ αυτό που κάνω. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι έκανα λάθος και θα συνεχίσουν να γράφουν στο protagon. Και αυτό που ξεκαθάρισα στους συνεργάτες μου είναι ότι εγώ πλέον δεν είμαι το protagonκαι ούτε θα καθορίζω το τι θα γράφεται. Όχι ότι το καθόριζα πριν δηλαδή, αλλά πάντως είχα μια γνώμη. Τώρα, δεν μπορώ να έχω ούτε καν γνώμη. Το protagonθα τραβήξει τη δική του πορεία.

Εχετε δίκιο όμως, υπάρχει μια ομοιότητα: είναι η υπεράσπιση ότι πρέπει να λέμε τα πράγματα, ότι πρέπει να βγούμε μπροστά, ότι πρέπει να βλέπουμε φιλικά την άλλη άποψη. Πάρα πολλοί φίλοι απ’ το protagon, διαβάζουν την κριτική που γίνεται όπως «μα πώς συνυπάρχετε κάποιοι που είσαστε πιο κοντά στη Δεξιά με κάποιους που είναι πιο κοντά στην Αριστερά». Και λέω ρε παιδιά, αυτό δεν κάναμε τόσο χρόνια στις εφημερίδες; Δηλαδή, θα χάσουμε αυτό που είναι ο ορισμός των εντύπων, ο ορισμός της δημοσιογραφίας, ότι συνυπάρχουμε, έχουμε διαφορετική ματιά, αλλά μας ενώνει ένα σύστημα αξιών και γράφουμε; Γι' αυτό λοιπόν, εγώ είμαι υπερήφανος. Αλλά, δυστυχώς, το protagonτο έχω εγκαταλείψει.

Στο Ποτάμι είναι μια ομάδα ανθρώπων δεν είμαστε όλοι φίλοι, αν αναφερόμενη στην παρέα εννοούσες αυτό. Είμαστε μια παρέα που μεγαλώνει. Δηλαδή, προστίθενται συνεχώς άνθρωποι γιατί βλέπουμε τις ελλείψεις μας. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα, δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Και αυτή είναι η αρχή μας. Ότι πρέπει «Το Ποτάμι» να καλύψει όλους τους τομείς. Να έχει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα, έχοντας βοηθό τον άνθρωπο που ζει αυτά τα ζητήματα ή τον άνθρωπο που έχει εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα.

Γ:Ο κύριος Νίκος Σβέρκος από την Εφημερίδα των Συντακτών.

Ν.Σ.:Κύριε Θεοδωράκη είπατε νωρίτερα ότι για εσάς δεν προέχει πλέον το ζήτημα του μνημονίου, είναι ένα ξεπερασμένο ζήτημα, έτσι κι αλλιώς βγαίνουμε απ’ τα μνημόνια, όπως υποστηρίξατε, την άνοιξη κι είπατε ότι προέχει ένα εθνικό σχέδιο για να βγούμε από την κρίση. Το οποίο θα πρέπει κιόλας να δημιουργηθεί από την κοινωνία, ωστόσο υπάρχουν και διαφορετικές οπτικές πάνω στο πώς θα δημιουργηθεί, όχι πώς θα δημιουργηθεί, ποια θα είναι αυτή η βασική ιδέα που θα διατρέχει πάνω αυτό το εθνικό σχέδιο. Υπάρχει μία πλευρά, η κυβερνητική ας πούμε σήμερα που λέει ότι πρέπει να συνεχίσουμε με τη λιτότητα, υπάρχει η άλλη πλευρά απ’ την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης που λέει ότι θα πρέπει να υπάρξει ένα newdeal, θα πρέπει να υπάρξει μια εντελώς διαφορετική διαχείριση, θα πρέπει να πέσει χρήμα στην αγορά, να βοηθήσει η Ευρώπη κλπ. Εσείς πού τοποθετήστε βάση αυτού;

Σ.Θ.:Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα, το ένα της λιτότητας και το άλλο του newdeal, αλλά ας μη μείνω σ’ αυτό . Το σύνθημά μας είναι ότι η Ελλάδα σ’ αυτήν την μετά-μνημονίου εποχή πρέπει να παράγει. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι να αισθανθεί ο Έλληνας ότι υπάρχει εκεί ένας θείος που είτε με παρακαλετά, είτε με απειλές θα του δίνει λεφτά. Γιατί και τα δύο σενάρια παίζουνε. Κάποιοι λένε θα πάω να τον παρακαλέσω, δεν μπορεί Έλληνας είμαι θα μου δώσει κάτι, τόσα χρόνια μαζί. Και υπάρχει και το άλλο σενάριο ότι θα τον ταρακουνήσω απ’ τα πέτα και θα του πω «δώσε μου τα λεφτά που πρέπει να δώσεις στον άτακτο ανιψιό σου». Η άποψή μου απέχει από αυτές τις δύο αντιλήψεις. Πιστεύω ότι αυτό που προέχει είναι να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της χώρας μόνοι μας. Δηλαδή, να κάνουμε εμείς ένα εθνικό σχέδιο, να δούμε εμείς τι πρέπει να κάνουμε για τη χώρα και βεβαίως, να καταφύγουμε στους Ευρωπαίους για να βοηθήσουν αυτό το σχέδιο.

Να σας πω κάτι. Υπάρχουν κάποιοι που πανηγυρίζουν τώρα ότι τα ελλείμματα μειώνονται. Αν δεις προσεκτικά τα στοιχεία τα πράγματα μπορεί να είναι και  ανησυχητικά, να μην είναι μόνο θετικά. Γίνεται μια πολύ μεγάλη συζήτηση για το ότι το εμπορικό ισοζύγιο πάει καλύτερα, μειώνεται. Εάν δεις τα στοιχεία θα παρατηρήσεις ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μία μείωση του εμπορικού ισοζυγίου από έναν κυρίως λόγο: επειδή δεν ψωνίζουμε προϊόντα γιατί δεν έχουμε λεφτά. Γιατί ταυτόχρονα το ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι τα τελευταία χρόνια, παρά τα όσα θέλουμε να λέμε, η ελληνική παραγωγή μειώνεται. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική παραγωγή μειώθηκε 5%. Είμαστε η χώρα που περίπου απ’ το 1962-63, έχει πολύ μεγάλο αρνητικό ισοζύγιο στον εμπορικό τομέα, που πολύ απλά σημαίνει ότι εισάγουμε συνεχώς και εξάγουμε ελάχιστα. Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας.

Εδώ υπάρχει μία απάντηση απ’ όλους όσους θέλουν να μας απελευθερώσουν απ’ τα δεσμά των δανειστών. Η Ελλάδα πρέπει να αρχίσει να παράγει. Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει με κάποιου είδους δανεικά.Ή τώρα υπάρχει το καινούριο εύρημα ότι «υπομονή, παιδιά θα μας σώσουν τα πετρέλαια». Αν τελειώσει κι αυτή η υπόθεση κι όπως τελειώσει, όπως σωθούμε θα βρούμε κάτι άλλο, ένα άλλο παιχνίδι: έχει πάρα πολύ αέρα στην Ελλάδα, θα πουλήσουμε τον αέρα και θα σωθούμε απ’ αυτό. Η άποψή μου είναι, λοιπόν, ότι θα πρέπει να φύγουμε απ' αυτά τα διλήμματα και  να αποφασίσουμε για κάποια σημαντικά πράγματα για να ξαναρχίσει η Ελλάδα να παράγει. Κι όταν λέω  η Ελλάδα να παράγει, δεν εννοώ μόνο να βάλουμε μαρούλια στους κήπους, εννοώ ότι βεβαίως πρέπει να υπάρχει μια γεωργική παραγωγή, μια κτηνοτροφική παραγωγή, μια παραγωγή στη θάλασσα, αλλά πρέπει να υπάρχουν επενδύσεις. Πρέπει να έρθουν άνθρωποι εδώ που θα εμπιστευτούν την χώρα, πρέπει οι Έλληνες που έχουν τα λεφτά να ξαναγαπήσουν τη χώρα τους, να αισθανθούν ασφαλείς, να ρίξουν λεφτά στην οικονομία . Αλλά αυτό επιβάλλει να υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο στη χώρα, χωρίς αιφνιδιασμούς φορολογικούς, χωρίς υπερβολικούς πολιτικούς τσαμπουκάδες, για να νιώσει ο Έλληνας μία σταθερότητα. Να πιστέψει ο Έλληνας ότι μπορεί να ξαναεπενδύσει στη χώρα  του, να μπορεί να ελπίσει στη χώρα του, να μην είναι ανάγκη να πάει στην Αγγλία ο φοιτητής να καινοτομήσει ή ο επιχειρηματίας στη Γερμανία για να κάνει μια δουλειά. Αυτή, λοιπόν, φίλτατε είναι η δική μου άποψη. Ότι πρέπει να βάλουμε μπροστά την ελληνική μηχανή. Αυτό προέχει. Το τι θα κάνουμε με τους ξένους είναι δευτερεύον. Και υπάρχει κάτι άλλο ξέρεις: θα πρέπει η Ελλάδα όταν πια θα ξαναπάει να διαπραγματευτεί οτιδήποτε, να πείσει τις κοινωνίες ότι όχι μόνο έχει πάρει μια απόφαση  αλλά έχει τους πολιτικούς που βάλανε τους στόχους για μια νέα παραγωγή στη χώρα

Γ: Ο κύριος Κουβαράς απ’ το action24.

Γ.Κ:Μας έχετε μπερδέψει λιγάκι σε ότι αφορά το ιδεολογικό σας στίγμα. Αυτοπροσδιοριστήκατε ως Αριστερός, αλλά είπατε ότι κλέβετε ιδέες κι από την Αριστερά και από το φιλελεύθερο χώρο. Επειδή μιλήσατε και για συνεργασίες, θα μας πείτε, αν όχι με ποιους θα συνεργαστείτε, τουλάχιστον ποιους αποκλείεται για μελλοντική συνεργασία; Δηλαδή, είναι το ίδιο πιθανό να συνεργαστείτε ας πούμε σε μια μελλοντική κυβέρνηση, γιατί θέλετε να μείνετε και μετά τις εκλογές, μ’ ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή μ’ ένα κόμμα όπως η Ν.Δ για παράδειγμα; Επειδή τηρείτε αποστάσεις κι από τους 2 χώρους; Και για να το βάλω έτσι και σε πιο σοβαρή ιδεολογική βάση και να πάρω ένα θέμα σοβαρό της επικαιρότητας, είστε ας πούμε υπέρ ή κατά της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων που είναι  ένα θέμα που τέμνει αυτούς τους χώρους αντίθετα;

Σ.Θ.: Μην με μεγαλώνεις τόσο απότομα. Δεν υπάρχει καμία συζήτηση να συνεργαστούμε κυβερνητικά με κανέναν, ακόμα. Γιατί δεν έχουμε καταγραφεί. Να σου πω χωρίς καμία προσπάθεια να καλυφθώ: Η χώρα δεν έχει καμία ανάγκη να απολύσει δημόσιους υπαλλήλους. Δεν έχουμε μεγάλο δημόσιο. Έχουμε πολύ κακό δημόσιο. Και αυτά είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Έχουμε άχρηστες υπηρεσίες κι έχουμε υπηρεσίες που έχουν ανάγκη από υπαλλήλους. Θα πρέπει με μία τόλμη το πολιτικό σύστημα, αλλά κι όλοι οι άλλοι, οι συνδικαλιστές, η αντιπολίτευση να αντιμετωπίσουν αυτό το ζητούμενο. Να φύγουμε από κάποιες -και κλείσανε αρκετές- υπηρεσίες οι οποίες ήταν νεκρές υπηρεσίες. Αλλά αυτό θα πρέπει να συνεχιστεί χωρίς παρωπίδες με μία λογική που λέει ότι το δημόσιο είναι αυτό που υπερασπίζεται το minimumτης ζωής μας, την παιδεία, την υγεία και γι' αυτό κάποιες υπηρεσίες θα πρέπει να είναι οπλισμένες.

Δεν είναι παρακατιανοί στο δημόσιο. Έχω γνωρίσει δημοσίους υπαλλήλους που είναι ήρωες. Είναι μεγάλο λάθος να μπαίνουμε σ’ αυτή την κουβέντα: ο δημόσιος υπάλληλος, ένας άνθρωπος που τρώει φιστίκια και κρύβεται πίσω απ’ τον υπολογιστή του παίζοντας πασιέντζες. Αυτό μπορεί να υπάρχει. Όπως, μπορεί να υπάρχει και σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Όμως στην Ελλάδα, υπάρχει η αδυναμία της πολιτικής να ελέγξει τα πράγματα, μην σου πω ότι πολλές φορές τα δημιουργεί κιόλας μέσα από λαθεμένες επιλογές, μέσα από λάθος διορισμούς, μέσα απ’ τους διορισμούς των κολλητών. Επειδή έχει την αδυναμία να ελέγξει τα πράγματα, κάνει τα αίσχη που κάνει, ας πούμε, στη δημόσια διοίκηση και μετά ως επισκέπτης λέει «ωπ, αυτό δεν μ’ αρέσει. Να πατήσω ένα μοχλό να εξαφανιστεί.» Δεν είναι έτσι, δεν είναι έτσι. Εχω δει τα νούμερα των δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και δεν έχουμε παραπάνω δημοσίους υπαλλήλους. Αλλά έχουμε υπαλλήλους που δουλεύουνε και σχίζονται κι έχουμε υπαλλήλους σε νεκρές υπηρεσίες που δεν δουλεύουνε. Είτε με δική τους ευθύνη, είτε με ευθύνη της υπηρεσίας. Αυτό, λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσει. Πρέπει να γίνει σεβαστό ότι το δημόσιο που το πληρώνουμε όλοι, θα πρέπει να δουλεύει σαν  καλή μηχανή. Και θα πρέπει να γίνουνε όλες οι ενέργειες. Είναι αδιανόητο για μένα ότι κάποιοι άνθρωποι στο δημόσιο αρνούνται την αξιολόγηση. Βέβαια, υπάρχει η καχυποψία προς το πολιτικό σύστημα. Λέει: «να με αξιολογήσει αυτός; Αφού έχει δώσει δείγματα κακής γραφής στην ΕΡΤ, στην εφορία κλπ». Έχουν ένα δίκιο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε μία τελεία, να πούμε ότι εντάξει το ξέρουμε, αλλά θα βάλουμε κάποιους κανόνες για ένα καινούριο δημόσιο.

Γ: Ο κύριος Στέφανος Νικήτας για το news247

Σ.Ν.:Γεια σας και καλή επιτυχία. Σχεδόν μ’ έχουν καλύψει όλοι οι συνάδελφοι στις ερωτήσεις. Έχω μία ερώτηση συγκεκριμένη. Υπάρχουν πολλοί νέοι, οι οποίοι εργάζονται 8ωρα και 10ωρα για 300 και 400 ευρώ. Ποια είναι η άποψή σας πάνω σ’ αυτό το κομμάτι;

Σ.Θ.: Πρέπει να νιώθουμε πάρα πολύ άσχημα για την κατάσταση που βρίσκονται σήμερα οι νέοι στη χώρα μας, για τη νεανική ανεργία. Κι εδώ παρεμπιπτόντως νομίζω ότι πρέπει να πάρουμε μια τολμηρή απόφαση. Σύμφωνα με μια μελέτη μπορούμε να επεκτείνουμε το επίδομα ανεργίας από τους 12 μήνες στους 24. Τουλάχιστον μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που πρέπει να κάνουμε για τους νέους. Αυτό είναι ένα. Και πιστεύω ότι αυτό  που πρέπει κυρίως να κάνουμε είναι να δώσουμε ευκαιρίες στους νέους. Ενας φίλος, πολύ πρόσφατα, με πληροφόρησε για ένα μοντέλο που έχουν στο Ισραήλ. Εκεί, έχεις τη δυνατότητα να πας στο κράτος και να του παρουσιάσεις μια ιδέα, μια παρέα νέων, μια καινοτομία. Υπάρχει εκεί μια επιτροπή  επιστημόνων που σου εγκρίνει αυτή την καινοτομία. Εσύ, λοιπόν, πρέπει να πάρεις αυτό το φάκελο με τη σφραγίδα, να πας στους ιδιώτες, να βρεις κάποια χρήματα ξέροντας ότι οι επιστήμονες έχουν αποδεχθεί ότι η πρότασή σου είναι λογική και το κράτος σου δίνει το υπόλοιπο ποσό. Σου δώσανε 10 ευρώ οι ιδιώτες; Σου δίνει άλλα 10 ευρώ το κράτος και πρόσεξε που είναι σημαντικότερο, σε πάει σε ένα θερμοκήπιο, σε ένα χώρο όπου μπορείς για 3 χρόνια να δουλέψεις αυτή την πρόταση. Σου δίνει όλη την υποδομή για να κάνεις αυτή την καινοτομία που έχεις σκεφτεί. Σε 3 χρόνια, αν δεν τα έχεις καταφέρει, τότε κάποιο λάθος έκανε η επιτροπή ή εσύ. Φεύγεις. Αν και δεν το έχουν ξεκινήσει πάρα πολύ καιρό, είδανε ότι αυτή η τακτική κρατάει στη χώρα τους πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν ιδέες, έχουν σχέδια και δεν έχουν ένα χέρι βοηθείας. Πρέπει, λοιπόν, με κάθε τρόπο να βρούμε,  ό,τι μπορεί να βοηθήσει τους νέους να παίξουν ένα ρόλο στην οικονομία. Αναφέρθηκα πριν στα επιδόματα, αναφέρθηκες εσύ  στους μικρούς μισθούς. Το χρέος του κράτους  να συντηρεί αυτούς που έχουν πρόβλημα είναι το μισό. Το υπόλοιπο χρέος του κράτους είναι να προσπαθεί αυτόν τον άνθρωπο (τον νέο)  να τον κάνει πρωταγωνιστή. Να μπορεί αυτός ο άνθρωπος να παράγει. Να μπορεί αυτός ο άνθρωπος να δημιουργεί. Και σε μία περίοδο που η Ελλάδα χρειάζεται πολλά καινούρια πράγματα, νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε κυρίως αυτόν τον χώρο στη νέα γενιά. Κι εκνευρίζομαι πάρα πολύ που φεύγουνε τα παιδιά έξω.

Γ:Η κυρία Αγγελική Σπανού από τον Ελεύθερο Τύπο.

Α.Σ:Σε σχέση με το ιδεολογικό σας στίγμα κι εγώ θέλω να ρωτήσω. Ανήκετε, μάλλον επιχειρείτε να εκφράσετε την κεντροαριστερά ναι ή όχι; Και σας ρωτώ γιατί αν ισχύει μια θετική απάντηση, δεν καταλαβαίνω γιατί είστε αμφίθυμος για το αν θα ενταχθείτε ως ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα ή όχι στην περίπτωση που εκλέξετε Ευρωβουλευτή.

Σ.Θ.: Aυτοί οι όροι ουσιαστικά δεν λένε τίποτα για τα προβλήματα της χώρας. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κεντροαριστερό, δεν θεωρώ τον εαυτό μου κεντρώο. Ο όρος «κεντρώος» κρύβει κάτι, είναι ο ενδιάμεσος που προσπαθεί να βρει και να ζυγίσει τα δίκια του ενός και του αλλουνού. Μ’ αρέσει η μετριοπάθεια, μ’ αρέσει να συζητάμε για όλα αυτά τα ζητήματα, αλλά αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή στη χώρα δεν είναι να ονοματίσουμε τις λύσεις ως αριστερές, δεξιές ή κεντροαριστερές, αλλά να βρούμε λύσεις. Εάν το πρόβλημα ήταν ένα, θα έλεγες να, αυτό είναι  και άμα είμαι αριστερός ή άμα είμαι δεξιός θα το πάω προς τα εκεί. Το πρόβλημα της χώρας όμως δεν είναι ένα. Είναι ένα τεράστιο κουβάρι με πάρα πολλά μικρά προβλήματα, το οποίο το καθένα επιδέχεται μία διαφορετική λύση. Η εκτίμησή μου, λοιπόν, είναι ότι πρέπει να αφήσουμε τις συζητήσεις συναισθηματικού τύπου, το τι αφίσες κολλάγαμε ή το τι διηγήματα διαβάζαμε στα παιδικά μας χρόνια και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της χώρας. Αυτό  είναι που προέχει, δεν είναι οι ταμπέλες που κατατάσσουν τους ανθρώπους σε κάποιες κατηγορίες που κατά την εκτίμησή μου δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα σήμερα.

Γ: Ο κύριος Κούτρας από τον ΣΚΑΪ.

Κ: Αντιλαμβάνομαι μια δυσκολία που έχετε με το μνημόνιο κι αντιμνημόνιο. Θα έλεγα μάλιστα, για να κάνουμε κι ένα σχόλιο ότι το χειρίζεστε ως πολιτικός. Θέλω ξεκάθαρα να μας πείτε εάν το μνημόνιο είχε καλές ή κακές συνέπειες για τη χώρα και θα μπω στον πειρασμό να μας πείτε τι ακριβώς  προσδιορίζετε εσείς ως επιτυχία σας που θα σας δώσει το κίνητρο να παραμείνετε και μετά τις ευρωεκλογές. Ευχαριστώ.

Σ.Θ.: Δεν αρνούμαι να κάνουμε οποιαδήποτε κουβέντα για το μνημόνιο. Για τα λάθη του Παπανδρέου, για τα λάθη της αντιπολίτευσης εκείνη την περίοδο, για τα λάθη των επόμενων κυβερνήσεων και μέχρι τα λάθη που γίνονται σήμερα. Αυτό που είπα -κι είμαι ξεκάθαρος- είναι ότι αυτή η συζήτηση δεν αφορά στο μέλλον. Αφορά μόνο στο να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και να αθωώσουμε ή να καταδικάσουμε κάποιους. Λέω ότι το μέλλον είναι μία συζήτηση για ένα καινούριο εθνικό σχέδιο δράσης.

Αν με ρωτάς εάν έπρεπε να υπάρξει μνημόνιο, γιατί αυτό προφανώς θες να με ρωτήσεις, είμαι πάρα πολύ σαφής. Η Ελλάδα είχε ένα πρόβλημα όταν ξεκίνησε η κρίση που δεν μπορούσε να το λύσει μόνη της. Από όλο το πολιτικό φάσμα το παραδέχονται αυτό. Η κρίση χρέους που είχε η χώρα, δεν ήταν τέτοια που να επιτρέπει να κάνουμε όλοι κάτι, να βάλουμε τις οικονομίες μας, να σηκώσουμε τα θησαυροφυλάκια που έχουν οι πλούσιοι να τα πάμε στο μεγάλο θησαυροφυλάκιο, να τα ενώσουμε και να λύσουμε το πρόβλημα. Δεν υπήρχε αυτή η περίπτωση. Η χώρα έπρεπε να βοηθηθεί με έναν τρόπο. Η διεθνής κοινότητα, η Ευρώπη βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστη γι' αυτό το πρόβλημα που είχε η χώρα και βρέθηκαν σπασμωδικές λύσεις. Γίνανε λάθος επιλογές. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η χώρα έπρεπε εκείνη τη στιγμή να σωθεί και να βοηθηθεί από τους εταίρους μας και από το ΔΝΤ. Το πόσο λάθος χειριστήκαμε μια σειρά από πράγματα είναι μία άλλη συζήτηση. Από τότε που ξεκίνησε, όμως, η κρίση, ήμουν πάρα πολύ ξεκάθαρος. Είπα ότι αυτό που προέχει  είναι να βρούμε τους ανθρώπους που θα μας βοηθήσουνε και να κάνουμε τα καλύτερα, ώστε να συντομεύσουμε τη διάρκεια της κρίσης. Η εκτίμησή μου είναι ότι βρήκαμε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά δεν κάναμε τα καλύτερα για να συντομεύσουμε το πρόβλημά μας, κάναμε τα χειρότερα. Δηλαδή οι πρώτες αποφάσεις, οι οριζόντιες τη στιγμή της κρίσης, όταν το πολιτικό σύστημα είχε αδυναμία να πάρει συγκεκριμένες και στοχευμένες αποφάσεις, να περιορίσει την σπατάλη σε συγκεκριμένους τομείς και τράβηξε μια ευθεία γραμμή και κατέστρεψε κάποιες ζωές, ήταν αποφάσεις που δεν είχαν σχέση με το μνημόνιο. Είχαν σχέση με την ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών.

Να δώσω ένα μικρό παράδειγμα, το οποίο άκουσα κάποιους πολιτικούς στο παρελθόν να το λοιδορούν: Αυτή η υπόθεση που λέγεται βοήθεια στο σπίτι για τους συνταξιούχους. Ήταν κάτι που έπρεπε να το κάνουμε, το έκανε όλη η Ευρώπη, το κάναμε και κάποια στιγμή είπαμε ότι δεν έχουμε λεφτά γι’ αυτό. Δεν γίνεται να μην έχεις λεφτά γι’ αυτό. Δεν γίνεται να μην έχεις λεφτά για παιδικούς σταθμούς. Δεν γίνεται 1 στα 3 παιδιά να μην έχει τη δυνατότητα να πάει  παιδικό σταθμό σήμερα. Δεν γίνεται να μην έχεις συσσίτια στα σχολεία της επαρχίας – κι αυτό είναι ένα ευρωπαϊκό ζήτημα- και να ‘χεις μόνο σε ορισμένες περιοχές των Αθηνών. Το πώς χειρίστηκαν, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις οι πολιτικοί είναι μια υπόθεση που πρέπει να συζητάμε και να συζητάμε και να συζητάμε. Απ’ την άλλη, όμως, αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι, έχοντας βγάλει τα σωστά συμπεράσματα από τις λάθος επιλογές του παρελθόντος, να χαράξουμε μια καινούρια στρατηγική για το μέλλον.

Αναφορικά με την ερώτηση για το όριο της επιτυχίας του κόμματος: Το όριο δεν καθορίζεται από εμάς, θα καθοριστεί στις Ευρωεκλογές. Δηλαδή, εμείς  ξεκινήσαμε από το μηδέν. Αφήσαμε τις δουλειές μας για να κάνουμε αυτό το εγχείρημα, για να κάνουμε «Το Ποτάμι». Θα μπορούσα να σου πω αυτό «το όριο είναι ο ουρανός». Ναι, αλλά θέλουμε να δούμε την ανταπόκριση. Σίγουρα, όμως, δεν αφήσαμε όλα αυτά τα πράγματα για να γίνουμε μια φωνή διαμαρτυρίας. Γιατί την φωνή διαμαρτυρίας την είχαμε. Μπορούσαμε να γράφουμε κάτι. Θέλουμε να μας πιστέψει ο κόσμος. Θέλουμε να έρθουν πολλοί στο «Ποτάμι». Θέλουμε να δημιουργήσουμε πολλά ρυάκια. Πολλούς παραπόταμους, αλλά το συγκεκριμένο όριο δεν το θέτω εγώ, θα το θέσει η κοινωνία με τις αποφάσεις στις Ευρωεκλογές.

 

Γ: Ο κύριος Διαμαντής από τη Δημοκρατία.

Δ:Κύριε Θεοδωράκη είπατε ότι η Τρόικα θα φύγει το Μάιο, αλλά εγώ να προσθέσω ότι εάν βγούμε επιτυχημένα στις εκλογές, στις αγορές συγγνώμη, εάν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, εσάς ποιες θα είναι οι θέσεις σας; Να παραμείνει στη χώρα η Τρόικα ή να φύγει;

Σ.Θ.: Με το μνημόνιο θα τελειώσουμε έτσι κι αλλιώς τον Μάιο. Το πρόβλημα της χώρας από εδώ και στο εξής είναι ένα πρόβλημα ανάμεσα σε αυτήν και την Ευρώπη. Δηλαδή, πιστεύω ότι η Ευρώπη  έχει φτιάξει πλέον τους μηχανισμούς και πρέπει να έχει τη θέληση να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των χωρών της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει αυτή την κουβέντα με ανθρώπους που είναι και μακριά από τη ζωή της Ευρώπης. Και πιθανόν, πολλές φορές αποδεικνύεται ότι είναι μακριά και από τις ευαισθησίες της Ευρώπης. Η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει την προσπάθεια με τους εταίρους της για να βρει λύση μετά τον Μάιο στα μικρά ή στα μεγαλύτερα αδιέξοδα που θα έχει.

Γ:Ο κύριος Δημάδης από τον Alpha.                    

Δ:Καλησπέρα και καλή επιτυχία στο εγχείρημα. Έχω κάποιες απορίες, αλλά θα προσπαθήσω να συμπτύξω τις ερωτήσεις. Το πρώτο είναι ότι υπάρχει μία κριτική η οποία σας ασκείται και θα ήθελα μία απάντηση επ’ αυτού, ότι αυτό το εγχείρημα το πολιτικό με πολύ καλές προοπτικές είναι ένα εγχείρημα απολιτίκ. Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι παραπέμπει στον λεγόμενο μεσαίο χώρο, ότι δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές λύσεις επί εποχές Καραμανλή που ακούγαμε τότε, τι απαντάτε σε αυτό; Και βέβαια, μεταξύ αυτών που σας προσάπτουνε πολιτικά είναι το γεγονός ότι μπήκατε σφήνα προκειμένου να μπορέσετε να διεμβολίσετε πολιτικά κάποιον χώρο. Άκουσα και κάποιες σπόντες που πετάξατε και για το ΣΥΡΙΖΑ, το θα σκίσουμε τα μνημόνια ή κάποια άλλα παρεμφερή, συμφωνείτε με αυτούς που λένε ότι εσείς είστε κατά κάποιον τρόπο μία πολιτική λύση προκειμένου να προσελκύσετε ψηφοφόρους, οι οποίοι θα πήγαιναν στους 58; Είστε δεκτικοί στο να πάρετε κάποια απ’ τα ορφανά ενδεχομένως των 58; Και κάτι τελευταίο, τελευταίο πολύ σημαντικό. Ξέρετε το σύνθημα που λένε «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και το  ξέρετε ότι πάρα πολύ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας ασκεί κριτική σε εμάς τους δημοσιογράφους για τις ευθύνες που φέρουμε και κυρίως τις μεγαλύτερες γενιές δημοσιογράφων, και τη δική σας γενιά. Εσείς τι απαντάτε σε αυτό; Εσείς θεωρείτε ότι είστε έξω απ’ αυτό το πλαίσιο ή αναλαμβάνετε ένα μερίδιο των ευθυνών; Ευχαριστώ

Σ.Θ.: Εγραψα πρόσφατα ένα κείμενο -πρόσφατα εννοώ όταν ήμουν δημοσιογράφος-  ένα κείμενο για την μεγάλη ευθύνη των δημοσιογράφων γι’ αυτό που είναι τώρα η χώρα. Εχουν ευθύνη, είτε γιατί δεν είπαν μερικά πράγματα, είτε γιατί είπαν μερικά ψέματα. Κι εκεί δεν βάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Κι εγώ προφανώς έχω κάποιες ευθύνες. Αν δεις τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή κατηγορούνται απ’ την πολιτική και άλλους τομείς.  θα διαπιστώσεις ότι οι περισσότεροι είχανε μία αυλή δημοσιογράφων. Είχανε πάρα πολλούς ανθρώπους που τους στήριζαν στα μέσα. Υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί κάποια στιγμή χάσαμε το μέτρο κι εκεί που μιλάγαμε για τέταρτη εξουσία, τονίστηκε αυτό το «εξουσία». Εξουσία, άρα είμαστε συγγενείς, είμαστε ξαδερφάκια με τους πολιτικούς, τα κάναμε όλα μαζί. Νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα με τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα και όποιος  δεν το παραδέχεται  κλείνει τα μάτια. Το ένα  πρόβλημα είναι ο λαϊκισμός και το άλλο πρόβλημα  είναι η ταύτιση με την εξουσία. Τα

Ρωτάς αν «Το Ποτάμο» είναι ένα εγχείρημα απολιτίκ: Έχω καθαρές απόψεις για την πολιτική εδώ και δεκαετίες. Έχω τολμήσει να πω πράγματα, πληρώνοντας το ανάλογο κόστος. Απ’ την εποχή του Μακεδονικού, απ’ την εποχή των κινητοποιήσεων στην Αθήνα, πάντα είχα μία άποψη. Δεν ήταν πάντα η σωστή άποψη, αλλά δεν είμαι ένας δημοσιογράφος που έλεγα «ναι μεν, αλλά» κι έβγαζα ιδεολογίες. Έχω εκφράσει ξεκάθαρες απόψεις, έχω συγκρουστεί με απόψεις στην ελληνική κοινωνία και νομίζω ότι το μόνο που δεν μπορεί να πει κάποιος  είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που έρχομαι  χωρίς σκέψη στην πολιτική. Είναι κουραστικό να μιλάει κάποιος για τον εαυτό του, αλλά εάν δεις τα κείμενα 3 μηνών, θα καταλάβεις το πολιτικό πλαίσιο αυτού του ανθρώπου. Τι έχει γράψει. Με κάθε αφορμή. Χωρίς να κρύβεται. «Το Ποτάμι» δεν έρχεται για να χτυπήσει κάποιον, ούτε να πάρει ορφανά, εξάλλου δεν βλέπει ότι υπάρχουν ορφανά. «Το Ποτάμι» είναι η ανάγκη κάποιων πολιτών να υπάρξει μία λύση πέρα από τα κομματικά στερεότυπα. Πιστεύω ότι η χώρα έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Η χώρα πέρα από την τρόικα και διάφορους ξένους, καταδυναστεύεται κι από τα κόμματα. Έχουν γιγαντωθεί τα κόμματα, έχουν γίνει οργανισμοί που πρέπει να υπηρετηθούν μεταξύ τους. Μπορούμε να ρυθμίσουμε πάρα πολλά προβλήματα, τα οποία αν τα ψάξεις, θα δεις ότι έχουν τη ρίζα τους στην κομματικοκρατία. Δες το ελληνικό δημόσιο. Εύκολο. Δες ποιες εταιρείες χρηματοδοτούνται. Εύκολο. Όλα αυτά έχουν σχέση με τις επιλογές των κομμάτων που κυβέρνησαν. Αλλά και των κομμάτων που αντιπολιτεύτηκαν με λάθος τρόπο κι όχι μ’ έναν δημιουργικό τρόπο. Το συμπέρασμα μιας πολύ μεγάλης μερίδας του κόσμου είναι ότι τα κόμματα πολλές φορές είναι μια μπάλα πολύ βαριά στα πόδια του Έλληνα και πρέπει να δημιουργηθούν καινούριες δυνάμεις, όχι για να γκρεμιστούν αυτά τα κόμματα, αλλά για να αλλάξουν. Γιατί έχουν λόγο ύπαρξης. Υπάρχει λόγος που υπάρχει ένα δεξιό κόμμα, ένα  κόμμα του κέντρου ή ένα αριστερό κόμμα. Αλλά αυτά τα κόμματα πρέπει να μετεξελιχτούν, πρέπει να αλλάξουν. Και νομίζω ότι ανοίγοντας εμείς το παράθυρο της πολιτικής, θα δώσουμε μια καλή αφορμή για να εκσυγχρονιστούν και τα ελληνικά κόμματα.

Γ:Ωραία, ο κύριος Τσέλος από το maga.gr

Τ: Καλησπέρα κι από εμένα και καλή επιτυχία στο νέο εγχείρημα, εγώ ήθελα να σας κάνω μία ερώτηση ως προς το υβριδικό σας κείμενο, ε, είδαμε ότι δίνεται κάποια έμφαση στην επίλυση κάποιων πρακτικών ε, προβλημάτων, η οποία, όπως ακούσαμε κι από τα λεγόμενά σας, θα γίνουνε με κάποιους επαΐοντες. Ε, όμως, το μοντέλο των τεχνοκρατών ας πούμε, γιατί κάπως έτσι μεταφράζω τη λέξη επαΐοντες, έχει αποτύχει στην Ευρώπη. Δηλαδή, είδα προχθές μία δημοσκόπηση ο κύριος Μόντι 2%, ο κύριος Παπαδήμος πάλι απέτυχε. Εσείς γιατί είσαστε τόσο αισιόδοξος ότι θα, θα πετύχετε σε αυτό το εγχείρημα; Ευχαριστώ πολύ.

Σ.Θ.: «Το Ποτάμι» δεν υιοθετεί ένα μοντέλο τεχνοκρατών, δεν μίλησα για τεχνοκράτες. Μίλησα για ανθρώπους, κι αν είδες τα 30 ονόματα που έδωσα πρόκειται για πρόσωπα μοιρασμένα ανάμεσα σ’ αυτούς που μελετούν κι ανάμεσα σ’ αυτούς που ζουν. Πιστεύω ότι το να δώσεις ένα πρόβλημα σε μια ομάδα καθηγητών να στο λύσει είναι μια σίγουρη μέθοδος για να περιμένεις μέχρι να δεις -κι αν δεις- κάποια μορφή λύσης. Όπως δεν πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι θα σώσουν τον τόπο, έτσι δε πιστεύω ότι οι καθηγητές θα σώσουν τον τόπο. Αυτό που προσπαθεί να κάνει «Το Ποτάμι» είναι να υπάρξει ένα μείγμα ανθρώπων που έχουν τη γενική γνώση, έχουν πειραματιστεί στην έρευνα, έχουν πειραματιστεί στις επιστήμες, γνωρίζουν τι συμβαίνει, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει και παρθενογένεση. Κάπου έχει δοθεί μια λύση στο πρόβλημα που έχουμε. Αρκεί να ξέρεις να το ψάξεις και να το βρεις Και ταυτόχρονα, μαζί με τους ανθρώπους που ζουν το πρόβλημα, να επιλεγούν οι λύσεις. Αλλά η άποψή μας είναι αυτή. Ότι δεν θα πρέπει να τραβήξουμε πίσω τους πολιτικούς και να παραδώσουμε τη χώρα στους τεχνοκράτες, η χώρα πρέπει να παραδοθεί στους πολίτες της, που μπορεί να είναι τεχνοκράτες, αλλά παράλληλα πρέπει να είναι και οι άνθρωποι που έχουν γνώση της ζωής γιατί  είναι ακριβώς αυτοί που ταλανίζονται απ’ αυτά τα προβλήματα.

 

Γ: Ο κύριος Νέδος από την Καθημερινή

Ν:Καλησπέρα, τις τελευταίες μέρες ένα απ’ τα πράγματα που έχουν ακουστεί απ’ την στιγμή που ανακοινώσατε ότι κάνατε κόμμα είναι ότι είστε ένα ενδεικτικό παράδειγμα, χρησιμοποιώ τον όρο που είναι συνήθης, ιταλοποίησης της ελληνικής πολιτικής.  Και η ερώτηση επ’ αυτού ας πούμε, αν και ακούστηκαν διάφορα παρεμφερή είναι αν προσπαθείτε να μεταφέρεται ένα επιτυχημένο εγχείρημα, είναι η καριέρα σας, που είναι η καριέρα σας εν προκειμένω στην κεντρική πολιτική σκηνή

Σ.Θ.: Δεν ξέρω αν εννοείς ότι μιμούμαι τον Ματέο Ρέντζι, όμως ανυπόκριτα σου λέω ότι μου αρέσουν πάρα πολύ αυτά που έχει πει  για την Αριστερά και την  Δεξιά, μου αρέσουν αυτά που έχει κάνει στο δήμο… Νιώθω ότι εκφράζει κάτι νέο στην Ιταλία. Αν έχει κι ένα δεύτερο παρακλάδι η ερώτηση, περί  πολυδιάσπασης των κομμάτων και δημιουργίας ενός καινούριου σκηνικού, εγώ πιστεύω ότι το μέλλον δεν είναι μόνο κομματικό, αυτή η ιστορία έχει τελειώσει. Δεν θα ξαναζήσουμε ένα κόμμα του 40% του 50% και δεν πρέπει να το ξαναζήσουμε. Εγώ πιστεύω ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε στις λύσεις, μέσα από συνεργασίες, μέσα από συγγένειες,  να συζητάμε τα προβλήματα. Ξέρεις τι πολλές φορές ζηλεύω απ’ τους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Ότι δεν υπάρχει μια aprioriαντίθεση.Δηλαδή, αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, δεν αντιμετωπίζουν τα πρόσωπα που  υποδεικνύουν ένα πρόβλημα. Εδώ στην Ελλάδα, όποιος υπουργός βγει και πει «θα πρέπει να μετακινήσουμε αυτό το ποτήρι», δεν θα γίνει κουβέντα για το αν θα πρέπει να μετακινήσουμε αυτό το ποτήρι, η κουβέντα που θα γίνει είναι «γιατί το λέει αυτός; Τι πονηρό σκοπό έχει; Τι έλεγε πριν πέντε χρόνια; Ποιον εξυπηρετεί;» Αυτό νομίζω ότι έχει κουράσει τον Έλληνα. Αυτό που πρέπει να συζητάμε είναι το δια ταύτα. Δηλαδή, υπάρχει μια πρόταση; Ναι. Να τη συζητήσουμε; Ναι. Να συμφωνήσουμε οι πέντε; Απ’ τη στιγμή που θα συμφωνήσουμε οι πέντε και είμαστε στην αίθουσα έξι, αυτό θα γίνει. Και μπορεί αυτή τη φορά να συμφωνήσουμε οι αριστεροί και να ‘μαστε πολλοί και την άλλη φορά να συμφωνήσουμε με τους δεξιούς και να ‘μαστε πολλοί. Αυτό πρέπει να μάθουμε να το κάνουμε. Και η Ευρώπη είναι αυτό το μεγάλο πείραμα. Τόσοι λαοί διαφορετικοί με τόσες αντιθέσεις, με τόσες θρησκείες, έχουν βρει κι έχουν κάνει μία μεριά του πλανήτη την κυρίαρχη δύναμη ιδεών. Και αυτό πρέπει να είναι κι οδηγός για τη δικιά μας σκέψη. Η ενότητα μέσα από διαφορετικές  απόψεις.

Γ:Ωραία, ο κύριος Γιαννακίδης από το protagon.

Γιαννακίδης:Επισήμανα σε αυτά που είπες 2 αντιφάσεις. Είπες πριν ότι πρέπει να συνεργαστούμε όλοι μαζί και να συνθέσουμε, για να λύσουμε τα προβλήματα του τόπου, πλην όμως, μετά από λίγο απαξίωσες όλο το πολιτικό προσωπικό. Είπες ότι τα πολιτικά κόμματα είναι μια μπάλα, ένα βαρίδι στα πόδια της χώρας που προκαλούν προβλήματα. Πώς θα συνεργαστείτε, αφού λες ότι προκαλούν προβλήματα και κατά δεύτερον, όλο το πολιτικό προσωπικό που ακούσαμε ότι στελεχώνει «Το Ποτάμι», νομίζω ότι θα έχει ένα πρόβλημα και επάρκειας αν θες εντός εισαγωγικών και προσαρμοστικότητας σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον. Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα στελέχη που παρουσίασες θα μπορέσουν να συνδιαλλαγούν μ’ ένα κομματικό πλαίσιο, το οποίο διαρθρώνει την πολιτική ζωή.

Σ.Θ.:  Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι της πολιτικής που μπορούν να είναι χρήσιμοι. Εγώ μίλησα για την κομματική νοοτροπία. Μίλησα για τη λογική ότι «θα κάνω μια επιτροπή, θα το συζητήσω στην υποεπιτροπή του κόμματος και θα βγάλω κάποια συμπεράσματα». Είμαι ξεκάθαρος. Βρίσκω ανθρώπους που μπορώ να συνομιλήσω στην πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει  η παθογένεια που λέω για τα κόμματα. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Δεν θεωρώ, όμως ότι εμείς οι καινούριοι είμαστε οι άμεμπτοι, είμαστε οι άγιοι που θα ‘ρθουμε να στείλουμε μακριά όλους τους άλλους. Και είπα πριν, από την  πρώτη ερώτηση, ότι πρεσβεύουμε σε μία σύνθεση και μία συνεργασία με κάποιους ανθρώπους. Από εκεί και πέρα  αυτό που παρουσίασα, τα 30 άτομα, δεν είναι τα στελέχη.

Προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό. Δεν μας ενώνει η ανάγκη να πάμε κάποιοι από εμάς στο Ευρωκοινοβούλιο. Δεν μας ενώνει η ανάγκη να κάνουμε ένα κόμμα, να διαχειριστούμε την εξουσία. Μας ενώνει η ανάγκη να βάλουμε καινούριους κανόνες στην πολιτική. Eπί παραδείγματι κάποια πράγματα πρέπει να τα αποφασίζει η κοινωνία και όχι να τα αποφασίζουν τα υπόγεια ή τα ανώγεια των κομμάτων. Θα μου πεις τώρα γιατί έχω αυτή την εμμονή με τα κόμματα; Πιστεύω ότι μετά από λίγο καιρό αυτοί οι οργανισμοί θα έχουν βασικό μέλημα τη διατήρηση στην εξουσία. Που σημαίνει ότι δημιουργούν μορφές εξάρτησης απλώς και μόνο για να προασπίσουν την εξουσία τους. Πιστεύω ότι αυτό το πρόβλημα είναι ίσως εντονότερο στη χώρα μας απ΄ ότι σε άλλες χώρες και μπορεί να λυθεί με έναν μόνο τρόπο: Όταν ξαφνικά εμφανιστούν κάποιοι από το πουθενά και πουν εμείς ως πολίτες αναλαμβάνουμε ένα ενεργό ρόλο στην πολιτική.

Γ.Λ: Ο κ. Καμπουράκης από την Ελευθεροτυπία.

Κ: Καλησπέρα, θα ήθελα να ρωτήσω επειδή σας ακούω από την αρχή και εκλαμβάνω πλέον τον λόγο σας ως πολιτικό και όχι ως δημοσιογραφικό, με ποιους δεν θα καθόσασταν σε ένα τραπέζι για να λύσετε ένα εθνικό πρόβλημα. Θεωρείτε την είσοδο σας ως Ποτάμι στην ευρωβουλή ως το όριο που χωρίζει ένα ενθαρρυντικό από ένα αποθαρρυντικό αποτέλεσμα για σας;

Σ.Θ:Εάν ο κόσμος δεν μας ψηφίσει στις Ευρωεκλογές δεν θα συνεχίσουμε. Δεν είμαστε επαγγελματίες της πολιτικής με την έννοια ότι ο μπαμπάς μας είπε «συνεχίστε παιδιά την δικιά μου δουλειά». Ο καθένας έχει τις δουλειές του και θα προσπαθήσουμε, κάποιοι πολύ τραυματισμένοι – εγώ ας πούμε- να επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Αυτό είναι, τελειώνει. Αν ο κόσμος δεν μας θέλει, θα πάμε σπίτι μας. Δεν θα φταίει  ο κόσμος, θα φταίμε εμείς που δεν έχουμε κάνει την σωστή πρόταση και κυρίως εγώ. Η αποτυχία θα είναι δική μου, η επιτυχία όλων.

Οσον αφορά με ποιους δεν θα καθόμουν στο τραπέζι για την επίλυση ενός εθνικού προβλήματος: Δεν θέλω τραπέζια. Το τραπέζι έχει την έννοια της συναλλαγής – κάτω από το τραπέζι, πάνω από το τραπέζι και τέτοια. Δεν μου αρέσουν τα τραπέζια, αν κάνω κάποιες συναντήσεις, θα προσπαθήσω να τις κάνω όρθιος, στο φως της ημέρας, ίσως και στο δρόμο. Πιστεύω στους ανθρώπους που υπερασπίζονται στοιχειωδώς τις ίδιες αξίες με εμένα: Δημοκρατία, Ευρώπη, Ανθρωπισμός, αυτή είναι η προτεραιότητα μου. Δεν θα μιλήσω με ανθρώπους της πολιτικής οι οποίοι ξέρω ότι υπερασπίζονται ιδέες ενάντια στον άνθρωπο. Ή που υπερασπίζονται ιδέες ενάντια στην Ευρώπη.

Γ.Λ: Η κ. Μποζανίνου, από το Βήμα.

Μ: Θα ήθελα να επιμείνω στην οικονομία γιατί φρέσκιες ιδέες χρειάζονται και είναι και πολύ καλές πολλές φορές, αλλά αν δεν υπάρχουν χρήματα ή τα χρήματα εξυπηρετούν δάνεια, δεν μπορούν να εφαρμοστούν, μένουν στον αέρα. Ποιες είναι οι βασικές αρχές του Ποταμιού για την οικονομία;

Σ.Θ: Δεν κάνεις ανάπτυξη με δανεικά. Πρέπει να υπάρχει χρήμα. Πιστεύω όμως ότι μπορεί να γίνει και καλύτερη κατανομή του χρήματος. Γίνεται κουβέντα αυτή τη στιγμή για το πού θα πάνε τα χρήματα του πλεονάσματος. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να έχουμε δίλημμα: Πρέπει να εφαρμόσουμε επιτέλους αυτό που αποφασίσαμε πριν από ενάμιση- δύο χρόνια, για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.Πρέπει να πάνε κατευθείαν στους ανθρώπους που ζουν χωρίς λεφτά. Η πρώτη απογραφή έδειξε ότι αυτοί είναι 600χλδ, άρα τα 600εκ, πρέπει να πάνε εκεί.

Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων του συστήματος, να μην πει θα πάω πάλι σε αυτούς που έχω μια κομματική σχέση, που με υποστηρίζουν, που θα με βοηθήσουν αύριο – ο ένας λέει τους καθηγητές, ο άλλος τους ένστολους. Όχι, να πάνε σε αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη σήμερα. Και βέβαια αυτό που προέχει αμέσως μετά είναι να βρεις κάποιους τρόπους να παράγεις χρήμα. Γιατί το χρήμα το δανεικό, κάποια στιγμή σου χτυπάνε την πόρτα και σου το ζητάνε. Για μένα υπάρχει τεράστιο περιθώριο.

Η Ελλάδα της κρίσης έχει καταφέρει να έχει 100 ΠΟΠ προϊόντα. Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Σε μια Ευρώπη που έχει χίλια. Δηλαδή έχουμε περίπου το 10%. Θα έπρεπε να έχουμε αναλογικά με τον πληθυσμό μας πολύ λιγότερο. Πρέπει η κυβέρνηση, άμεσα, να κάνει μια καμπάνια φήμης για τα ελληνικά προϊόντα. Να δημιουργήσει   ένα brandnameγια κάποια από τα προϊόντα μας. Για την ελιά μας, για το σταφύλι, για πράγματα που παράγει η σύγχρονη βιολογική καλλιέργεια. Αυτό είναι κάτι περιζήτητο πάρα πολύ στην Ευρώπη. Αφήνουμε τους ανθρώπους να προσπαθούν μόνοι τους και δεν κάνουμε μια καμπάνια φήμης. Να βοηθήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν να δημιουργήσουν χρήμα για την χώρα. Γιατί αυτοί δεν είναι κάποιες πολυεθνικές που έρχονται εδώ να πάρουν λεφτά να φύγουνε. Είναι άνθρωποι με μικρές επιχειρήσεις, πρέπει να δουλέψουνε. Και μπορούν να παράγουν χρήμα.

Γ.Λ: Ο κ. Λασκαράτος από το protagon

Λ:Στην αρχή αναφέρθηκες στο γεγονός ότι το Ποτάμι θα κοιτάζει προς την Ευρώπη και το είπες επιμένοντας και συμφωνώ. Όμως η Ευρώπη θέλω να σημειώσω δεν είναι μία. Και μάλιστα υπάρχουν κύκλοι, άλλος είχε το πάνω χέρι κάποτε, όπως τώρα η Γερμανία, άλλοτε η γαλλική ας το πούμε φιλοσοφική άποψη που είναι πιο κοινωνική και θέλω να ρωτήσω το Ποτάμι προς τα πού θα πάει ένα υπάρξουν αλλαγές; Στο θέμα Ευρώπη.  

Σ.Θ: Οι τοποθετήσεις των κομμάτων για την Ευρώπη είναι γενικόλογες. Δηλαδή όλοι με την κοινωνία είναι, όλοι με τους φτωχούς είναι, όλοι με την Ευρώπη των λαών είναι. Θέλετε να σας πω 3 πράγματα που πρέπει να υπερασπιστεί η Ευρώπη; Άμεσα. Το ένα είναι η ενίσχυση των νέων. Σε μια γερασμένη ήπειρο, δεν μπορείς να παραμελείς τους νέους και να σκέφτεσαι τους συνταξιούχους. Πρέπει  για παράδειγμα να γενικευθεί η επιδότηση γευμάτων σε όλα τα σχολεία, όλης της Ευρώπης. Αυτό είναι μια απόφαση που θα ενισχύσει και την υγιεινή διατροφή. Δηλαδή της διατροφής που θα σώσει τα παιδιά των Ευρωπαίων να μην γίνουν αμερικανάκια. Και επίσης, θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα οι νέοι να μην καταφεύγουν μόνο στις εθνικές κυβερνήσεις για να ζητούν βοήθεια – που εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα – αλλά να δημιουργηθούν θεσμοί έτσι ώστε την καινοτομία των νέων να την υπερασπίζεται η ίδια η Ευρώπη.

Η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει την εισβολή της Κίνας. Δεν εννοώ ότι θα πρέπει να κλείσει τα σύνορα της στην Κίνα, αλλά θα πρέπει  με πολύ μεγάλη αυστηρότητα και σε συνεργασία ίσως με την Αμερική, να τεθούν κάποιοι κανόνες. Αυτή τη στιγμή έρχονται από την Κίνα, προϊόντα ακατάλληλα – και δεν μιλώ μόνο για το ηθικό ζήτημα , για τις εργασιακές συνθήκες  μέσα στις οποίες παράγονται  και τους κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος που συνήθως δεν τηρούνται. Έρχονται προϊόντα που διαπιστωμένα από ευρωπαϊκούς οργανισμούς ενέχουν κίνδυνο για την ζωή του Ευρωπαίου πολίτη. Παρόλα αυτά η Κίνα, έχει μπει στο άρμα «ανοιχτές αγορές» και έχει κερδίσει ακόμα και την Αμερική, στην εμπορική δράση. Εδώ πρέπει να υπάρξει μια απάντηση και αυτή η απάντηση δεν είναι γραφειοκρατική.

 

Πρέπει όμως να υπάρξει μια απάντηση και  για τα λεφτά που χάνονται στους ωκεανούς. Οι κολοσσοί, οι πολυεθνικοί κολοσσοί της Ευρώπης δεν αφήνουν πουθενά λεφτά. Φεύγουν πάνε σε κάτι αφορολόγητα νησιά και ο πλούτος των εργατών την Ευρώπης, ο πλούτος των διανοούμενων της Ευρώπης, ο πλούτος όλων αυτών που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες αυτών των κολοσσών, χάνεται. Στην Αγγλία γίνονται διαδηλώσεις για αυτό. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει «το Ποτάμι» ή η Ελλάδα, αλλά πρέπει η Ευρώπη να το θέσει ως πρώτη προτεραιότητα σε συνεργασία με την Αμερική και την Ιαπωνία. Να μπουν κάποιοι κανόνες που δεν θα επιτρέπουν στους οικονομικούς κολοσσούς να παίρνουν τα λεφτά από τις χώρες που παράγονται, να βγάζουν μηδενικά κέρδη με το κόλπο των θυγατρικών εταιρειών και να πηγαίνουνε εκεί που πηγαίνουνε. Με αποτέλεσμα, σε μια περίοδο που υποτίθεται ανεβαίνει η ευαισθησία μας για τα κοινωνικά προβλήματα και η ευαισθησία μας για τους φτωχούς, να έχουμε καταλήξει το 0,6%  του κόσμου να έχει το 40% του πλούτου. Αυτό πόσο καιρό θα το ανέχεται η Ευρώπη;

 

Κ: Ο κ. Κασιμάτης από την Καθημερινή.

 

Κ: Ανοίγονται δύο δρόμοι για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο ένας είναι η εξέλιξη κατά το γερμανικό μοντέλο, δηλαδή ομοσπονδοποίηση και ο άλλος είναι επίσης γερμανικός, η γερμανική αγία ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μεταξύ του διλήμματος αυτού, εσείς τι προτιμάτε;

 

Σ.Θ:Η Ελλάδα πρέπει να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να παραμείνει όχι απλά στην Ευρώπη, αλλά στον πυρήνα της Ευρώπης. Να μην είναι δηλαδή η χώρα πένητας. «Ε, άντε να βοηθήσουμε και την Ελλάδα γιατί υπάρχει και η κλασσική αρχαιότητα και πηγαίνουμε  μια φορά στο τόσο στην Ακρόπολη». Πιστεύω λοιπόν ότι πρέπει να κάνουμε προσπάθειες να μπούμε στον πυρήνα της Ευρώπης και πρέπει να σπρώξουμε την Ευρώπη, να γίνει η χώρα μας. Μια ομόσπονδη Ευρώπη όπου πολλές λειτουργίες θα παραχωρηθούν στην Ευρώπη. Δηλαδή εγώ δεν αντιλαμβάνομαι ας πούμε ως πότε πρέπει να συνεχίζεται η λειτουργία των ξεχωριστών στρατών. Έχουμε αποφασίσει, ότι είμαστε μαζί, έχουμε το ίδιο ταμείο, έτσι; Παίρνουμε σιγά σιγά τις ίδιες αποφάσεις. Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε ότι υπάρχουν ευρωπαϊκά σύνορα.  Πρέπει να οδηγηθούμε σε μια Ευρώπη όσο το δυνατόν πιο ενωμένη και η πεποίθηση μου είναι ότι θα πρέπει να αποδυναμώσουμε τον ρόλο τους ενός. Που σήμερα μπορεί σήμερα να είναι η Γερμανία, αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Εγώ δεν νιώθω σίγουρος με τον ρόλο του ενός. Θα μου πεις το χρήμα είναι κυρίως γερμανικό και εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα, αλλά η κατεύθυνση είναι με την Ευρώπη χωρίς κάποιον επικυρίαρχο, που λέγαμε παλιά εμείς οι αριστεροί.

 

Γ.Λ.Η συνέντευξη ολοκληρώνεται.

Σ.Θ:Για εμάς αυτό που αξίζει είναι η συζήτηση που θα γίνει για το Ποτάμι. Δεν είναι μόνο το εκλογικό ποσοστό. Δηλαδή εμείς θέλουμε να ενεργοποιήσουμε τον κόσμο και να κάνει μια κουβέντα για να αλλάξει την πολιτική και ίσως να αλλάξει την χώρα. Σας ευχαριστώ. {youtube}wwQnPRaE-q8{/youtube}