Όπως  εξηγεί, η προειδοποίηση του ΔΝΤ ότι η βρετανική κυβέρνηση “παίζει με τη φωτιά” με τη στρατηγική της λιτότητας, δεν προκάλεσε ζημιά, με δεδομένο ότι η οικονομία της χώρας βιώνει μια εντυπωσιακή ανάκαμψη. Αλλά τα λάθη που έκανε στην περίπτωση της Ελλάδας το ΔΝΤ πέρυσι, είχαν πραγματικές συνέπειες.

Συγκεκριμένα, η άρνηση του ΔΝΤ να πιστέψει ότι η Ελλάδα θα πετύχαινε πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, οδήγησε σε μία επτάμηνη καθυστέρηση της εκταμίευσης κρίσιμων δανείων διάσωσης, που με τη σειρά της καθυστέρησε την επιστροφή της Αθήνας στις αγορές ομολόγων.

Εάν η Αθήνα είχε υποχωρήσει μπροστά στην απαίτηση του ΔΝΤ για περαιτέρω μέτρα, προκειμένου να μειωθεί το “φανταστικό έλλειμμα”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε έναν έβδομο χρόνο ύφεσης.

Όμως, ακόμα και εάν το ΔΝΤ δεν καταφέρνει να εκστομίσει τη συγνώμη, η τελευταία έκθεση αξιολόγησής του, δείχνει αρκετά σημάδια μεταμέλειας, εκτιμά ο Nixon, αφού μιλά, μεταξύ άλλων, για σημαντική πρόοδο στην εξισορρόπηση της οικονομίας.

Για τη WSJ, η αναγνώριση της προόδου της Ελλάδας είναι δικαιολογημένη, αφού δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αντ. Σαμαράς είναι ειλικρινής όταν δηλώνει αποφασισμένος να μεταμορφώσει την Ελλάδα σε μία μοντέρνα οικονομία της αγοράς.

Και επιπλέον, η Ελλάδα επιβίωσε από τη μεγαλύτερη και πιο άμεση απειλή για την ανάκαμψη, αφού το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα ενίσχυσε τις πιθανότητες επιβίωσης της κυβέρνησης τουλάχιστον έως την εκλογή Προέδρου, και ενδεχομένως και μετά. Όσο για τον ανασχηματισμό, αυτός αντιμετωπίζεται από την εφημερίδα σαν ένα καθησυχαστικό σημάδι ότι η κυβέρνηση γνωρίζει πως οι δύσκολες αποφάσεις πρέπει να συνεχίσουν να παίρνονται, χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις.

Πάντως, για τη WSJ, το ΔΝΤ έχει δίκιο όταν λέει ότι οι μακροπρόθεσμες προοπτικές της Ελλάδας εξαρτώνται από την κατάσταση του τραπεζικού της κλάδου. Έστω και εάν αυτή η επιφυλακτικότητα δεν βρίσκει σύμφωνους τους διεθνείς επενδυτές που έριξαν 8,5 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες φέτος.

Το ποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο, θα εξαρτηθεί από το πόσο γρήγορα οι ελληνικές τράπεζες θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το βουνό των κόκκινων δανείων, ρυθμίζοντας τα δάνεια των βιώσιμων επιχειρήσεων, ώστε να μπορέσουν να επενδύσουν και να αναπτυχθούν ξανά, και ρευστοποιώντας τις μη βιώσιμες επιχειρήσεις, ώστε να χρησιμοποιήσουν τους πόρους τους πιο παραγωγικά.

Οι τράπεζες ισχυρίζονται ότι είναι σε καλή θέση να απορροφήσουν τις πιθανές ζημιές από τα δάνεια, αλλά η WSJ σημειώνει πως αυτό θα κριθεί από τρεις μεγάλες παραμέτρους:
1) Εάν η κυβέρνηση επιμείνει στη δέσμευσή της για άρση της αναστολής απαγόρευσης των πλειστηριασμών στα τέλη του έτους.
2) Εάν μπορέσουν να εξυγιάνουν τα χαρτοφυλάκια στεγαστικών δανείων τους χωρίς να πυροδοτήσουν την περαιτέρω πτώση των τιμών των ακινήτων.
3) Εάν μεγάλο μέρος της ρευστότητας που εξαφανίστηκε στο εξωτερικό και κάτω από τα στρώματα κατά τη διάρκεια της κρίσης, είναι διαθέσιμο για να πληρωθούν τα δάνεια.

“Τους επόμενους μήνες, θα αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο ποιος έχει δίκιο. Εάν το ΔΝΤ έχει δίκιο και οι τράπεζες είναι υπεραισιόδοξες στο τι μπορούν να ανακτήσουν από τα κόκκινα δάνεια, τότε η πιστωτική ασφυξία θα συνεχιστεί, πλήττοντας την ανάκαμψη. Αλλά εάν οι τράπεζες -και οι επενδυτές- έχουν δίκιο, τότε η ποιότητα ενεργητικού θα βελτιωθεί γρήγορα μόλις η εμπιστοσύνη επιστρέψει. Τα κόκκινα δάνεια θα ρυθμιστούν άμεσα, ο τραπεζικός δανεισμός θα επιστρέψει, η ανάπτυξη θα ενισχυθεί. Και το επιχείρημα υπέρ της συγνώμης του ΔΝΤ θα είναι συντριπτικό”, καταλήγει η εφημερίδα.