Διάβημα προληπτικού χαρακτήρα

Ρώτησα προχθές το απόγευμα ανώτερη διπλωματική πηγή του υπουργείου Εξωτερικών γιατί η Ελλάδα προχώρησε –με αφορμή την πτώση του αεροσκάφους Αντόνοφ– σε διάβημα προς την ουκρανική κυβέρνηση.

Μέχρι τότε γνωρίζαμε ότι, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, την ευθύνη ανελάμβανε η σερβική κυβέρνηση και ότι το αεροσκάφος απλώς ανήκε σε ιδιωτική ουκρανική εταιρία που μετέφερε τα πυρομαχικά. Καμία εμπλοκή της επίσημης ουκρανικής κυβέρνησης. Η απάντηση που έλαβα ήταν εντυπωσιακή και δείχνει τον βαθμό εμπιστοσύνης που έχει η ελληνική κυβέρνηση στην ουκρανική κυβέρνηση, πέρα από όλα όσα λέγονται δημοσίως!

Μου ελέχθη ότι το διάβημα στον Ουκρανό πρέσβη έγινε «για να καλυφθούν όλες οι πιθανότητες». Και όταν επέμεινα ρωτώντας αν πιθανότητες εννοούμε να κάνει η ουκρανική κυβέρνηση λαθρεμπόριο όπλων -από αυτά που της στέλνει η Δύση για να πολεμά τον Πούτιν-, η απάντηση ήταν… καταφατική. Με τη διευκρίνιση βεβαίως ότι ως εκείνη τη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε καμία πληροφορία περί τούτου.

Το διάβημα ήταν, αν υπάρχει αυτή η ορολογία στη διπλωματική γλώσσα, προληπτικού χαρακτήρα. Μην τυχόν και. Επειδή η εξήγηση αυτή δεν δόθηκε σε εμένα μόνο αλλά -όπως διαπίστωσα- και σε άλλους συναδέλφους, μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ότι χθες κάποιοι επιχείρησαν να απαξιώσουν αυτό το γεγονός, το οποίο -είτε έγινε για προληπτικούς λόγους είτε όχι- αποτελεί την πρώτη δημόσια ισχυρή ρωγμή στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Ουκρανίας σε καιρό πολέμου.

Συγκεκριμένα, μου έκανε εντύπωση πως κάποιοι υπαινίχθηκαν γραπτώς ότι στην πραγματικότητα το ουκρανικό αεροσκάφος φόρτωσε όπλα για την πρώτη γραμμή του πολέμου από τη Σερβία (δεν βγάζει νόημα βεβαίως αυτό, καθώς η χώρα αυτή έχει άριστη σχέση με τη Ρωσία) και έπειτα, αφού έκανε ζιγκ ζαγκ στο Αιγαίο, πέταξε προς την Καβάλα για να φορτώσει από εκεί μυστικά από ελληνικό έδαφος αμερικανικά όπλα με τον ίδιο προορισμό, την πρώτη γραμμή του πολέμου. Αρα ως εκ τούτου το διάβημα έγινε για το θεαθήναι και είναι για τα σκουπίδια. Ειλικρινά δεν ξέρω τι απ’ τα δύο να διαλέξω ως εκδοχή.

Η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία του υπουργείου των Εξωτερικών δεν φημίζεται για την ελαφρότητά της. Εάν κάνει μία κίνηση προληπτικού χαρακτήρα για να φυλάξει τα νώτα της, τα νώτα της χώρας, τα πράγματα είναι εξαιρετικά σοβαρά. Διότι, αν αύριο αποδειχτεί ότι πράγματι οι Ουκρανοί κάνουν λαθρεμπόριο όπλων, τότε η Ελληνική Δημοκρατία διά του υπουργείου των Εξωτερικών θα έχει διαφυλάξει τη σοβαρότητά της μέσω αυτού του διαβήματος, αλλά ταυτοχρόνως θα αποδειχτεί ότι υποστηρίζουμε κάποιους οι οποίοι δεν αξίζουν την υποστήριξή μας.

Αν παρ’ ελπίδα αποδειχτεί ότι το ουκρανικό Αντόνοφ θα προσγειωνόταν στην Καβάλα προκειμένου να φορτώσει όπλα τα οποία είχαν φτάσει στην Ελλάδα μέσω του λιμένος της Αλεξανδρούπολης -όπως υπαινίσσονται κάποιες ανωτέρω υποψίας φιλοκυβερνητικές εφημερίδες-, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. Και τούτο διότι θα πληροφορηθούμε ότι την ώρα που έχουμε φυσικό αέριο για 45 ημέρες ακόμα και θα πληρώσουμε πολύ ακριβά αυτόν τον πόλεμο εμείς επιμένουμε να επιθυμούμε τη συνέχισή του και αποστέλλουμε μέσω του εδάφους μας μυστικά οπλισμό στον πρόεδρο Ζελένσκι.

Κάποτε, το 1989, στο Ειδικό Δικαστήριο με άλλη αφορμή μια εφημερίδα του συγκροτήματος είχε διατυπώσει για πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ το περίφημο ειρωνικό ερώτημα «ένοχος ή βλαξ;»

Στην προκειμένη περίπτωση, εάν το ίδιο ερώτημα αφορά την Ελληνική Δημοκρατία, τότε μετά λόγου γνώσεως υποστηρίζω ότι θα επέλεγα τη δεύτερη εκδοχή. Να μη γνωρίζει δηλαδή τι ακριβώς κάνουν οι Ουκρανοί με το λαθρεμπόριο όπλων, να το μαθαίνει εξαιτίας της πτώσης ενός ουκρανικού Αντόνοφ μέσα στην εκλογική περιφέρεια του υπουργού Αμύνης, την ώρα που αυτός βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, και να παίρνει με το περίφημο αυτό διάβημα τις αποστάσεις της. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο αυτό από το να συνεχίζουμε να παρέχουμε άδεια για αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία μέσω του εδάφους μας, τη στιγμή που η μέση ελληνική επιχείρηση και το μέσο ελληνικό νοικοκυριό στενάζουν από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Εύχομαι ειλικρινώς να ισχύει η εκδοχή που υιοθετώ. Για το καλό της πατρίδας μας. Είναι προτιμότερο να θεωρούμαστε βλάκες πάρα ένοχοι. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα πέσουν από τα σύννεφα και ότι θα ανακαλύψουν πως υποστήριζαν μια ηγεσία και ένα καθεστώς που με τρόπο ανήθικο κερδοσκοπεί αξιοποιώντας τα όπλα που του έστειλε η Δύση προκειμένου να αμυνθεί υπέρ βωμών και εστιών.