Υπάρχει κάτι κοινό, καθώς επίσης και κάποιο μάθημα σε στρατηγικό επίπεδο, που μπορεί να αντλήσει η Κύπρος από τον πρόσφατο πόλεμο των Ισραηλινών στην Γάζα, αλλά και ευρύτερα, από την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση και μ'αυτή της Κύπρου με την Τουρκία;
Ναι υπάρχει, είναι άμεσο και αφορά στον κοινό προπαγανδιστικό λόγο και στρατηγική Άγκυρας και Ιερουσαλήμ αναφορικά με τις επεκτατικές τους βλέψεις και επιδιώξεις.
Και στις δύο περιπτώσεις Τουρκία και Ισραήλ είναι κατοχικές δυνάμεις, κρατούν το μαχαίρι και το πεπόνι και επιδιώκουν ετσιθελικά να επιβάλουν τη δική τους «ειρήνη». Στην περίπτωση της Άγκυρας η τουρκική ειρήνη αποσκοπεί στην απονομιμοποίηση του κράτους του 1960 με την ταυτόχρονη νομιμοποίηση της δικής της εσαεί στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Αυτό επιδιώκεται μέσω ενός πολιτικά ευνουχισμένου, και ρατσιστικά δομημένου, πολιτικού μορφώματος. Ένα αυτόνομο κυπριακό κράτος, διζωνικό τριζωνικό, τετραζωνικό, πενταζωνικό και βάλε, αλλά πολιτικά αυτόνομο θεωρείται ανάθεμα από την Άγκυρα, είτε των πασάδων είτε των Ισλαμιστών είτε του οποιουδήποτε πολιτικού σχήματος ή χρώματος που υπάρχει ή ήθελε υπάρξει στη χώρα αυτή. Αυτό είναι το κλειδί και η ουσία της τουρκικής στρατηγικής στην Κύπρο.
Κατ'αντιστοιχία, ένα αυτόνομο παλαιστινιακό κράτος θεωρείται ανάθεμα και για το Ισραήλ. Έτσι επιδιώκεται και από τους Ισραηλινούς η δημιουργία ενός κράτους-μαϊμού για τους Παλαιστίνιους, κάτι ανάλογο μεταξύ του «Μπαντουστάν» που δημιούργησε το πάλαι ποτέ ρατσιστικό καθεστώς της Νοτίου Αμερικής για να «μαντρώσει» την μεγάλη μαύρη πλειοψηφία της χώρας, και του δικού μας επίσης ρατσιστικού αλλά πρωτίστως κρατοκτονικού σχεδίου Ανάν-Χάνεϊ.
Στο Ισραήλ καταλογίζονται πολλά τα οποία είναι κυρίως συνέπεια της κατοχικής του πολιτικής που σταδιακά του τρώει τα σωθικά, κάτι που αναγνωρίζεται τουλάχιστον από μία μερίδα της διανόησης της χώρας. Διαθέτει, ωστόσο, αντίθετα από τη φίλη και σύμμαχό του Τουρκία, μία σχετικά ανοικτή κοινωνία. Έτσι ο πόλεμος στην Γάζα έφερε στο φως συνταρακτικά επίσημα στοιχεία ως προς τη στρατηγική των πολιτικών ταγών του τόπου έναντι των Παλαιστινίων. Αποκαλύφθηκε επίσης και το κοινό στρατηγικό στοιχείο μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ που συνδέει την Κύπρο με την Παλαιστίνη. Αυτό είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ο πανομοιότυπος προπαγανδιστικός τους λόγος που στοχεύει πάντοτε τη Δύση, τα δυτικά κέντρα εξουσίας και τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα.
Από τις πραγματικά εντυπωσιακές αποκαλύψεις Ισραηλινών ερευνητών, πανεπιστημιακών και δημοσιογράφων, όπως π.χ. τον Ακίβα Έλταρ, και οι οποίες βασίζονται σε επίσημες εκθέσεις και εκτιμήσεις (estimates) κρατικών οργάνων του Ισραήλ προς την πολιτική ηγεσία, προκύπτει μία συνειδητή και εντυπωσιακή στις λεπτομέρειές της, στρατηγική δαιμονοποίησης του Αραφάτ και της όποιας παλαιστινιακής ηγεσίας. Από την δαιμονοποίηση αυτή προκύπτει και ο προπαγανδιστικός λόγος προς τη Δύση που θέλει τους Παλαιστίνιους εξτρεμιστές και αδιάλλακτους. Το στρατηγικό ζητούμενο είναι μία κατασκευασμένη εικόνα που παρουσιάζει το Ισραήλ να επιδιώκει μονομερώς την ειρήνη, να κάνει έσχατες παραχωρήσεις, να αποχωρεί από την Γάζα μονομερώς, αλλά να μην βρίσκει ανταπόκριση λόγω του εξτρεμισμού και της αδιαλλαξίας της άλλης πλευράς. Το Ισραήλ επιθυμεί και επιδιώκει την ειρήνη αλλά «δεν έχει συνέταιρο για την ειρήνη» ("no partner for peace") είναι το προπαγανδιστικό σύνθημα. Όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι εξτρεμιστές. Η επίσημη αυτή θέση της Ιερουσαλήμ έρχεται σε σύγκρουση με τις προαναφερθείσες μυστικές επίσημες εκθέσεις, που εκτιμούσαν ότι ο Αραφάτ απεδέχθη τον συμβιβασμό για δύο κράτη που προωθούσαν διεθνείς διαμεσολαβητές και κυρίως οι ΗΠΑ.
Στην περίπτωση της Τουρκίας η στρατηγική της προπαγάνδας έναντι της Κύπρου δεν αποκαλύφθηκε από τους ίδιους αλλά από τους πάτρονες μέντορές τους, τους Αμερικανούς. Και μας ήρθε υπό τη μορφή αυτοδιαφημιζόμενου λόγου που εκφώνησε ως τιμώμενο πρόσωπο η βοηθός Υπουργός Εξωτερικών για ευρωπαϊκά ζητήματα Elizabeth Jones στο ετήσιο συνέδριο (American-Turkish Association Conference) στην Ουάσινγκτον στις 6 Ιουνίου 2005. Είχε εκ των πραγμάτων προηγηθεί ο εξαγνισμός και η αποενοχοποίηση της Τουρκίας με το Σχέδιο Ανάν-Χάνεϊ του 2004. Η Τουρκία στο κυπριακό ήταν, πλέον, «συνεργάτης της ειρήνης» ενώ η Κύπρος στοχοποιήθηκε ως «αδιάλλακτη» που έπρεπε επιπροσθέτως να τιμωρηθεί!
Εξηγώντας πώς αυτό επιτεύχθηκε και πώς οι ΗΠΑ μετέτρεψαν την Τουρκία από κατοχική δύναμη σε θιασώτη της ειρήνης την περίοδο 2002-2004, η έντιμη κυρία μπροστά σε ένα εκστασιασμένο ακροατήριο, μεταξύ άλλων, είπε και επί λέξει τα εξής:
"Cyprus was a terribly crucial issue for the US. The US was of the view that Turkey's image in the world regarding the Cyprus issue should change. Turkey should be considered the "good guy" in Cyprus, thus changing the existing perceptions in the world. The US recognizes the good job done by Turkey in Cyprus. Because Cyprus, with or without a solution should not constitute an obstacle to Turkey's EU accession process. Cyprus should not be an issue regarding Turkey's EU aspirations".
Ολόκληρη η προπαγανδιστική μηχανή των ΗΠΑ και των παρελκομένων της λειτούργησε, την περίοδο 2002-2004, όχι για την εξεύρεση λύσης αλλά για να γίνει η Τουρκία "the good guy" και για να δαιμονοποιηθεί η άλλη πλευρά. (Μία ανάλογη προσπάθεια έγινε και την περίοδο 1984-85, πάλι με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τη Γραμματεία του ΟΗΕ αλλά πέτυχε μόνο εν μέρει).
Η επιτυχία και τα οφέλη για την Τουρκία υπήρξαν τέτοιου μεγέθους ώστε από τότε η Άγκυρα ανήγαγε σε δόγμα τη θέση ότι πρέπει πάντοτε να βρίσκεται «ένα βήμα μπροστά» από την Λευκωσία. Πάντοτε βέβαια, με την αρωγή και τις πλάτες της Ουάσινγκτον. Μέχρι πρόσφατα δε και με τις πλάτες του Αμερικανο-ισραηλινού λόμπυ στις ΗΠΑ, οι λειτουργοί του οποίου πήραν από το χέρι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τους πρωτάρηδες τότε τουρκαλάδες και τους δίδαξαν, μεταξύ άλλων, πώς η Τουρκία να είναι ταυτόχρονα και κατοχική δύναμη αλλά και θιασώτης της ειρήνης.
Μία ορθή ανάγνωση της πραγματικότητας είναι αναγκαία για την διαμόρφωση πολιτικών δράσεων και επιλογών. Ποιος όμως θα το κάνει αυτό σε μια ημι-κατεχόμενη Κύπρο όπου ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται σε ένα ιδεοληπτικό αφιονισμό που θυμίζει την προ πραξικοπηματική περίοδο χωρίς, ευτυχώς, τη χρήση βίας;
