Εδώ που φθάσαμε, έστω και αργά, είναι χρέος της Πολιτείας, χρέος της Κυβέρνησης του αναγνωρισμένου κράτους που «διεκδικεί στη βάση αρχών», να εκθέσει τη βαρβαρότητα. Όχι να τη «φιλτράρει», αλλά να καταγγείλει τα εγκλήματα πολέμου στα διεθνή φόρα.
Κανένας ένοχος δεν θα καταδικαστεί χωρίς δίκη και καμιά μάχη δεν χάθηκε προτού δοθεί.
Το χρέος μας προς τους αγνοούμενους
Του Γιώργου Αγαπίου
Για 35 χρόνια οι θύμησες, σαν μαυροφορεμένος πόνος, πάλευαν με τη λησμονιά. Για35 χρόνια η ατομική και συλλογική μνήμη χτίστηκε σε σορούς ελπίδας, σε μικρά «δεν ξεχνώ», σε σταυρούς που κουβάλησαν οι λίγοι για τους πολλούς.
Για 35 χρόνια η μνήμη αποτυπώθηκε σε φωτογραφίες, έγινε σύνθημα, φράση-κλισέ, «αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης», αλλά επέζησε έναντι της λήθης. Και αποτέλεσε την πρώτη ύλη στη δύσβατη αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας. Τώρα πια που η μνήμη απέκτησε ταυτότητα ύπαρξης, χώρο και χρόνο στο ιστορικό γίγνεσθαι, η υπόθεση των αγνοουμένων έπαψε να είναι (πρώτα και πριν από όλα τα άλλα) ανθρωπιστικό ζήτημα. Είναι ΚΑΙ ανθρωπιστικό θέμα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Από τη στιγμή που οι υποψίες, οι πληροφορίες και οι φήμες για την τύχη των αγνοούμενων απέκτησαν υφή, από την ώρα που τα γεγονότα απέκτησαν λογική αλληλουχία και η εξαφάνιση προσώπων τεκμηριώθηκε με επιστημονικό τρόπο ως ειδεχθές έγκλημα πολέμου, τότε αναπόφευκτα η ατομική και συλλογική συνείδηση αποζητεί δικαιοσύνη. Δεν επιζητεί την τιμωρία ως εκδίκηση, αλλά ως κάθαρση. Ως τέλος και ως (νέα) αρχή. Αυτή η επιταγή της συνείδησης δεν εκπηγάζει μόνο από το περί δικαίου αίσθημα, αλλά και από τη συναίσθηση του χρέους έναντι των αγνοουμένων.
«Τους το χρωστάμε», είπε ο Γιώργος Συμεωνίδης, διμοιρίτης των πέντε Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων που εικονίζονται στη φωτογραφία-ντοκουμέντο λίγη ώρα προτού εκτελεστούν από Τουρκοκύπριους. Τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ, όπως προκύπτει από το πλήθος των στοιχείων και των μαρτυριών, τα οποία θα διαβάσετε και σήμερα στη σελίδα 3 του Φιλελεύθερου. «Αυτό το περιστατικό είναι οφθαλμοφανές», συμπληρώνει ο κ. Συμεωνίδης, τονίζοντας τον αυτονόητο δρόμο της αξιοπρέπειας και του σεβασμού έναντι των ανθρώπων που υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους.
Το έγκλημα πολέμου είναι έγκλημα πολέμου. Τελεία. Δεν έχει κόμμα, δεν έχει «αλλά…», δεν έχει «ίσως». Έχει τελεία. Είναι έννοια αυθύπαρκτη και επιδέχεται μόνο νομικής επεξεργασίας για σκοπούς απονομής δικαιοσύνης. Δεν «φιλτράρεται» με αμφίβολες πολιτικές διόπτρες, ούτε ακυρώνεται με χολιγουντιανές εκδηλώσεις συμφιλίωσης. Ειδικά όταν τα τεκμήρια του εγκλήματος είναι ατράνταχτα, δεν παραγράφονται στα νομικά κιτάπια, ούτε διαγράφονται από την ατομική και συλλογική συνείδηση. Ο πραγματικός δρόμος της επανένωσης είναι κακοτράχαλος, κτίζεται με την εμπέδωση αισθημάτων ασφάλειας και δικαιοσύνης, με γερά θεμέλια στις αρχές ισοπολιτείας και ισονομίας. Δεν κτίζεται με τα μπαλόνια, με την αποσιώπηση και τη λήθη, με την παραγραφή χρέους και ευθυνών.
Εδώ που φθάσαμε, έστω και αργά, είναι χρέος της Πολιτείας, χρέος της Κυβέρνησης του αναγνωρισμένου κράτους που «διεκδικεί στη βάση αρχών», να εκθέσει τη βαρβαρότητα. Όχι να τη «φιλτράρει», αλλά να καταγγείλει τα εγκλήματα πολέμου στα διεθνή φόρα.
Κανένας ένοχος δεν θα καταδικαστεί χωρίς δίκη και καμιά μάχη δεν χάθηκε προτού δοθεί.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
