Του Κωνσταντίνου Παπανικολάου,InfoGuardian
15 Ιουνίου 1994. Δεκαέξι χρόνια πριν ο Μάνος Χατζηδάκης μπαίνει στη βαρκούλα της αρμονίας του και ταξιδεύει προς το χάρτινο φεγγαράκι των ονείρων του για ένα κόσμο φωτεινό, δίκαιο, όμορφο. Για τον κόσμο που δεν υπάρχει.
Δεκαέξι χρόνια μετά, τέτοια μέρα, η Ελλάδα ένα καμίνι στον υδράργυρο και μία παγωνιά θανάτου στις ψυχές των ανθρώπων της. Εμείς δεμένοι σε ένα χειρουργικό κρεβάτι με αναισθησιολόγο ικανό την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ τρέμουμε χωρίς να διανοούμαστε να αντιδράσουμε στα παγωμένα βλέμματα των ξένων χειρουργών που φοράνε πράσινες μάσκες και είναι εφιαλτικοί, με το βλέμμα αξιωματικού δυνάμεων κατοχής και τη μάσκα του μηχανισμού «στήριξης» που δεν επιτρέπει να καταλάβεις μέχρι πού και για ποιο σκοπό θα φτάσει το νυστέρι.
Και το χειρότερο.
Δεν ξέρεις αν οι παγεροί χειρούργοι θέλουν να σε σακατέψουν, να σου κλέψουν όργανα για τις ανάγκες της διεθνούς αγοράς, ή να σε γιατρέψουν για να σε έχουν δούλο ζωντανό και παραγωγικό.
Εύχεσαι να είναι το τελευταίο, αλλά αμφιβάλλεις πολύ και κατά βάθος ξέρεις πως δούλοι υπάρχουν άπειροι. Εσύ δεν είσαι απαραίτητος στους χειρούργους εξουσιαστές και τους ιπποκόμους αναισθησιολόγους τους.
Έγραφε ο Μάνος για τους εξουσιαστές, κάθε καιρού: « O Εξουσιαστής ασκεί την εξουσία, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση. Και όσο ασκεί την εξουσία γίνεται αυτός η λαϊκή θέληση, ώστε μέσω των κομματικών εντύπων και της πλύσης εγκεφάλου των πολλών, η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με αυτήν.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Και ο εξουσιαστής, ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα, ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούριος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης…
Ο εξουσιαστής διαθέτει ένα κεφάλι ξύλινο, ασυγκίνητο, ανέκφραστο, αμετακίνητο, «κενόν αισθημάτων και ιδεών και πλήρες φιλοδοξιών»…
Το πιο ανησυχητικό! Επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν μικρό εξουσιαστή, αποτυχημένο, καταπιεσμένο, ανεκπλήρωτο, δεχόμαστε τον επιτυχόντα σαν μια προέκταση φανταστική του εαυτού μας. Όπως δεχόμαστε τον φθόνο των φθονερών, τη λάσπη των λασπολόγων, την ηθικολογία των ανηθίκων, τις καταγγελίες των βρωμερών καταδοτών. Διότι εμπεριέχουμε φθόνο, λασπολογική διάθεση, ανηθικότητα, καταδοτικά συμπλέγματα και χοιροστασιακή αναπνοή».
Δεκαέξι χρόνια. Η καθαρή φωνή του Μάνου μάκρυνε.
Μείναμε με τα ψεύτικα «Δεν» των υπουργών-αναισθησιολόγων μας.
