ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ -ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
από τον ΘΑΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟ
Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, η δυσθυμία και η ανασφάλεια βρίσκονται διάχυτες στην κοινωνία. Συνοδεύουν και την απλούστερη δράση της καθημερινότητας. Κανείς δεν πιστεύει, όσο αισιόδοξος κι αν είναι ή θέλει να αισθανθεί, πως υπάρχει μέλλον, τουλάχιστον ορατό και άμεσο, σε τούτο τον τόπο. Οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι βυθίζονται περισσότερο στη μιζέρια τους, η (κάποτε) παραγωγική και δυναμική, για τα εθνικά δεδομένα, μεσαία τάξη απαξιώνεται και τελματώνει στην αδράνεια και την απραξία, η νέα γενιά καταριέται την ώρα και τη στιγμή της που γεννήθηκε σ’ αυτό τον τόπο και όλο και πιο επικίνδυνα μαζικά στρέφει το βλέμμα και τις ελπίδες της σε μια κατά το δυνατόν ελπιδοφόρα ξενιτιά… Αν ποτέ αυτή η χώρα ξαναπάρει μπρος, δεν θα ’χουμε ανθρώπους να την κατευθύνουν.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ προσωπικό και στα δύο κόμματα εξουσίας αποδεικνύεται καθημερινά κατώτερο των περιστάσεων και των απαιτήσεων της σημερινής κατάστασης, για την οποία, άλλωστε, ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά. Δεν δείχνει ν’ αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της συγκυρίας, είναι ανίκανο για τις απαραίτητες ρήξεις με τις παθογένειες του παρελθόντος, αδυνατεί να συλλάβει το απαραίτητο εθνικό όραμα, δεν διαθέτει τη γνώση, αλλά ούτε και τους μηχανισμούς υπέρβασης, ουσιαστικού εκσυγχρονισμού, νέας πορείας. Η κυβέρνηση, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, στο βαθμό που της αναλογεί, εμφανίζονται (χωρίς καν να το ομολογούν!) βολεμένες από το γεγονός ότι στην ουσία τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας έχει αναλάβει η… τρόικα. Για τα επόμενα χρόνια, έχουν το… «άλλοθί» τους. Για το «μετά το μνημόνιο, τι;» έχουν την ψευδαίσθηση πως έχουν ακόμη καιρό.
ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΑΠΟΨΗ, είμαστε… τυχεροί που τη διαχείριση της χώρας έχουν αυτές τις ώρες αναλάβει οι ξένοι (δανειστές μας…) τεχνοκράτες. Μόνο που αυτοί δίνουν τις κεντρικές κατευθυντήριες οδηγίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται ο καθαρά πολιτικός «καθημερινός» χειρισμός τους, στη φάση της υλοποίησης και εξειδίκευσης. Κι αυτό δεν υπάρχει. Οπως δεν υπάρχει και ο στρατηγικός σχεδιασμός για το «αύριο». Καθημερινά γίνεται και πιο σαφές πως έχουμε ως χώρα σοβαρό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας που μπορεί να εμπνεύσει, να οραματισθεί, να σχεδιάσει, να συνεγείρει την κοινωνία, να εκσυγχρονίσει το κράτος. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν αρχηγούς. Είναι αμφίβολο αν διαθέτουν ηγέτες…
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, όμως, σωρευμένα και σωρευόμενα, δεν μπορούν να περιμένουν. Ούτε οι προκλήσεις, οι ευκαιρίες που κρύβουν πάντα οι κρίσεις. Ας μελετήσουν προσεκτικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όχι μόνο τα νούμερα των δημοσκοπήσεων, αλλά το καθαυτό μήνυμα του κόσμου μέσω αυτών: δεν πείθουν, δεν χρησιμεύουν, δεν εμπνέουν. Η ανόητη και ατελέσφορη ανακύκλωση της απόδοσης ευθυνών σε… «πρώην και επόμενους» δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Είδαμε όλοι πως τόσο οι «εκσυγχρονιστές» όσο και οι «επανιδρυτές» του κράτους απέτυχαν παταγωδώς -στα ίδια αχνάρια βαδίζει και ο Γιώργος της εποχής της… «αναμόρφωσης».
ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ η λύση -και η ευκαιρία: τα δύο κόμματα εξουσίας να πάνε το συντομότερο δυνατόν σ’ εκλογές, με στόχο μια δικομματική κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης». Πάνω σ’ ένα κοινό σχέδιο εθνικής ανάταξης (έτσι κι αλλιώς, δεν έχουν μεγάλες «ιδεολογικές» διαφορές) για τα εθνικά θέματα, την οικονομία, και πάνω απ’ όλα του πραγματικού εκσυγχρονισμού και της αναδιοργάνωσης του κράτους, των δομών και της λειτουργίας του. Να συμπεριλάβουν τους αρίστους του ελληνισμού ανά τομέα, να τολμήσουν, απαλλαγμένοι από υπολογισμό «πολιτικού κόστους», τομές και ρήξεις που όλοι συνομολογούν αλλά ουδείς τολμά, να ικανοποιήσουν τη μύχια ευχή και ελπίδα της κοινωνίας. Τώρα, όσο ακόμη έχουν περιθώρια…
