- Advertisement -
«…Η φύση ολόκληρη, λοιπόν, αφεαυτής, συνίσταται Από δύο πράγματα: από σώματα και από το κενό Στο οποίο τίθενται, και στο οποίο ποκιλότροπα κινούνται. Γιατί η κοινή αίσθηση του είδους μας διακηρύσσει Ότι το σώμα αφεαυτού υπάρχει…»
Στο απόσπασμα τούτο, εκτός από το προφανές της οντολογίας του Λουκρητίου, επίσης διακρίνουμε την θεμελιακή οντολογία των ατομικών φιλοσόφων. Τίποτα δεν έρχεται σε ύπαρξη από το τίποτα ή χάνεται στο τίποτα. Οι δύο βασικές οντότητες είναι το ‘σώμα’ και το ‘κενό’. Κάθε τι άλλο, όλα είναι εγγενείς ή επίκτητες ιδιότητες αυτών, δηλαδή ‘coniuncta’ και ‘eventa’, αντίστοιχα. Τα σώματα και το κενό ―μία δυιστική οντολογική και κοσμολογική άποψη― είναι η βάση της ατομικής θεωρίας, που ως ένα βαθμό έγινε το θεμέλιο ανάπτυξης της επιστημονικής μας σκέψης, όχι μόνον στην Ελλάδα και Κύπρο, αλλά διεθνώς.
Το ‘σώμα’ του πολιτικού μας συστήματος στην Ελλάδα και Κύπρο σήμερα είναι η δεσποτική κομματοκρατία, που σε βάθος μέγα αναλύει ο Δρ. Γιώργος Κοντογιώργης. Είναι προφανές γιά τον Κοντογιώργη, πως η άρση της αιτίας της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή της δεσποτικής κομματοκρατίας, δεν μπορεί να γίνει από μία κυβέρνηση που θα αποτελείται από κομματικά ενεργούμενα και «φίλους» ή συνεργούς της καταστροφής.
Μία κυβέρνηση μετάπλασης του πολιτικού μας συστήματος στην Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και διεθνώς, πρέπει να αποτελείται από το δημοκρίτιο ‘κενό’ του πολιτικού μας συστήματος. Από μέλη δηλαδή της κοινωνίας που αναγνωρίζονται γιά την βαθιά γνώση του διεθνούς διακυβεύματος και του ελληνικού προβλήματος. Η «πολιτεία» δε των κοινωνικών τούτων ‘μορίων’ της συλλογικότητάς μας εγγυάται την προσήλωσή τους στο κοινό συμφέρον και στην ελευθερία της κοινωνίας Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, αλλά και διεθνώς.
Η ανατροπή δηλαδή της δεσποτικής μας κομματοκρατίας απαιτεί την παράκαμψη του συνόλου ‘σώματος’ της πολιτικής τάξης, από την αριστερά έως τη δεξιά της πτέρυγα. Καθόλα υπερβατική, η ανατροπή τούτη αφορά κατ’ επέκταση και το περιεχόμενο του προγραμματικού πολιτικού λόγου.
Το διακύβευμα της υπέρβασης ανάγεται στην αναίρεση του δυναστικού κράτους, το οποίο τόσο πιστά ελέγχει και συντηρεί η δεσποτική μας κομματοκρατία. Υπό το πρίσμα αυτό, χρειάζεται ριζική επανεξέταση και μεταμόρφωση του συνόλου των πολιτικών μας, όχι μόνον στην Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και διεθνώς, π.χ., ομογένεια ΗΠΑ, Γερμανίας, Χιλής κλπ.
Όσο ‘επαναστατική’ και αν ακούγεται, η ‘επαναστατημένη’ τούτη λύση απαιτεί την μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Μίας σχέσης που υποχρεωτικά πρέπει να περάσει μέσα από την αναίρεση του προ-αντιπροσωπευτικού μας δυναστικού κράτους.
Όντας αναντίστοιχο με το πολιτικό ανάπτυγμα της ελληνικής μας κοινωνίας, το νυν δυναστικό, προ-αντιπροσωπευτικό μας κράτος οδηγεί στην δεσποτική κομματοκρατία. Ο εκσυγχρονισμός όμως του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να μεταπλασθεί μόνον με την νομικά θεσμική ενσωμάτωση της κοινωνίας των πολιτών ―ή, κατ’ ελάχιστον, της συλλογικής μας βούλησης― στην πολιτεία, δηλαδή με την πραγματικά αντιπροσωπευτική προσομοίωση του πολιτικού συστήματος.
Αν και αρκετά επαναστατημένη, η λύση τούτη εξακολουθεί να είναι μάλλον συμβιβαστική. Διότι, κατά τον Δρ. Κορνήλιο Καστοριάδη, η
αντιπροσώπευση δεν είναι τίποτε άλλο από μία πολιτική αυτο-αποξένωση του πολιτικού σώματος. Είναι δηλαδή κάτι σαν το: «πάρε αγά μου το σχοινί να με κρεμάσεις».
Η μόνη δυνατή μορφή δημοκρατίας είναι, κατά τον Καστοριάδη, η αυθεντικά ελληνική άμεση δημοκρατία. Μόνον μέσα σε τούτο το πολιτικό σύστημα οι άνθρωποι αποφασίζουν μόνοι τους και όχι μέσω αμετακλήτων αντιπροσώπων.
Ο Καστοριάδης ξεκάθαρα εξωτερικεύει τα αδιέξοδα της αντιπροσώπευσης, όπως και την ανάγκη επανόδου μας στην αυθεντικά ελληνική, άμεση δημοκρατία. Αλλά η αιτία της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος προδικάζει και το αδιέξοδο της χώρας μας.
Διότι τα θεμέλια της δεσποτικής μας κομματοκρατίας ―όπως και των δυνάμεων της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής που την στηρίζουν― είναι βαθιά. Η παράδοση της χώρας μας στη διεθνή επιτροπεία ενίσχυσε την ανθεκτικότητα του μείγματος που λειτουργεί αποτρεπτικά στην ανάπλαση ή εκκόλαψη του νέου πολιτικού μας συστήματος.
Έτσι φτάνουμε σε ένα παράδοξο φαινόμενο. Εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή εμφανίζονται και πάλι ως τιμητές και επιμένουν, μάλιστα επιμένουν, ότι αυτοί είναι οι μόνοι κατάλληλοι να μας σώσουν. Δεν αναλογίζονται ότι έτσι επιβαρύνουν χειρότερα την θέση τους;
Ομολογούν δηλαδή πως οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση του πολιτικού μας συστήματος με πλήρη γνώση και επίγνωση. Όλα δείχνουν ότι η παρούσα θέση της Ελλάδος προσομοιάζει πλήρως με εκείνη του 1897.
Το συγκεκριμένο κόμμα δεν έχει σημασία· ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, όλα το ίδιο είναι: μία δεσποτική συλλογικότητα από κομματόσκυλα που τρέφονται με τις σάρκες της παρίδος μας της Ελλάδος. Αρκεί η αυστηρά προσωπική μας εξάρτηση από την όποια ή τον όποιο πολιτικό να υπάρχει πάντα και στην Ελλαδα στην Κύπρο και στην ομογένεια διεθνώς.
Η προσωπική μας τούτη εξάρτηση από την ή τον κάθε πολιτικό είναι βέβαια μέσα στην αιτιολογία της δυσπλασίας του νεοελληνικού κράτους, καθώς και των στρεβλώσεων που συνεπάγονται στην λειτουργία μας ως έθνος. Ένα απτό παράδειγμα είναι το κωμικο-τραγικό φαινόμενο των ελληνικών κομματικών οργανώσεων των ομογενών στις ΗΠΑ.
Πίσω στην Ελλάδα. Ακόμη και ο Δρ. Χρήστος Γιανναράς παίζει τον σύμβουλο του Aντώνη Σαμαρά, ένα πεντακάθαρα ξελαμπικαρισμένο προϊόν της δεσποτικής κομματοκρατίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που οδηγεί την Ελλάδα μας στην σημερινή μας παντοδαπή καταστροφή.
Τι ελπίζει άραγε ο Γιανναράς; Ξαφνικά η ‘νέα’ ΝΔ του Aντώνη Σαμαρά να κομίζει πρόταση ανθρωποκεντρική και δη κοινωνιοκεντρική, μαχητικά αντίπαλη της ιστορικο-υλιστικής βαρβαρότητάς της;
Ψάξε αλλού γιά λύση Δρ. Χρήστε Γιανναρά. Όχι όμως στην ΄νέα’ ΝΔ, που το νέο σήμα τους, όπως και οι ίδιοι, όπως και οι άλλοι του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία… παρδαλή, πορτοκαλί και πράσινη γιά την ακρίβεια, τρίχα κατσαρή!
Σε κάθε περίπτωση, λαλεί ο Κοντογιώργης, η διαιώνιση της αναντιστοιχίας τούτης μεταξύ του πρωτο-ανθρωποκεντρικού κράτους της νεοτερικότητας με το ανθρωποκεντρικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας, εξηγεί ίσως γιατί ο ελληνισμός δεν συνήλθε ακόμη από τις συνέπειες της ήττας μας, που ολοκληρώθηκε με την είσοδό μας στο δυναστικό μας κράτος-έθνος.
Υπάρχει ωστόσο ένα μόνον παρήγορο του πράγματος. Έγκειται δε τούτο στο ότι η ίδια η νεοτερικότητα έχει διεθνώς αρχίσει, έστω αμυδρά, να διακρίνει στην αναντιστοιχία αυτή, την αιτία της προβληματικής μας στην σύγχρονη προσωρινότητα της εποχής μας.
Σχετικά με τις λύσεις Καστοριάδη-Κοντογιώργη, πολιτικά, διατηρώ μία στάση συμπαθούντος αγνωστικιστή. Συμπαθούντος μάλλον προς τον ορθολογισμό του… Ομήρου.
Ως απολλώνιος λογικός άνθρωπος που είναι ο Όμηρος, δεν αφήνει πολλά περιθώρια να πιστέψουμε σε φαντάσματα. Το είδωλο του Πατρόκλου εμφανίσθει στον Αχιλλέα την ώρα που εκείνον τον άγγιζε πιά ο ύπνος, λύοντας τις μέριμνες της ψυχής του.
Ψυχή, ναι. Αλλά ποιά ψυχή;
Εσύ ελληνικέ λαέ μας έχεις πλέον ψυχή; Δείξε την!
Ο Δημόκριτος και ο Λουκρήτιος νομίζουν πως η ψυχή και ο νους ταυτίζονται.
Εσύ τι νομίζεις;
- Advertisement -
