Του Ρωμύλου Κομνηνού
Σε μια Ελλάδα που θα είχε μάθει από τα λάθη και τις στρεβλώσεις που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, οι δηλώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περί μερικής «εκχώρησης κυριαρχίας» μιας χώρας η οποία αντιμετωπίζει προβλήματα βιωσιμότητας, και αναγκάζεται να προσφύγει στη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να μην καταρρεύσει, θα είχαν αντιμετωπιστεί με τη δέουσα περίσκεψη και τον εξίσου αυτονόητο προβληματισμό.
Στην πραγματικότητα, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών έχει δίκιο. Δυστυχώς μεν για εμάς, αλλά έχει δίκιο. Η Ελλάδα είναι σήμερα μια προβληματική χώρα. Που δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της. Ακόμη και στη… δραχμούλα να επιστρέφαμε, η διεθνής απομόνωση θα ήταν πρωτοφανής, το κοινωνικό σοκ απερίγραπτο, και η φτώχεια που θα βίωνε κάθε οικογένεια, θα οδηγούσε τη χώρα σε ακραία συμπτώματα κατάθλιψης.
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, και χρειαζόμαστε τη βοήθεια των ξένων, κυρίως δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουμε χάσει το βασικό διαπραγματευτικό ατού που θα μπορούσαμε να έχουμε στα χέρια μας.
Σε αυτό το σημείο, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας είναι δεδομένη. Εν μέρει όμως, αυτό συνέβη οικειοθελώς από τη στιγμή που μπήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη. Μόνο που σήμερα πληρώνουμε τίμημα, αντί να εισπράττουμε δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς κόστος, για να συνεχίσουμε να ζούμε πέρα και πάνω από τις δυνατότητές μας. Και τη λογική.
Το πολιτικό στοίχημα λοιπόν δεν είναι να διεκδικήσεις την ανάκτηση του μέρους της εθνικής κυριαρχίας που προ πολλού χάσαμε. Αλλά να διαμορφώσουμε μια καινούρια εθνική ψυχολογία, νοοτροπία και προτεραιότητες, ώστε να διεκδικήσουμε μια καλύτερη τύχη για την Ελλάδα.
Εντός φυσικά της Ενωμένης Ευρώπης, και όχι απομονωμένοι, στα βουνά που… κάθε καλοκαίρι κατακαίμε.
