GEOPOLITICS & DAILY NEWS: Του Θανάση Παπαγεωργίου
Οι “επιχειρήσεις” – σε όλα τα επίπεδα – στη Λιβύη συνεχίζονται, οι αιματηρές συγκρούσεις μαίνονται στη Συρία, η ένταση στην πολιτική ζωή του Λιβάνου μεγαλώνει -εξ αιτίας της απόφασης της Διεθνούς Εξεταστικής Επιτροπής για τη δολοφονία του πρώην προέδρου Ραφίκ Χαρίρι- οι σχέσεις Ισραήλ – Λιβάνου επιδεινώνονται λόγω της επέκτασης της θαλάσσιας ζώνης που επιχειρεί το Ισραήλ, αποζητώντας και τις ευλογίες του ΟΗΕ.
Το άσχημο κλίμα ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ με αφορμή τα πρόσφατα συνοριακά επεισόδια δεν φαίνεται να βελτιώνεται, το θέμα ΑΟΖ λόγω της αγωνιώδους αναζήτησης ενεργειακών πηγών φαίνεται να συμπαρασύρει στην περιδίνηση των γεωτρύπανων την Κύπρο και την Τουρκία – αν μη τι άλλο – η αραβική άνοιξη προκαλεί τόσο απρόβλεπτες και γρήγορα εναλλασσόμενες καιρικές μεταβολές που δυσκολεύουν τους διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς στην επιλογή της κατάλληλης για τον καιρό ενδυμασίας, ενώ ο υπόκωφος αντίλαλος από την αναμόχλευση του κουρδικού ζητήματος εξακολουθεί να παραμένει σαν ηχητική υπόκρουση.
Όλα αυτά δείχνουν ότι στη γειτονιά μας, που δεν είναι σε καμία περίπτωση “η γειτονιά των αγγέλων” γίνεται πολύ φασαρία.
Την άποψη αυτή δεν φαίνεται – όπως δείχνουν “τα έργα και οι ημέρες” της ελληνικής διπλωματίας – να την συμμερίζονται τα επιτελεία των “σοφών” των “ειδικών” αναλυτών, συμβούλων, επιστημόνων, διπλωματών και άλλων επαϊόντων του χώρου, εκτός βέβαια αν οι κινήσεις που ακολουθούνται σύμφωνα με τον “road map” * απαιτούν διακριτικότητα, εχεμύθεια, μυστικότητα ή κινήσεις αντιπερισπασμού, όπως ενασχόληση με τα spreads, τον Μπέο, τον Ψωμιάδη κλπ και δεν επιτρέπουν στο ευρύτερο κοινό να γίνει κοινωνός, τόσο των από πνεύμα πατριωτισμού διαπνεόμενων στόχων, όσων και των λαμπρών αποτελεσμάτων τους.
Οι φωτιές όμως που έχουν ήδη ανάψει εύκολα γίνονται πυρκαγιά που το αεράκι της “αραβικής άνοιξης” φυσώντας μπορεί να την φέρει μπροστά στη πόρτα μας.
Τέλος πάντων έλεος με αυτή τη κινδυνολογία θα ‘λεγε κανείς !
(επιχείρημα 1ο) Η Ελλάδα δεν είναι Λιβύη. Φυσικά και δεν είναι. Είναι όμως Αφρική.
Η Ελλάδα είναι ένα ιδιαίτερο αφρικανικό κράτος, του οποίου οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους είναι λευκοί, πλαισιωμένοι από μεγάλη ποικιλία ασιατών (πακιστανών, αφγανών, κινέζων, φιλιππινέζων…..).
Αυτή την εντύπωση έχουν σήμερα όλοι οι έλληνες πολίτες όταν πηγαινοέρχονται άπρακτοι και αγανακτισμένοι στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας, με μία δυσνόητη, έως ακατανόητη νομικίστικη γλώσσα επικοινωνίας και απ όπου φεύγουν στο τέλος φορτωμένοι μ’ ένα τσουβάλι ευθύνες.
Την ίδια εντύπωση έχει κανείς όταν βαδίζει στην Αθήνα του Καμίνη, ο οποίος εφαρμόζοντας, μία ιδιότυπη συνταγή “melting pot” – σε μια προσπάθεια μετεξέλιξης της, από εκείνη που διδάχθηκε στα αμερικανικά πανεπιστήμια – σύμφωνα με την οποία στο πλαίσιο της αρμονικής ενσωμάτωσης των μεταναστών στην αθηναϊκή κοινωνία, καταργεί “το Χριστός ανέστη” από το δημοτικό ραδιόφωνο και την “πρωινή προσευχή” στις παιδικές κατασκηνώσεις.
Αντί να επιδιώξει να αναδείξει τα πιο υγιή, χρήσιμα και αυθεντικά στοιχεία που σίγουρα εμπεριέχει η κουλτούρα της κάθε μιας από τις ξένες κοινότητες, που ζουν σήμερα ανάμεσά μας, ώστε να αποτελέσει σοβαρό θέμα ενασχόλησης η σύνθεση τόσο των κοινών, όσο και των ιδιαίτερων πολιτιστικών στοιχείων τους με την ελληνική παράδοση, ακολουθεί αυτή την μεθοδολογία, γιατί ίσως έτσι αντιλαμβάνεται τη συνέχιση του έργου “του συνήγορου του πολίτη” από τις νέες επάλξεις της “δημοκρατίας”.΄
Θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά; όχι βέβαια αφού αυτό απαιτεί η σωστή εφαρμογή του σχεδίου της επιχείρησης “αγανακτισμένοι πολίτες εναντίον μεταναστών”.
Πως αλλιώς θα μπορούσε να προκαλέσει κανείς την αγανάκτηση ακόμη και των πιο αδιάφορων για τη θρησκεία πολιτών και να προετοιμάσει τον αποπροσανατολισμό τους από το πραγματικό πεδίο σύγκρουσης και τους πραγματικούς τους αντιπάλους ;
Και άλλη συνωμοσιολογία πάλι ;
Ίσως. Θα είναι όμως αργά όταν τα τυποποιημένα βαζάκια με την ονομασία “Socrates’s melting pot” ** η “Pericles’s melting pot” ** θα κοσμούν τα ράφια των malls, που θα στηθούν στο σκόπιμα υποβαθμισμένο σήμερα κέντρο της Αθήνας από τους σημερινούς κινέζους ιδιοκτήτες και ορισμένους γνωστούς έλληνες επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, που πρόλαβαν ν’ αρπάξουν στη φθήνια κάποια “κομμάτια” , “φιλέτα” στο χωρίς δημοπρασία ξεπούλημα, που έγινε “στη ζούλα” τα τελευταία χρόνια.
(επιχείρημα 2ο) Μα δεν μας θίγουν εμάς αυτά που συμβαίνουν αλλού. Εμείς δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτε αφού εμείς “ανήκουμε στη Δύση”
Ακριβώς γι’ αυτό. Επειδή ακριβώς ανήκουμε στη Δύση, πληρώνουμε αυτή τη κρίση και βρισκόμαστε σε πλήρη κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική “δύση”.
Ωχ καημένε. Πάντα κάποιος άλλος θα φταίει εκτός από εμάς, για μας : η τουρκοκρατία, η κατοχή, οι αμερικάνοι κλπ
Σωστό κι αυτό ως ένα σημείο, γιατί δυστυχώς δεν είναι ακριβώς έτσι.
“Ήτανε στραβό το κλίμα…” έβγαζε όμως σταφύλια και θα συνέχιζε να βγάζει αν δεν “το’ έτρωγε ο γάιδαρος”.
Τώρα ποιος είναι ο γάιδαρος ; αυτό είναι πλέον κοινό και τετριμμένο μυστικό. Ας μην ασχοληθούμε σήμερα μ’ αυτό. Πάντως και γάιδαρος υπάρχει, και τα σταφύλια έφαγε, αλλά απ’ ότι φαίνεται μάλλον δεν χόρτασε ***.
Επειδή όμως η “σκόνη της Σαχάρας” και “οι Δροσουλίτες” μας επισκέπτονται αρκετά συχνά, επειδή στην Ελλάδα έχουμε μελτέμια, επειδή το Αιγαίο “βάζει” καιρό που αλλάζει και απότομα και γρήγορα, – που προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις – για όσους τουλάχιστον ξέρουν από θάλασσα και όχι από “της θάλασσας κανό” , για να μην τα κάνουν θάλασσα, πρέπει να παίρνουν τα μέτρα τους.
Eπειδή η Μεσόγειος είναι “mare nostrum” , θάλασσα ανοικτή και δεν πρέπει να γίνει “mare eorum” (“mare USA”) και θάλασσα κλειστή, δεν πρέπει να μείνουμε απλοί παρατηρητές.
Χρειάζεται πολιτική διορατικότητα, ευαισθησία και καλή γνώση όλης της περιοχής, που απ’ ότι φαίνεται η ελληνική διπλωματία δεν διαθέτει.
Πως όμως να τα διαθέτει όταν τα επιτελεία διαθέτουν συμβούλους σαν τον κο Χάλακ, το όνομα του οποίου βγήκε πρόσφατα στην επικαιρότητα;
Η παρουσία του του κου Χάλακ, έγινε αισθητή, αρχικά στο φιλικό περιβάλλον της τότε νεοσύστατης οικογένειας Παπανδρέου, την εποχή του ειδυλλίου με τον “αδελφό Καντάφι” και του “αντιαμερικανικού παλικαρισμού” **** στο πλαίσιο της διαδρομής αναζήτησης και ανίχνευσης του “τρίτου δρόμου” και της “διεθνούς αλληλεγγύης”, με τους “μη προνομιούχους” λαούς, αλλά χωρίς οδηγό “road map”.
Είναι άξιο απορίας γιατί ο εν συνεχεία εξελιχθείς σε σύμβουλο διεθνών σχέσεων και οικονομικό και όχι μόνον στήριγμα της “δυναστείας”, κος Χάλακ εκτός από ορισμένες αρχικές αναφορές στο όνομά του, δεν απετέλεσε αντικείμενο σχολιασμού από τα ΜΜΕ *****, παρ’ όλου που τα τελευταία έχουν συστήσει από καιρό και εξειδικευμένο ακόμη κλάδο “σκανδαλολογίας” και σκανδαλοθηρίας”, ο οποίος θα μπορούσε ακόμη και να πνίξει εάν και εφ’ όσον χρειάζονταν την παρουσία του στο προσκήνιο.
Για να βελτιώσουμε λίγο το φωτισμό στο παρασκήνιο, για όσους θα ήθελαν να δουν και κάπως αλλιώς τα πράγματα, θα τονίσουμε ότι αντίθετα απ’ ότι νομίζεται η παρουσία του κου Χάλακ είναι διαχρονική.
Τόσο μάλιστα, που ο πρωθυπουργός τον τίμησε με την παρουσία του, στη περίοδο των χριστουγεννιάτικων εορτών, πέρυσι τον Δεκέμβρη, προσκαλεσμένος στο σπίτι του, όπου παρευρίσκονταν και ορισμένοι πρεσβευτές αραβικών χωρών (έτσι για να μη χάνουμε και τις επαφές μας).
Φαίνεται ότι υπάρχουν πολλά κοινά σημεία που συμβάλλουν στη διατήρηση των τόσο στενών σχέσεων, όπως για παράδειγμα οι αρχές της “αντιϊμπεριαλιστικής αλληλεγγύης” και η στήριξη του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Αυτή η αφοσίωση προς τον παλαιστινιακό λαό και την υπόθεσή του υπήρξε άλλωστε και η αφορμή να ασχοληθεί ο κος Χάλακ με επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Έτσι ο παλαιστινιακής καταγωγής με λιβανική (μόνον μέχρι τότε) υπηκοότητα “πρώην πιλότος” της πολιτικής αεροπορίας έπεισε τον Αραφάτ για τη σκοπιμότητα της επένδυσης στον τομέα των αεροπορικών συγκοινωνιών και στη συνέχεια ανέλαβε το έργο της αγοράς και διαχείρισης δύο Boeing 707.
Τα δύο αυτά αεροπλάνα έκαναν δρομολόγια στη Νικαράγουα και στη Βορ. Αφρική με μεγάλες όμως δυσκολίες και πολλές τεχνικές βλάβες.
Το όλο κεφάλαιο της αποτυχημένης διαχείρισης αυτών των αερογραμμών έκλεισε γρήγορα, σιωπηρά και χωρίς ιδιαίτερη έρευνα, από τη στιγμή φυσικά που οι παλαιστινιακές επιχειρήσεις δεν ήταν εμφανείς για ευνόητους λόγους.
Συνεπώς δεν είναι γνωστό το τι στοίχισε στην PLO, αυτή η “επένδυση”.
Οι δραστηριότητες του κου Χάλακ δεν σταματούν όμως εδώ:ήρθε στην Ελλάδα και ίδρυσε offshore εταιρεία.
Στη διάρκεια του πολυετούς πολέμου Ιράκ – Ιράν μεσολαβούσε στον εξοπλισμό του Ιράκ. Την προέλευση του πολεμικού υλικού ας την αναζητήσουν, όσοι πιστεύουν ότι η υπόθεση παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον.
Το άλλο ενδιαφέρον σκέλος της υπόθεσης Χάλακ είναι η νέα υπηκοότητά του.
Γιατί μη νομίζετε ότι ο εν λόγω κύριος θα παρέμενε μόνον με τη λιβανική, αυτή άλλωστε εκείνες τις εποχές δεν ήταν κι ότι καλύτερο.
Έτσι από φιλέλληνας έγινε έλληνας. Μάλιστα. Ο κος Χάλακ είναι πλέον Έλλην υπήκοος και κατ’ επέκταση πολίτης της ΕΕ.
Με ποια διαδικασία ; με βάση ποια νομοθεσία ; και όσα άλλα ερωτήματα προκύπτουν εξ αυτών, ίσως αν μη τι άλλο θα μπορούσαν να απαντηθούν από τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Κάποια εμπειρία πρέπει να διαθέτει από την θέση του ως υπουργός Εσωτερικών και αρμόδιος για τη χορήγηση της ελληνικής υπηκοότητας σε αλλοδαπούς.
Αν ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ απαξιώσει να μας απαντήσει, ας απαντήσει τουλάχιστον σε αρμόδια όργανα (επιτροπές της Βουλής, αφού έτσι κι αλλιώς έχει ακόμη ανοικτά θέματα), εφ’ όσον εκείνα δείξουν κάποια ευαισθησία για την υπόθεση.
Καλό θα ήταν πάντως ο φάκελος σχετικά με το : ποιοι, πότε και πως έχουν πάρει την ελληνική υπηκοότητα να ανοίξει κάποια στιγμή.
Από πότε αρκούν οι δημόσιες σχέσεις, οι διασυνδέσεις με κυβερνητικούς παράγοντες που με επιμέλεια καλλιεργούν σε διάφορα σαλόνια τύποι σαν τον κο Χάλακ ;
Τι προσόντα διέθετε από αυτά που απαιτούνται από το νόμο ;
Τη γνώση της ελληνικής γλώσσας ή το γεγονός ότι η offshore εταιρεία του δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική οικονομία ;
Γιατί άραγε πολλοί άλλοι συμπατριώτες του δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα, παρά το γεγονός ότι είχαν όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος και ήταν ενταγμένοι κοινωνικά και επαγγελματικά στην ελληνική κοινωνία στην οποία προσέφεραν ενεργά με κάθε τρόπο ;
Πόσο μεγάλη ανάγκη είχε ο κος Χάλακ από την υπηκοότητα, ενώ δεκάδες παλαιστίνιοι που σπούδαζαν και εργάζονταν στη χώρα μας την εποχή εκείνη κυκλοφορούσαν με ένα ανυπόληπτο και αναξιόπιστο “Laissez Passer” αντί για διαβατήριο ;
Ο φάκελος των περιπτώσεων απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας με παρόμοιο τρόπο που έχει θιγεί και άλλη φορά από το newstrap, πρέπει κάποτε να ανοίξει, όπως έχουν ήδη ξεκινήσει άλλες χώρες, όπως ο Καναδάς διότι μπορεί να περιέχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Τελικά τι συμβαίνει άραγε, τι ικανότητες και σε ποιους τομείς διαθέτει ο κος Χάλακ, ώστε να δικαιολογεί την εμμονή και τη διαχρονικότητα της “αξιοποίησης” του ;
Χάθηκαν τόσοι αξιόλογοι έλληνες (επιστήμονες, σε διάφορους τομείς επιτυχημένοι επαγγελματίες), οι οποίοι κατάγονται από διάφορες αραβικές χώρες (Αίγυπτο, Λίβανο, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Τυνησία κλπ) με άριστη γνώση των συνθηκών, των κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών ζητημάτων των χωρών της ευρύτερης περιοχής, καταξιωμένοι και με διεθνή αναγνώριση;
Κοντά σ’ αυτούς υπάρχουν τόσοι άλλοι με ξένη ή και ελληνική πλέον (μετά από τόσα χρόνια παραμονής και κοινωνικής αποκατάστασης) υπηκοότητα, που σπούδασαν, εργάζονται, και ζουν ανάμεσά μας, αποδεικνύοντας πρακτικά την αγάπη και την αφοσίωσή τους στη χώρα που τους φιλοξένησε.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο παλαιστίνιος γιατρός Μάζεντ ελ Σάφαντ, που το όνομα του μπορεί να ξεχάστηκε.
Σας θυμίζω ότι σκοτώθηκε σε μία αεροδιακομιδή πετώντας από Μυτιλήνη για να παραλάβει ασθενή που κινδύνευε σε απομονωμένο νησί του Αιγαίου, με ελικόπτερο του ΕΚΑΒ στο οποίο υπηρετούσε, χωρίς να διστάσει να εκτελέσει το καθήκον του, αν και γνώριζε, όπως πολλοί άλλοι – εκτός (όπως πάντα) από τους αρμόδιους !!!!!– πόσο επικίνδυνες είχαν γίνει τη εποχή εκείνη οι αεροδιακομιδές, επειδή το ΕΚΑΒ, τις είχε αναθέσει τότε σε ιταλική ιδιωτική εταιρεία, η οποία δεν διέθετε καμία εμπειρία από τις ιδιαίτερες συνθήκες πτήσης στο Αιγαίο. ******
Υπάρχουν επίσης οι έλληνες που ζουν στις ελληνικές παροικίες στις διάφορες αραβικές χώρες της Μεσογείου, που από μόνοι τους αποτελούν τους αφανείς πρεσβευτές της χώρας μας στο εξωτερικό.
Στις ελληνικές κοινότητες και στα πατριαρχεία που θυμόμαστε (και αυτό πάλι όποτε μας συμφέρει) μόνον σε εορτασμούς και τελετές αναβίωσης ενός ελληνισμού που από τότε που ανήκει στη Δύση, κοντεύει πλέον να δύσει, υπάρχουν αξιόλογα στελέχη, όπως υπάρχει και ολόκληρη ζωή*******.
Δυστυχώς σε αντίθεση με άλλες χώρες της ΕΕ, που ξέρουν να αξιοποιούν αυτές τις δυνατότητες και που σήμερα έχουν τοποθετήσει σε νευραλγικές θέσεις αυτούς ακριβώς που οι κυβερνώντες δεν έδωσαν ουδέποτε τη δυνατότητα να προσφέρουν τις γνώσεις και τις ικανότητές τους, με αποτέλεσμα η εικόνα και το κύρος της Ελλάδας να έχει υποβαθμισθεί σε διεθνές επίπεδο.
Όλο αυτό το αξιοζήλευτο δυναμικό θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα από τους διάφορους κυρίους τύπου Χάλακ και τους διάφορους ειδήμονες και συμβούλους, η παρουσία των οποίων – σύμφωνα με τα αποτελέσματα των πράξεών τους, όχι μόνον δημιουργεί ερωτηματικά , αλλά παραπέμπει σε εποχές που θυμίζουν παρακμή και σήψη.
Και μερικές(αναγκαίες) επεξηγήσεις:
*(επεξήγηση για όσους δεν γνωρίζουν τον όρο, σημαίνει “οδικός χάρτης” και κακώς πιστεύουμε ότι τον έκανε η ΕΛΠΑ για πρώτη φορά γνωστό) Την πατρότητα του όρου διεκδικεί μεταξύ άλλων διακεκριμένων προσωπικοτήτων, ο μπαρουτοκαπνισμένος αμερικανός στρατηγός Κόλιν Πάουελ – εξ ου και το χρώμα του που δεν είναι απολύτως μαύρο, αλλά καπνισμένο – από τότε που τον διατύπωσε αναλύοντας το σχέδιο για την ίδρυση του Παλαιστινιακού κράτους, σαν υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, θέση που πήρε μετά την αποστράτευση του. Οι θέσεις σαν αυτή είναι θυγατρικές του Γενικού Επιτελείου Στρατού των ΗΠΑ)
**Socrates & Pericles δύο από τα δυνητικά εύστοχα ονόματα που χρησιμοποιούν τα αμερικανικά think tanks – έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στη χρήση αρχαιοελληνικών ονομάτων – σαν κωδικές ονομασίες επιχειρησιακών σχεδίων.
*** Με άλλα λόγια όποιος πιστεύει ότι η σημερινή κρίση στο σύνολό της – ναι ακριβώς στο σύνολό της – προκλήθηκε μόνον από τον “μέσο έλληνα” χωρίς την έμπνευση, την προτροπή, την ενθάρρυνση και τη διαχείριση του συστήματος, με τη συγκεκριμένη “πράσινη” εκπροσώπηση του στην Ελλάδα, που είχε την ευθύνη της όλης ενορχήστρωσης του κύκνειου άσματος κρατώντας την μπαγκέτα του μαέστρου, μάλλον δεν θα’ χει δει ποτέ του ούτε σταφύλια αλλά ούτε και γάιδαρο. Εγώ, τουλάχιστον δεν ξέρω κανένα αμπέλι που να’ φαγε τα τσαμπιά του μαζί με το γάιδαρο.
**** Ο όρος αυτός είναι ευρύτερος του όρου “αντιαμερικανισμός” ή “αντιϊμπεριαλισμός”, δεδομένου ότι αφ ‘ ενός μεν εμπεριέχει και τους δύο, αφ’ ετέρου εμπεριέχει και ιδιαίτερα ελληνικά χαρακτηριστικά με πρωτοποριακά “πασοκικά” στοιχεία.
***** Επιμένω στο σαφή διαχωρισμό και τη χρήση δύο διαφορετικών όρων :
ΜΜΕ και “δημοσιογραφικού κόσμου” , διότι δεν χρωστάνε τίποτε αξιόλογοι επαγγελματίες του χώρου να συγκαταλέγονται στο συρφετό και στον αχταρμά υπαλλήλων με “συμβάσεις ειδικού δικαίου”, που υπηρετούν σκοπιμότητες τις οποίες υφίσταται και πληρώνει ο ελληνικός λαός και όχι μόνον με την “άνευ άλλης επιλογής τηλεθέαση”.
****** Αυτό ήταν το δεύτερο ατύχημα που είχε συμβεί σε αεροδιακομιδή του ΕΚΑΒ, που είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή των αεροδιακομιδών από ιδιωτικές εταιρείες και την διενέργεια τους στη συνέχεια αποκλειστικά από τις Ένοπλες Δυνάμεις.
******* Τα πρώτα τα αγνοούμε, ενώ η δεύτερη αποτελεί αντικείμενο του τύπου μόνο όταν διαφαίνεται κάποιο σκάνδαλο, που “πουλάει”
Έτσι ξεχνάμε ότι το ελληνικό νοσοκομείο στην Αλεξάνδρεια, το μοναδικό ελληνικό νοσοκομείο εκτός Ελλάδας, με μεγάλη ιστορία και παράδοση, κινδυνεύει να καταρρεύσει, χωρίς καμία επιχορήγηση. Στο παρελθόν βέβαια το ΥΠΕΞ, έδινε επιχορηγήσεις κατά την κρίση σε ΜΚΟ, για το σκοπό αυτό. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα.
Έτσι τα ΜΜΕ ασχολούνται με τα σκάνδαλα διαχείρισης της περιουσίας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ξεχνώντας να αναφέρουν πόση από την περιουσία του έχει εκποιηθεί στο Ισραήλ, παραβιάζοντας έτσι ακόμη και διεθνείς συνθήκες που διέπουν την δομή της πόλης, εξασφαλίζοντας έτσι στο Ισραήλ, όχι μόνο την οικονομική, αλλά και την εδαφική κυριαρχία της πόλης των Ιεροσολύμων.
