Γράφει ο Γιώργος Σέκερης
Αφού μας οδήγησαν στο χείλος της αβύσσου, οι υποτιθέμενοι ταγοί μας δείχνουν να κάνουν ένα βήμα πίσω. Μετά ατέλειωτα παζαρέματα – που στους δοκιμαζόμενους Έλληνες θυμίζουν το γνωστό κινεζικό «μαρτύριο της σταγόνας – και υπό την εξευτελιστική για τη χώρα μας ωμή πίεση των απηυδισμένων από τα καμώματά τους κοινοτικών Ευρωπαίων, φαίνεται να συναρμολογούν επί τέλους κάποιο κυβερνητικό σχήμα «συνεργασίας», προκειμένου να εισπράξουμε τη θρυλική «έκτη δόση» – και να αποφύγουμε έτσι την άμεση χρεοκοπία. Και συνακόλουθα την εκπαραθύρωσή της χώρας μας από την ευρωζώνη και ουσιαστικά, αν όχι και τυπικά, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη γεωπολιτική της αποδυνάμωση και περιθωριοποίηση. Ενώ όμως παρακολουθούμε εμβρόντητοι την απίστευτα επιπόλαιη και ανεύθυνη αυτή συμπεριφορά του τόσο άκοσμου «πολιτικού κόσμου» μας, καλό είναι να μη μας διαφεύγουν οι ευρύτερες διαστάσεις του εθνικού μας δράματος.
Οψέποτε συγκροτηθεί, η νέα κυβέρνηση θα αποδειχθεί προσωρινής επενέργειας παυσίπονο – όχι θεραπεία του κακού που κατατρώγει τις εθνικές μας σάρκες. Είναι εκ των προτέρων βέβαιο – και άλλωστε, με σκεπτικά ανταποκρινόμενα στις αντιφατικές κομματικές τους σκοπιμότητες, το προεξοφλούν εμμέσως ή και ευθέως και οι ίδιοι οι κατασκευαστές της – ότι η κυβέρνηση αυτή δεν πρόκειται να επιχειρήσει καν, πόσο μάλλον να φέρει εις πέρας, τις επιβαλλόμενες βαθιές τομές στη λειτουργία της κρατικής μηχανής και της οικονομίας. Συναποτελούμενη από αλληλοϋποβλεπόμενους, ιδίως εν όψει επικείμενων εκλογών, παλαιοκομματικούς και από πολιτικά άπειρους «τεχνοκράτες» θα πάσχει από το ίδιο παραλυτικό έλλειμμα λαϊκής εμπιστοσύνης που – δικαίως – απαξιώνει εδώ και καιρό τα κόμματα που θα την στηρίξουν. Στην καλύτερη δε περίπτωση, και υπό τον όρο ότι θα κατορθώσει να συγκρατήσει έστω και μερικώς την ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση, απλώς θα εξασφαλίσει την απαραίτητη κοινοτική συμπαράσταση για τη στοιχειώδη λειτουργία της κρατικής μηχανής επί περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Χωρίς όμως την ανασυγκρότηση του κράτους – προϋπόθεση πρώτη για την επιτυχία μιας ανορθωτικής προσπάθειας – και την υλοποίηση – και όχι απλώς την άσφαιρη εξαγγελία – των αναγκαίων διαρθρωτικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων, η συνέχιση της συλλογικής μας κατολίσθησης θα καταστεί νομοτελειακή. Τόσο μάλλον που, δοθείσης της απουσίας μιας αξιόπιστης δύναμης από τον πολιτικό μας στίβο, η διαγραφόμενη εκλογική αναμέτρηση, κλιμακώνοντας την ανίερη διαμάχη μεταξύ κομμάτων για την εξουσία και τις συνακόλουθες έριδες και διαφθορά, όχι μόνο δεν θα τερματίσει την εθνική μας κρίση, αλλά θα την κορυφώσει.
Και συγχρόνως θα ολοκληρώσει το εγκληματικό στραπατσάρισμα της διεθνούς εικόνας της χώρας μας. Σημειωτέον δε, ότι, ενώ το κύρος ενός κράτους διασύρεται ευχερώς και ταχέως, η αποκατάστασή του είναι δύσκολη και χρονοβόρος.
Εν ολίγοις, αυτή τη στιγμή διακυβεύεται το μέλλον της Ελλάδας ως συντεταγμένου και σεβαστού κράτους-μέλους της διεθνούς κοινότητας.
