Γράφει ο Δημήτρης Θ. Τζεβελέκης, Αρχιπλοίαρχος Π.Ν. εα
Όταν προ καιρού ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας έθεσε θέμα δημοψηφίσματος για την έγκριση του πρώτου μνημονίου από το λαό ενέσκηψε θύελλα στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό. Κατά τη δική μου άποψη, ανεξάρτητα του εάν η εξαγγελία ήταν η πραγματική πρόθεση του τότε πρωθυπουργού ή εκβιασμός προς την πλευρά της αντιπολίτευσης για υπερψήφιση του μνημονίου από τη βουλή, μια τέτοια συζήτηση άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου. Γιατί έθετε ουσιαστικά θέμα παραμονής της χώρας ή όχι στο χώρο της Ευρωζώνης.
Στις τελευταίες εκλογές έγινε αυτό που δεν έγινε τότε. Η προεκλογική και όχι μόνον εκστρατεία εγκλωβίστηκε στη συζήτηση και στην επιχειρηματολογία γύρω από το μνημόνιο και την «μνημονιακή» και «αντιμνημονιακή» πολιτική με διάφορες προσεγγίσεις. Προσεγγίσεις συχνά μεταβαλλόμενες σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης των τάσεων του εκλογικού σώματος στο εσωτερικό και των αρνητικών θέσεων και προειδοποιήσεων των εταίρων μας στην Ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Έγινε δηλαδή αυτό που καταδικάστηκε εδώ και πολύ λίγο καιρό. Έγινε κεντρικό σημείο της εκλογικής αναμέτρησης και συνεχίζεται και μετά τις εκλογές η συζήτηση για την αποδοχή ή όχι του μνημονίου και των δεσμεύσεων τις οποίες η χώρα μας έχει αναλάβει έναντι των εταίρων μας και του ΔΝΤ. Και τούτο γίνεται σε μια στιγμή που τα πάντα γύρω μας ευρίσκονται σε μια «υπαρξιακή» ρευστότητα. Την ώρα που η Ευρωζώνη, αλλά κατ’ επέκταση και η ΕΕ, κινούνται προς τη «διχάλα» της κεντρικής διακυβέρνησης ή της διάλυσης, εμείς ζούμε το δικό μας «όνειρο» !!
Από κανένα πολιτικό δεν ακούμε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα πετύχουμε την ανάπτυξη της οικονομίας και την αποπληρωμή, έστω και με κάποια καθυστέρηση, του δημόσιου χρέους, για το οποίον εμείς, η πολιτική ηγεσία αλλά και ο ίδιος ο λαός, ο καθένας με τον τρόπο του, είμαστε υπεύθυνοι για τη δημιουργία του. Για το πώς αυτός ο τόπος θα επιβιώσει σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο με έντονους τους κινδύνους για την εθνική μας επιβίωση. Αυτά δηλαδή που είναι το κύριο ζητούμενο. Αντίθετα, ακούσαμε προεκλογικά ένα καταιγισμό παροχών, όπως ακριβώς γίνονταν στην εποχή των «παχέων αγελάδων», μια εποχή που «ανδρώθηκε» με δανεικά και με την διασπάθιση των κοινοτικών προγραμμάτων στήριξης. Κανένας δεν μας λέει με έστω στοιχειώδη σοβαρότητα το που θα βρεθούν τα χρήματα, το πώς θα αναπτυχθεί η υγιής οικονομία, το πώς θα ανασυσταθεί το κράτος, το πώς θα αποφύγουμε την χρεοκοπία και την εθνική απομόνωση, το πώς θα διασφαλίσουμε την εθνική μας ακεραιότητα στον γεωπολιτικό χώρο που ευρισκόμαστε. Η παροχολογία και η συνθηματολογία κυριαρχούν έναντι του υπεύθυνου πολιτικού λόγου και τελικά η μόνη οδός σωτηρίας που μας απομένει, είτε το ομολογούμε είτε όχι, είναι το «τρισκατάρατο» μνημόνιο και ας το διασύρουν όλοι, άλλος λίγο και άλλος πλήρως. Γιατί είναι το εφαλτήριο της ανασύστασης και ανασυγκρότησης του κράτους.
Το πρόβλημα για τη χώρα μας είναι οικονομικό, πολιτικό και εθνικής επιβίωσης. Πρέπει ο τόπος να επιβιώσει οικονομικά και πολιτικά μέσα σε ένα ισχυρό πολιτικό σύστημα και να αποφύγει την απομόνωση σε ένα μάλιστα γεωγραφικό χώρο που μαστίζεται από εθνικιστικές και εδαφικές διεκδικήσεις.
Δεν γνωρίζω εάν τελικά η Ευρώπη θα επιλέξει την οδό της κεντρικής πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης ή αυτή της διάλυσης, η πρόβλεψη μου όμως ή καλλίτερα η προσδοκία και η ευχή μου είναι να επιλέξει την πρώτη. Όπως έγραφα σε αυτές τις στήλες την 11 Απριλίου 2011 «η Ευρωζώνη με κλυδωνισμούς, με βήματα μπροστά και με βήματα πίσω, κινείται τελικά προς μια κεντρική οικονομική διακυβέρνηση. Μια οικονομική διακυβέρνηση που καθίσταται αναγκαία μετά την κρίση που έπληξε κυρίως τις χώρες του Νότου και καθίσταται αναγκαία για την επιβίωση του κοινού νομίσματος και της ίδιας της Ευρωζώνης. Και τούτο παρά τις ποικίλες αντιδράσεις που αναπτύσσονται και που έχουν σχέση με αντιπαλότητες και ανταγωνισμούς για την ηγεσία ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας ή στο δισταγμό των ισχυρών να επωμιστούν τα βάρη των αδυνάτων».
Σε αυτό το σκηνικό η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να παραμείνει στη ζώνη του Ευρώ και να επιβιώσει, κινούμενη με κατάλληλο τρόπο, ώστε αφ’ ενός να τιμήσει τις υποχρεώσεις της στηρίζοντας έτσι την αξιοπιστία της και αφ’ ετέρου να αμβλύνει τις δυσκολίες που προκύπτουν από την εφαρμογή των μνημονίων εκμεταλλευόμενη, χωρίς αχρείαστες προκλήσεις, την ρευστότητα που σήμερα παρουσιάζεται στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ γενικότερα. Ενώ παράλληλα και απαραιτήτως θα πρέπει το ταχύτερο να ενταχθεί σε ισχυρές συμμαχίες εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ ώστε συμπλέοντας με τους ισχυρούς να εξυπηρετήσει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο τα εθνικά πάσης φύσεως συμφέροντα της. Να ευρίσκεται, όσο είναι δυνατόν, στον σκληρό πυρήνα λήψεως αποφάσεων. Σήμερα η Ελλάδα έχει χάσει διεθνώς κάθε ίχνος αξιοπιστίας και ευρίσκεται μακράν των κέντρων λήψεως αποφάσεων και ισχύος. Γιατί ποιος είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα μια χώρα που επί πάνω από μία διετία ουδέν υλοποίησε από αυτά που συμφώνησε, σε πολλές δε περιπτώσεις έπραξε το αντίθετο. Μια χώρα που αντιμετωπίζει τους εταίρους της με τσαμπουκά και αλαζονεία.
Στην Ελλάδα κινούμαστε πάντα όπως και τώρα σαν κυρίαρχοι του παιγνιδιού, πάντα κατηγορώντας κάποιους άλλους για ότι κακό μας συμβαίνει ή και που μόνοι μας προκαλούμε. Οι πολιτικοί μας μιλάνε στους ψηφοφόρους και τα αισθήματα των πολιτών που δοκιμάζονται με αποκλειστικό στόχο την ψηφοθηρία αγνοώντας ή και προκαλώντας τους εταίρους μας, τους δανειστές μας αυτούς από τους οποίους τελικά εξαρτάται στην πράξη το εάν θα χρεοκοπήσουμε, θα απομονωθούμε γεωπολιτικά ή και θα εκτεθούμε σε ανυπολόγιστους οικονομικούς και σε τελική ανάλυση εθνικούς κινδύνους.
Απαιτείται σοβαρότητα και η πολιτική ηγεσία πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Όπως έγραφα σε αυτές τις στήλες την 16 Φεβρουαρίου 2011 «η χώρα ευρίσκεται σε μια ιδιαίτερη καμπή. Για να επιβιώσει απαιτούνται τομές και θεσμικές αλλαγές, για τις οποίες απαιτείται σύμπνοια και συμπόρευση όλων των δυνάμεων του τόπου. Λαού και ηγεσίας». Τα διχαστικά συνθήματα αυτή την καταλυτική στιγμή περισσεύουν. Προηγείται η σωτηρία του τόπου. Και από τη σημερινή κυβέρνηση του τόπου περιμένουμε σύμπνοια, συνευθύνη και ενέργειες υπεράνω του προσωπικού και του μικροκομματικού συμφέροντος.
