Ένα απίθανο σενάριο έχει κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό, αλλά μέσα στα τόσα που συμβαίνουν τίποτα δεν είναι πια απίθανο.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών είναι ότι υπάρχει μία μέθοδος εγγυημένη αν θέλεις να καταστρέψεις την οικονομία μιας χώρας. Να κάνεις μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων και από την άλλη μεριά να αυξήσεις τη φορολογία με όποιους τρόπους μπορείς. Έτσι το διαθέσιμο εισόδημα μειώνεται στο ελάχιστο με αποτέλεσμα την ραγδαία πτώση της κατανάλωσης και την συνεπαγόμενη ύφεση που συνεπάγεται αυτό, με αποτέλεσμα το κλείσιμο των επιχειρήσεων, συμβάλλοντας έτσι στην πάρα πάνω ύφεση. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, ένα οικονομικό σπιράλ προς τα κάτω, με τελικό σίγουρο αποτέλεσμα τη θανάτωση μιας οικονομίας. Αν κανείς θέλει να σιγουρέψει περισσότερο αυτό το αποτέλεσμα, δεν έχει παρά να προχωρήσει σε μεγαλύτερες ακόμη μειώσεις και συντάξεων και σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της φορολογίας και άλλων υποχρεώσεων, όπως το κόστος ζωής κλπ. Έτσι η θανάτωση μιας οικονομίας καθίσταται τελείως σίγουρη.
Οι συναντήσεις του Υπουργού Οικονομικών και των άλλων σχετικών παραγόντων με τους αντιπροσώπους της Τρόικας κανονικά έπρεπε να είχαν λήξει μέσα στο Σεπτέμβριο. Αλλά ακόμη και στις αρχές Οκτωβρίου οι συζητήσεις συνεχίζονταν, καθώς τα δύο μέρη δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν, καθιστώντας έτσι αβέβαιη την εκταμίευση των 31,2 δις από τον μηχανισμό στήριξης, προς την ελληνική οικονομία, που αποτελεί σανίδα σωτηρίας εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα. Όμως τι κι αν συμφωνήσουν τελικά σε ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα για τους Έλληνες πολίτες, τι κι αν εκταμιευτεί αυτή η δόση. Μπορεί να αποτελέσει αυτό μια προσωρινή ανάσα, αλλά μετά από λίγους μήνες τα πράγματα θα βρίσκονται πάλι όχι μόνο στο ίδιο σημείο, αλλά σε πολύ χειρότερο, αφού τα καινούργια μέτρα περιλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις , που θα οδηγήσουν ακόμη περισσότερες ελληνικές οικογένειες σ’ έναν πιο σκληρό ακόμη αγώνα για την επιβίωσή τους πια. Καθώς μάλιστα έρχεται και ο χειμώνας με τις τιμές του πετρελαίου θέρμανσης να έχουν πάει στα ύψη, όλοι αναρωτιούνται για το πώς θα βγει αυτός ο χειμώνας.
Μετά από δυόμισι χρόνια Μνημονίου και καθώς τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει αρκετά, μπορεί κανείς άνετα πια και χωρίς καμιά αντιπολιτευτική ή άλλη διάθεση αμφισβήτησης, να διακρίνει ξεκάθαρα τους στόχους και τη φιλοσοφία αυτού του προγράμματος. Ο στόχος του προγράμματος του Μνημονίου λοιπόν, είναι το να μπορέσει να επιζήσει δημοσιονομικά η Ελλάδα, μια και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν οι πιστωτές να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται μια μεγάλη θυσία. Να εξοντωθεί οικονομικά το περίπου 50% , ίσως και πάρα πάνω, του ελληνικού πληθυσμού. Το αν αυτή η εξόντωση οδηγήσει πολλούς, όπως έχει σε κάποιο βαθμό μέχρι σήμερα με τις αυτοκτονίες, ακόμη και σε φυσικό θάνατο αυτών που πλήττονται, αυτό δεν ενδιαφέρει κανένα. Μην κοιτάτε τις αραιές σπαραξικάρδιες δηλώσεις της Μέρκελ ή της Λαγκάρντ, ή οποιουδήποτε άλλου, για τα τραγικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες πολίτες. Όπως και εμείς για παράδειγμα ακούμε τα νέα για τους καθημερινούς θανάτους στη Συρία από τον εμφύλιό τους και μετά ακούμε την επόμενη είδηση, έτσι και κανείς μα κανείς δεν ενδιαφέρεται και για το αν τυχόν πεθάνουν οι μισοί Έλληνες ή για τα όποια τραγικά προβλήματα αντιμετωπίσουν στον αγώνα που δίνουν για την επιβίωση. Δεν τους καίγεται καρφί. Αποτελούμε μια παράπλευρη απώλεια ενός μεγάλου οικονομικού πολέμου. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Αν στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας πεθάνουν και μερικές χιλιάδες ή και μερικά εκατομμύρια Έλληνες, αυτό δεν θα αποτελεί παρά μια ακόμη είδηση στατιστικού χαρακτήρα στα κανάλια τους.
Ας μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν. Για να πάρουν οι πιστωτές πίσω τα λεφτά του, πρέπει να εξοντωθούν οικονομικά οι μισοί Έλληνες και ακόμη οι εργασιακές σχέσεις να γυρίσουν στα επίπεδα του τέλους του 19ου αιώνα, δηλαδή στην πρώιμη εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Το αν η κοινωνία αντέξει αυτό το σφυροκόπημα, δεν είναι κάτι που μπορεί να το απαντήσει κανείς τώρα. Οι εξελίξεις θα προσδιορίσουν τα επακόλουθα αυτής της τραγικά δύσκολης συγκυρίας. Το κακό με όλα αυτά είναι ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος καμία άλλη εναλλακτική πρόταση. Μακάρι να μπορούσαν να βγουν με κάποιο τρόπο οι προτάσεις του Τσίπρα ή των άλλων αντιπολιτευτικών κομμάτων, αλλά για την ώρα δεν υπάρχει καμία πρόταση που να μπορεί να πει κανείς ότι αποτελεί μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
Ή μήπως υπάρχει;
Το τελευταίο καιρό και σε κάποια δημοσιογραφικά στέκια στην Αθήνα, αλλά και σε δημοσιογραφικούς κύκλους της Νέας Υόρκης, έχει αρχίσει να κυκλοφορεί μια μάλλον απίθανη ιδέα, η οποία μάλιστα υποστηρίχτηκα και από σχετικά άρθρα σε κάποια μπλογκς της Νέας Υόρκης. Είναι ένα μάλλον απίθανο σενάριο, αλλά αν λάβει κανείς υπ’ όψη του την οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά και τη γεωπολιτική θέση της, την ώρα που η Μέση Ανατολή, βρίσκεται στα πρόθυρα ανάφλεξης εξ αιτίας των εξελίξεων στη Συρία θα μπορούσε να έχει και κάποια βάση. Τι λέει λοιπόν αυτό το σενάριο; Αυτό το σενάριο λοιπόν λέει ότι λόγω της εξαιρετικά δύσκολης οικονομικής θέσης που βρίσκεται η Ελλάδα και λόγω του ότι είναι πολύ πιθανό παρ’ όλες της προσπάθειες , να μην αποφύγει τη χρεοκοπία, με αποτέλεσμα ένα καταστροφικό ντόμινο, που θα παρέσυρε όχι μόνο ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά τελικά και την αμερικάνικη, πράγμα που κάνει τους Αμερικανούς να ανησυχούν σφόδρα και γι αυτό με συνεχείς παραινέσεις προτρέπουν τους Ευρωπαίους συνεχώς να αντιμετωπίσουν πιο δραστικά τα προβλήματά τους. Επειδή όμως λόγω δομικών προβλημάτων η Ευρωπαϊκή Ένωση δυσκολεύεται να πάρει γρήγορες αποφάσεις, το αποτέλεσμα είναι, οι όποιες αποφάσεις να βρίσκονται συνεχώς ένα με δυο βήματα πίσω από τα προβλήματα. Γι αυτό έπεσε στο τραπέζι και το απίθανο σενάριο αυτού του άρθρου. Καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, με αποτέλεσμα το χρέος της, να γίνεται όσο περνάει ο καιρός ακόμη λιγότερο βιώσιμο, η χώρα μας να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και αντί να βρεθεί μόνη στον κόσμο σε μια εποχή οικονομικού και γεωπολιτικού χαλασμού, να μπει κάτω από την εποπτεία ή την προστασία των ΗΠΑ. Να αποκτήσει δηλαδή μέσω κάποιας σχετικά χαλαρής συμφωνίας κάποιο είδος σύνδεσης με τις ΗΠΑ και αντί για ευρώ να χρησιμοποιεί το δολάριο. Οι Αμερικανοί πιθανόν να μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα του χρέους πολύ πιο δραστικά. Ή να το εντάξουν στο συνολικό χρέος των ΗΠΑ, ή να το κουρέψουν άμεσα ολοσχερώς, ή να βάλει ο Μπερνάνκι, τις πρέσες να τυπώσουν καμιά τριακοσαριά δις δολάρια και να αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους. Να βοηθήσουν επίσης την Ελλάδα στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσει και σε ότι άλλο χρειάζεται και κυρίως να αναλάβουν το θέμα των επενδύσεων στη χώρα μας και να δημιουργήσουν ένα φορολογικό σύστημα ικανό να αντιμετωπίσει τις στρεβλώσεις, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν και χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί που κάτι παθαίνουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το μεγάλο κεφάλαιο.. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, η συμφωνία αυτή της Ελλάδας με τις ΗΠΑ θα είχε πενταετή διάρκεια μέχρις ότου η Ελλάδα καταφέρει να βάλει σε τάξη τα οικονομικά της και μετά να ξαναενταχτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι όπως είπαμε ένα απίθανο σενάριο, αλλά στις μέρες μας που συμβαίνουν όσα απίθανα δεν υποθέταμε ποτέ ότι θα συνέβαιναν, τελικά ακόμη και τα πιο απίθανα, είναι πιθανά.
.jpg&description=%CE%A4%CE%BF+%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85){kind=link}