Γράφει ο ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ
Οταν ο επικεφαλής της Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου που διερευνά το ρόλο της τρόικας, Οτμαρ Κάρας, αθωώνει εκ των προτέρων την «κατηγορούμενη» τρόικα, μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι θα αλλάξει κάτι στη στάση των ελεγκτών και κυρίως στην οικονομική πολιτική που εκπορεύεται από τους δανειστές.
Ο Αυστριακός ευρωβουλευτής δηλώνει πως «ήμασταν αναγκασμένοι να επιδιορθώσουμε το πλοίο εν μέσω καταιγίδας. Και η καταιγίδα δεν έχει ακόμη περάσει. Αλλά σώσαμε το πλοίο. Και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουν όλοι».
Δηλαδή, οι πολιτικές και τα μέτρα που επέβαλε η τρόικα και οδήγησαν την οικονομία στη σημερινή τραγική κατάσταση ήταν το αναγκαίο κακό για να σωθεί το πλοίο. Δημιουργείται έτσι η απορία για το λόγο της έρευνας του Ευρωκοινοβουλίου, αφού εκ προοιμίου ο «εισαγγελέας» αναγνωρίζει ελαφρυντικά και σχεδόν αθωώνει τον «κατηγορούμενο».
Μια γνωμάτευση για το αν ήταν… ευγενείς οι ελεγκτές κατά τις συναντήσεις τους με την πολιτική ηγεσία και τα υπηρεσιακά στελέχη των υπουργείων, δεν θα προσφέρει στην ελληνική οικονομία.
Εάν λειτουργήσει με τον τρόπο αυτό η Επιτροπή, θα θυμίσει αντίστοιχες του ελληνικού Κοινοβουλίου, από τις οποίες δεν βγαίνει ποτέ τίποτα… Ανεξάρτητα του τι θα πράξει η Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, η ελληνική πλευρά έχει μια ευκαιρία να θέσει ορισμένα ζητήματα σχετικά με τις επιπτώσεις από την πολιτική του μνημονίου, αλλά και να προτείνει εναλλακτικό δρόμο.
Προϋποθέτει, όμως, θέληση και αποφασιστικότητα ρήξης με την τρόικα, πραγματική και όχι «προεκλογική».
Θα μπορούσε για παράδειγμα η κυβέρνηση να ενεχειρίσει στην Επιτροπή την προχθεσινή έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, η οποία με στοιχεία και με συγκροτημένη μέθοδο αποδομεί την πολιτική του μνημονίου. Και δεν είναι ανάγκη να μείνουμε στις καταστρεπτικές επιπτώσεις, αλλά να επικεντρωθούν στα σημεία της έκθεσης που προειδοποιούν για το μέλλον.
Το πρώτο και βασικό είναι πως το δημόσιο χρέος στο ύψος που βρίσκεται (175% του ΑΕΠ) δεν μπορεί να καταστεί διαχειρίσιμο χωρίς νέο «κούρεμα». Δεν επαρκούν οι προσδοκώμενοι ρυθμοί ανάπτυξης, ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολη η προσέγγιση των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων.
Για το 2014 το πρωτογενές πλεόνασμα πρέπει να ανέλθει σε 2,8 δισ. ευρώ, το 2015 σε 4,5 δισ. ευρώ και το 2016 σε 9 δισ. ευρώ.
Το δεύτερο είναι η απουσία σχεδίου που θα τοποθετήσει την ελληνική οικονομία σε μια τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης και όχι στην επάνοδο σε ανάπτυξη στηριζόμενη στην κατανάλωση.
Το τρίτο σημείο είναι πως με την πολιτική της τελευταίας τριετίας οι Ελληνες, φυσικά πρόσωπα, επιχειρήσεις και ακίνητα υπερφορολογούνται και εάν επιδιώκεται πραγματικά αναπτυξιακή στροφή, θα πρέπει, εκτός των άλλων, να μειωθεί η φορολογία.
