Γράφει ο Γιάννης Τσακίρης
Το σύνθημα αυτό το υποδεχόμουν πάντα με ένα «ειρωνικό» χαμόγελο γιατί γνώριζα πολύ καλά (αφού το ζω καθημερινά) πόσο άδικο είναι για τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων μου.
Το θυμήθηκα ξανά όταν πήγα το απόγευμα της Κυριακής στο Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσω τον αγώνα της αγαπημένης μου ομάδας με μια ακόμη γειτονιά της Αθήνας. Ευτυχώς το μαρτύριο αυτό τελειώνει.
Ξαφνικά στα δημοσιογραφικά που καθόμουν μου χτύπησε την πλάτη, ένας φίλος από τα παλιά. Δουλεύαμε μαζί σε καθημερινή εφημερίδα στο ξεκίνημα μου στο επάγγελμα. Τότε αν ήθελες να γίνεις δημοσιογράφος, αν ήθελες να μάθεις τη δουλειά, έπρεπε να ξεκινήσεις από τον έντυπο τύπο.
Μετά τις κλασσικές ερωτήσεις που γίνονται όταν έχεις να δεις κάποιον χρόνια, η συζήτηση έφτασε στη δουλειά. «Εδώ και 1,5 χρόνο δεν βρίσκω τίποτα, δεν δουλεύω πουθενά» μου είπε με φανερή τόσο την απογοήτευση όσο και τη μελαγχολία στο βλέμμα του. Ένας άνθρωπος με παιδί και με αρκετές υποχρεώσεις που δεν μπορεί καν να πάρει το επίδομα ανεργίας γιατί η εφημερίδα που δούλευε έχει κλείσει λόγω επίσχεσης εργασίας των δημοσιογράφων και των τεχνικών καθώς τους χρωστούσαν ουκ ολίγα μηνιάτικα. Και αφού ο ιδιοκτήτης δεν την έχει κλείσει δεν μπορούν να πάρουν ούτε το επίδομα.
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που δυσκολεύεσαι να πεις το παραμικρό.
Τι να του πεις δηλαδή του άλλου που έχει 1,5 χρόνο να δει μεροκάματο και αγωνιά κάθε μέρα για το πως θα επιβιώσει η οικογένεια του;
Τα χρόνια της κρίσης χιλιάδες δημοσιογράφοι έχουν χάσει τη δουλειά τους. Το επάγγελμα μας έχει πληρώσει ακριβά το μάρμαρο. Κι όμως πολλοί εκτός χώρου είτε δεν το γνωρίζουν είτε το χαίρονται. Έχουμε κι εμείς ευθύνη που μας έχει βγει το όνομα αλλά σίγουρα τη μικρότερη.
Εκείνοι που έπαιρναν αστρονομικά ποσά, που έκαναν άλλου είδους παιχνίδια, που εξυπηρετούσαν διάφορα συμφέροντα, που έκαναν τους ειδικούς για όλους και για όλα, που δίκαζαν και καταδίκαζαν στους τηλεοπτικούς δέκτες, είναι πολύ λίγοι για να χαρακτηρίζουν έναν ολόκληρο κλάδο.
Η πλειοψηφία δούλευε με χαμηλούς μισθούς και ωράρια που φαντάζουν εξωφρενικά για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Χωρίς αργίες, χωρίς γιορτές.
Βλέποντας λοιπόν τον συνάδελφο μου, να κομπιάζει, να μου λέει με παράπονο όσα έχει τραβήξει, να είναι έτοιμος να δακρύσει, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό μου η απορία:
Άραγε, πόσους «αλήτες και ρουφιάνους» ξέρετε να είναι άνεργοι; Μάλλον κάτι δεν πάει καλά με το σύνθημα…
