Του Πανίκου Ελευθερίου
Σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή του 1974 η Κύπρος παραμένει ακρωτηριασμένη και αιμορραγούσα. Ο τουρκικός στρατός κατοχής, το στρατιωτικό ανισοζύγιο δυνάμεων, ο συνεχιζόμενος εποικισμός, η υπογεννητικότητα των Ελλήνων που εντείνει το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, δεν είναι οι μόνες πηγές των ανησυχιών μας.
Είναι κυρίως η ανεπάρκεια των ηγετών που προσθέτει στην μεγάλη ανασφάλεια που έχουμε ως Έλληνες της Κύπρου. Ως γνωστόν, η εμμονή της ηγεσίας μας στην επιδίωξη για "λύση" Διζωνικής Διζωνικής Ομοσπονδίας, έχει σε μεγάλο βαθμό εξυπηρετήσει τους στόχους που έθεσε η Τουρκία για την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής. Ούτε και το "ταρακούνημα" του σχεδίου Ανάν και του δημοψηφίσματος του 2004, στάθηκε ικανό να συνεφέρει τους ηγέτες, αλλά και τον λαό που τους επιλέγει να τον οδηγούν.
Η ανασφάλεια που νιώθουν οι Έλληνες της Κύπρου γίνεται πιο έντονη κάθε φορά που έχουμε ενδείξεις αδυναμίας, αλλά και απροθυμίας για την απαιτούμενη στήριξη από την Μητέρα Ελλάδα. Δυστυχώς και στο Εθνικό κέντρο, τα ηνία κρατούν κατώτεροι των περιστάσεων κομματάρχες και όχι Εθνικοί ηγέτες. Τα γνωστά πρόσφατα ατοπήματα του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Μητσιάλη, δεν ήταν τα μόνα. Η στήριξη και η προστασία που θα έπρεπε να παρέχεται από την Μάνα Ελλάδα, δεν πρέπει να περιορίζεται στις δηλώσεις εντυπωσιασμού, αλλά να είναι σε πράξεις ουσίας. Επιπρόσθετα, το γνωστό… "ρεφρέν"… «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», είναι ανεπαρκέστατο και η ευθύνη γι’ αυτό, βαραίνει εξίσου, τις ηγεσίες των δύο κρατών.
Κρίμα… γιατί οι Έλληνες της Κύπρου θεωρούσαν ανέκαθεν, ως κύριο στήριγμά τους στον αγώνα επιβίωσης που διεξάγουν, την Μητέρα Ελλάδα. Το γνωστό σύνθημα (που εξακολουθεί να προκαλεί ρίγη συγκινήσεως),… «Την Ελλάδα θέλομεν, κι ας τρώμε πέτρες», δεν ήταν απλά ένα από τα πολλά συνθήματα που γράφτηκαν στους τοίχους, κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, 1955-59. Ήταν και είναι, η με μία φράση ‘απεικόνιση’ των αισθημάτων και των προτεραιοτήτων, των Ελλήνων της Κύπρου.
Ο Ελληνισμός στο σύνολο του, βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση. Δεν είναι δυστυχώς μόνο η Κύπρος που θεωρείται "εκλιπούσα" (πολύ σύντομα όχι μόνον από την Τουρκία). Είναι κι η Μητέρα Πατρίδα που με τους εναγκαλισμούς με τον Τούρκο, πάνω από το πτώμα της Κύπρου (της "εκλιπούσας" Κύπρου, όπως αναφέρεται στο επίμαχο Τουρκικό έγγραφο που κατατέθηκε στα Ευρωπαϊκά σαλόνια), εκπέμπει μηνύματα της αδυναμίας της να υπερασπίσει τα ζωτικά Εθνικά συμφέροντα, προς όλες τις κατευθύνσεις. Αναρωτιόμαστε: Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι ειδήμονες της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, ότι η πολιτική του εξευμενισμού του Τουρκικού θηρίου, που πήρε διαστάσεις με την περιλάλητη στήριξη της Τουρκικής Ενταξιακής πορείας, έχει χρεοκοπήσει; Δεν βλέπουν ότι η "πολιτική" αυτή αποθρασύνει την Τουρκία και λόγω αυτής της αποθράσυνσης, ανοίγει κι άλλο η όρεξη των Τούρκων; Δεν το βλέπουν οι μεγαλόστομοι των Αθηνών (ουσία εκτός βαρύγδουπές δηλώσεις για σύμπνοια και Εθνική συνεννόηση, δεν βλέπουμε), ότι η εγκατάλειψη της Κύπρου οδηγεί στην οριστική Τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου; Δεν βλέπουν ότι μελλοντική εφαρμογή "λύσης" συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην Κύπρο, οδηγεί την Κύπρο σε "σενάριο Αλεξανδρέττας" και στον εξανδραποδισμό του Κυπριακού Ελληνισμού;
Προφανώς, κάποιοι κομματάρχες πολιτικοί, δεν γνοιάζονται όσο θα έπρεπε για την Κύπρο. Η Ελλάδα όμως δεν είναι ο Βενιζέλος, ούτε ο Σαμαράς. Η αληθινή Ελλάδα είναι άλλη. Είναι η πατρίδα που δοξάστηκε όσο καμία άλλη, από τα βάθη των αιώνων, από τότε που άρχισε να γράφεται η ιστορία. Από αυτή την άλλη Ελλάδα, περιμένουμε βοήθεια. Γιατί η Μάνα Ελλάδα πάντα θα νοιάζεται και πονάει για την «μικροκόρη Κύπρο». Πονάει ο Ελληνισμός, πονάνε οι Έλληνες που γνωρίζουν ότι η Ελληνική Κύπρος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού. Πονάνε και ανησυχούν διπλά οι όσοι ρεαλιστές απέμειναν, που συνειδητοποιούν ότι αν χαθεί η Κύπρος, σύντομα σειρά θα έχει άλλο κομμάτι του Ελληνισμού, πιθανότατα η Θράκη που από τώρα απειλείται με σενάριο "Κυπροποίησης".
Λοιπόν… για να μην παρεξηγηθούμε: «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες!!!» Δεν είναι μόνο τα παλληκάρια της Ε.Ο.Κ.Α., που το έλεγαν και το εννοούσαν. Επειδή, όπως τονίσαμε και πιο πάνω, η Ελλάδα δεν είναι ο Σαμαράς, ο Μητσιάλης, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος…, επειδή η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας, και το Έθνος μας είναι το Ελληνικό, επειδή είμαστε Έλληνες κι η Ελληνικότητα μας είναι ριζωμένη και στο τελευταίο μας κύτταρο, εμείς επιμένουμε…. «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες! Την Ελλάδα θέλομεν όσο κι αν αυτή μας πληγώνει! Την Ελλάδα θέλομεν, κι ας τρώγωμεν πισώπλατες τις μαχαιριές! Την Ελλάδα θέλουμεν κι ας τρώγωμεν τις μαχαιριές του Βενιζέλου και του Μητσιάλη κατάστηθα!
