Του Γιώργου Καπόπουλου
Αν η επίσκεψη Μπάιντεν στην Κωνσταντινούπολη ήταν μία συμφωνία αποφυγής περαιτέρω αντιπαράθεσης που δεν άλλαξε την απομόνωση της Τουρκίας, η παράταση των συνομιλιών 5 συν 1 με το Ιράν, αλλά κυρίως η παραίτηση του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ Χέιγκελ ενισχύουν την περιχαράκωση των Ερντογάν – Νταβούτογλου στην ανάδειξη της ανατροπής του Ασαντ ως καταλύτη για τη σταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή.
Ο Χέιγκελ αποπέμφθηκε από τον Ομπάμα επειδή διέρρευσε απόρρητη έκθεση όπου διαπίστωνε την ανυπαρξία πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη Συρία. Επί της ουσίας προφανώς συντασσόταν με τους Ερντογάν – Νταβούτογλου, οι οποίοι θεωρούν τον Ασαντ μεγαλύτερο κίνδυνο από τους τζιχαντιστές, μία επιλογή ασύμβατη με την επίλυση της διένεξης για τα πυρηνικά του Ιράν και για τη διμερή προσέγγιση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης.
Τι θα κάνει ο Ομπάμα; Θα επιλέξει και στη μεσανατολική πολιτική του τη μετωπική σύγκρουση με τους Ρεπουμπλικάνους που επέδειξε στο θέμα των μεταναστών χωρίς χαρτιά; Οι ηγέτες των Ρεπουμπλικάνων στο Κόγκρεσο, πάντως, έδειξαν ήδη τα δόντια τους συνδέοντας την έγκριση του διαδόχου του Χέιγκελ με την αλλαγή πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή. Η σύγκρουση με τους Ρεπουμπλικάνους για Συρία – Ιράκ – Ιράν θα δημιουργήσει σύγχυση, με την Τουρκία, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία να καραδοκούν για να προωθήσουν την ατζέντα τους. Ο συμβιβασμός μαζί τους θα είναι στην πράξη μία δεύτερη μετά τον Σεπτέμβριο του 2013 στροφή 180ο του Λευκού Οίκου, που θα προκαλέσει πλέον ανεξέλεγκτη αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή.
Οι Ερντογάν – Νταβούτογλου δεν χρειάζονται μία πλήρη ανατροπή στην Ουάσιγκτον, που, άλλωστε, είναι περισσότερο επιθυμία παρά προοπτική. Τους αρκεί μία παρατεταμένη αντιπαράθεση του Ρεπουμπλικανικού Κογκρέσου με τον Λευκό Οίκο για την ευρύτερη Μέση Ανατολή, μία δήλωση του γερουσιαστή Μακέιν που θα ακυρώνει μία τοποθέτηση της Μισέλ Φουρνουά που φημολογείται ότι είναι η επιλογή Ομπάμα για τη διαδοχή του Χέιγκελ, αν βέβαια ο διορισμός της εγκριθεί από τη Γερουσία.
Ετη φωτός μοιάζουν να μας χωρίζουν από το 1947, τότε που ο πρόεδρος Τρούμαν εξήγγειλε το δόγμα που φέρει το όνομά του και λίγο μετά το Σχέδιο Μάρσαλ με την πλήρη συνεργασία του Κογκρέσου, που το 1946 είχε περάσει στον έλεγχο των Ρεπουμπλικάνων. Πιο κοντά προβάλλει το 1920, όταν η ελεγχόμενη από τους Ρεπουμπλικάνους Γερουσία απέρριψε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που ήταν έργο του προέδρου Ουίλσον και ενέγραψε μία βαριά υποθήκη στη σταθερότητα της Ευρώπης.
