Address by His Holiness Pope Francis to His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew during the Doxology in the Patriarchal Church (November 29, 2014)
Παναγιώτατε, ἀγαπητέ ἀδελφέ,
Ἡ ἑσπέρα φέρει πάντοτε ἕν μικτόν αἴσθημα, αὐτό τῆς εὐγνωμοσύνης διά τήν ἡμέραν τήν ὁποίαν ἐβιώσαμε καί τῆς ἐναγωνίου ἐμπιστοσύνης ἐνώπιον τῆς ἐπιούσης νυκτός. Ἀπόψε ἡ ψυχή μου εἶναι πλήρης εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μέ ἀξιώνει νά εὑρεθῶ ἐδῶ καί νά προσευχηθῶ μετά τῆς Παναγιότητός Σας καί τῆς ἀδελφῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῷ τέλει μιᾶς ἐντόνου ἡμέρας ἀποστολικῆς ἐπισκέψεως, καί συγχρόνως τελεῖ ἐν ἀναμονῇ τῆς ἡμέρας τῆς ἤδη ἀρξαμένης λειτουργικῶς, τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, Προστάτου τῆς Ἐκκλησίας ταύτης.
Ὅπως λέγει ὁ Προφήτης Ζαχαρίας, εἰς τήν ἑσπερινήν ταύτην προσευχήν, ὁ Κύριος ἐδώρησεν εἰς ἡμᾶς διά μίαν εἰσέτι φοράν, τό θεμέλιον τό ὁποῖον εἶναι ἡ βάσις τῆς προεκτάσεώς μας πρός τό σήμερα καί τό αὔριον ἐπί τοῦ στερεοῦ βράχου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἠμποροῦμε νά ὁδηγήσωμεν τά βήματά μας μέ χαράν καί ἐλπίδα. Ὁ θεμέλιος βράχος οὗτος εἶναι ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Κυρίου: «Ἰδού ἐγώ σώζω τόν λαόν μου ἀπό γῆς ἀνατολῶν καί ἀπό γῆς δυσμῶν…ἐν ἀληθείᾳ καί δικαιοσύνῃ»(8, 7.8).
Μάλιστα δέ, σεβάσμιε καί ἀγαπητέ ἀδελφέ Βαρθολομαῖε, ἐκφράζων τό ἐγκάρδιον εὐχαριστῶ διά τήν ἀδελφικήν Σας ὑποδοχήν, αἰσθάνομαι ὅτι ἡ χαρά μας εἶναι μεγαλυτέρα διότι ἡ πηγή της δέν εὑρίσκεται εἰς ἡμᾶς οὔτε εἰς τό καθήκον μας καί εἰς τάς ὑπαρχούσας προσπαθείας ἀλλ᾿ εἰς τήν κοινήν ἀφοσίωσιν καί πίστιν εἰς τόν Θεόν, Ὅστις θέτει τό θεμέλιον διά τήν ἀνασυγκρότησιν τοῦ Ναοῦ του, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Ζαχ. 8.9). «Ἰδού ὁ σπόρος τῆς εἰρήνης» (Ζαχ. 8.12), ἰδού ὁ σπόρος τῆς χαρᾶς. Τήν εἰρήνην καί τήν χαράν ταύτην, τήν ὁποίαν ὑπεσχέθη ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς του καί τήν ἐδώρησε μέ τήν Ἀνάστασίν του δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν δύναται νά δώσῃ ὁ κόσμος.
Ὁ Ἀνδρέας καί ὁ Πέτρος ἤκουσαν τήν ὑπόσχεσιν ταύτην καί ἔλαβον τήν δωρεάν. Ἦσαν ἀδελφοί ἐξ αἵματος ἀλλ᾿ ἡ μετά τοῦ Χριστοῦ συνάντησίς των μετέβαλεν αὐτούς εἰς ἀδελφούς ἐν τῇ πίστει καί τῇ ἀγάπῃ. Καί εἰς τήν χαρμόσυνον ἀποψινήν βραδυάν κατά τήν προεόρτιον ταύτην προσευχήν θά ἤθελα νά εἴπω: ἀδελφούς ἐν τῇ ἐλπίδι.
Ὁποία χάρις, Παναγιώτατε, νά δυνάμεθα νά εἴμεθα ἀδελφοί ἐν τῇ ἐλπίδι τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ!Ὁποία χάρις ἀλλά καί εὐθύνη νά βαδίζωμεν ἐν ἐλπίδι ἐνισχυόμενοι ὑπό τῆς μεσιτείας τῶν Ἁγίων αὐταδέλφων Πέτρου καί Ἀνδρέου! Γνωρίζομεν ὅτι ἡ ἐλπίς αὕτη δέν θά μᾶς ἀπογοητεύσῃ διότι θεμελιοῦται οὐχί ἐπί τῶν πτωχῶν μας δυνάμεων ἀλλ᾿ εἰς τήν πιστότητα εἰς τόν Θεόν.
Μετά τῆς ἐν χαρᾷ ἐλπίδος ταύτης, ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί ἀγωνιώδει ἀναμονῇ, ἐκφράζω πρός τήν Παναγιότητά Σας, πρός ὅλους τούς παρόντας καί πρός τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν θερμήν ἀδελφικήν εὐχήν ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Προστάτου της.
