Του οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου
Μία σωστή διαπραγμάτευση με τους δανειστές απαιτεί αφενός μεν εθνική ομοψυχία, αφετέρου συνεργασία όλων των κομμάτων – τα οποία πρέπει να καταλάβουν πως μία χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, δεν έχει την πολυτέλεια των εσωτερικών αντιθέσεων
«Ο εχθρός είναι δυστυχώς «εντός των πυλών» και εμείς δεν επιτρέπεται να συζητάμε ακόμη τις αιτίες που του επέτρεψαν να διαβεί ανενόχλητος τα σύνορα μας – αλλά να τον αντιμετωπίσουμε πρακτικά, ουσιαστικά, με όλες μας τις δυνάμεις, αναβάλλοντας τις εσωτερικές μας διαμάχες, καθώς επίσης την απονομή δικαιοσύνης, για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν την απελευθέρωση της πατρίδας μας (ΒΒ)».
Το 60% των Ελλήνων δεν επιθυμεί εκλογές. Εν τούτοις, οι εκπρόσωποι τους στη Βουλή δεν σέβονται την απόφαση τους – ειδικά η αξιωματική αντιπολίτευση η οποία, φοβούμενη ίσως πως θα χάσει μία μοναδική ευκαιρία να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, θέλει να ανατρέψει «πραξικοπηματικά» την κυβέρνηση.
Πάνω από το 70% των Πολιτών θέλουν να παραμείνει το ευρώ επίσημο νόμισμα της χώρας – όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να το «παίξει στα ζάρια», ανακοινώνοντας πρόωρες προεδρικές εκλογές στη χειρότερη χρονική στιγμή που θα μπορούσε να επιλεγεί, ενώ η αντιπολίτευση θεωρητικά και μόνο το υποστηρίζει, αφού πρακτικά το «υποσκάπτει».
Κανείς άλλωστε δεν πιστεύει πως η Ευρωζώνη δεν έχει προετοιμαστεί πια για μία ελληνική χρεοκοπία, σε συνδυασμό με την εκούσια έξοδο από το κοινό νόμισμα – κάτι που ασφαλώς δεν συνέβαινε το 2010, αλλά ούτε και το 2011, πριν ακόμη υπογραφεί το εγκληματικό PSI.
Η πλειοψηφία των Πολιτών δεν εμπιστεύεται πως μπορεί να κυβερνήσει σωστά τη χώρα ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση – αφού τα εκλογικά ποσοστά και των δύο κομμάτων στις δημοσκοπήσεις, δεν υπερβαίνουν το 50%. Την ίδια, στιγμή η διαφορά τους είναι σχεδόν στα όρια του στατιστικού λάθους – γεγονός που τεκμηριώνει τις αμφιβολίες των Πολιτών, σχετικά με τις δυνατότητες του ενός ή του άλλου κόμματος, να οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Κατά την εκπεφρασμένη άποψη λοιπόν των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων μεγάλων συνδέσμων, αρκετών πολιτικών, καθώς επίσης του Αρχιεπισκόπου, τα δύο μεγάλα κόμματα θα έπρεπε να συνεργασθούν μεταξύ τους – έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν μαζί, από κοινού τους τεράστιους κινδύνους που απειλούν την Ελλάδα, αποφεύγοντας την μεταξύ τους πόλωση και τις συνθήκες «εθνικού διχασμού» που δρομολογούν.
Εν τούτοις, οι δύο ανεύθυνοι «μονομάχοι» δεν φαίνονται δυστυχώς διατεθειμένοι να σεβαστούν την κοινή γνώμη – καθαρά, με αμεσότητα και με ειλικρίνεια δηλαδή η αντιπολίτευση, έμμεσα δε η κυβέρνηση, αφού έχει προτείνει έναν αμιγώς κομματικό υποψήφιο για τη θέση του προέδρου της χώρας.
Την ίδια στιγμή, κανένας βουλευτής δεν «μπήκε στον κόπο» να ρωτήσει τους ψηφοφόρους του, σχετικά με το πώς θα έπρεπε να ψηφίσει – επιμένοντας πως θα σκεφθεί ο ίδιος τι είναι καλύτερο για τη χώρα, όταν η υποχρέωση του είναι να εκφράζει τα συμφέροντα και τις σκέψεις αυτών που τον επέλεξαν να τους αντιπροσωπεύει.
Συμπερασματικά λοιπόν το κοινοβουλευτικό σύστημα, έτσι όπως το βιώνουμε σήμερα, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη Δημοκρατία – η οποία μόνο στην άμεση μορφή της εκφράζει σωστά τους Πολίτες μίας χώρας. Επομένως, για εκείνο το χρονικό διάστημα που η Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει ακόμη την Άμεση Δημοκρατία, θα ήταν καλύτερα να μην αναφερόμαστε στη λειτουργία «δημοκρατικών Θεσμών» στο Έθνος μας.
Τα οικονομικά μεγέθη
Περαιτέρω, τρομοκρατείται κυριολεκτικά κανείς όταν ακούει από τους αδαείς βουλευτές της χώρας του ότι, το δημόσιο χρέος (γράφημα), σε απόλυτο μέγεθος, αυξήθηκε σχετικά με το 2009 – από τα 299 δις € στα 318 δις € περίπου σήμερα, παρά το ότι έχουν δήθεν εξοφληθεί 66 δις €!
Η αυτονόητη σκέψη, σύμφωνα με την οποία μία χώρα που παράγει ελλείμματα δεν μπορεί να εξοφλεί χρέος, ενώ δανείζεται περαιτέρω για να καλύψει τα ελλείμματα, καθώς επίσης τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της, φαίνεται πως υπερβαίνει το «διανοητικό επίπεδο» ορισμένων βουλευτών – οπότε είναι αδύνατον να μην πανικοβάλλει τους Πολίτες.
.
.
Συνεχίζοντας, κανένας Έλληνας δεν αποφεύγει «εκ πεποιθήσεως» τις εκλογές, δεν αγαπάει «εξ ορισμού» το ευρώ, δεν επιθυμεί την υποταγή του στην πρωσική Γερμανία και δεν τρομοκρατείται από οποιεσδήποτε απειλές, σχετικά με τη χρεοκοπία ή μη της χώρας του.
Η πλειοψηφία όμως των Ελλήνων δεν είναι τυφλοί, άβουλοι οπαδοί κανενός κόμματος, δεν θέλουν να οδηγηθούν σε ακόμη περισσότερες περιπέτειες, διαθέτουν την κοινή λογική και μπορούν να αξιολογήσουν σωστά τα προγράμματα των «μονομάχων» – μη εμπιστευόμενοι εύλογα κανένα, αφού δεν στηρίζονται σε εφικτές προϋποθέσεις και δεν έχουν απολύτως καμία δυνατότητα να τους οδηγήσουν στην έξοδο από την οικονομική, πολιτική, κοινωνική, καθώς επίσης πολιτισμική κρίση που βιώνουν.
Με δεδομένη δε τη ραγδαία αλλαγή των συνθηκών σε σχέση με το 2010, όπου η ανεργία εκτοξεύθηκε πλέον στα ύψη, χιλιάδες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, η φοροδοτική ικανότητα έχει εκμηδενισθεί, οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων κατέρρευσαν, τα ανεξόφλητα ιδιωτικά χρέη κλιμακώθηκαν επικίνδυνα, ενώ ο παραγωγικός ιστός της χώρας καταστράφηκε, όλοι γνωρίζουν πως οι δεκάδες λύσεις και επιλογές που υπήρχαν στο παρελθόν, έχουν πάψει πλέον να υφίστανται.
Στα πλαίσια αυτά, το αναγκαίο και υποχρεωτικά επιθυμητό σήμερα θα ήταν η συνέχιση των αμιγώς διαρθρωτικών αλλαγών (μείωση της γραφειοκρατίας, γρηγορότερη απονομή δικαίου, αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον κλπ.), τις οποίες απαιτούν εύλογα οι δανειστές της χώρας για να συνεχίσουν να μας παρέχουν χρήματα – χωρίς όμως εκείνα τα λανθασμένα μέτρα που ανατροφοδοτούν την ύφεση και μας οδηγούν ξανά στην καταστροφή, όπως οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, η αύξηση της φορολογίας κοκ., στα οποία επιμένει ακόμη μία φορά η Τρόικα σήμερα.
Άλλωστε η Ελλάδα έχει ισοσκελίσει πλέον τον προϋπολογισμό της, ενώ, το σημαντικότερο, έχει πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (γράφημα), μετά από τα τεράστια ελλείμματα του παρελθόντος – οπότε, εάν στις αμιγώς διαρθρωτικές αλλαγές προσέθετε κανείς συγκεκριμένα επενδυτικά μέτρα, τα οποία θα δημιουργούσαν ανάπτυξη, τότε θα είχε μεγάλες πιθανότητες να ξεφύγει από την κρίση.
.
.
Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος μας ασφαλώς δεν είναι βιώσιμο σήμερα, ενώ όλοι θα επιθυμούσαν μία μεγάλη διαγραφή του. Εν τούτοις, οι δανειστές της χώρας δεν είναι πια οι τοκογλύφοι του παρελθόντος, αλλά τα κράτη, το επιτόκιο είναι σχετικά χαμηλό (με εξαίρεση αυτό του ΔΝΤ), ενώ οι δυνατότητες μας να επιβάλλουμε τη διαγραφή είναι πολύ περιορισμένες – εκτός εάν το επιδιώξουμε μονομερώς, παίρνοντας φυσικά το ρίσκο της ενδεχόμενης χρεοκοπίας, εάν δεν συμφωνήσουν τα κράτη της Ευρωζώνης.
Επομένως, η «μέση λύση» δεν είναι άλλη από αυτήν που προτείναμε από την αρχή (2010): η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, έτσι ώστε να είναι εφικτή η εξόφληση των τοκοχρεολυσίων, με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ – παράλληλα με την εκδίωξη του ΔΝΤ τόσο από την Ελλάδα, όσο και από την Ευρώπη, επειδή εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των κερδοσκόπων, στο ευρωπαϊκό monopoly.
Σε συνδυασμό βέβαια με αναπτυξιακά μέτρα, με την συνέχιση των λογικών μόνο διαρθρωτικών αλλαγών, χωρίς άλλες μειώσεις μισθών ή αυξήσεις φόρων, καθώς επίσης με την ιδιωτικοποίηση των μη κοινωφελών και μη στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου τότε μόνο, όταν επανέλθουν οι τιμές στα φυσιολογικά τους επίπεδα.
Ειδικά όσον αφορά τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς των ακινήτων, θα πρέπει επίσης να μην διενεργηθούν, έως ότου επιστρέψει η ομαλότητα στην Ελλάδα – έτσι ώστε να μπορούν οι Έλληνες να ανταπεξέρχονται με τις υποχρεώσεις τους, να «διορθωθούν» οι τιμές των περιουσιακών τους στοιχείων, αλλά και να μην κινδυνεύσουν να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, από τις τρομακτικές επισφάλειες που έχουν συσσωρεύσει.
Εάν όμως η Τρόικα επιμένει στα ίδια λανθασμένα μέτρα, τα οποία αποδέχθηκε και η ίδια πως μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη «χρεοκοπία τώρα» – η οποία είναι μεν εξαιρετικά επώδυνη, αλλά όχι στο βαθμό που θα επιδεινωθεί αργότερα, όταν οι Έλληνες θα έχουν εντελώς εξαθλιωθεί, έχοντας χάσει τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική τους περιουσία.
Μία τέτοια ορθολογική διαπραγμάτευση με τους δανειστές, θα απαιτούσε βέβαια «εθνική ομοψυχία» και συνεργασία όλων των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους – τα οποία πρέπει επί τέλους να καταλάβουν πως μία χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, κινδυνεύοντας να χάσει την εθνική της κυριαρχία για πάντα, δεν έχει την πολυτέλεια των εσωτερικών αντιθέσεων, καθώς επίσης των «αέναων» συζητήσεων, χωρίς καμία απολύτως προοπτική ή διάθεση συμφωνίας.
Από την άλλη πλευρά, όλοι εκείνοι οι Έλληνες που απαιτούν πολύ σωστά την παραδειγματική τιμωρία αυτών που μας οδήγησαν στη σημερινή, εθνική τραγωδία και μας εξευτέλισαν διεθνώς, καθώς επίσης την καταδίκη των διεφθαρμένων πολιτικών, των κυρίως υπευθύνων δηλαδή της κατάρρευσης της πατρίδας μας, αρνούμενοι ως εκ τούτου τη συνεργασία των κομμάτων μεταξύ τους, οφείλουν να κατανοήσουν πως, όταν ένα κράτος ευρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, δεν έχει ούτε αυτή την πολυτέλεια – αφού πρέπει πρώτα να κερδίσει τον πόλεμο και μετά να δρομολογήσει όλα όσα είναι υποχρεωμένο να επιβάλλει, για να μην ξανασυμβούν.
Επίλογος
Στα παραπάνω πλαίσια, ελπίζουμε να επικρατήσει τελικά η κοινή λογική, με βάση την οποία η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη πατρίδα μας, μπορεί να επιτύχει κυριολεκτικά τα πάντα – αρκεί να (συν)εργασθούν όλοι μαζί, Πολίτες και πολιτικά κόμματα, χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους, για το συγκεκριμένο στόχο, όποιες αποφάσεις και αν τελικά ληφθούν.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα, κυρίως οι επόμενες γενιές, δεν πρέπει να οδηγηθούν σε μία «εθνική γενοκτονία», απλά και μόνο επειδή αδυνατούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας – από ένα «γενετικό» μας ελάττωμα δηλαδή, το οποίο πρέπει επί τέλους να καταπολεμήσουμε. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, το μέλλον μας δεν είναι τόσο απαισιόδοξο όσο φαίνεται και θα τα καταφέρουμε – μετατρέποντας, ως οφείλουμε, τον κίνδυνο και την απειλή, σε μία μεγάλη ευκαιρία.
Ολοκληρώνοντας, ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους Έλληνες, με υγεία και ευτυχία, καθώς επίσης με την επιστροφή της αισιοδοξίας το 2015 – χωρίς την οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί απολύτως τίποτα.
Υστερόγραφο:
Απαντώντας στους φίλους μας, είναι πράγματι αντιαισθητικό να διαπιστώνει κανείς πως τα δύο μικρότερα κόμματα, τα οποία κατηγορούν το «δικομματισμό», σπεύδουν να συνεργασθούν ακριβώς με αυτούς που κατηγορούν, χωρίς να διστάσουν να απαγορεύσουν στους βουλευτές τους τη δημοκρατική ψήφο κατά συνείδηση – απλά και μόνο επειδή οι πιθανότητες τους να εκλεγούν εξανεμίζονται, λόγω του ότι οι Έλληνες διαθέτουν την κοινή λογική.
Αντίστοιχα αντιαισθητική είναι η συμπεριφορά του νέου δικομματισμού, ο οποίος φαίνεται να έχει θυσιάσει τις βασικές αρχές του, στο βωμό της ανόδου του στην εξουσία – με μία ανθελληνική ιδιοτέλεια, καθώς επίσης με μία αλαζονεία που ενοχλεί τρομερά όλους όσους παρακολουθούν με αγωνία την τραγωδία, στους δέκτες των τηλεοράσεων τους.
Ελπίζουμε βέβαια να πρόκειται για παροδικά φαινόμενα, τα οποία θα πάψουν να υπάρχουν στη συνέχεια – προϊόντα επίσης της πολιτισμικής και πολιτικής κατάρρευσης που προκάλεσε η κρίση, για την οποία ευθυνόμαστε κυρίως εμείς και οι επιλογές μας.
**Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.
Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.
Ασχολείται με τη συγγραφή οικονομικών αναλύσεων και βιβλίων, καθώς επίσης με την αξιολόγηση, με την αγοραπωλησία και με τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων, στην A.I.M. Services Ltd.
.jpg&description=%E2%80%98%CE%A9%CF%81%CE%B1+%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%89%CE%BD+%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD){kind=link}