Μια σειρά αναλυτών καταθέτουν την άποψή τους στο ερώτημα του ινστιτούτου Carnagie Europe
Cornelius Adebahr, Βοηθός στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα του Carnegie
Φυσικά και μπορεί. Ωστόσο πρέπει να βρει και το πώς. Και η αφετηρία θα πρέπει να είναι η ίδια η Ευρώπη, ξεκινώντας με το πώς θα απαντήσει στις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου.
Η ΕΕ είναι πιο ισχυρή, από όλες τις πλευρές, συμπεριλαμβανομένης και της στρατιωτικής, από το αυτοπαποκαλούμενο Ισλαμικό κράτος. Για αυτό η ισλαμιστική οργάνωση χρησιμοποιεί την τρομοκρατία ως ασύμμετρο μέσο, της οποίας οι ψυχολογικές επιπτώσεις –σπέρνοντας φόβο και τυφλό μίσος- είναι πολύ χειρότερες από την πραγματική καταστροφή που θερίζει. Είναι καθοριστικής σημασίας, ότι στόχος του Ισλαμικού Κράτους είναι να καθορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού και να κάνει την Δύση να αντιδράσει με έναν τρόπο –εμείς-εναντίον-αυτών-, που θα ενίσχυε τον σκοπό της οργάνωσης τελικά.
Ως εκ τούτου, η επανάληψη του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας μετά την 9η Σεπτεμβρίου τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική της διάσταση, θα ήταν ένα μεγάλο λάθος. Αυτό που ανησυχεί περισσότερο το Ισλαμικό Κράτος είναι πως περισσότεροι από 44 εκατ. μουσουλμάνοι θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά στην Ευρώπη και ότι αυτοί που θα διώκονταν και θα έφευγαν, θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αξιοπρέπεια εκεί. Αυτός είναι πραγματικά ο σύνδεσμος μεταξύ μετανάστευσης και τρομοκρατίας.
Αντί να στιγματίζει τον μουσουλμανικό της πληθυσμό και να γυρίσει την πλάτη της στους πρόσφυγες, η Ευρώπη θα πρέπει να συσπειρώσει όλους τους πολίτες της γύρω από τον πολύτιμο τρόπο ζωής της. αυτό θα στερήσει από το Ισλαμικό Κράτος την αιτία του και θα καταστήσει πιο εύκολη την ήττα της οργάνωσης μέσω μιας διεθνούς συμμαχίας με την υποστήριξη του ΟΗΕ.
Federica Bindi, Senior fellow στο Κέντρο Διατλαντικών Σχέσεων στο Johns Hopkins School of Advnced International Studies
Ναι, μπορεί. Ωστόσο η νίκη του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους μονο εν μέρει σημαίνει στρατιωτική δράση στη Μέση Ανατολή. Κατά κύριο λόγο σημαίνει αλλαγή σε εγχώριο επίπεδο.
Σε χερσαίο έδαφος, το Ισλαμικό Κράτος μπορεί να ηττηθεί μόνο από έναν διεθνή συνασπισμό, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και των κρατών στην περιοχή και με τη νομιμοποίηση ενός ψηφίσματος από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η σταθεροποίηση της περιοχής –Συρία, Λιβύη και Ιράκ- πρέπει να είναι προτεραιότητα, αφήνοντας κατά μέρος κάθε πρόσχημα αλλαγής ηγεσίας. Η δυτική αξιοπιστία θα ενισχυόταν επίσης εάν η Δύση αναγνώριζε τα λάθη της και σταματούσε να προσποιείται ότι η δημοκρατία μπορεί να εξαχθεί με όπλα ή με εξωγενώς επιβληθείσες επαναστάσεις.
Σε εγχώριο επίπεδο, οι περισσότεροι από τους τρομοκράτες που διέπραξαν τις πρόσφατες επιθέσεις στην Ευρώπη, είχαν μεγαλώσει εκεί, εγείροντας σοβαρά ερωτήματα για την ικανότητα της Ευρώπης να ενσωματώνει τους μετανάστες στις κοινωνίες τους. Το πρόβλημα δεν είναι η ανικανότητα των υπηρεσιών πληροφοριών να αποκτήσει πρόσβαση στις κρυπτογραφημένες επικοινωνίες, αλλά περισσότερο στην ανικανότητα της Ευρώπης να χρησιμοποιεί τα δεδομένα. Η εσωτερική ασφάλεια δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εθνικό επίπεδο, αλλιώς οι τρομοκράτες θα συνεχίσουν να απελευθερώνονται μόλις συλλαμβάνονται. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, παραδοσιακά κατά της ανταλλαγής δεδομένων, πρέπει επίσης να αποφασίσει για τις προτεραιότητές του.
Τέλος, η ανάσχεση της πώλησης όπλων σε χώρες που θα τα πουλήσουν με την σειρά τους στο Ισλαμικό Κράτος, θα βοηθούσε επίσης.
Francois Heisburg, Ειδικός σύμβουλος στο Ίδρυμα Στρατηγικών Ερευνών
Το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος, γνωστό επίσης ως Daesh, μπορεί κάλλιστα να αυτοκαταστρέφεται ως αποτέλεσμα της δικής του απερίσκεπτης πορείας. Ενας ευρύς διεθνής συνασπισμός που αποτελείται τόσο από περιφερειακούς όσο και από παγκόσμιους “παίκτες”, μπορεί να επισπεύσει αυτό το αποτέλεσμα. Μεμονωμένα ευρωπαϊκά κράτη, συμβάλλουν ενεργά στην εν λόγω διαδικασία.
Αλλά η Ευρώπη συλλογικά παίζει μια τραγική πράξη εξαφάνισης. Καμία συμβολική, με τη χορηγία της ΕΕ, συγκέντρωση δεν έλαβε χώρα στις Βρυξέλλες μετά από τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρ΄ίου, σε αντίθεση με τις όμορφες παραστάσεις αλληλεγγύης στην Πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο ή στην Πλατεία Τραφάλγκαρ στο Λονδίνο. Ίσως αυτό συμβαίνει διότι η φούσκα της ΕΕ, σε αντίθεση με το Daesh, δεν υπάρχει κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου.
Ακόμη χειρότερα, δεν υπήρξε καμία γενική κίνηση από τους εταίρους της Γαλλίας στο Συμβούλιο της ΕΕ που να υποδηλώνει την ενεργοποίηση της ρήτρας αλληλεγγύης, η οποία αναφέρει συγκεκριμένα την τρομοκρατία ή την ρήτρα αμοιβαίας βοήθειας στις συνθήκες της ΕΕ. αυτό ήταν σε αντίθεση με την αυθόρμητη συλλογική προσφορά των μελών του ΝΑΤΟ να ενεργοποιηθεί το Άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2011, προς όφελος των ΗΠΑ.
Τελικά, στις 16 Νοεμβρίου, ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande ζήτησε την στήριξη της ΕΕ. Δεν είναι ότι η Γαλλία έχει ζωτική ανάγκη για υλική βοήθεια, πολύ περισσότερο από ό,τι οι ΗΠΑ χρειαζόταν το Άρθρο 5. Ο πρόεδρος της Γαλλίας και ο επικεφαλής, δεν πρόκειται να περιμένουν την έγκριση της ΕΕ για να αποφασίσουν ότι “το σύμφωνο ασφάλειας υπερισχύει του συμφώνου σταθερότητας”, αναφορικά με τους δημοσιονομικούς κανόνες της ένωσης. Αλλά θα ήταν πολιτικά σημαντικό για την ΕΕ να το προτείνει αυτό εκ των προτέρων.
Τέλος, αρκετές χώρες-μέλη της ΕΕ και μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, άδραξαν την ευκαιρία για να μεταμορφώσουν την προσφυγική κρίση σε ένα θέμα ασφάλειας, επιταχύνοντας την κατάρρευση της ελεύθερης κυκλοφορίας εντός της περιοχής Σένγκεν.
Lina Khatib, Ανώτερος ερευνητής συνεργάτης της Πρωτοβουλίας Αραβικής Μεταρρύθμισης
Η Ευρώπη από μόνη της δεν μπορεί να νικήσει το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος. Και ασφαλώς δεν μπορεί να νικήσει αυτή την τρομοκρατική οργάνωση μέσω μόνο στρατιωτικής παρέμβασης. Στις επιθέσεις του Παρισιού στις 13 Νοεμβρίου, το Ισλαμικό Κράτος είχε στόχο να σύρει την Γαλλία και τους συμμάχους της σε μια αυξημένη στρατιωτική επέμβαση στην Συρία. Η οργάνωση το έκανε αυτό γνωρίζοντας ότι μια τέτοια επέμβαση δεν θα κατέληγε στην ήττα της. Το αντίθετο, όσο περισσότερες χώρες εμπλακούν στη Συρία, τόσο περισσότερο το Ισλαμικό Κράτος προσελκύει οπαδούς με την αφήγησή του για υπεράσπιση του Ισλάμ έναντι των αποστατών θυτών του.
Ο μόνος τρόπος που μπορεί η Ευρώπη να νικήσει το Ισλαμικό Κράτος, είναι εάν υπάρξει μια λύση για την σύγκρουση στη Συρία. Η οργάνωση το γνωρίζει καλά αυτό και προσπαθεί να μπλοκάρει τις προοπτικές μια πολιτικής λύσης. Οι επιθέσεις του Παρισιού έλαβαν χώρα λίγο πριν από ένα δεύτερο γύρο συνομιλιών στη Βιέννη, μετατοπίζοντας το επίκεντρο των συζητήσεων από την πολιτική μετάβαση στην ασφάλεια. Αλλά το κλειδί στην πολιτική μετάβαση στην Συρία δεν βρίσκεται στα χέρια της Ευρώπης. Μόνο οι ΗΠΑ μπορούν να πιέσουν αυτή τη διαδικασία να προχωρήσει, με την Ευρώπη να παίζει ένα υποστηρικτικό ρόλο. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη.
Όσο δεν υπάρχει καμία σοβαρή προσπάθεια από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης να αναζητήσει ένα βιώσιμο τέλος στη συριακή σύγκρουση, οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον θα παραμένουν ευάλωτοι στις επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους.
Andrew Michta, Καθηγητής θεμάτων εθνικής ασφάλειας στην Αμερικανική ΝΑυτική Σχολή Πολέμου, και επίκουρος συνεργάτης στο Κέντρο για Στρατηγικές και Διεθνείς Μελέτες (XSIS)
Οι επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, ήταν μια πράξη πολέμου ενάντια στο σύνολο της Δύσης, και ως τέτοια απαιτούν τη συλλογική απάντηση της Δύσης -η Ευρώπη δεν μπορεί να το κάνει μόνη της. Κάθε στρατηγική με στόχο την ήττα του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους, πρέπει να περιλαμβάνει μια χερσαία εκστρατεία για την καταστροφή των καταφυγίων που έχουν φτιάξει οι ισλαμιστές στη Συρία και στο Ιράκ. Αυτή η εκστρατεία θα πρέπει να καθοδηγείται από τοπικούς παρόγοντες -Κούρδους, Αιγύπτιοι, και Ιορδανοί- με τις ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές δυνάμεις ενσωματωμένες προκειμένου να παράσχουν τους πόρους που είναι απαραίτητοι για την άμεση επίτευξη του έργου τους.
Η περίοδος μετά από την επιχείρηση θα πρέπει επίσης να καθοδηγηθεί και να υλοποιηθεί από τοπικούς παράγοντες, με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ να παράσχουν στήριξη αλλά να μην γίνουν το πρόσωπο της προσπάθειας ανασυγκρότητησης, όπως στο παρελθόν. Τέλος, η Δύση θα πρέπει να υποβαθμίσει το δικό της επίπεδο φιλοδοξίας σχετικά με το τι είναι εφικτό στη διάρκεια της φάσης σταθεροποίησης όταν πρόκειται για τη συστημική μεταρρύθμιση, επιλέγοντας αντιθέτως τα βασικά στοιχεία της σταθερότητας και του εδαφικού ελέγχου εντός ευρέως αποδεκτών διεθνών κανόνων.
Για να κινηθεί η Ευρώπη αποφασιστικά εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα χρειαστεί να βρουν μια συναίνεση για μια τέτοια στρατηγική, τόσο εντός της ΕΕ όσο και εντός του ΝΑΤΟ, και στη συνέχεια να συσπειρώσουν την κοινή γνώμη και να κατανέμουν τους απαραίτητους στρατιωτικούς πόρους που είναι αναγκαίοι για την εφαρμογή της. Όπως έχουν τώρα τα πράγματα, η Ευρώπη απλώς δεν κινητοποιείται πολιτικά για να το κάνει αυτό, παρά το σοκ που υπέστη από τις επιθέσεις του Παρισιού.
Ως εκ τούτου, το πιθανό σενάριο θα είναι η αύξηση των αεροπορικών επιθέσεων ως αντίποινα στη Συρία και στο Ιράκ, μεγαλύτερη συνεργασία σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών στην Ευρώπη καθώς και με τις ΗΠΑ και την Ρωσία, και ανάπτυξη περισσότερων αστυνομικών δυνάμεων και δυνάμεων επιβολής του νόμου στην Ευρώπη, για να κυνηγήσουν τους τρομοκρατικούς πυρήνες.
Gianni Riotta, Μέλος του Council on Foreign Relations (CFR)
Μόνη της; Όχι, η Ευρώπη δεν μπορεί να νικήσει το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος μόνη. Η Ευρώπη δεν έχει την στρατιωτική ικανότητα, τη σωστή στρατηγική ή αρκετή πονηριά ή αγριότητα. η Ευρώπη δεν έχει την πολιτική βούληση και την βάρβαρη ψυχή που απαιτούνται για την δωροδοκία, διαφθορά, την εξαγορά και την πώληση συμμάχων και εχθρών στο πεδίο της μάχης στη Συρία και στο Ιράκ.
Μπορεί το Ισλαμικό Κράτος να ηττηθεί χωρίς την Ευρώπη. Δύσκολα. Οι ΗΠΑ θα περιμένουν μέχρι να εκλεγεί ο νέος πρόεδρος τον Ιανουάριο του 2017 για να δουν τι μπορεί να γίνει. Ο Αμερικανός Στρατηγός Michael Nagata είπε την πικρή αλήθεια όταν δήλωσε: “δεν έχουμε νικήσει την ιδέα (του Ισλαμικού Κράτους). Δεν έχουμε καν καταλάβει την ιδέα”.
Σε ό,τι αφορά τον Ρώσο πρόεδρο Vladimir Putin, η macho στάση του ξεφούσκωσε αμέσως ύστερα από την κατάρριψη ενός ρωσικού αεροπλάνου σε μια υπό υποψία βομβαρδιστική επίθεση πάνω από την έρημο του Σινά στις 31 Οκτωβρίου. Οι ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών συγκρούστηκαν με τον Βρετανό πρωθυπουργό David Cameron, με το να αρνηθούν ότι υπάρχουν στοιχεία πως η καταστροφή ήταν έργοο των τρομοκρατών και υπονοώντας ότι η Ευρώπη βιαζόταν να βγάλει συμπεράσματα για πολιτικούς σκοπούς. Μετά από τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου, η Μόσχα ανέφερε πειθήνια ότι ίχνη εκρηκτικών είχαν βρεθεί στην άτρακτο του αεροσκάφους. Ο Putin άλλαξε πλεύση για να ενταχθεί στην θλίψη του Παρισιού, αλλά φαινόταν αδύναμος και σε σύγχυση.
Επομένως, όχι, η Ευρώπη δεν θα συντρίψει το Ισλαμικό Κράτος από μόνη της. Ναι, η Ευρώπη θα πρέπει να είναι ένας απαραίτητος εταίρος σε μια στρατιωτική και πολιτική συμμαχία που θα περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, τη Ρωσία (μέχρι ενός σημείου) και τους συμμάχους της Μέσης Ανατολής -αλλά αυτή η μεγάλη διεθνής συμμαχία δεν βρίσκεται πουθενά σήμερα. Τα στρατεύματά της, οι στρατηγοί της, οι διπλωμάτες, οι σημαίες, και τα σχέδια, είναι όλα στον αέρα. Στο πεδίο της μάχης το φθινόπωρο του 2015, το Ισλαμικό Κράτος είναι ο κυρίαρχος.
James Rogers, διευθυντής του τμήματος πολιτικών και στρατηγικών σπουδών στο Κολέγιο Άμυνας της Βαλτικής, και συνιδρυτής του European Geostrategy
Συγκεκριμένες ευρωπαϊκές χώρες -ιδιαίτερα η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο- θα μπορούσε να λάβει ενεργά πολιτικά και στρατιωτικά μέτρα για να ματαιώσει ακόμη και να υποβαθμίσει τους στρατηγικούς στόχους του αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους, τόσο γεωπολιτικά όσο και ιδεολογικά. Αυτό το εξτρεμιστικό κίνημα είναι τόσο αντίθετο με τις ευρωπαϊκές αξίες, που θα πρέπει να ηττηθεί.
Κατ’ αρχάς, το Λονδίνο θα πρέπει να ενωθεί με το Παρίσι και την Ουάσιγκτον ξεκινώντας αεροπορικές επιθέσεις εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Επίσης, και οι τρεις πρωτεύουσες θα πρέπει να κάνουν περισσότερα για να ενθαρρύνουν ή να υποστηρίξουν τους τοπικούς συμμάχους ή τους εχθρούς του Ισλαμικού Κράτους, για να αναπτύξουν περισσότερες χερσαίες δυνάμεις ώστε να αντιστραφεί η εδαφική αύξηση αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης σε όλη την περιοχή της Μεσοποταμίας.
Ωστόσο, παρά την τρομερή φύση των τρομοκρατικών επιθέσεων που διεξήχθησαν από ισλαμιστές εξτρεμιστές στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου, οι ευρωπαϊκές χώρες δεν θα πρέπει να τρομοκρατηθούν από το Ισλαμικό Κράτος, καθώς δεν είναι ο μόνος αντίπαλος που αντιμετωπίζουν. Στα Ανατολικά, η Ρωσία συνεχίζει να ασχολείται με την Ουκρανία, όπου επιδιώκει να αναθεωρήσει και να ξαναγράψει την ευρωπαϊκή διευθέτηση μετά από τον Ψυχρό Πόλεμο, επιβάλλοντας στη θέση της μια (α)ταξία υπό τη Ρωσία. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε λύση στη Συρία και στο Ιράκ, δεν θα πρέπει να έρθει εις βάρος των ευρωπαϊκών προσπαθειών να περιορίσουν την ρωσική δράση στην Ανατολική γειτονιά. Η ενίσχυση της θέσης της Μόσχας στη Μέση Ανατολή, είτε ενεργά είτε παθητικά, μπορεί ακόμη και να ενθαρρύνει τους Ρώσους να γίνουν πιο τολμηροί.
Οι απειλές και οι προκλήσεις στην Ανατολική και Νότια γειτονιά της ΕΕ, επηρεάζουν την πραγματικότητα της ΕΕ. Τώρα πρέπει να διορθωθούν δεκαετίες ελλιπών επενδύσεων στις ένοπλες δυνάμεις στην Ευρώπη, ενώ οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να γίνουν περισσότερο μη ανεκτικοί στη μισαλλοδοξία, ενισχύοντας ταυτοχρόνως την θέλησή τους για εξουσία. Χωρίς αυτές τις αλλαγές, το Ισλαμικό Κράτος, μαζί με την Ρωσία, θα συνεχίσει να προωθείται, εις βάρος του ίδιου του πολιτισμού.
Marietje Schaake, αντιπρόδρος της Αντιπροσωπείας για τις Σχέσεις με τις ΗΠΑ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Ασφαλώς η Ευρώπη μπορεί να νικήσει το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος. Ωστόσο οι Ευρωπαίοι πρέπει να έχουν κατά νου ότι είναι οι ανοιχτές κοινωνίες της Ευρώπης που θα επιδιώξουν να υπερασπιστούν. Η Ευρώπη μπορεί να το κάνει αυτό καλύτερα με την ενίσχυση της ευρωπαϊκής συνεργασίας, στο εσωτερικό και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Βραχυπρόθεσμα, η στρατιωτική δράση εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, πρέπει να συνεχίσει αλλά θα φέρει αποτέλεσμα μόνο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης λύσης στη συριακή σύγκρουση. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει μια μετάβαση μακριά από τον Σύριο πρόεδρο Bashar al-Assad. Η Άμυνα είναι μια βασική τελευταία λύση εάν οι Ευρωπαίοι θέλουν να τους πάρουν σοβαρά στο διαπραγματευτικό τραπέζι. Καμία ήπια δύναμη χωρίς σκληρή δύναμη.
Ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande απέδειξε ότι υπολογίζει στην ευρωπαϊκή στρατιωτική υποστήριξη όταν ενεργοποίηση την ρήτρα αμοιβαίας βοήθειας της ΕΕ. Είναι κρίμα που έχουν περάσει χρόνια χωρίς ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης από την ΕΕ στο τραπέζι ή έναν σημαντικό ουσιαστικό ρόλο για την ΕΕ. Ειλικρινά, η απειλή που θέτει το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι νέα. Οι άνθρωποι που φεύγουν για να σωθούν από το Ιράκ και την Συρία, το κάνουν αυτό εδώ και χρόνια.
Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τη σοβαρότητα των απειλών στη γειτονιά μόνο όταν αυτοί οι κίνδυνοι επηρεάζουν τους πληθυσμούς, τις κοινωνίες και τα εδάφη της Ευρώπης. Η γραμμή μεταξύ των εσωτερικών και των διεθνών πολιτικών είναι ήδη θολή, και τώρα οι πολιτικές της ΕΕ πρέπει να το αποτυπώνουν αυτό: απαιτείται μια ολοκληρωμένη προσέγγιση.
Επίσης στις κοινωνίες της Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι χρειάζεται να καταπολεμήσουν τον εξτρεμισμό και την ριζοσπαστικοποίηση. Υπάρχει μεγάλο περιθώριο για βελτίωση της συνεργασίας στην Ευρωπη. Ωστόσο, σπασμωδικές αντιδράσεις που ξεχωρίζουν ομάδες ή διαβρώνουν ελευθερίες και δικαιώματα για όλους, θα επιστρέψουν ως μπούμερανγκ.
Ulrich Speck, Senior fellow στην Διατλαντική Ακαδημία
Το αποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος είναι ένα σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι ο πόλεμος στη Συρία. Εάν η Ευρώπη θέλει να θεραπεύσει αυτή την ασθένεια, πρέπει να φέρει στο προσκήνιο τις ΗΠΑ για μια λύση που πηγαίνει πιο μακριά από τον έλεγχο του Ισλαμικού Κράτους. Και οι δύο θα πρέπει να είναι έτοιμοι για να δεσμεύσουν σημαντικούς πόρους για την δημιουργία μιας εκτεταμένης συμμαχίας, που να περιλαμβάνει όλους ή τους πιο σημαντικούς παράγοντες και να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, μεταξύ των οποίων και στρατιωτικά, για να λήξει ο πόλεμος στη Συρία.
Η Δύση θα πρέπει να αναλάβει την ηγεσία και να χαράξει διαχωριστικές γραμμές, να τις εφαρμόσει, και να πολεμήσει σε έναν βρώμικο πόλεμο εναντίον των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους. Η Δύση θα πρέπει να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια συμφωνία καταμερισμού εξουσιών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Και η Δύση πρέπει να δεσμευτεί για τουλάχιστον μια δεκαετία.
Η εναλλακτική είναι πως αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται και συνεχίζει να αποσταθεροποιεί την περιοχή και να γεμίζει την Ευρώπη με πρόσφυγες. Και αυτές οι περιοχές που κρατούνται από το Ισλαμικό Κράτος, παραμένουν ένας μαγνήτης και χώρος εκπαίδευσης τρομοκρατών που αναζητούν να πλήξουν την Ευρώπη.
Δεν υπάρχει ένδειξη ότι η Δύση είναι έτοιμη να κάνει μια τόσο σοβαρή προσπάθεια για να λήξει ο πόλεμος στη Συρία. Ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ευρωπαίοι -με εξαίρεση του Γάλλους- είναι έτοιμοι να δεσμευτούν. θα συνεχίσουν να προσπαθούν να προστατεύονται από τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου, ένα έργο που θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Stephen Szabo, εκτελεστικός διευθυντής της Transatlantic Academy
Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο με το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος εδώ και καιρό, αλλά μόνο τώρα το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως. Και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να ακολουθήσουν τη κήρυξη πολέμου του Hollande με συγκεκριμένες στρατιωτικές ενέργειες. Εάν οι Ευρωπαίοι λάβουν σοβαρά υπόψη τις απειλές του Ισλαμικού Κράτους έναντι των χωρών που το πολεμούν στη Συρία και στο Ιράκ, τότε αυτές θα χάσουν τον πόλεμο και δεν θα αποφύγουν τις συνέπειες στις χώρες.
Αυτές οι επιθέσεις κατευθύνθηκαν όχι μόνο εναντίον της Γαλλίας αλλά και εναντίον της Ευρώπης στο σύνολό της, και των ΗΠΑ. Οι εκκλήσεις για αλληλεγγύη και για την μνήμη των νεκρών, δεν είναι αρκετές και δεν θα πρέπει να αποτελούν υποκατάστατο της δράσης. Όπως συμβαίνει συχνά στο παρελθόν, ο Αμερικανός πρόεδρος Barack Obama έχει χάσει τη σοβαρότητα της απειλής και έχει βγάλει τις χερσαίες δυνάμεις από το τραπέζι. Αυτό είναι μοιραίο λάθος. Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένας εδαφικός μη κρατικός παράγοντας. Εάν η εδαφική του βάση δεν ανακαταληφθεί, η οργάνωση θα συνεχίσει να μεγαλώνει και να αυξάνει την εκστρατεία της στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει εναλλακτική από το να φτάσουν ευρωπαϊκά και αμερικανικά στρατεύματα στο έδαφος στη Συρία και στο Ιράκ, σε μεγάλους αριθμούς.
Σε αντίθεση με τον πρώην πρόεδρο στο Ιράκ, Saddam Hussein στη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, ο τωρινός εχθρός έχει επιτεθεί απευθείας σε ένα κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ και έχει κάθε πρόθεση να κλιμακώσει αυτές τις επιθέσεις. Πολλοί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ θα προειδοποιήσουν για την ισορροπία μεταξύ της ασφάλειας και των αστικών ελευθεριών, αλλά αν δεν αποκατασταθεί η ασφάλεια, οι αστικές ελευθερίες έχουν μικρή σημασία.
Nathalie Tocci, αναπληρωτής διευθυντής του Ιταλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων
Για να νικήσει το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος –ή κάθε άλλον εχθρό- είναι βασικά σημαντικό να αποκρυπτογραφηθεί τι εχθρός είναι.
Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα κράτος που τώρα σχηματίζεται μεταξύ του Ιράκ και της Συρίας. Προέκυψε από το κενό που άφησε η διάλυση του καθεστώτος του πρώην προέδρου του Ιράκ Saddam Hussein και άκμασε στις ακυβέρνητες περιοχές της Συρίας που είχαν παγιδευτεί σε έναν βίαιο κύκλο εμφυλίου πολέμου.
Το Ισλαμικό Κράτος είναι επίσης ένα τρομοκρατικό δίκτυο που λειτουργεί σε μια ευρεία γεωγραφική περιοχή: από την Ανατολή μέχρι τον Κόλπο, από τη Βόρεια Αφρική μέχρι την υπό-σαχάρια Αφρική, και από την ΕΕ προς τα Δυτικά Βαλκάνια, την Τουρκία, την Ρωσία, και τον Καύκασο κατά μήκος της Κεντρικής Ασίας μέχρι την Δυτική Κίνα.
Και το Ισλαμικό Κράτος είναι μια ιδέα, η τελευταία και πιο βάναυση ενσάρκωση του σουνιτικού τζιχαντισμού των Wahhabi, του οποίου οι πολιτικές ρίζες μπορούν να βρεθούν πίσω στην ίδρυση του κράτους της Σαουδικής Αραβίας και τα οποίο μεταμορφώθηκε στην τρέχουσα μορφή του μετά από τις διαδοχικές εμπειρίες σε Αφγανιστάν και Ιράκ.
Το Ισλαμικό Κράτος στην τωρινή του μορφή μπορεί να ηττηθεί –ή στην καλύτερη να περιοριστεί- μέσω στρατιωτικής δράσης και μιας συνολικής πολιτικής διαδικασίας στη Συρία που να φέρνει μαζί το καθεστώς και την αντιπολίτευση (όχι το Ισλαμικό Κράτος), μαζί με όλες τις περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις. Ενώ είναι απίθανο να υπάρξει ευρωπαϊκός στρατός στην Συρία, η αεροπορική επέμβαση είναι πιθανό να ενισχυθεί για αυτόν τον σκοπό.
Το Ισλαμικό Κράτος ως ένα τρομοκρατικό δίκτυο μπορεί να ηττηθεί ή να συγκρατηθεί μέσω μεγαλύτερης συνεργασίας στον κλάδο των υπηρεσιών πληροφοριών, στην καρδιά των αντί-τρομοκρατικών πολιτικών της ΕΕ.
Ωστόσο, ο πιο δύσκολος και επικίνδυνος εχθρός όλων είναι το Ισλαμικό Κράτος ως ιδέα. Εδώ, η ΕΕ μπορεί και πρέπει να παίξει το δικό της παιχνίδι μέσω πολιτικών κατά της ριζοσπαστικοποίησης αλλά πάνω από όλα, παραμένοντας αληθινή στις αξίες της. και πάλι, η ιδέα και μόνο μπορεί να ηττηθεί αξιόπιστα εντός και από τον σουνιτικό μουσουλμανικό κόσμο, πάνω από όλα, από εκείνες τις σουνιτικές χώρες που έχουν επισήμως τον γουαχαμπισμό ως επίσημη θρησκεία τους. Με αυτές τις χώρες –και πρώτη την Σαουδική Αραβία- η ΕΕ και τα κράτη-μέλη της πρέπει να αναθεωρήσουν σοβαρά την στάση τους.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ
