Τέλος στα σενάρια “αριστερής παρένθεσης”

Φαίνεται πως μάλλον επιβεβαιώνεται το σενάριο της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο-ΠΑΣΟΚ με αριστερή ρητορική, αλλά σαφή ατλαντική πορεία.

Παραμονές των εκλογών υπήρχαν πολλοί αξιόπιστοι «επώνυμοι» που κυκλοφορούσαν διάφορα σενάρια γύρω από την επικείμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρώτο είναι το γνωστό, της «αριστερής παρένθεσης», συμφώνως προς το οποίο επιβαλλόταν να υποστηριχθεί η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ώστε να αποκαλυφθεί σύντομα η αδυναμία του να κυβερνήσει, κι έτσι να επανέλθουν τα αστικά κόμματα στην εξουσία. Με την Αριστερά να έχει υποστεί σημαντική ήττα και να τεθεί στο περιθώριο.

Υπήρχε όμως και άλλο σενάριο. Αυτών που διέβλεπαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταλλαχτεί σε νέο-ΠΑΣΟΚ και θα ακολουθήσει πολιτική Ανδρέα Παπανδρέου, με αριστερή ρητορική, αλλά σαφή ατλαντική πορεία. Και πως τα εξωθεσμικά κέντρα που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, διαβλέποντας την σταθερή εξασθένηση του ΠΑΣΟΚ, ετοίμαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην θέση του ως το νέο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Το αν θα παρίστανε την Αριστερά, αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει, αφού εκείνο που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Ούτε τους ισχυρούς τους απασχολεί που θα επανέλθει στην Ελλάδα το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, με υμνητές του Βελουχιώτη, του Στάλιν και άλλων σφόδρα αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων (περί των οποίων ίσως κάποτε χρειασθεί να αναφερθούμε, επειδή αποτελεί όνειδος να επιχειρείται να εμφανιστούν ως πρότυπα, πρόσωπα που βαρύνονται με πολλά).

Φαίνεται τώρα, πως η σωστή πρόβλεψη – διαπίστωση βρίσκεται με το μέρος των δευτέρων, μετά μάλιστα και την παρουσία του κ. Α. Τσίπρα στις συνάξεις των Σοσιαλδημοκρατών της Ευρώπης, προς μεγίστη θλίψη Γεννηματά-Θεοδωράκη. Περισσότερο φυσικά από αυτό, μετρά το γεγονός της ακολουθούμενης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνο δε που συζητιόταν προεκλογικώς, σ’ αυτούς τους κύκλους, ήταν η σύστασή τους προς τον κ. Τσίπρα να απαλλαχτεί από τους αριστεριστές που τον περιβάλλουν, κάτι όμως που δεν έγινε «με μιας», αλλά συμβαίνει σταδιακά -θα το δείξει και ο αναμενόμενος ανασχηματισμός- γεγονός που το πληρώνει ακριβά ο ελληνικός λαός με τα δύο καινούργια Μνημόνια που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά άλλα, ως προς την εξωτερική πολιτική, δεν νομίζω να είχε η μεταπολιτευτική Ελλάδα άλλη κυβέρνηση τόσο στενά συνδεδεμένη με τον ατλαντικό παράγοντα. Αλλά και στο εσωτερικό, φαίνεται πως φέρει εξίσου καλά αποτελέσματα με αυτά των Α. Παπανδρέου – Μιτεράν, όπου ο πρώτος περιόρισε κατά πολύ την δύναμη της Αριστεράς -με διψήφια ποσοστά, προ του 1981-, ο δε δεύτερος το 18% του Μαρσαί, του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, το οδήγησε στο… 2%. Ικανοποιημένοι επομένως οι ατλαντιστές υποστηρικτές.

Τι πέτυχε γι’ αυτούς -αργότερα και για μας, με την προϋπόθεση ότι θα εξαλειφθούν οι αθλιότητες στις οποίες προβαίνουν οι αριστεριστές της κυβέρνησης και του κόμματος- οι κ.κ. Τσίπρας και Παππάς;

Πολύ εύστοχα αναφέρεται ο Μάνος Βουλαρινός, στο athensvoice.gr, από το οποίο αποσπάσματα μεταφέρω περιληπτικά. Ο Μ. Βουλαρινός θεωρεί πολύ γενναίο τον κ. Τσίπρα, επειδή θέλει γενναιότητα η ομολογία του πως πολιτεύτηκε και κυβέρνησε παρασυρμένος από τις αυταπάτες του, παραδεχόμενος εμμέσως, πως δεν είναι απατεώνας αλλά περιορισμένων ικανοτήτων.

Βοήθησε να καταρρεύσει το φεστιβαλικό παραμύθι του «άλλου κόσμου» που είναι εφικτός και καλύτερος. Όλοι πια ξέρουμε πως οι μόνοι άλλοι εφικτοί κόσμοι σφάζονται για ένα μπουκάλι γάλα στη Νότια την Αμερική ή έχουν ηγέτη τον Κιμ Γιονγκ Ουν. Εξέθεσε τους «επαναστάτες» του δημόσιου λόγου. Το σπαθί δημοσιογράφων σχολιαστών και λοιπών συγγενών που δεν σήκωνε ούτε μύγα, ξαφνικά έγινε τόσο ανθεκτικό που σηκώνει ελέφαντες. Αυτοί που επιμένουν να παριστάνουν τους επαναστάτες αποδυναμώθηκαν, «τα καλτσόν τους είναι γεμάτα τρύπες και οι γάιδαροί τους έχουν χάσει τα φτερά τους», γράφει.

Απενοχοποίησε το μνημόνιο, το οποίο δεν είναι πια ένα τεκμήριο προδοσίας αλλά ένας τρόπος ελέγχου των ανεύθυνων ελληνικών ηγεσιών. Βοήθησε (και στο μέλλον θα βοηθήσει ακόμα περισσότερο) να αποδυναμωθεί η κατάρα των συντεχνιών. Προκαλώντας την υποστηρικτική στην κυβέρνηση απεργία της ΕΣΗΕΑ αλλά και την νταβατζιλίδικα (με την πολιτική έννοια του όρου βεβαίως) αντικυβερνητική στάση του ΤΕΕ που απαίτησε από τους βουλευτές να ψηφίσουν ως κλαδικοί αντιπρόσωποι, αποξενώνει όλο και περισσότερους από τη μεγάλη πληγή των εργατοπατέρων.

Ηρέμησε τους αγανακτισμένους. Θες γιατί τους ανάγκασε να πάρουν τα φάρμακά τους, θες γιατί τους υποσχέθηκε δουλειές, θες γιατί τους διαβεβαίωσε πως ό,τι και να (μην) κάνουν δεν θα χάσουν αυτές που έχουν… ό,τι κι αν έκανε, «κατάφερε οι αγανακτισμένοι να αράζουν πλέον στην καναπεδάρα τους έτσι ώστε να μην αμφιβάλλει κανείς για το πόσο γιαλαντζί και κομματοσκυλίσια ήταν η αγανάκτησή τους».

Έγραψε χρυσές σελίδες στην κωμωδία, κυρίως χάρη στους ανθρώπους που έχει επιλέξει για το υπουργικό του συμβούλιο. Δεν το έκανε επίτηδες, δεν έχει λιγότερο αστείους, αλλά σε κάθε περίπτωση το γέλιο είναι γέλιο και δεν πρέπει να μένει χωρίς χειροκρότημα.

Όλα τα παραπάνω, που του καμαρτυρά ο Βουλαρινός, τα έχει καταφέρει μέσα σε μόλις 1,5 χρόνο διακυβέρνησης. Αν σκεφτούμε ότι τα περισσότερα είναι πληγές δεκαετιών, ο πρωθυπουργός αξίζει το χειροκρότημα. Μπορεί να τα κάνει θάλασσα, αλλά αυτή η θάλασσα πρώτα από όλα πνίγει όλα τα καταστροφικά παραμύθια και τους παραμυθάδες της μεταπολίτευσης, που τον έφεραν στην εξουσία.

Πηγή: VORIA.GR