Σήμερα βλέπω αυτή την ενότητα που υπηρετείται από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο και τον πεπνυμένο οιακοστρόφο του, την ΑΘΠ κ.κ. Βαρθολομαίο, να βρίσκεται τραυματισμένη και αιμόφυρτη από τον κρατισμό και τον εθνοφυλετισμό του αναγενόμενου πανσλαβισμού και των συνειδητών ή και μη συνειδητών συνοδοιπόρων του. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ήδη δύο τοπικές Εκκλησίες, το πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Αντιόχειας και η Εκκλησία της Βουλγαρίας -που μόλις το 1945 αναγνωρίστηκε ως Πατριαρχείο Σόφιας- απέσυραν τη συμμετοχή τους στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο ενώ δύο ακόμη, τα Πατριαρχεία Μόσχας και Γεωργίας απειλούν με αποχώρηση.
Είναι ολοφάνερη η μοσχοβίτικη μεθόδευση για ματαίωση της Συνόδου. Τίθενται προσκόμματα, όγκοι αιτιάσεων και υπαρκτών ή και ανύπαρκτων προβλημάτων, δέκα μόλις μέρες πριν την έναρξη της Συνόδου, ενώ η προετοιμασία της κρατά από το 1930… Προκαθήμενοι Εκκλησιών αναιρούν την υπογραφή τους, ενώ επιστρατεύονται και επιστήμονες θεολόγοι για να αμφισβητήσουν Κανόνες και Τόμους Οικουμενικών Συνόδων που θέλουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο να έχει την επιτελική ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία των κατά τόπους Εκκλησιών, να συγκαλεί τις Συνόδους και να απονέμει Αυτονομία ή και Αυτοκεφαλία στις κατά τόπους Εκκλησίες.
Είναι ακόμη αξιοσημείωτο ότι η κρατικοποιημένη Εκκλησία της Ρωσίας στα επίσημα κείμενά της αποφεύγει να ονοματίσει ως Οικουμενικό το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αποκαλώντας το απλώς “Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως”. Στο σημείο αυτό η Εκκλησία της Ρωσίας και ο Προκαθήμενός της ταυτίζεται απολύτως με την πολιτική της Τουρκίας, η οποία επίσης ουδέποτε αποκαλεί το Πατριαρχείο Οικουμενικό αλλά απλώς “Ρωμέηκο” – Rum Patrikhanesi…
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω είναι πράγματι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη, εν μέσω αλλοφύλων και αλλοθρήσκων, με μικρό ποίμνιο, αλλά με παγκόσμια αποστολή. Είναι ευτύχημα ότι παραμένει στην Πόλη και έτσι μπορεί να απευθύνεται στην Οικουμένη, χωρίς εθνικιστικές κορώνες, με σταυροαναστάσιμη απλότητα. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εθνοφυλετισμός καταδικάστηκε στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1872. Είναι καιρός να επαναληφθεί η καταδίκη του και από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, που είμαστε βέβαιοι ότι τελικά θα συγκληθεί, παρά την απουσία Εκκλησιών που προσχωρούν στο εθνικισμό και αρνούνται την αγάπη. Εξ άλλου ούτε ο Μυστικός Δείπνος αναβλήθηκε, επειδή ο Ιούδας απεχώρησε…