Γερμανική επίδειξη πυγμής απέναντι στην Ιταλία
Γράφει ο Λεωνίδας Βατικιώτης
Ατυχής αποδείχθηκε η ιδέα του ιταλού πρωθυπουργού να χρησιμοποιήσει το βρετανικό δημοψήφισμα για να πιέσει τη Γερμανία να συναινέσει στην ανακεφαλαιοποίηση των ιταλικών τραπεζών. Η αντίδραση της Άνγκελα Μέρκελ, όπως διατυπώθηκε δημόσια την Τετάρτη στο περιθώριο της συνόδου κορυφής ήταν πλήρως προβλέψιμη: «Γράψαμε τους κανόνες για το πιστωτικό σύστημα και δεν μπορούμε να τους αλλάζουμε κάθε δύο χρόνια» ήταν η απάντησή που έδωσε στον Ματέο Ρέντσι, παγώνοντας όλο το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας.
Το πρόβλημα της ιταλικής κεντροαριστεράς είναι πολύ απλό: Μετά την υιοθέτηση των νέων κανόνων για την εκ των έσω διάσωση των τραπεζών (bail in) από 1 Ιανουαρίου 2016, στο πλαίσιο των οποίων απαγορεύεται η διάθεση δημόσιων πόρων για την κεφαλαιακή ενίσχυση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (bail out) όπως συνέβαινε μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2015, κάθε προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων (τα οποία ξεπερνούν σε αξία τα 200 δισ. ευρώ) θα προκαλέσει τεράστιες πολιτικές αντιδράσεις. Οι χιλιάδες μέτοχοι και ομολογιούχοι αν δουν τις τοποθετήσεις τους να εξανεμίζονται και επισήμως θα στραφούν ενάντια στην κυβέρνηση που μόνο σταθερή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Μεταξύ αυτών δε εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε πως συγκαταλέγεται κι η μαφία. Στην πράξη επομένως το Βερολίνο ζητάει από τη Ρώμη να προκαλέσει πολιτικό σεισμό στην Ιταλία ζητώντας από χιλιάδες πολίτες και την μαφία να περάσουν από το ταμείο! Είναι ένα σχέδιο που ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία, όπως όλοι μπορούν να καταλάβουν με μοναδική εξαίρεση τη Γερμανία που προκρίνει το …σεβασμό στους κανόνες.
Η απροθυμία των Ευρωπαίων να ανάψουν το πράσινο φως στον Ρέντσι για να επιτρέψει στο κεφάλαιο με την επωνυμία Άτλας να επιτελέσει το έργο για το οποίο ιδρύθηκε, δηλαδή την ανακεφαλαιοποίηση όλων των ιταλικών τραπεζών, όπως ήδη έκανε με την τράπεζα Βένετο, ανεβάζει απότομα το πολιτικό θερμόμετρο στην Ιταλία, δεδομένου ότι δεν διάγει και την πιο ανέμελη περίοδο της πολιτικής της ιστορίας. Ήδη, το δημοψήφισμα που έχει εξαγγελθεί για το φθινόπωρο με επίδικο μια σαρωτική συνταγματική αναθεώρηση που θα αποχαιρετίσει και το τελευταίο απομεινάρι του λεγόμενου ιστορικού συμβιβασμού (είναι η ιταλική μεταπολίτευση) και στο επίκεντρό της θα έχει τα εργασιακά διχάζει και τους πάνω. Η προσπάθεια της Γερμανίας να κοντύνει την ιταλική αστική τάξη και να πάρει από τα χέρια της ακόμη και τις τράπεζες, που αποτελούν βασιλική οδό για την κυκλοφορία και τη «διευρυμένη αναπαραγωγή» του μαύρου χρήματος, θα οξύνει τον υπαρκτό στους κόλπους της αντιγερμανισμό. Το σημείο μέχρι το οποίο θα φτάσει η αντίδρασή της ιταλικής ολιγαρχίας θα φανεί το φθινόπωρο όταν θα κλείσουν οι κάλπες, με πολλά ενδιάμεσα χρονικά ορόσημα, όπως τη δημοσίευση τον επόμενο μήνα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα των τεστ αντοχής των τραπεζών, να αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον…
