Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε μια χώρα με έναν… ανίκανο (βασιλιά)
Γράφει η Νινέτα Γαλή
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια χώρα, που για βασιλιά της είχε έναν ανίκανο άνθρωπο με ένα ωραίο χαμόγελο, κοντά πόδια και μεγάλο στόμα. Όταν ο βασιλιάς αυτός ανέλαβε την εξουσία, διόρισε για συμβούλους του ανθρώπους ακόμη πιο ανίκανους απ’ αυτόν, ώστε η δική του άγνοια και ανεπάρκεια να μετριάζεται κάπως από την ανημποριά τους.
Αφού συγκέντρωσε όλους τους επικεφαλής άρχοντες, αποφάσισε να μοιράσει αρμοδιότητες. Και έλαχε στη μοιρασιά, η μόρφωση των νέων, σ’ ένα χοντρό άρχοντα, ο οποίος το μόνο που είχε κάνει στη ζωή του ήταν να αμφισβητεί, μέσω μιας φυλλάδας, τις κρατούσες πολιτικές αρχές των προηγούμενων βασιλιάδων, να ζει μεταξύ θεωρίας και θεωρίας μιας άλλης εποχής, ποτέ πραγματικότητας, να αρνείται την μόρφωσή του λόγω επιλογής και όχι λόγω ανισχυρίας ή οκνηρίας, και να διαλαλεί φθαρμένες και παρακμασμένες ιδέες, χωρίς να μπορεί να προσαρμοστεί στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της κοινωνίας.
Προτεραιότητα αυτού του επικίνδυνου άρχοντα ήταν να δώσει ένα νέο τόνο απελπισίας στην παιδεία, αδιαφορώντας για το ό,τι συνέβαινε στα γειτονικά βασίλεια, τα οποία είχαν από καιρό κατανοήσει πως η δημιουργία υγιών ανθρώπων δε σταματάει στην οικογένεια, αλλά συνεχίζεται και μάλιστα συστηματικά και οργανωμένα μέσα απ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Μειώνει, λοιπόν, ώρες μαθημάτων, γιατί τα παιδιά δεν πρέπει να πιέζονται, ούτε οι δάσκαλοί τους, το μεγάλο του κοινό, να κοπιάζουν. Θεωρεί αμελητέα την αρχαία γλώσσα, μάλλον για να δημιουργήσει εντυπώσεις, αδιαφορώντας για το γεγονός πως, η άγνοια της αρχαίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αποτυχία εκμάθησης της νεότερης. Ενίοτε σκέφτεται δυνατά και οραματίζεται μια γλώσσα με λιγότερα φωνήεντα, όπως των άλλων βασιλείων, που ξαφνικά γίνονται πρότυπό του.. σα να είναι η γλώσσα πλαστελίνη και την φτιάχνει ο καθένας, όπως τον βολεύει, γιατί περί βολέματος δικού τους πρόκειται.
Για να βολέψουν την ασχετοσύνη τους και να κρύψουν την ανυπαρξία τους. Γιατί οι ίδιοι έμαθαν να αμφισβητούν τις δομές, διοχετεύοντας την αντίθεσή τους σε λουκέτα στα σχολεία, σε σπασμένα τζάμια και παντός είδους ασχήμιες. Γιατί το βασικό προσόν τους ήταν η υποκουλτούρα, που πλάθεται στις καταλήψεις της πλάκας που τείνουν να τη βαφτίσουν προσόν. Γιατί οι αιώνιοι σπουδαστές είναι αναγκαίοι για τη διαιώνιση του είδους.
Δεν γνωρίζω πώς τελειώνει το παραμύθι με τον χοντρό άρχοντα. Εύχομαι μόνο το τέλος του να είναι αντίστοιχο των παραμυθιών… και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Φιλόλογος, μεταπτυχιακή φοιτήτρια εκπαιδευτικής ηγεσίας και διοίκησης
