Απαραίτητες οι νέες ιδέες για να έχει μέλλον η Δεξιά…
ΠΑΛΑΙΑ ΡΟΥΧΑ
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Μέλλον μόνο στη Δεξιά, που θα αλλάξει τους συσχετισμούς
Η κρίση που διέρχεται η γαλλική Δεξιά μετά την πρωθυπουργοποίηση ενός επιφανούς στελέχους της από τον τραπεζίτη πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, η άνοδος των ποσοστών της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, σε μια εποχή που οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ θριαμβεύουν, και, τέλος, η ανάδειξη του υπερδεξιού υπουργού Σεμπάστιαν Κουρτς στην ηγεσία της αυστριακής συντηρητικής παράταξης θέτουν εκ των πραγμάτων ένα ερώτημα: Πού βαδίζει η ευρωπαϊκή συντήρηση σήμερα;
Εκ πρώτης όψεως τα πράγματα πάνε καλά. Η Μέρκελ προελαύνει, η Μέι σαρώνει, ο Ρούτε νικά, η Ακροδεξιά μοιάζει να υποχωρεί. Είναι, όμως, έτσι; Στην πραγματικότητα, τόσο στις κάλπες που στήθηκαν στην Αμερική όσο και στη Γαλλία το φαινόμενο που καταγράφηκε υπήρξε παράδοξο. Η ριζοσπαστική Δεξιά του Τραμπ και της Λεπέν εμφανίστηκε ως ο αμφισβητίας της παγκοσμιοποίησης και ως ο μεταρρυθμιστής του καπιταλιστικού συστήματος. Ακόμη και η ανάδειξη της Τερέζα Μέι, μιας πολιτικού με διαφορετικά ηγετικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά, προς αυτή την κατεύθυνση κατατείνει.
Το ερώτημα που προκύπτει κατά βάση, λοιπόν, είναι ένα και μόνο: Αφού οι κοινωνίες αμφισβητούν τον νεοφιλελευθερισμό, γιατί ψηφίζουν νεοφιλελεύθερους; Γιατί αποτυγχάνουν οι Λεπέν; Γιατί στην Ελλάδα μένουν στάσιμες οι ακροδεξιές δυνάμεις που είχαν τις προϋποθέσεις να εκφράσουν αυτό που ονομάζουμε «λαϊκή ψυχή»; Θεωρώ την απάντηση σχετικά απλή. Τα παλαιά ρούχα δεν είναι ριζοσπαστική Δεξιά. Η Λεπέν, όσο και αν πάσχισε, δεν μπόρεσε να δραπετεύσει από το οικόσημο του Εθνικού Μετώπου ή τις ιδεοληψίες κατά του ευρώ σε μια χώρα που πιστεύει ακόμη στο ευρώ.
Η Χρυσή Αυγή των άκρων, που φλέρταρε τον Σεπτέμβριο του 2013 με ισχυρά διψήφια ποσοστά, δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος να φέρει στην επιφάνεια υπόγεια ρεύματα. Οχι λόγω του απωθητικού ναζιστικού χαρακτήρα της μόνον, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά γιατί είναι ρηχή και «πουλά» για ιδεολογία μπραβιλίκι, βία και τσαμπουκά της συμφοράς, τύπου Κασιδιάρη.
Και ως γνωστόν, αυτά δεν αρέσουν στον Ελληνα, έχει ιστορική αντιπάθεια στη βία. Ποιος θα ακουμπήσει την ελπίδα του σε κάποιους που εμφανίζονται συνεχώς ως ταραξίες και δεν βάζουν μυαλό ούτε από τη δικαστική τους περιπέτεια; Κανείς!
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη μελλοντικά, κατά την άποψή μας, μία Δεξιά μπορεί να έχει μέλλον: Η Δεξιά που θα είναι ριζοσπαστική, που θα αντιπαθεί την εξουσία στην παρούσα μορφή της και θα μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς με ορμή. Η Λεπέν και οι συνοδοιπόροι της είναι γνωστής διευθύνσεως, έχουν παρελθόν, δεν πείθουν. Ο καπιταλισμός για να μεταρρυθμιστεί χρειάζεται καινούργια κουλούρια. Φρέσκα. Ιδέες εννοώ.
