Τα τρία επίπεδα του αξιακού θεμελίου του ελληνικού μέλλοντος
του Ηλία Φιλιππίδη
- Ανατομία του ανθρώπου ως πολιτικού όντος
1.1. Το επίπεδο της συνειδήσεως
Χωρίζεται σε δυο τμήματα:
α. το τμήμα της εσωτερικής αναφοράς.
Είναι ο χώρος των αξιών. Στην ψυχολογία αναφέρεται ως Υπερεγώ. Βέβαια οι αξίες κατά κανόνα προέρχονται από το κοινωνικό μας περιβάλλον και προσδιορίζουν το σύστημα αξιών της κάθε κοινωνίας, την συλλογική μας συνείδηση. Όμως συνειδητά ή ασυνείδητα ενστερνιζόμαστε αυτές τις αξίες κάνουμε τις δικές μας επιλογές, δίνουμε τις δικές μας προτεραιότητες και δημιουργούμε το προσωπικό μας Υπερεγώ.
β. το τμήμα της εξωτερικής ή συλλογικής αναφοράς.
Είναι οι συναισθήσεις του κοινωνικού και του ιστορικού ανήκειν. Κοινωνιολογικώς μπορούμε να πούμε, ότι η ισχυρότερη και η πλέον διαδεδομένη συναίσθηση είναι το ιστορικώς ανήκειν, δηλ. η εθνική ταυτότητα, η εθνική συλλογικότητα.
Το συμπέρασμα είναι, ότι η αξιακή συνείδηση και η εθνική συνείδηση αποτελούν το βαθύτερο στρώμα της υποστάσεως του Έλληνα.
Ως Έλληνες κάνουμε τις δικές μας επιλογές και δεν δεσμευόμαστε ούτε μιμούμεθα μηχανικά τις επιλογές και τις προτεραιότητες άλλων λαών. Βέβαια πρέπει να τις μελετάμε, να τις αξιολογούμε και συνειδητά να παίρνουμε από τους άλλους λαούς ό,τι θεωρήσουμε, ότι είναι χρήσιμο.
Όπως η διαμόρφωση του ατομικού Υπερεγώ του κάθε ανθρώπου είναι προσωπικό θέμα, έτσι και η διαμόρφωση του συλλογικού Υπερεγώ του κάθε λαού αφορούν τον ίδιο.
Ειδικά οι Έλληνες έχουμε υποχρέωση απέναντι στο μέλλον των παιδιών μας να λαμβάνουμε υπόψιν τους δύο καταλυτικούς παράγοντες για την διαμόρφωση της συλλογικής μας συνειδήσεως (Υπερεγώ):
α. το ιστορικό βάθος και τον πλούτο του Διαχρονικού πολιτισμού μας και
β. τις ειδικές συνθήκες επιβιώσεως που αντιμετωπίζουμε ως λαός, ως πολιτισμός και ως κράτος παλεύοντας μόνοι σε μία γεωπολιτικά πολύ ευαίσθητη περιοχή και μέσα σε ένα έντονα και απρόσμενα ανταγωνιστικό και χαώδη κόσμο.
2 . Η συλλογική κοινωνική ηθική του λαού μας.
Ως Ελλαδίτες Έλληνες έχουμε δυστυχώς τεράστιο έλλειμα κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού.
Ενας από τους λόγους είναι οπωσδήποτε τα 400 χρόνια της Σκλαβιάς. Μέσα στην έρημο πολιτισμού της Οθωμανικής κυριαρχίας δεν μπορούσε να φυτρώσει το χορτάρι της κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς μιάς συμμετοχικής κοινωνίας.
Στην διακριτική ευχέρεια του ραγιά έμενε μόνο το κομμάτι της ιδιωτικής ηθικής αλλά και αυτή ατροφούσε και δεινοπαθούσε κάτω από τον υπέρτατο νόμο της ατομικής και οικογενειακής επιβιώσεως αλλά και μέσα σε συνθήκες γενικής απαιδευσίας.
Ο Κοραής έλεγε, ότι οι Έλληνες θα χρειαστούν πρώτα 50 χρόνια παιδευτικής προετοιμασίας, για να αξιωθούν να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος.
Σήμερα, το γεγονός ότι ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε τα 200 χρόνια της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ενώ παράλληλα διαπιστώνουμε, ότι όχι μόνο δεν μπορέσαμε να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο κράτος αλλά και ότι έχουμε περιέλθει σε μία δίνη γενικής παρακμής, που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη μας ως κράτος ως λαό και ως πολιτισμό, αποδεικνύει, ότι ούτε εκ των υστέρων δεν μπορέσαμε να καλύψουμε την προϋπόθεση της συλλογικής αγωγής, κοινωνικής και πολιτικής.
Δεν μάθαμε, τι θα πει συνεργασία, αξιοκρατία, αλληλοσεβασμός, πρόταξη γενικού καλού, σεβασμός του δημοσίου χώρου και του δημοσίου χρήματος, προγραμματισμός, σκέψη και διάλογος.
Δυστυχώς για ένα αρκετό ποσοστό Ελλήνων, το Ελλαδικό πρόβλημα έχει λυθεί από μόνο του, με την έννοια, ότι δεν θέλουν καν να το σκέπτονται, αφού «η Ελλάδα είναι πλέον χαμένη υπόθεση», «Δεν μπορεί να γίνει τίποτε πιά» !
- Πολιτικός πολιτισμός.
Πιστέψαμε, ότι η περίοδος της Μεταπολιτεύσεως ήταν η πλέον ειρηνική, η πλέον δημοκρατική περίοδος της ελληνικής ιστορίας και ότι με την είσοδο μας στην ΕΟΚ (σημερινή ΕΕ) η Ελλάδα αναγνωρίζεται πλέον ως ισότιμο μέλος της οικογένειας των προηγμένων χωρών της Ευρώπης. Επιπλέον , ότι εξασφαλίσαμε το οικονομικό και το γεωπολιτικό μας μέλλον.
Από τα Συντάγματα της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι τις τελευταίες συνταγματικές αναθεωρήσεις πιστεύαμε, ότι διαθέτουμε διεθνώς τους πλέον δημοκρατικούς και προοδευτικούς χάρτες πολιτειακής και πολιτικής λειτουργίας του κράτους μας.
Στην πραγματικότητα είχαμε καταφέρει το μεγάλο θαύμα της αυταπάτης και της διαφθοράς: να χωρίσουμε τον τύπο από την ουσία. ΟΙ νόμοι ψηφίζονταν, για να παραβιάζονται, ενώ η γραφειοκρατία, η πολυνομία και τα διάφορα παραθυράκια των νόμων δημιουργούσαν έναν σκοτεινό λαβύρινθο, μέσα στον οποίο μπορούσαν να ελίσσονται τα διάφορα συμφέροντα μικρά και μεγάλα.
Ο κομματισμός τελικά διέφθειρε, διέβρωσε και υποθήκευσε την δημοκρατία μας, η οποία ούτως ή αλλως είχε κτισθεί πάνω στην άμμο του ατομισμού και της ιδιοτέλειας μας.
- Επίλογος
Όσοι Έλληνες δεν θέλουμε να χαθεί ο πολιτισμός μας, έπειτα από μία λαμπρή πορεία 5.000 ετών, πρέπει να επενδύσουμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία μας, ώστε να αναπληρώσουμε αυτή την ελλείπουσα 50ετία κοινωνικής και πολιτικής αγωγής, για να αξιωθούμε να εορτάσουμε και τα 300 χρόνια της Επαναστάσεως του 1821.
Χρειάζεται ένας τριπλός αγώνας σε πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο.
Χρειαζόμαστε ένα νέο ουσιαστικό, πατριωτικό, αποτελεσματικό και δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, το οποίο να δίνει την εξουσία στον λαό και όχι στα κόμματα. Χρειαζόμαστε μία συμμετοχική, άμεση αλλά και εποπτευόμενη δημοκρατία από ανώτερα όργανα, όπως την Γερουσία και το Συνταγματικό Δικαστήριο, όπως προτείνει η κίνηση «Πρώτα η Ελλάδα». Γι’ αυτό θα χρειασθεί η σύγκλιση μιάς Συντακτικής Εθνικής Συνελεύσεως.
Παράλληλα θα χρειασθεί και μία παράλληλη επένδυση για την κοινωνική και πολιτική διαπαιδαγώγηση του λαού μας, η οποία θα πρέπει να διαρκέσει ως συστηματική και ευρύτατη εκστρατεία διαφωτίσεως, τουλάχιστον για 30 χρόνια. Θ α πρόκειται για μία κοινωνική δράση ανεξάρτητα και παράλληλα προς το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αυτή θα είναι η νεα πνευματική Φιλική Εταιρεία του ελληνικού μέλλοντος.
Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός. Έχει καθιερώσει την θεωρία της Ελληνολογίας ως της Μακροκοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας του Διαχρονικού Ελληνικού πολιτισμού.
