Ο θρίαμβος Πούτιν και ο χρησμός για την επόμενη μέρα-.
Γράφει ο Θανάσης Αυγερινός
Επειτα από μία 20ετία κυριαρχίας του Βλαντιμίρ Πούτιν στη ρωσική πολιτική σκηνή (16 ως πρόεδρος και 4 ως πρωθυπουργός) και με τη θητεία του να λήγει το 2024, λίγο πριν συμπληρώσει τα 72 του χρόνια, ο Ρώσος ηγέτης θα έχει τη δυνατότητα το επόμενο διάστημα, εφόσον όλα βαίνουν φυσιολογικά, να αποφασίσει εάν κρίνει σκόπιμο να δοκιμάσει να συνεχίσει ως πρόεδρος της χώρας ή να προωθήσει μια «πουτινική» υποψηφιότητα, ώστε να προλάβει να σταθεί στο πλευρό της ως «εγγυητής» για επαρκή χρόνο.
Με τη συνήθη αφοπλιστική ειλικρίνεια, που αγγίζει κάποιες φορές την ωμότητα στις εκφράσεις, ο Ρώσος πρόεδρος ξεκαθάρισε πριν από την ψηφοφορία ότι δεν έχει λάβει οριστικές αποφάσεις και δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να είναι ξανά υποψήφιος για την προεδρία. Εξήγησε μάλιστα ότι η ηθελημένη ασάφεια είναι (για άλλη μια φορά) επιλογή του, έτσι ώστε να εργαστούν «ρυθμικά» έως το τέλος της θητείας του όλα τα επίπεδα της κρατικής μηχανής και να μη δοθεί χρόνος στα στελέχη του ρωσικού Δημοσίου να «παίζουν με τα μάτια», αναζητώντας ποιος θα μπορούσε να είναι ο διάδοχός του, ώστε αναλόγως να προσαρμοστούν.
Η αναπαραγωγή της ρωσικής γραφειοκρατίας είναι ακόμη μία από τις πολλές ιδιομορφίες του ρωσικού πολιτικού συστήματος, που φυσικά «παίζει στα δάχτυλα» η πηγή του, το Κρεμλίνο, και αδυνατούν να κατανοήσουν πολυάριθμα διεθνή ΜΜΕ και οι ανταγωνιστικές με τη Ρωσία δυτικές πρωτεύουσες, οι οποίες εξαγγέλλουν από το 2000 την κατάρρευση του «πουτινικού» οικοδομήματος, αγωνίζονται με κάθε τρόπο να το πετύχουν, στρέφοντας εναντίον του όλων των ειδών τις κατηγορίες, ακόμη και για ειδεχθή εγκλήματα, αλλά καταφέρνουν εντέλει το ακριβώς αντίθετο: να το ισχυροποιήσουν και να το νομιμοποιήσουν πλήρως, ακόμη και εκεί που θα είχε λόγους να δυσκολεύεται…
