Όζουσα σήψη
Γράφει ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η παρούσα κυβέρνηση, σφετεριζόμενη καταδήλως την λαϊκή κυριαρχία, εκδηλώνει μία αποστειρωμένη εκ της κοινωνίας ιταμή συμπεριφορά, εξαντλώντας την άσκηση της πολιτικής της, δια μέσου της επιλεγμένης θεσμικής ελίτ, προάγοντας ασφαλώς την «ατζέντα» της υπερ-εθνικής νέας τάξης πραγμάτων, με αποτέλεσμα ο λαός να στενάζει.
Η υπερφίαλη αλαζονεία της καθίσταται σαφής και το επιμελώς μεθοδευμένο διάκενο εν σχέσει προς την κοινωνία καθίσταται παντάπασι ψηλαφητό, καθότι υποτιμά ευθέως τα αντανακλαστικά των πολιτών αντιμετωπίζοντας τους, ως υποτελή σκύβαλα.
Μία κυβέρνηση, η οποία συνεργεί ασφαλώς με τα δοτά λοιπά συμπράττοντα, δια παραλείψεως, κοινοβουλευτικά κόμματα προς την καθολική τιθάσευση της κομματικά εξαρτημένης κοινωνίας, επί τη πράξει, αδυνατεί να πείσει, μεταξύ άλλων και περί της υποχρεωτικότητας του εμβολίου, λόγω της ιδικής της πασίδηλης θεσμικής της ανεπάρκειας.
Αφενός, δια τον λόγο ότι επιβάλλει στανικά και αυταρχικά την αυθεντία της πολιτικής της ορθότητας, εξουδετερώνοντας τον εκάστοτε αντιφρονούντα πολίτη, ως αιρετικό δεκτικό διαπομπεύσεως και απηνούς διώξεως και αφετέρου, η κίβδηλη αυτή παραπληροφόρηση, προπαγανδίζεται ασύστολα και κατά συρροή, από καταγέλαστα έμμισθα ακροβολισμένα φερέφωνα, ήτοι : τις προσφιλείς εύλαλες, πρόθυμες και ευήθηες «μαριονέτες», του εκφαυλισμένου συστήματος.
Η υποτίμηση του πολίτη ο οποίος έχει εθιστεί πράγματι, δια της εφαρμογής της χρόνιας Θεωρίας του Παυλώφ, υπό την Πολιτεία, να δρα ακουσίως,ως ανδράποδο εις τα άνωθεν κελεύσματα της «αδιαμφισβήτητης-αλάθητης» εξουσίας, πλην όμως έστω και εξ ενστίκτου, αντιλαμβάνεται ενίοτε με ενάργεια, το μέγεθος του εμπαιγμού και της λοιδορίας την οποία ανυπερθέτως υφίσταται παθητικά.
Προς απόδειξη τούτου, η κυβέρνηση παρασιωπά δολίως και αποκρύπτει αθέμιτα τα ποσοστά των εμβολιασμένων ως προς τους αλλοδαπούς, δια τους οποίους εξασφαλίζει προνομιακή μεταχείριση, επίσης η όλως περίεργη μεροληψία του ιού, δηλαδή στις πολυπληθείς πορείες της 17η Νοεμβρίου όπως και εις τις πορείες προς απότιση φόρο τιμής εις την μνήμη του Γρηγορόπουλου την 6η-12-2021, ο ιός δεν μεταδίδεται, όμως εις την στρατιωτική παρέλαση και εις την Εκκλησία μεταδίδεται εν ριπή οφθαλμού, το αυτό και με την επίσκεψη του «Πάπα» εν τη Πατρίδι μας.
Έτι περαιτέρω, η πλήρης καθυπόταξη της Δικαιοσύνης προς την εκτελεστική εξουσία καθώς και συγκάλυψη σε δυσώδη σκάνδαλα μείζονος ηθικής και ποινικής τάξης, η κυβέρνηση κωφεύει εκκωφαντικά και τα δημόθροα μέσα μαζικής ενημέρωσης στρουθοκαμηλίζουν εμφατικά.
Η κραυγαλέα εφαρμογή δηλαδή δύο μέτρων και δύο σταθμών, –όπου οι ημέτεροι απολαμβάνουν του ακαταδιώκτου και ασυλίας, περιάπτονται του διηνεκούς ατιμώρητου και του απυρόβλητου, εισέτι και εάν δια της επιλήψιμης συμπεριφοράς τους, υποσκάπτουν εκ βάθρων τα θεμέλια ενός Συντεταγμένου κράτους, κλυδωνίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών-, καθίσταται ανυπόφορη, ενώ εις τον αντίποδα, η επίκριση επί της σηψαιμικής και κολάσιμης ως πράξεως των ισχυρών, (υπό των πολιτών), διώκεται και λογοκρίνεται ως αντικαθεστωτική εις βάρος των διαφωνούντων πολιτών.
Η καθημαγμένη δημοκρατία θνήσκει, η δικαιοσύνη πυορροεί, καθότι η κυβέρνηση, δια της δημιουργηθείσης θεσμικής ελίτ, ήτοι τους έμμισθους εγκατεσπαρμένους κομματικούς εγκάθετους της, εις καίριες θέσεις του Κράτους, όπως εις τα δικαστήρια, εις τα Πανεπιστήμια, ασελγεί κατά της αλήθειας, ερμηνεύοντας το Σύνταγμα όχι με γνώμονα το αληθές δημόσιο συμφέρον, αλλά παντελώς ψευδώς και με βάσει το τι εν τέλει, οι υπρ-εθνικοί ιθύνοντες νόες, τους υπαγορεύουν, αυτοί είναι οι περισπούδαστοι αρχι-τέκτονες της διαφθοράς οι οποίοι μας νουθετούν εκ του ασφαλούς και από καθέδρας.
Όταν η δικαιοσύνη νοσεί και τείνει να γίνει παράρτημα της κυβέρνησης δια να υποστηρίξει πρόδηλα, υπό της θεσμικής της εγκυρότητας, την καθόλα έκνομη δράση της (νοείται της κυβερνήσεως), κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσωπικότητας των πολιτών, ανταγωνιζόμενη ευθέως σε διαφθορά και μεροληψία, την εξωνημένη κρατική θεραπαινίδα εξαπάτησης και παραπληροφόρησης όπως είναι τα επονείδιστα μέσα μαζικής ενημερώσεως, η κατάσταση καθίσταται ιδιαίτατα δυσχερής και η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν.
Εν κατακλείδι, το Κράτος έχει περιαχθεί εις πλήρη απορρύθμιση και προϊούσα παρακμιακή αποσύνθεση.
