Γράφει ο Χαράλαμπος β κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Την προσεχή Κυριακή, 19-12-2021 θα κυκλοφορήσει δια μέσου της Κυριακάτικης εφημερίδας, το πόνημά μου, με τίτλο Υγειονομικό Άουσβιτς, το οποίο, υπό ένα επιστημονικά και εμβριθές βλέμμα θα παθολογοανατέμει την τρέχουσα επικαιρότητα, καταδεικνύοντας την πρόδηλα αντισυνταγματική και έκνομη δράση της Πολιτείας καθόσον αφορά το επίμαχο ζήτημα της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών προς την κοινωνία, θίγοντας το μείζον τούτο ζήτημα, υπό αμιγώς νομικό και πολιτική σκοπιά.
Το βιβλίο αυτό, καταδεικνύει την τρέχουσα επικαιρότητα, υπό την θεσμική άποψη του Δικηγόρου ο οποίος ερμηνεύει νομικά, αλλά και ουσιαστικά τα γεγονότα υπό το πρίσμα του του παρατηρητή αλλά και του αρθρογράφου, ο οποίος αγωνιά με σοβαρότητα για την ποιότητα της Δημοκρατίας, αλλά και την τρώση των θεμελιωδών Συνταγματικών κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των πολιτών με προεξάρχον της προσωπικότητας και της εργασίας, εξ αφορμής της κατακλυσμιαίας πανδημίας.
Ο στόχος δεν είναι άναρθρες ιαχές οι κραυγές ένιων αγυρτών και καιροσκόπων οι οποίοι δια των πρακτικών τους δίδουν λαβή εις το σύστημα, να αποκηρύξουν συλλήβδην παν αγωνιζόμενο πολίτη ο οποίος εκφέρει με πάσα αξιοπρέπεια με διαφορετική άποψη.
Η εν λόγω πανδημία ανέδειξε, το στυγνό αντιδημοκρατικό τρόπο της ιδιότυπης κοινοβουλευτικής δικτατορίας την οποία ζούμε, ωσαύτως ανέδειξε τα παρακρατικά και παρασιτικά φαινόμενα παρακμιακής αποσύνθεσης, δια μέσου των οποίων το ίδιο το κράτος δρούσε αφενός ως δήθεν επαναστάτης-δεξίλογος των αντιδράσεων των πολιτών και εξ ετέρου ως δοσίλογος προς την εξουσία, μέσω της οποίας εντέλλονταν το αυτό-ίδιο κράτος υπό τον μανδύα της όποιας λαο-επώνυμης, συλλογικότητας.
Βιώσαμε φαινόμενα συλλογικής εκτόνωσης δια μέσου των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως, όπου ορισμένοι αδαείς, αυτό-αναγορεύονταν σε επαΐοντες κήνσορες του Δικαίου και ομιλούσαν δίχως την παραμικρή γνώση νομικά, παρελκύοντας την υδαρή μάζα, η οποία, αναζητούσε στερβλώς, μία σωσίβια λέμβο σωτηρίας και ούτω καθ’ εξής.
Εις όλα αυτά, αποδεικνύεται ότι η κοινωνία μας, καθίσταται δυστυχώς εθισμένη εις την νοοτροπία του γηπεδικού φανατισμού, του χείριστου συνδικαλισμού της «ντουντούκας» και δεν δύναται να διακρίνει ποίος είναι ο πολύφερνος δημεγέρτης ο οποίος του ομιλεί αντιεπιστημονικά και ακκίζεται ως γνώστης ενώ κατ’ ουσίαν τον συγχύζει και εκ του αποτελέσματος τον οδηγεί εις ,επί μάλλον και μάλλον αδιέξοδο και εν τέλει εις τον όλεθρο.
Όταν το ίδιο το κράτος-παρακράτος εμφανίζεται ως Ιανός με δύο πρόσωπα, όταν οι μη Δικηγόροι προσποιούνται εκ δόλου και επιτηδευμένα ότι είναι Δικηγόροι και δίδουν συμβουλές και ο κόσμος μετά από δέκα χρόνια επαχθών μνημονιακών συμβάσεων και δύο συναπτά έτη πανδημίας, δεν δύναται να διακρίνει την παρακρατική από την αυθεντική δράση, ή εμπιστεύεται ως Δικηγόρο έναν μην Δικηγόρο, φανταστείτε κάποιος ο οποίος δεν είναι ιατρός να κάνει εγχειρήσεις, πέραν από τις ποινικές και αστικές ευθύνες, τι θα συνέβαινε, εις τους κόλπους της κοινωνίας.
Το ίδιο το κράτος δια των ποικιλότροπων εκφάνσεών του, χειραγωγεί διττώς τους πολίτες καθότι οι ίδιοι οι πολίτες εμπιστεύονται ελαφρά την καρδία πρόσωπα, με κριτήρια ενστικτώδη και άλογα, διότι δεν είναι εις θέση να απορροφήσει την ορθή επιστημονική κατεύθυνση, εξ ατού του λόγου και ακολουθεί ανθρώπους του φαίνεσθαι της ρητορικής, όταν μία κοινωνία δεν μπορεί να διακρίνει ότι ο Δικηγόρος είναι για τα Δικαστήρια, ο Ιατρός για τα Νοσοκομεία, και ο Πολιτικός μηχανισμός για τα πολεοδομικά ζητήματα, μετά ταύτα, για ποια σύνθετα ζητήματα πολιτικής ή κοινωνιολογίας μιλάμε.
Εν κατακλείδι, η κοινωνία μας δεν είναι ώριμη για ουσιαστική ρήξη, καθότι στερείται συγκεκριμένων κριτηρίων, πλην όμως επειδή ουδέν κακώς αμιγές καλού, η εν λόγω πολιτική εν γένει και ουχί κομματική εμπειρία ας αποτελέσει το εφαλτήριο και πιο συγκεκριμένα το καλειδοσκόπιο εξέλιξης και προόδου, όπου οι πολίτες θα κρατούν τους κεντρικούς φακούς εντοπισμού των σφαλμάτων τους παρελθόντος, με την συνεπικουρία αυτή την φορά των ειδικών, Δικηγόρων, Ιατρών ή όποια άλλη ειδικότητα, με αποτέλεσμα να συντίθεται το είδωλο των αναδιατασσόμενων κατόπτρων, προς σκοπό την εύρεση κοινής συνισταμένης για ένα λυσιτελή αγώνα, ο οποίος αφενός θα καταβαραθρώσει το φαινομενικά άτρωτο σιδηρούν παραπέτασμα και εξ ετέρου θα πραγματώσει τα συμφέροντα των πολιτών κατά της φαιάς αυθεντικής προπαγάνδας των υπερεθνικών μηχανισμών του συστήματος.
Το ως άνω εργόχειρο, αποτελεί ένα, εκτάκτως ειρημένο, συμπίλημα επιμέρους δημοσιευμένων άρθρων, εις τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τα οποία άπτονται της κρισίμου περιόδου εκρήξεως της επιμάχου πανδημίας δια των οποίων, αναδεικνύεται η συλλήβδην και συντεταγμένη Κρατική άσκηση Θεσμικής βίας, προς την αυτόχρημα κατάδηλη παραβίαση των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, με συνέπεια να εγκαινιαστεί εφεξής, η νεοπαγής τάξη πραγμάτων, ενός «αντεστραμμένου», της κοινής λογικής, κόσμου, όπου η πανδημία «φετιχοποιείται», η αντίθετη δε άποψη διώκεται απηνώς, οι θεσμοί καταβαραθρώνονται παραχρήμα, υποκαθιστάμενοι πλήρως και στανικώς, από την φαιά προπαγάνδα, ορισμένων εκ των συστημικών μέσων μαζικής ενημερώσεως, τα οποία φωτίζουν δολίως, ορισμένες πτυχές (ιατρικές, νομικές, πολιτικές) του όλου ακανθώδους ζητήματος περί της πανδημίας, ενσπείροντας εσκεμμένα τοιουτοτρόπως, τρόμο φόβο και ανησυχία, εις τον κόσμο, δια την αντιμετώπισή της –πανδημίας-, με αποτέλεσμα, η δημοκρατία μας, μετά ταύτα και κατά ταύτα, να υποσκάπτεται πλέον εκ βάθρων, δια της στυγνής επιγενόμενης τιμωρίας, οιουδήποτε τολμά να αρθρώσει διαφορετική, ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη, επιστημονική άποψη, η οποία παρεκκλίνει και απάδει της αυθεντικής, καθεστωτικής, δεσπόζουσας κρατούσας, απόψεως του παντοδύναμου οιονεί «Σιδηρούν Παραπετάσματος».
Η «θρησκεία της πολιτικής ορθότητας» εν ονόματι, της ασυμμέτρου απειλής, της οιονεί «Σταυροφορίας» της πανδημίας, ως την σύγχρονη, καινοφανή μορφή, της πάλαι ποτέ προκρούστειας Ιεράς Εξέτασης του Μεσαίωνα, η οποία κατά τρόπο ολοκληρωτικό, ποινικοποιεί το φρόνημα, εξουδετερώνει τον αντιφρονούντα με το μειωτικό στίγμα του αδαούς ή με την μετέλευση του ανυπερθέτως, επιλήψιμου αξιολογικού χαρακτηρισμού του « συνωμοσιολόγου », τιτρώσκοντας ούτως βαναύσως την προσωπικότητα του εκάστοτε πολίτη, κατατείνει, αφενός εις το να νομιμοποιήσει στρεβλώς, εις το συλλογικό υποσυνείδητο της μάζας, τον ως άνω προρρηθέντα παραλογισμό του «ανεστραμμένου κόσμου» ως μία ομαλή «κανονικότητα», δημιουργώντας τεχνηέντως, το κίβδηλο άλλοθι μίας μόνιμης κατάστασης ανάγκης, περί της διηνεκούς αναστολής της ανθρωπίνης αξιοπρέπειας και εξ ετέρου να πατάξει τους, «εγκληματίες σκέψεως και συνείδησης», πολίτες, εξοστρακίζοντας τους, ως τρομοκράτες και επικίνδυνους δια την δημόσια τάξη και ασφάλεια.
Συνελόντι ειπείν, καθίσταται αδήριτη η ανάγκη άπαντες, το γε νυν έχον, να νήφουμε και να γρηγορούμε, φρικτωρούντες περί της ακεραιότητας της αληθείας, ως εκ τούτου αιτιωδώς ενταύθα παραθέτω, εν είδει κατακλείδας, το εξής :
«Είναι αβέβαιο που με αναμένει ο Θάνατος, ας τον αναμένουμε παντού. Η προμελέτη του Θανάτου, είναι προμελέτη της Ελευθερίας. Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος. Η γνώση του θανάτου μας απελευθερώνει από κάθε υποτέλεια και εξαναγκασμό».
Μισέλ ντε Μονταίν
