Ιδεολογικό Απαρχάιντ και παρακρατικοί μηχανισμοί.
Γράφει ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς**,
Eίναι πρόδηλο, ότι η Δημοκρατία εν Ελλάδι πνέει τα λοίσθια, το αυτό δε, συμβαίνει και με την ιταμή λογοκρισία η οποία έχει επιβληθεί σιωπηρώς πλην όμως εμφανώς και εκ του αποτελέσματος εκ των ποινικών διώξεων οι οποίες ασκούνται κατά της ελευθέρας εκφράσεως και διαδόσεων ιδεών, τούτο δε αποδεικνύει πανηγυρικώς και πετριτράνως, ότι η Ελλάς ομοιάζει περισσότερο, με οιονεί αποικία, δρώσα ως ωσεί προτεκτοράτο των Μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες εντέλλονται την κηδεμονία της εκ των εντεταλμένων επιτρόπων, κρατούντων, οι οποίοι σύγκεινται την θεσμική ελίτ (…).
Οι άνωθεν εντολές πλήρους κηδεμονίας της εθνικής ιδιοσυστασίας εκ των αντ–εθνικών δεσμευτικών αποφάσεων της Ε..Ε αλλά και οι αφανείς κατευθυντήριες γραμμές των διεθνών διευθυντηρίων, επιβάλλουν μία σιωπηρά μονοκρατορία, περιαπτόμενου του ψευδεπίγραφου μανδύα, της φενακισμένης δημοκρατίας, η οποία υφίσταται μόνον εικονικά και προβάλλεται λυσιτελώς, δια της φαιάς προπαγάνδας των μέσων μαζικής εξαπατήσεως ίνα χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, καταπείθοντας την, ότι οι μόνες ρεαλιστικώς εφικτές ιδεολογικές δυνάμεις, καθίστανται οι υφιστάμενες, του κοινοβουλευτισμού, εξοστρακίζοντας εξ αντιδιαστολής, οιαδήποτε αντίθετη άποψη ως άξονα του κακού.
Ούτως δημιουργείται μία ψευδή συνείδηση προς το συλλογικό υποσυνείδητο, δια του οποίου δαιμονοποείται η ετέρα άποψη με την πρόσαψη του στίγματος ότι, απειλεί την κοινωνική συνοχή, είναι δήθεν φασιστική, αντιδημοκρατική και ούτω καθ’ εξής, πρόκειται δηλαδή για αισχρά μέλαινα προπαγάνδα των μηχανισμών του οιονεί σιδηρού παραπετάσματος το οποίο επιχειρεί να καθυποτάξει την μάζα ούτως ώστε να θωρακίσει τα κεκτημένα συμφέροντά της, έναντι οιουδήποτε σπεύδει να τα αμφισβητήσει και να τα κλυδωνίσει του status quo, της ενδημούσης τάξης πραγμάτων.
Ως εκ τούτου δημιουργείται η αληθής πραγματικότητα των αντι–εθνικών συμφερόντων, ολοκληρωτικού τύπου, και ψευδεπίπλαστα δημοκρατική μέσω του παραμορφωτικού φακού των Μ.Μ.Ε, ούτως ώστε να ποδηγετήσουν και να συσκοτίσουν την κοινή γνώμη, περί του τι συμβαίνει εις τον τόπο μας.
Τούτων δοθέντων, το δήθεν δημοκρατικό μας πολίτευμα, ή μάλλον το κατ’ ευφημισμόν, έχει εγκαθιδρύσει ένα ιδεολογικό απρτχάιντι, μη ανεχόμενο οιαδήποτε κριτική η οποία συγκρούεται ευθέως και αποκαλύπτει απεριφράστως τα συμφέροντα, του ερριζωμένου κατεστημένου το οποίο αγωνιά εν ουδεμία περιπτώσει, να μην καταστεί γνωστό προς την μάζα του πεπλανημένου λαού.
Κατά συνέπεια δέον όπως το κατεστημένο να εφεύρει συνεργεία των μυστικών υπηρεσιών μηχανισμούς κοινωνικής διχοστασίας, επιστρατεύοντας ρητορική μίσους και μισαλλοδοξίας, με αμιγώς ρατσιστικά κίνητρα προς τους πολίτες οι οποίες κατ’ επίκληση υποτίθεται της δημοκρατίας, υπολαμβάνουν ότι έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν ευθέως και να διατυπώσουν την γνώμη τους, καταστηλιετύοντας τα κακώς κείμενα και εν γένει την διαπλοκή συμφερόντων του υφιστάμενου κατεστημένου.
Πλην όμως το τελευταίο (νοουμένου του κατεστημένου) εσχάτως επιτίθεται προς αυτούς, ποινικοποιώντας το φρόνημά τους και χαρακτηρίζοντας ως σύγχρονοι πάλαι ποατέ Ιεροεξεταστές, ως εγκληματίες σκέψεως, με αποτέλεσμα να τους στοχοποιούν, να τους εκφοβίζουν, κατασυκοφαντώντας τους, και διαπομπεύοντας τους δημοσίως.
Ως εκ τούτου εν προκειμένω, ομιλούμε για μία ιδιότυπη δικτατορία, υπό τις ερπύστριες της οποίας, ο ελεύθερος λόγος δολοφονείται εν ακαρεί χρόνω και ο πολίτης τρομοκρατείται, ανεξέλεγκτα από παρακρατικούς μηχανισμούς, οι οποίοι μετέρχονται πρακτικές ωμής και τυφλής βίας συλλήβδην προς τους πολίτες, προκειμένου να κάμψουν οιαδήποτε μορφή αντίστασης εις το σύστημα.
Οι δήθεν παρακρατικοί μηχανισμοί με το ψευδώνυμο μανδύα της αριστεράς δήθεν επαναστάσεως, πρόκειται δια πράκτορες με χρηματοδότες πέραν του ατλαντικού, όπου όπισθεν της ρητορικής, επιχειρούν να εδραιώσουν την πρωτοκαθεδρία συγκεκριμένων εθνικών συμφερόντων, επιτυγχάνοντας εν ταυτώ, την απόσειση των καίριων ευθυνών των εθνών αυτών, ως προς την μέχρι τούδε παγκόσμια πορεία του (με χρονικό ορόσημο το πέρας του β’ παγκοσμίου πολέμου) και εξ ετέρου να παρελκύσουν την κοινή γνώμη, ότι οι αντιφρονούντες δέον όπως παταχθούν, δηλαδή εν άλλοις λόγοις δρουν κυκλωτερώς και εξ αντιστρόφου της αντικειμενικής τρεχούσης πραγματικότητας.
Εν κατακλείδι, απτό παράδειγμα των ως άνω λεγομένων μου , καθίσταται το γεγονός ότι η αστυνομία ουδέποτε τους συλλαμβάνει αλλά ούτε και η δράση τους κατατείνει εναντία προς την διαπλοκή των συμφερόντων, δια μέσου των οποίων στενάζει ο Ελληνικός λαός,ξ όπως: οι πλειστηριασμοί, τα οικονομικά σκάνδαλα και ούτω καθ’ εξής, παρά την εξ αντιθέτου ρηματικώς εκπεφρασμένη ρητορική τους, με αποτέλεσμα να εξαντλείται το μένος τους δήθεν κατά αυτών όπου και το ίδιο το σύστημα πλήττει και μάχεται λυσσωδώς.
Ως έπος ειπείν, οι παρακρατικοί αυτοί και άνωθεν χρηματοδοτούμενοι μηχανισμοί, ταυτίζονται με τα καθεστωτικά συμφέροντα παρά την εκάστοτε και εκασταχού αφηγηματική ρητορική υιοθετούν και ασκούν δια χτυπημάτων ωμής και τυφλής βίας ιδεολογική τρομοκρατία προς τους αντιφρονούντες.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
**Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
