τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας,
Βαδίζουμε πλέον ἐδῶ καὶ καιρὸ σὲ πολὺ δύσβατα καὶ σκοτεινὰ μονοπάτια, ἀλλὰ μέσα στὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς ζώνει ἀσφυκτικά, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι οὔτε μόνος οὔτε ἀνυπεράσπιστος, καθὼς πέρα ἀπὸ τὴ χάρη καὶ τὴ συνεχῆ προστασία τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας, ἔχει καὶ ἐπανειλημμένα προειδοποιηθεῖ στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ἀπὸ πολλοὺς Ἁγίους, ποὺ ἔκρουσαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ ὅλες τὶς ἀντίχριστες παγίδες τῶν ἐσχάτων χρόνων.
Ἀκόμη ἐναργέστερα μᾶς μίλησαν γιὰ τὸ θέμα κάποιες σπουδαῖες πνευματικὲς μορφές, ποὺ εὐδόκησε ὁ Θεὸς νὰ γεννηθοῦν τὸν περασμένο αἰῶνα, γιὰ νὰ στηρίξουν τοὺς χειμαζόμενους πιστοὺς στὶς ἀρχὲς τῆς μεγάλης δοκιμασίας, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς προειδοποιήσουν. Ἀνάμεσά τους βεβαίως ξεχωρίζει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ποὺ ἕως τὴ στιγμὴ τῆς κοιμήσεώς του (1994) μίλησε πολλὲς φορὲς γιὰ τὰ σημεῖα τῶν ζοφερῶν καιρῶν μας καὶ μάλιστα μᾶς ἄφησε ἐπ’ αὐτῶν καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα γραπτά του, ἐπειδὴ ἀκριβῶς γνώριζε (ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ) ὅτι τὰ προφορικὰ μποροῦν νὰ διαστρεβλωθοῦν, ὁπότε ἤθελε νὰ ἀφήσει στοὺς συγχρόνους καὶ ἰδίως στοὺς μεταγενεστέρους του συγκεκριμένους λόγους, τὴν αὐθεντικότητα τῶν ὁποίων κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀμφισβητήσει.
Καὶ πλεῖστα μὲν ἀπὸ ὅσα ἄφησε ὡς προφορικὴ παρακαταθήκη (καὶ μᾶς διασώθηκαν ὡς καταγραφὲς τρίτων) ὄντως ἀμφισβητήθηκαν ἔντονα τὰ τελευταῖα χρόνια ὡς πρὸς τὴν αὐθεντικότητά τους, μὲ τὴν αἰσχρὴ εἰδικὰ περίοδο τῆς ψευτοπανδημίας – πέραν ὅλων ὅσων πληγῶν προκάλεσε – νὰ διαπρέπει καὶ σ’ αὐτό, διὰ στόματος ἀρχιερέων, ὅπως π.χ. ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος, καθὼς καὶ ἄλλων κληρικῶν. Πλέον ὅμως ἔχουν μπεῖ στὸ στόχαστρο ἀκόμη καὶ τὰ γραπτά: ὄχι τόσο ὡς πρὸς τὸ ἂν ἀνήκουν ὄντως στὸν Ἅγιο (γράφτηκε βεβαίως κάποια στιγμὴ καὶ αὐτό, ἀλλὰ ἐδῶ τὸ ἀφήνω στὴν ἄκρη ὡς παντελῶς ἀνάξιο σχολιασμοῦ), ὅσο σὲ σχέση μὲ τὸ ἂν ἐκεῖνος ἔσφαλλε ἢ ὄχι, γράφοντάς τα.
Καὶ φυσικά, παρ’ ὅτι ἀρκετοὶ οἱ πολέμιοι, ἰδιαίτερα δυσμενῆ ἐντύπωση προκάλεσε ἡ πρόσφατη παρέμβαση γνωστοῦ ἱερέα ποὺ ζεῖ στὴν Ἀθήνα, ὁ ὁποῖος ἐξετράπη καὶ γραπτῶς καὶ προφορικῶς σὲ ἀπαράδεκτη (γιὰ νὰ μὴ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις, τὴν ἀποκαλῶ ὑβριστικὴ) ἐπίθεση ἐναντίον ὅσων εἶχε γράψει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὸν Ἀντίχριστο, τὸ σφράγισμα καὶ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων, τὰ ὁποῖα ἀποκαλεῖ λανθασμένα, ἀστήρικτα καί θεολογικῶς διάτρητα. Φυσικὰ δὲν μᾶς ἐξέπληξε, δεδομένου ὅτι ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης (γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ ἱερέας) ἔχει μακρὺ ἱστορικὸ στὶς ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου (ἁπλῶς ἡ ἐπὶ κάποια ἔτη σιωπή του εἶχε ἀφήσει ἐλπίδες ὅτι ἀνένηψε, ὥσπου ἦρθε δυστυχῶς ἡ νέα του παρεκτροπὴ γιὰ νὰ τὶς ἀποδείξει φροῦδες), ἐνῶ ἔχει κατὰ καιροὺς ἐνστερνιστεῖ καὶ ἄλλες θεολογικὰ προβληματικὲς (τὸ θέτω πολύ κομψὰ) θέσεις, ὅπως ἐκεῖνο τὸ ἀδιανόητο ὅτι ἀκόμη καὶ ἡ πλήρης κοινωνία (τουτέστι τὸ κοινὸν ποτήριον) ἑνὸς ἀρχιερέα μὲ τοὺς Λατίνους δὲν ἀποτελεῖ ἐπαρκῆ λόγο γιὰ τὴ διακοπὴ τῆς μνημόνευσής του καὶ τὴν πλήρη ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ αὐτόν, καθὼς καὶ ἡ θέση του γιὰ τὴν κακόδοξη ἐκείνη φρίκη τῆς…διημέρου Ἀναστάσεως, ποὺ εἶχε διαπράξει τὸ ἀρχιερατικὸ κονκλάβιο ἐν μέσῳ τῆς ψευτοπανδημίας. Δὲν ἐξεπλάγημεν λοιπὸν ἀπὸ τὴ νέα παρεκτροπή, χωρὶς ὡστόσο αὐτὸ νὰ μειώνει καθόλου τὴν ἀρνητικὴ ἐντύπωση ἀπὸ τὴ φύση καὶ τὴν ἔκταση τῶν λεγομένων ἀφ’ ἑνός, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ χρονικὴ στιγμὴ ποὺ ἐπιλέχθηκε γιὰ τὴ διατύπωσή τους ἀφ’ ἑτέρου.
Ὡς πρὸς τὸ πρῶτο σκέλος (σχετικὰ μὲ τὴ φύση καὶ τὴν ἔκταση), ἀναρωτιέμαι ποῦ ἀκριβῶς μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ ἡ κατηγορία ὅτι ὅσα ἔγραψε ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὸ σφράγισμα καὶ τὶς ταυτότητες εἶναι λανθασμένες ἐκτιμήσεις του. Ἡ ἀναφορὰ στὸ ὅτι κανεὶς ἄνθρωπος ἀκόμη καὶ μεγάλης ἁγιότητας δὲν εἶναι ἀλάνθαστος, προφανῶς εἶναι ὀρθή, καθὼς ἀλάθητο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὄντως δὲν ἀποδέχεται καὶ δὲν ἀναγνωρίζει – καὶ μάλιστα ὄχι μόνο σὲ μεμονωμένα πρόσωπα, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ σὲ συνόδους (πάμπολλα ὄντως τὰ ἱστορικὰ παραδείγματα συνόδων ποὺ ἀποδείχθηκαν αἱρετικὲς ἢ ληστρικές). Μὲ ποιό λογικὸ ἅλμα ὡστόσο ὑποστηρίζεται ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος (καίπερ μὴ ὤν εἰς πάντα καὶ ἐκ τῶν προτέρων ἀλάθητος) ἔκανε λάθος εἰδικὰ στὸ συγκεκριμένο θέμα; Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά πολλά μείζονα θέματα εἶχε «ἄνωθεν πληροφορία», ἐνῶ ἂν γιὰ κάτι δὲν εἶχε, ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι αὐτὸ τὸ λέει σύμφωνα μὲ τὸν λογισμό του. Ἐδῶ τέτοιο θέμα δὲν τίθεται: ἀνεξαρτήτως βεβαίως τοῦ ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν ὁ Ἅγιος τὰ ἔγραφε ὅλα αὐτὰ κατὰ προσωπική του ἐκτίμηση, πάλι τὴ δική του γνώμη ἐννοεῖται ὅτι θὰ προτιμούσαμε σὲ σύγκριση μὲ τὶς (ἐπίσης οὕτως ἢ ἄλλως προσωπικὲς) ἐκτιμήσεις τῶν ἐπίδοξων ἀποδομητῶν του, ἐδῶ πάντως ἔχει ξεκάθαρα καταγραφεῖ ὅτι γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα ὁ Ἅγιος εἶχε «πληροφορία». Τὸ νὰ ἀμφισβητεῖται αὐτὸ (ἐνῶ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χείλη του) σημαίνει πολὺ ἁπλὰ ὅτι ὅποιος τὸ ἀμφισβητεῖ, θεωρεῖ τὸν Ἅγιο πλανεμένο, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν τὸ διατυπώνει ἀπερίφραστα (καταφανῶς γιὰ νὰ μὴ σηκωθοῦν καὶ οἱ πέτρες μπροστὰ στὸ ὕψος τέτοιας βλασφημίας), ἐνῶ φυσικὰ ἐξίσου πλανεμένο ἐπίσης τὸν θεωρεῖ, ὅταν ἐπικαλεῖται ἐξωφρενικὲς και ἀδιανόητα βλάσφημες θεωρίες ὅτι ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἅγιος εἶχε παρασυρθεῖ ἀπὸ τό βιβλίο κάποιας δαιμονισμένης προτεστάντισσας καί ἀπὸ κάποιον ἀκόμη Ἁγιορείτη μοναχό, τὶς ἀπόψεις τῶν ὁποίων εἶχε υἱοθετήσει καὶ στὶς ὁποῖες μάλιστα ἐπέμεινε ἐπὶ πολλὰ χρόνια (ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν τὶς εἶχε ποτέ, ἕως τὸ τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου του, ἀνασκευάσει).
Καὶ ἀσφαλῶς οὐδόλως καὶ τὰ λοιπὰ δῆθεν στοιχεῖα ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ ἐν λόγῳ ἱερέας ἔχουν τὴν παραμικρὴ ἀποδεικτικὴ ἰσχὺ (π.χ. τό ὅτι δῆθεν διαφωνοῦσαν μὲ τὸν Ἅγιο Παΐσιο ὁ Ἅγιος Πορφύριος καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καὶ συμφωνοῦσαν μαζί του, τὸ ἀμφισβητῶ εὐθέως καὶ ἀπεριφράστως), γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθῶ στὴν πλήρη ὑποτίμηση ἐκ μέρους του ὄχι μόνο τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ τελικοῦ σφραγίσματος τοῦ Ἀντιχρίστου, διὰ τῆς ἐξωφρενικῆς (ἀπολύτως δικῆς του καὶ ἀπολύτως μὴ ἑδραζόμενης πουθενὰ) θεωρίας ὅτι ἀκόμη καὶ αὐτὸ θὰ μπορεῖ νὰ ἀνατραπεῖ διὰ τῆς μετανοίας. Σὲ βιντεοσκοπημένη του ὁμιλία μάλιστα ἐμφανίζονται καὶ ἕτεροι παρατρεχάμενοι νὰ ὑποστηρίζουν – ἐν μέσῳ εἰρωνιῶν πρὸς ὅσους φρονοῦν τό ἀντίθετο – ὅτι ἀκόμη καὶ μία φέρουσα τὸν ἀριθμὸ 666 ταυτότητα μπορεῖ νὰ «καθαριστεῖ» διὰ τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ, ἐνῶ ἐπικρίνεται μέχρι καὶ ἡ περίφημη φράση τοῦ Ἁγίου ὅτι «τὸ νερὸ ἐξαγιάζεται, ἀλλὰ καὶ ὄχι τὰ οὔρα», ἐνῶ κάποιος φερόμενος ὡς ψυχίατρος, ποὺ σχολιάζει, μιλάει ἕως καὶ γιά…ἀσηψία τῶν οὔρων (δηλαδὴ τί σημαίνει αὐτὸ τελικά, ὅτι ὁ ἁγιασμὸς μπορεῖ νὰ γίνει καὶ ἀπὸ τὰ κάτουρα;). Ὅλα αὐτὰ γίνονται συναινοῦντος καὶ ἐπινεύοντος τοῦ συγκεκριμένου ἱερέα (τὰ ἀναμασᾶ ἄλλωστε καὶ σὲ πρόσφατο κείμενό του), σὲ μία συνολικὰ κακοπαιγμένη, πλήρη ἀπερίγραπτων κωμικοτραγικῶν σοφιστειῶν καὶ βαθύτατα κακόδοξη παράσταση, τῆς ὁποίας ἐδῶ μοιραῖα, γιὰ λόγους χώρου καὶ χρόνου, ἀναφέρονται ἀκροθιγῶς μόνο κάποια ἀπὸ τὰ πάμπολλα ἀτοπήματα.
Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὸ δεύτερο σκέλος (σχετικὰ μὲ τὸ χρονικὸ σημεῖο κατὰ τὸ ὁποῖο λέγονται ὅλα αὐτά), τί νόημα ἔχει ἄραγε ἡ διακήρυξη τοῦ ἰδίου τοῦ π. Βολουδάκη ὅτι τὸ πράττει, ἐπειδὴ τώρα εἶναι ἐπίκαιρο τὸ θέμα καὶ θέλει νὰ ἀποτρέψει τὸν τρόμο μεταξὺ τῶν πιστῶν; Τί νόημα ἔχει, ὅταν ὁ τρόμος εἶναι ἤδη δεδομένος καὶ προέρχεται ἀπὸ τὶς κυβερνητικὲς πρακτικὲς καὶ τὴν εὐρύτερη πορεία τῆς ἀνθρωπότητας πρὸς τὴν παγκόσμια δικτατορία (ποὺ μόνο τυφλοὶ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν) καὶ ὄχι φυσικὰ ἀπὸ τὰ γραφόμενα τοῦ Ἁγίου, ποὺ ἁπλῶς ἐνημερώνουν, προϊδεάζουν καὶ προειδοποιοῦν; Τὸ πρόβλημά μας δηλαδὴ δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ὑπονομεύει, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ προειδοποιεῖ τὸν κόσμο, ὥστε νὰ μὴν πέσει θῦμα τῆς ὑπονόμευσης; Καὶ ποιά εἶναι ἡ ὑπεύθυνη καὶ ἐνδεδειγμένη στάση τότε τοῦ οἱουδήποτε ποιμένα: νὰ συντελέσει καὶ αὐτὸς στὴν ἀποκάλυψη, ἀφυπνίζοντας καὶ βοηθῶντας τοὺς πιστούς, ἢ νὰ κρύψει τὸ πρόβλημα κάτω ἀπὸ τὸ χαλί, ὥστε νὰ μὴ φαίνεται, καὶ νὰ νανουρίσει στρουθοκαμηλικὰ τὸ ποίμνιό του; Καὶ πόσο μπορεῖ ἐπίσης νὰ πείσει μία τέτοια δήλωση, ὅταν ἔρχεται νὰ συνοδεύσει ὄχι ἁπλῶς μία ἐφάπαξ τωρινὴ ἐκτίμηση, ἀλλὰ μία ἐπαναλαμβανόμενη ἐπὶ χρόνια καὶ κατὰ καιροὺς «ἐνασχόληση» τοῦ συγκεκριμένου ἱερέα μὲ τὸν Ἅγιο Παΐσιο (πού θὰ μποροῦσε ἄνετα νὰ τὴν ἀποκαλέσει κάποιος ἐμπαθῶς ἐμμονικὴ); Καὶ ὅταν ἀκόμη ἔρχεται νὰ δικαιώσει συνάμα καὶ νὰ στηρίξει τὴν ἀχαρακτήριστη ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία δὲν ὄζει ἁπλῶς πολιτικῆς κορεκτίλας, νεοεποχίτικης κακοσμίας καὶ νεοσεργιανικοῦ καθεστωτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀντιβαίνει στὶς προειδοποιήσεις τόσων ἁγιασμένων μορφῶν (ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐπαναλαμβάνω ὅτι δὲν ἦταν ὁ μόνος), ἀλλὰ ἀκόμη καὶ σὲ συνοδικὲς ἀποφάσεις παλαιοτέρων χρόνων; Ἡ ἴδια ἡ ὁμολογία τοῦ π. Βολουδάκη ὅτι ἔπρεπε νὰ σπάσει τώρα τὴ σιωπή του, γιὰ νὰ πάψει νὰ ἀποδοκιμάζεται ἡ πρόσφατη ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ. γιὰ τὶς νέες ταυτότητες, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος expressis verbis τὴν ἀποκαλεῖ ἔγγραφο ποὺ «μὲ θεολογικὴ σοφία καὶ ἀκρίβεια καθοδηγεῖ τὸ πλήρωμα τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν», καθιστᾶ ἀπολύτως ξεκάθαρα τὰ πράγματα. Τί ἔτι χρείαν ἔχομεν ἄραγε ἄλλων μαρτύρων;
Μᾶς διαφεύγουν ἀσφαλῶς τὰ κίνητρα τοῦ ἐν λόγῳ κληρικοῦ σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία. Οὔτε τὴν παλαιόθεν διαπιστωμένη ἐμμονή του μὲ τὸν μέγα καὶ θαυματουργὸ Ἅγιο Παΐσιο μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε (ἐκτὸς φυσικὰ καὶ ἂν κάνουμε λόγο περὶ βαρύτατης πλάνης – δικῆς του ἐννοεῖται πλέον καὶ ὄχι τοῦ Ἁγίου), ἀλλὰ οὔτε τήν – καθ’ ὅλα ὕποπτη – γενικά σταθερὴ ἐπιλογὴ ἑνὸς (φαινομενικοῦ) ἀγωνιστῆ ὄχι ἁπλῶς νὰ μὴ συγκρούεται σχεδὸν ποτέ, ἀλλὰ καὶ νὰ συμπορεύεται κιόλας μὲ μία τραγικὰ ἐκτροχιασμένη ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση, ἡ ὁποία ἔχει πρὸ πολλοῦ προδώσει πλήρως τὸν ρόλο της καὶ τὴν ἀποστολή της (ὅπως ἀποδεικνύει καθημερινὰ λόγοις καὶ ἔργοις στὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὸ Οὐκρανικὸ καὶ σὲ ὅλα τὰ λοιπὰ θέματα τῆς νεοεποχίτικης ἀτζέντας). Θὰ ὑπενθυμίσω καὶ πάλι δύο ἄλλες ἐκτροπές του, ποὺ τὸ τεκμηριώνουν ἀκόμη στερεότερα (ἤτοι τὴ «διήμερη Ἀνάσταση» καὶ τὴν ἀποκήρυξη κάθε ἰδέας διακοπῆς μνημόνευσης) – καὶ ἂν κάποιος ἀντιλέξει, ἐπικαλούμενος τὴν ὑπόλοιπη ὀρθὴ στάση του στὸ θέμα τῆς πανδημίας καὶ τῶν ἐμβολίων, θὰ ἀπαντήσω ὅτι αὐτὴ ἦταν βεβαίως ἐπικριτική, ἀλλὰ καὶ πάλι μόνο γιὰ τὶς ἀπαράδεκτες κυβερνητικὲς ἐπιλογὲς καὶ σχεδόν ποτὲ γιὰ τὶς ἀντίστοιχες συνοδικές. Καὶ θὰ ἀπαντήσω ἐπίσης ὅτι τίποτε θετικὸ καὶ ἀξιέπαινο δὲν ἔχουμε μὲν δικαίωμα νὰ ἀκυρώσουμε, ἀλλὰ ἡ πραγματικὰ ὀρθόδοξη στάση ἰσοδυναμεῖ μὲ πλήρη ἀντιπαράθεση καὶ ἀναμέτρηση μὲ τὸ ἀντίχριστο σύστημα – εἰς πάντα τὰ ζητήματα καὶ πρὸς ὅλους τοὺς ἐκφραστές του – καὶ ὄχι ἐπιλεκτικὴ καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν. Λυπᾶμαι πολύ, ἀλλὰ ὅταν εἶναι τέτοια, εἶναι μᾶλλον προφανὲς ὅτι περισσότερο σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμὸ ἐν τέλει προκαλεῖ, παρὰ πραγματικὴ ὠφέλεια.
Γιὰ νὰ μὴν τὸ ἐξειδικεύουμε ὡστόσο μόνο στὸν συγκεκριμένο ἱερέα, μιὰ καὶ τὸ πρόβλημα δυστυχῶς εἶναι πολὺ εὐρύτερο, θὰ ἐπαναλάβω κάτι ποὺ λέχθηκε καὶ ἐξ ἀρχῆς: βρισκόμαστε σὲ μία ἐποχὴ ἀκραίας κατάπτωσης καὶ ἀποστασίας, κατὰ τὴν ὁποία θὰ πολλαπλασιάζονται οἱ κληρικοὶ ποὺ θὰ θολώνουν τὰ νερά, θὰ κριτικάρουν ὑπονομευτικὰ καὶ διαστρεβλωτικὰ τὰ λόγια τῶν Ἁγίων καὶ (γιὰ νὰ θυμηθῶ καὶ πάλι τὸν Ἅγιο Παΐσιο) θὰ φασκιώνουν ὡς «γνωστικοὶ» τὰ πνευματικά τους τέκνα σὰν τὰ μωρά, δῆθεν γιὰ νὰ μὴν στενοχωροῦνται, λέγοντάς τους ὅτι «δὲ πειράζει αὐτό, δὲν εἶναι τίποτα, ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε». Ὅλοι αὐτοὶ θὰ συμπεριφέρονται ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ στυγνοῦ πολιτικοεκκλησιαστικοῦ γκαουλάϊτερ τοῦ αἰῶνος τούτου, τοῦ σύγχρονου δηλαδὴ σατανοκρατούμενου ἀνάποδου κόσμου, ἀσχέτως τοῦ ἂν θὰ εἶναι συνειδητὰ τέτοιοι ἢ θὰ παρασύρονται ἀπὸ τὰ ὅποια ἐσωτερικά τους μπερδέματα, τὶς προσωπικές τους πλάνες ἢ τὴν οὐρανομήκη τους οἴηση. Μιὰ τέτοια στάση ὅμως, ποὺ ὠθεῖ τοὺς πιστοὺς στὸν ἐφησυχασμό, στὴν ψευδεπίγραφη μακαριότητα καὶ στὴ μὴ ἀντίσταση ἀπέναντι στὸ ἀντίχριστο σύστημα ὁλόγυρά μας (εἴτε εἶναι ἡ κάρτα τοῦ πολίτη σήμερα, εἴτε καὶ τὸ σφράγισμα αὔριο), ἀντιβαίνει πλήρως στὰ σημεῖα τῶν ζοφερῶν καὶ δαιμονικῶν καιρῶν μας, οἱ ὁποῖοι στὴν πραγματικότητα ἀπαιτοῦν συνεχῆ ἐγρήγορση, σκληρὸ πνευματικὸ ἀγῶνα καὶ πνεῦμα θυσίας καὶ μετανοίας. Καὶ ἐπειδὴ ἐφ’ ἑξῆς θὰ τὴ βλέπουμε μπροστά μας (ἤ, ἀκριβέστερα, ἀπέναντί μας) ἀπὸ ὁλοένα καὶ περισσότερους νανουριστὲς (κληρικοὺς καὶ λαϊκούς), ὀφείλουμε ἅπαντες νὰ εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί…
