Όταν ένα άθλιο υποκείμενο σκότωσε τον Παύλο Φύσσα πριν από μερικές εβδομάδες είχαμε γράψει ότι ο νεκρός δεν έχει ταυτότητα. Είναι νεκρός, τον κλαίει μια μάνα. Όλες οι μάνες του κόσμου είναι ίδιες, ακόμη και αυτές των δολοφόνων.
Δυστυχώς τα χθεσινά γεγονότα ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ επικίνδυνη καμπή. Βαδίζει σε ένα τεντωμένο σκοινί που δεν είναι καθόλου δύσκολο να πέσει στο γκρεμό.
Ποιος το περίμενε; Μέσα σε 50 μέρες οι μάνες τριών παιδιών, τριών νέων Ελλήνων κλαίνε. Χάθηκαν τα παιδιά τους πριν προλάβουν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα ενώ ένα τέταρτο παλικάρι χαροπαλεύει και προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή για χάρη του δίχρονου παιδιού του. Στην Ελλάδα που δίδαξε τη δημοκρατία, την ανεκτικότητα, το διάλογο και που νόμιζε ότι άφησε πίσω της τον εμφύλιο σπαραγμό, θρηνούμε τρεις νεκρούς.
Και δεν έχει σημασία από πού προέρχονται, ποιες είναι οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Εδώ δεν χωράνε… σκορ και πράξεις αντεκδίκησης. Εκτός κι αν η Ελλάδα έχει μπει σε κύκλο αίματος που δεν θα κλείσει ποτέ. Εκτός κι αν η πατρίδα μας βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κήρυξη εμφυλίου πολέμου.
Θα ειπωθούν πολλά τις επόμενες ημέρες και φυσικά, όπως γίνεται συνήθως, θα επιχειρηθεί πολιτική σπέκουλα πάνω από το ζεστό αίμα των νεκρών. Μήπως δεν τον έκαναν ορισμένοι πάνω από το πτώμα του Φύσσα. Όμως, το πιο σοβαρό που πρέπει να γίνει είναι να αναζητηθούν τα αίτια για την επαναδραστηριοποίηση, όπως όλα δείχνουν, της σκληρής τρομοκρατίας. Αυτής που είχε τρομάξει τις δεκαετίες του 80 και του 90 την ελληνική κοινωνία. Τότε που η «17Ν» σκότωνε γιατί έτσι πίστευε ότι αποκτά λαϊκή νομιμοποίησή τη δράση της. Γιατί νόμιζε ότι είχε λαϊκό έρεισμα.
Αυτό ακριβώς επιχειρούν και οι νεοτρομοκράτες που σκότωσαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα εκμεταλλευόμενοι την… κακή φήμη της Χρυσής Αυγής. Αλλά έχουν κι άλλον έναν στόχο. Να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, να δημιουργήσουν μπάχαλο, να βασιλεύσει το χάος
Ποντάρουν στο γεγονός ότι πολώνοντας το κλίμα η πολιτεία και η κοινωνία θα παραλύσουν. Αυτό θέλουν. Έναν εμφύλιο με θύματα μιας τυφλής βίας που θα είναι σε βάρος της πατρίδας και κανείς δεν θα κερδίσει.
Κι εδώ είναι που πρέπει να απαντήσει η πολιτεία και η κυβέρνηση. Πρέπει να δώσει μια ηχηρή απάντηση σε κάθε μορφής φασισμό, σε κάθε λογής βία. Όπως είπαμε, η βία δεν έχει χρώμα, το αίμα είναι κόκκινο απ’ όπου κι αν προέρχεται. Και η απάντηση που πρέπει να δοθεί πρέπει και να στηριχθεί από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Οι αρμόδιες αρχές πρέπει να κάνουν τα πάντα για να βρουν τους δολοφόνους και να εξαρθρώσουν την τρομοκρατία. Πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να σταματήσουμε να φοβόμαστε για τη ζωή μας, μήπως κάποιος ανώμαλος «ιδεολόγος» μας γαζώσει με κανένα όπλο ή βάλει καμιά βόμβα.
Πρέπει να γίνουν τα πάντα ώστε να υπάρξει τάχιστη απόδοση δικαιοσύνης, όπως έγινε και στην περίπτωση της δολοφονίας του Φύσσα.
Από την άλλη τα κόμματα θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν ότι υπάρχουν πολύ σοβαρά θέματα που πρέπει να συμφωνήσουν. Και να αποδείξουν ότι είναι δημοκρατικά κόμματα, που πιστεύουν στο Σύνταγμα και τους νόμους και το κυριότερο: Που πιστεύουν στον άγραφο και ηθικό νόμο που λέει ότι κανένας Έλληνας δεν περισσεύει για να γίνεται θύμα κάθε ανώμαλου που κρατά ένα όπλο. Πριν μερικές εβδομάδες μαχαίρι, τώρα Ούζι. Που πάμε άραγε ως κοινωνία;
Κάποιοι δε ακραίοι από όλο το πολιτικό φάσμα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους γιατί με δηλώσεις και πράξεις τους οδηγούν τη χώρα στον εμφύλιο σπαραγμό. Αυτοί πρέπει να απομονωθούν πάραυτα.
Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο: Όπως και στην περίπτωση του Π. Φύσσα έτσι και τώρα με το αίμα των δύο νεαρών ζεστό η Ελλάδα εμφανίζεται να είναι στα όρια του εμφυλίου. Αν δεν κατρακυλήσει προς τα εκεί, αν δεν το αφήσουμε όλοι να συμβεί τότε μπορεί να είναι το εφαλτήριο για κάτι καλύτερο. Δε μπορεί, οι ξένοι με έναν νεκρό έκαναν την πάπια, με τρεις νεκρούς και με την πιθανότητα να γίνει η Ελλάδα… Συρία θα αλλάξουν γνώμη.
Η έλευση της τρόικας που έρχεται αγριεμένη, συμβαίνει με τα τελευταία γεγονότα να σκιάζουν τη χώρα. Ας δώσουμε στους ξένους να καταλάβουν ότι δεν πάει άλλο. Θα είναι και μια απάντηση απέναντι σε κάθε είδους φασισμούς. Κόκκινους, μαύρους, οικονομικούς, πολιτικούς. Η Δημοκρατία πρέπει να νικήσει.
