Πως σκηνοθετήθηκε η κρίση χρέους της Ελλάδας και πως εξυπηρετήθηκε η εγκαθίδρυση της “Γερμανικής Ευρώπης”-Μια τεκμηριωμένη παρουσίαση της επταετούς δίνης στην οποία βρέθηκε η πατρίδα μας
Ο ΝΕΟΣ ΠΑΓΓΕΡΜΑΝΙΣΜΟΣ
ο ολετήρας του ευρωπαϊκού ονείρου
Γράφει ο Σωκράτης Σίσκος
Όποιος αναζητήσει στο διαδίκτυο και σε οποιαδήποτε γλώσσα το βιογραφικό του γερ-μανού υπουργού οικονομικών ή κάποιο άρθρο που έχει σχέση με τις δραστηριότητές του σε θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα διαπιστώσει πως υπάρχει έντονος προβληματισμός και ανεξήγητες απορίες για τη σκληρή, την ανελέητη στάση του στο θέμα της κρίσης του ελ-ληνικού χρέους. Μιας κρίσης που, όπως αναγνωρίζουν οι σοβαροί σχολιαστές είναι άρρη-κτα συνδεδεμένη με την κρίση του ευρώ και γενικότερα της Ευρωζώνης.
Αυτή η στάση του αντιμετωπίζεται θετικά από τα περισσότερα γερμανικά ΜΜΕ, αλλά το πιο ανησυχητικό για τη διεθνή κοινή γνώμη είναι πως και η πλειονότητα του γερμανικού λαού ενισχύει αυτές τις ιδεολογικές ακρότητες που θυμίζουν άλλες εποχές και φυσικά τε-λείως απομακρυσμένες από τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε το υπέροχο όραμα της ισότιμης ένωσης των ευρωπαϊκών λαών. Πολλοί Γάλλοι αλλά και Αγγλοσάξονες πολιτικοί, ιστορικοί και οικονομολόγοι άρχισαν πλέον να ανησυχούν για τη νέα αυτή ιδεολο-γική θέση της Γερμανίας, παίρνοντας ως αφορμή την «αποκάλυψη» ενός νέου βάρβαρου προσώπου της προς τα κράτη του ευρωπαϊκού νότου (και κυρίως προς την Ελλάδα) κατά τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης.
Όμως, στην αρχή της κρίσης μετά την πτώχευση της αμερικανικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς και τις επιπτώσεις της στις χώρες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ επικροτούσαν, με συντριπτική πλειοψηφία, τη γερμανική οικονομική πο-λιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η Γαλλία, η μια από τις «δυο ατμομηχανές» της πορείας προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση, είχαν ταυτόσημες απόψεις για την αντιμετώπιση της κρίσης, αποβλέποντας από καθαρά εθνικιστική σκοπιά τη σωτηρία των τραπεζών τους από τους χρηματιστηριακούς τίτλους των χωρών με μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα και υπερβολικό δημόσιο χρέος (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία κ.ά). Τότε, το 2009 και στις αρχές του 2010 που η κρίση έπληξε θανάσιμα και την ευάλωτη και υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία, φάνηκαν οι προχειρότητες και οι αδυναμίες στην απόφαση δημιουργίας του ευ-ρωπαϊκού νομίσματος. Δεν υπήρχε καμιά πρόβλεψη για την αντιμετώπιση των κυκλικών διακυμάνσεων που, ακόμα και οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών πανεπιστημιακών σχολών, γνωρίζουν πως εμφανίζονται σε οποιαδήποτε καπιταλιστική οικονομία. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να υπάρχει «κράτος» το οποίο θα πρέπει να παρέμβει ώστε, με τη μείωση ελαστικών κρατικών δαπανών και την κατάλληλη και ελεγχόμενη πληθωριστική πο-λιτική, θα προσπαθήσει να τιθασεύσει την κρίση.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρχε ένα τέτοιο ενιαίο «κράτος». Μέσα σε ελάχιστες μέρες ξύπνησαν τα προπολεμικά εθνικιστικά σύνδρομα των ισχυρών της Ευρώπης και τα μεγάλα ψάρια άρχισαν να καταβροχθίζουν τα μικρά κι’ αδύναμα. Αντί, μέσα στα πλαίσια της κοινοτικής αλληλεγγύης και μιας κοινής προσπάθειας για τη σωτηρία του ευρώ, να κυκλο-φορήσει το ευρωομόλογο και να αρχίσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να στηρίζει με χρηματοδοτήσεις τα κράτη που κλονίζονταν (κάτι που δεν προβλέφθηκε στην ευρωπαϊκή νομοθεσία για το ευρώ), άρχισε ένας εθνικιστικός πόλεμος προπαγάνδας εναντίον των χω-ρών του Νότου και μια φρενήρης απληστία για κερδοσκοπία, με την εφαρμογή προγραμμά-των λιτότητας χωρίς ταυτόχρονο σχεδιασμό μεθόδων οικονομικής ανάπτυξης. Για να σω-θούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες από τοξικούς χρηματιστηριακούς τίτλους και με τον προπαγανδιστικό εκφοβισμό των πτωχεύσεων, έδωσαν στις υπερχρεωμένες χώρες έν-τοκα τοκογλυφικά κρατικά δάνεια (που τα βάφτισαν «βοήθεια σωτηρίας» για τους κρετίνους που αγνοούν τι σημαίνει έντοκο δάνειο), για να αγορασθούν με την κανονική τους τιμή τα τοξικά ομόλογα τα οποία κατείχαν οι τράπεζές τους. Αυτά τα ομόλογα, με την ιλιγγιώδη ά-νοδο των «σπρεντς» είχαν μετατραπεί σε σκουπιδόχαρτα. Τότε, το 2010, η Γερμανία δανει-ζόταν με μισό ως ένα τοις εκατό και συμμετείχε «στη βοήθεια σωτηρίας» προς την Ελλάδα με τόκο 5,3% (οι αρχικές απαιτήσεις των δανειστών ήταν 7-8%). Στις υπόλοιπες δυο δανει-οδοτήσεις (μνημόνια) και μετά τη διεθνή κατακραυγή για εκβιαστές και τοκογλύφους, τα επι-τόκια έπεσαν σε κάπως φυσιολογικά επίπεδα.
Το χειρότερο όμως είναι πως η ΕΕ κάλεσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έναν κερ-δοσκοπικό οργανισμό που αναλαμβάνει, κατά την άποψη της Ναόμι Κλάιν , τις «βρώμικες δουλειές», στις οποίες δεν θέλουν να λάβουν ενεργό ρόλο οι κερδοσκόποι που δήθεν «σέ-βονται τις δημοκρατικές και κοινωνικές ευαισθησίες των λαών». Αυτές τις βρώμικες δου-λειές τις είδαμε στην πρόσφατη θεατρινίστικη παράσταση της αντιπαράθεσης μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας (Τόμσεν και Σόιμπλε), για την εκβιαστική ψήφιση από την ελληνική Βουλή (πλέον των συμφωνηθέντων) και οικονομικών μέτρων που θα ισχύσουν την …επόμενη διε-τία. Επειδή μια τέτοια ενέργεια αντίκειται στο ελληνικό σύνταγμα και στην ευρωπαϊκή νομο-θεσία, «ο σκηνοθέτης» του εκβιασμού Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χρησιμοποιεί τώρα, για πολ-λοστή φορά, τις γνωστές και πάλι απειλές για πτώχευση και Grexit, αν η Ελλάδα «δεν συμ-μορφωθεί προς τας υποδείξεις του ΔΝΤ» (κατά παράφραση του γνωστού άσματος του Μίκη Θεοδωράκη). Αν η χώρα μας υποκύψει σε αυτές τις απαιτήσεις, τότε ο γερμανός υπουργός οικονομικών θα μπορούσε να διακηρύξει θριαμβευτικά πως ο ίδιος «σέβεται τις ευρωπαϊκές αξίες», αλλά σέβεται και τις συμφωνίες ενός «ισότιμου και ανεξάρτητου μέλους της ΕΕ με το ΔΝΤ». Ο πολιτικός οπορτουνισμός στην αποθέωσή του!
Σε μια φιλελεύθερη και κυρίως νεοφιλελεύθερη (νεοκαπιταλιστική) οικονομία, ο επιχει-ρηματίας που πτωχεύει θα πρέπει να πληρώνει για τις λανθασμένες εκτιμήσεις του. Στην ΕΕ έγινε το αντίθετο. Χρέωσαν (τιμώρησαν) τους λαούς και επιβράβευσαν τους τραπεζίτες που κερδοσκοπούσαν με cds, με subprimes, με hedge funds και άλλα χρηματιστηριακά παράγωγα και οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία σε βαθιά κρίση. Στη μικρή Ισλανδία, παρά την προπαγανδιστική εκφοβιστική εκστρατεία που οργανώθηκε από τους ευρω-παίους κερδοσκόπους και την ΕΕ, την προσφορά μεγάλων δανείων (βοήθειας και σωτη-ρίας!) από το ΔΝΤ, την Αγγλία και την Ολλανδία για την αποπληρωμή του χρέους, οι Ισλαν-δοί πολίτες αποφάσισαν με δημοψήφισμα, το 2009, να εφαρμόσουν κατά γράμμα αυτόν το βασικό καπιταλιστικό κανόνα. Το δημόσιο χρέος σε σχέση με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ήταν τεράστιο. Κήρυξαν πτώχευση και δεν έδωσαν ούτε ένα ευρώ στους άγγλους και ολ-λανδούς τραπεζίτες που κατείχαν ισλανδικά κρατικά ομόλογα. Οι πιστωτές τους απειλούσαν πως σε λίγους μήνες, μετά την πτώχευση, «θα φυτοζωούσαν για πολλές δεκαετίες και θα μετατρέπονταν στην Κούβα της Ευρώπης». Οι απειλές και οι αποτυχημένες προβλέψεις τους ήταν ίδιες ακριβώς με αυτές που χρησιμοποίησαν τον επόμενο χρόνο για να εκφοβί-σουν τον ελληνικό λαό. Όμως η Ισλανδία μέσα σε μια τετραετία έχει ανακάμψει και βρήκε το φυσιολογικό ρυθμό ανάπτυξης, ενώ η Ελλάδα τελμάτωσε μια εφταετία, με μείωση του ΑΕΠ της κατά 25% και σημαντική αύξηση του δημόσιου χρέους της. Προσπαθώντας η χώρα μας να αποφύγει το μπαμπούλα της πτώχευσης, πτώχευσε διπλά με τη λιτότητα, την αποδιορ-γάνωση της οικονομίας της και τη μετάθεση επαχθών οικονομικών βαρών και στις επόμενες γενιές.
Αλλά και οι ultra καπιταλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δεν ακολούθησαν τον καταστροφικό κατήφορο της χωρίς ανάπτυξη παρανοϊκής λιτότητας. Για να σταματή-σουν την κατάρρευση της οικονομίας τους μετατράπηκαν για δυο τρία χρόνια σε … Σοσια-λιστική Δημοκρατία(!). Κρατικοποίησαν τη Λίμαν Μπράδερς και εφάρμοσαν ελεγχόμενη πληθωριστική πολιτική, αφού πρώτα σώθηκε η επίσης χρεοκοπημένη Μέρι Λίντς με την ε-ξαγορά της από τη Μπανκ οφ Αμέρικα. Έτσι, η χώρα από την οποία ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση κατάφερε, χάρη στη σωστή οικονομική πολιτική της, να ανακάμψει γρήγο-ρα και να βρει την κανονική της πορεία προς την ανάπτυξη.
Στην Ευρώπη η οικονομική κρίση γέννησε και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο παγγερμανικός εθνικιστικός οίστρος άρχισε σιωπηρά να αναδύεται μετά την ένωση των δυο Γερμανιών. Ίσως έχουν δίκαιο όσοι αποφαίνονται πως, ο «επιθανάτιος ρόγχος» της ΕΕ άρ-χισε από τη στιγμή που η πρωτεύουσα της Γερμανίας μεταφέρθηκε από τη Βόννη στο Βε-ρολίνο και καθιερώθηκε ως νόμισμα το ευρώ. Με την εμφάνιση των οικονομικών προβλη-μάτων από την οικονομική κρίση, αυτός ο οίστρος έγινε εμφανής, αν και οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί πίστεψαν στο μύθο πως για την κρίση ευθύνονταν τα μεσογειακά κράτη της Ευρώπης και κυρίως «αυτοί οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες». Έτσι, πολλοί ευρωπαίοι πολίτες αγανακτούσαν που η ΕΕ τους υποχρέωνε, αυτά τα ακούραστα εργατικά μυρμήγκια, να «βοηθούν οικονομικά και να ταΐζουν» τα τζιτζίκια και τους κηφήνες. Κανένας δεν τους πληροφόρησε πως τα κράτη τους είχαν κέρδη από αυτή «τη βοήθεια σωτηρίας της Ελλάδας». Θυμάμαι πως στο τέλος του 2010 είχα διαβάσει στη «Le Monde» ότι, οι οικονο-μικοί παράγοντες του αρμόδιου γαλλικού υπουργείου είχαν αρχίσει να μετρούν τα κέρδη που θα αποκόμιζαν από τη συμμετοχή της χώρας τους στη «βοήθεια προς την Ελλάδα». Αλλά και ο διάσημος οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ ομολόγησε αργότερα πως, η ευ-ρωπαϊκή οικονομική κρίση (και κυρίως οι τόκοι και οι εισροές κεφαλαίων από την Ελλάδα), απέφεραν τεράστια κέρδη στη Γερμανία, τα οποία θα έπρεπε να υπολογιστούν σε διψήφιο αριθμό δισεκατομμυρίων ευρώ. Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) κερδο-σκόπησε με τα ελληνικά ομόλογα (τους τίτλους μιας τράπεζας που είναι και μέτοχός της) αποκομίζοντας κέρδη δισεκατομμυρίων. Τα ομόλογα αυτά ύψους περίπου 62 δισεκατομμυ-ρίων ευρώ, η ΕΚΤ τα είχε αγοράσει από τη δευτερογενή αγορά με σχεδόν μισή τιμή, αλλά επειδή εξαιρέθηκαν από το «κούρεμα» (το οποίο διέλυσε τις ελληνικές τράπεζες και τα ελ-ληνικά ασφαλιστικά ταμεία), η Ελλάδα τα εξοφλεί στο ακέραιο με τα «δάνεια σωτηρίας». Τα κέρδη διανέμονται στις εθνικές κεντρικές τράπεζες των κρατών/μελών της Ευρωζώνης. Όλα τα πτωματοφάγα κοράκια εντόπισαν ψοφίμι κι’ όρμησαν να το ξεκοκαλίσουν.
Ως εδώ είδαμε κάποιες πτυχές του, φαινομενικά, αποκλειστικά οικονομικού προβλήμα-τος της ΕΕ, το οποίο την απομάκρυνε από τις βασικές αξιακές και ιδρυτικές της αρχές, με συνέπεια την εκτροπή της πορείας της προς την ενοποίηση. Όμως, τα θλιβερά φαινόμενα αυτής της εκτροπής δεν είναι μόνον οικονομικά ή για να ακριβολογήσουμε, δεν είναι καθα-ρώς οικονομικά. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το ελάχιστο ποσοστό του 2% περίπου του οι-κονομικού πλούτου της ΕΕ. Το πρόβλημα του χρέους της θα μπορούσε να επιλυθεί ταχύτα-τα μέσα στα πλαίσια αποφάσεων των θεσμικών ευρωπαϊκών οργάνων. Στην αρχή της προπαγανδιστικά αναφερόμενης ελληνικής (και όχι ευρωπαϊκής) κρίσης, ο γάλλος καθηγη-τής Ρομέν Ρανσιέρ είχε προτείνει (το 2010) μια απλή λύση για το ελληνικό χρέος. Την έκ-δοση νέων ελληνικών ομολόγων για αντικατάσταση των παλαιών, με μειωμένη τιμή (ένα είδος υποτίμησης μόνον του «υποτιθέμενου ελληνικού ευρώ») και μακρά περίοδο αποπλη-ρωμής τους με χαμηλό επιτόκιο. Υπήρχαν βέβαια και άλλες απλές λύσεις οι οποίες θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν, αν η δεύτερη «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η Γαλλία, δεν είχε τους προέδρους/μαριονέτες Ν. Σαρκοζί και Φ. Ολάντ, οι οποίοι από ηγέτες μιας μεγάλης χώρας, είχαν μεταβληθεί σε «τσιράκια» της μεταλλαγμένης ευρωπαϊκής πολιτικής της γερμανικής καγκελαρίας. Αυτή την ευθύνη της Γαλλίας ανάδειξε με άρθρο στην εφημερίδα «La Tribune» ο αναπληρωτής αρχισυντάκτης της Ρομαρίκ Γκοντέν , όταν χαρακτήρισε τη γαλλική στάση και απραξία ως «γαλλική παθητικότητα και ως ανυπαρξία της στις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ για την Ελλάδα». Θεωρεί, όπως οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές τον τελευταίο καιρό, ότι η βάρβαρη και εκδικητική στάση της Γερμανίας προς την Ελλάδα, είναι ένα «αποκαλυπτικό γεγονός» (fait révélateur) της νέας ευρωπαϊκής πραγματικότητας που θυμίζει άλλες εποχές.
Η εξευτελιστική για την ΕΕ «πρόσκληση» προς το ΔΝΤ για να συμμετάσχει σε οικο-νομικά προγράμματα που αφορούσαν ζωτικές πολιτικές, κοινωνικές και αξιακές αρχές της ευρωπαϊκής κοινωνίας και η παντοδυναμία ενός μη θεσμικού (άτυπου) οργάνου, του Γιού-ρογκρούπ, το οποίο ελέγχεται από το Β. Σόιμπλε και τους «δορυφόρους» του και στην ουσία «εκτόπισε» το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν), ανέδειξαν το παλιό και επίφοβο φάντασμα του παρελθόντος: τον Παγγερμανισμό. Οι σύγχρονοι ηγέτες της Ευρώπης, παράλυτοι από φόβο μπροστά στην ανερχόμενη νέα γερμανική υπερδύναμη με όπλο της την Ευρωζώνη, σιωπούν και συναινούν. Ο δικηγόρος και συγγραφέας Ρεζί ντε Καστελνό, σε άρθρο του στη «Le Monde» της 13 Ιουλίου 2015 με τίτλο «Γερμανία: Η επιστροφή της Ύβρεως » και υπότιτλο «Η Ευρώπη δεν έχει ελληνικό πρόβλημα, αλλά γερμανικό πρόβλημα», αναφέρει πως μπροστά σε αυτόν τον αναγεννημένο γερμανικό εθνικισμό, οι ευρωπαϊκοί λαοί συμπεριφέρονται ως υπνοβάτες και οι ηγέτες του ανακάλυ-ψαν ξανά «το πνεύμα του Μονάχου». Επιχειρούν, λέει ο Καστελνό, να πείσουν τον κόσμο ρωτώντας: «Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ένας τζέντλεμαν! Δεν είναι;», όπως θα έλεγε και ο Τσάμπερλεν. Είναι η παραφθορά της φράσης του τότε Άγγλου πρωθυπουργού, όταν συ-ναντήθηκε στο Μόναχο, το Σεπτέμβρη του 1938, με το Χίτλερ. Μετά από λίγους μήνες ο «τζέντλεμαν» αιματοκύλησε την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που σώθηκε την τελευταία στιγμή χάρη στην έγκαιρη βοήθεια και επέμβαση των Αμερικανών. Ο Σόιμπλε δεν στέλνει τανκς. Κρατά τα κλειδιά του ταμείου και μπορεί να «δολοφονήσει ένα κράτος με οικονομική ασφυ-ξία». Αυτός είναι το μεγάλο αφεντικό, ο πλοίαρχος, που λίγοι και εκλεκτοί γνωρίζουν προς τα που οδηγεί το καράβι της Ένωσης.
Στην αρχή της οικονομικής κρίσης, ελάχιστοι είχαν αντιληφθεί την τεράστια αλλά και επικίνδυνη πολιτική και οικονομική ισχύ της Γερμανίας που αναπότρεπτα, μαζί με τον ανα-γεννημένο γερμανικό εθνικισμό, θα οδηγούσε μοιραία την Ευρώπη των Λαών σε μια Γερ-μανική Ευρώπη. Πρώτοι οι Αγγλοσάξωνες και οι Σκανδιναβοί άρχισαν να μιλούν, στην αρχή σκωπτικά αλλά αργότερα προβληματισμένοι, για την «Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία» (The Holy German Empire), υπονοώντας την Ευρωζώνη και τον απόλυτο ολιγαρχικό έλεγχό της από την μη θεσμική και συνεπώς νομικά παράνομη Εβρωομάδα (Γιούρογκρουπ). Σήμερα, στις αρχές του 2017, λίγοι στην Ελλάδα έχουν αντιληφθεί τους πραγματικούς λόγους που η Βρετανία αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη σπουδή του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλτ Τραμπ να προσεγγίσει τη Ρωσία, τις συνταρακτικές αλλαγές στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας με την άνοδο του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν ή την ανάδειξη ως υποψηφίου του σοσιαλιστικού κόμματος στις προεδρικές εκλογές αυτού του χρόνου του η-γέτη της αριστερής πτέρυγας, του Μπενουά Αμόν. Τα πολιτικοκοινωνικά ευρωπαϊκά δεδο-μένα αλλάζουν με τρομακτική ταχύτητα και για πρώτη φορά το ιερατείο της ΕΕ μιλά ξεκάθαρα για αποσύνθεση της Ένωσης και μαζί της τη μετατροπή σε εφιάλτη του πιο υπέροχου ονείρου των ευρωπαϊκών λαών. Ένα μέρος αυτών των φόβων και προβληματισμών μου προσπάθησα να αναδείξω με ένα ολιγοσέλιδο δοκίμιο που έχω εκδώσει τον περα-σμένο χρόνο. Ελπίζω πως θα μου δοθεί η ευκαιρία να συμπληρώσω στο μέλλον και άλ-λους φόβους και προβληματισμούς μου, σε συνέχεια αυτού του άρθρου, όσον αφορά στις γενικότερες επιπτώσεις στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο από τα δεινά της αναγέν-νησης του Παγγερμανισμού.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Η Ναόμι Κλάιν είναι εβραιοκαναδή δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έγινε παγκοσμίως γνωστή από το βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ» (The Shock Doctrine), μια εμπεριστατωμένη έρευνα και ανάλυση των βάρ-βαρων επιδράσεων του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία και στην αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους.
2. Τα CDS (Credit Default Swaps) ανήκουν στα παράγωγα προϊόντα των χρηματιστηριακών συναλλα-γών και θεωρούνται οι πλέον επικίνδυνοι τίτλοι για τα κράτη που εμφανίζουν δυσχέρειες αποπληρωμής των χρεών τους. Ο κάτοχος κρατικών, κυρίως, ομολόγων ασφαλίζει, με αυτά τα συμβόλαια, τα χρήματα που έδωσε για την αγορά τους έναντι μελλοντικού κινδύνου πτώχευσης του εκδότη. Σε πολλές περιπτώσεις τα ασφαλιζόμενα ποσά είναι πολύ μεγαλύτερα από το χρέος που αντιπροσωπεύουν και οι κάτοχοι των cds (όπως με τα ελληνικά ομόλογα) εύχονται ή επιδιώκουν με πολιτικά μέσα την πτώχευση του κράτους/οφειλέτη, για να αποκομίσουν τεράστια κέρδη.
Τα Subprimes είναι στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου, τα οποία δίνονται σε δανειολήπτες πολύ χαμηλού ή ανύπαρκτου εισοδήματος. Από αυτού του είδους τα δάνεια έσκασε η «φούσκα» της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ, η οποία σύντομα μεταβλήθηκε σε παγκόσμια και κυρίως ευρωπαϊκή κρίση.
Τα Hedge Funds είναι κερδοσκοπικά επενδυτικά αμοιβαία κεφάλαια τα οποία δεν διακινούνται μέσω της παραδοσιακής χρηματιστηριακής διαχείρισης και δεν υπόκεινται σε νομικούς ή διοικητικούς περιορισμούς. Είναι περίπου σαν τα κεφάλαια/«γύπες» που ψάχνουν για μακροπρόθεσμες επενδυτικές ευκαιρίες, με κεφά-λαια όμως κυρίως θεσμικών επενδυτών (π.χ. ασφαλιστικές εταιρείες, συνταξιοδοτικά ταμεία κλπ).
3. Ο Πέτερ Μπόφινγκερ είναι γερμανός οικονομολόγος και μέλος του Γερμανικού Συμβουλίου των Οικο-νομικών Εμπειρογνωμόνων. Είναι ο μόνος νέο-κεϊνσιανός οικονομολόγος ενός συμβουλευτικού κυβερνητικού συμβουλίου, στο οποίο όλοι οι υπόλοιποι διαπνέονται από νεοφιλελεύθερη (μονεταριστική) ιδεολογία. Είναι επίσης μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων.
4. Παρακολουθώ ανελλιπώς την αρθρογραφία του Romaric Godin στην μεγάλης κυκλοφορίας έγκυρη εφημερίδα «La Tribune» από το 2010. Η αναμφισβήτητη δημοσιογραφική υπευθυνότητα και εντιμότητα στις πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις του για το ελληνικό χρέος, τον έφεραν αντιμέτωπο με το εχθρικό πολιτικό κλίμα εναντίον της Ελλάδας που υπήρχε σε μεγάλη μερίδα της γαλλικής κοινής γνώμης. Τον κατηγορούσαν καθημερινά ως «πληρωμένο κονδυλοφόρο των απατεώνων Ελλήνων οι οποίοι μπήκαν στην Ευρωζώνη με κατεργαριές» (εννοούσαν το swap της κυβέρνησης Κ. Σημίτη και της Γκόλντμαν Σακς). Σταδιακά τα σχόλια των αναγνωστών διαφοροποιούνταν. Μετά το 2015, όταν και πολλοί άλλοι πολιτικοί σχολιαστές άρχισαν να διερευνούν βαθύτερα τις συνέπειες της λιτότητας στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ο Γκοντέν δικαιώθηκε απόλυτα. Αυτός ο αδιαμφισβήτητος φίλος της Ελλάδας είναι εντελώς άγνωστος στη χώρα μας. Ποτέ δεν είδα, σ’ αυτά τα έξι χρόνια της οικονομικής κρίσης, να σχολιάζεται κάποιο φιλελληνικό άρθρο του στα ελληνικά ΜΜΕ, σε αντίθεση με τα υβριστικά και ταπεινωτικά για την Ελλάδα σχόλια της «Bild», της «Die Welt» ή του «Spiegel».
5. O Régis de Castelnau χρησιμοποιεί στο άρθρο του «Allemagne: le retour de l’hubris?» την ελληνική λέξη «Ύβρις», για να υπογραμμίσει και την αναπότρεπτη έλευση της Νέμεσης. Στην Αρχαία Ελλάδα η ύβρις ήταν ένα βίαιο συναίσθημα φανατισμού, εκδικητικού πάθους και αλαζονείας και γι’ αυτό θεωρούνταν εγκληματική πράξη.
6. Το βιβλίο μου «Το Πελατειακό Κράτος», το οποίο αναλύει και τις μεταλλαγμένες πελατειακές πρακτικές στην ΕΕ, προσφέρεται δωρεάν στο Internet για ανάγνωση και εκτύπωση από την ιστοσελίδα μου: siskos-logotexnia.gr
Φεβρουάριος 2017
