ή με αφορμή την εκλογή στον Θρόνο της Ιεράς Αρχ. Αμερικής του από Προύσης κ. Ελπιδοφόρου «μικρά εξομολόγηση»…
του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου
διευθυντή έκδοσης της Πρωινής
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΆ, θα ήθελα να πω, προιδεάζοντας, δεν ξέρω αν έκαμα καλά, που αφιέρωσα τόσο χρόνο, για ένα τέτοιο ζήτημα, φτιάχνοντας σχεδόν «διατριβή» με αφορμή και μόνον ένα μικρό, και στ αλήθεια πράγματι, άνευ σημασίας γεγονός ή και ήσωνος σημασίας «ιδιωτικό περιστατικό» που αν δεν έγραφα ουδείς θα ασχολείτο… Ομως, ήταν μια καλή αφορμή αφού η πικρία και η ανγωμοσύνη, στάθηκαν ικανά εφαλτήρια για δώσουν δύναμη στην πένα και το πληκτρολόγιο αν πάρει φωτιά…
Για αυτό, και μετά ταύτα, τόσα έτη, πλήρους αφωνίας, σιωπής και απομάκρυνσης, αφήνοντας ικανό και απλετο χώρο και περιθώρειο και σε άλλους να δράσουν γόνιμα, χωρίς να επισκιάζονται, να γράψουν, να καταθέσουν προτάσεις, να ασκήσουν κριτική, γόνιμη -πράγμα σπάνιο- ή στείρα φαινόμενο που απλώνεται σα περονόσπορος στο διαδίκτυο της ομογένειας… Δράττομαι το λοιπόν, τις ευκαιρίας να θέσω και μια σειρά άλλα ζητήματα, απαντώντας εμμέσως πλην σαφως και σε φίλους, που μια 5ετια τώρα, και παραπάνω και τους ευχαριστώ για ακόμα μια φορά, επικοινωνούν μαζί μου είτε δίδοντας μου ρεπορτάζ, είτε καταθέτοντας του προτάσεις, είτε συνομιλούν μαζί μου σε ταχτά χρονικά διαστήματα, καταθέτωντας την αγωνία και τις προτάσσεις τους για το που πάει η οργανωμένα ανοργάνωτη Ελληνική κοινότητα…
Ας είναι… κάποιες απαντήσεις δίδονται με αυτό το πόνημα, που στο τέλος «καταντά» διατριβή εκμάθησης κανόνων δεοντολογίας και ήθους… εξ αφορμής λοιπόν, ενός μικρού και πράγματι ασήμαντου γεγονότος, το οποίο ούτε καν θα σκιαγραφήσω, δεν έχω πρόθεση να εκθέσω, πρόσωπα και καταστάσεις, ούτε και να μπω σε στείρες αντιπαραθέσεις με κανέναν, χορτάσαμε από αυτά, δεν το αξίζει άλλοστε η περίσταση, γεγονός που μέχρι σήμερα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα παρέμενε άγνωστο, αφού με το πόνημα αυτό, ίσως και να από δίδετε μεγαλυτέρα αξία από όσο πρέπει, αλλά πιστέψετε με ο διάβολος στις λεπτομέρειες κρύβεται τώρα…αιώνες τώρα. Από καταβολής κόσμου… Πάμε τώρα στο θέμα μας. Διαβάζοντας λίγο – λίγο, και στα επόμενα, -γιατί θα έχει μια σχερική συνέχεια το κείμενο ώστε να μη κουράζει το ολόκληρο, θα ξετυλίγεται το νήμα και εκείνοι που γνωρίζουν πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα, πολλά θα καταλάβουν και ίσως και πολύ περισσότερα, ακριβώς διότι θα μπορούν να διαβάσουν πίσω από τις γραμμές αυτές και να αποκοδικωποιήσουν πρόσωπα και καταστάσεις… Και «ο νοών νοείτω»… ή άλλως «ο έχων ώτα ακούει ακουέτω!». Πάμε τώρα στο θέμα μας.
Από τον Απρίλιο του 2006 που πήραμε την σκυτάλη αυτης της ιστορικής έκδοσης της διαδικτυακής (πλέον) ΠΡΩΙΝΗΣ και μπήκε και αυτή στην μεγάλη οικγένεια των online media που έχω την τιμή να διευθύνω εδώ και μια 15ετια, ειδικότερα όμως από το 2016 όπου βγήκε online αυτό το ιστορικό brand name με το λογότυπο της ιστορικής έκδοσης της ΠΡΩΙΝΗΣ, και λειτουργεί 24ωρες το 24ωρο, λάβαμε μια απόφαση. Μια «σκληρή» απόφαση μετά από 27 χρόνια εμπειρίας στα κοινά της ομογένειας, και 38 συναπτά έτη επαγγελματικής δημοσιογραφίας. Μια απόφαση κοινή όσοι βρισκόμαστε σε αυτό το ταξιδάκι και τούτο το συναπάντημα ιδεών, άρθρων αλλά και εις βάθος ερευνών…
Μια αναγκαία απόφαση που ελήφθη και λόγο όσων προηγήθηκαν στην Νέα Υόρκη ιδίως κατά την περίοδο 2006 – 2010, με το συνέδριο που επεχείρησε να οργανώσει η Ελληνική Ομοσπονδία ΝΥ με ψυχή τον αείμνηστο Δημήτριο Δημητρίου το 2007, αλλά και μια σειρά άλλων επιφανών ομογενών, υπόθεση για την οποία ήδη ολοκληρώνεται ένας τόμος, που συν Θεώ, θα εκδοθεί και θα παρουσιασθεί σε Αθήνα και Νέα Υόρκη το 2021, αλλά και ειδικότερα όσων συνεβησαν από τον Οκτώβριο του 2010 και 2012 με την τραγική υπόθεση των Παϊσιου & Βικεντίου. Μια απόφαση στην οποία συνέβαλα μέγιστα και όσα επακολούθησαν, για τα οποία ουδέποτε έχω γράψει ή αποκαλύψει τι, το κρίσιμο διάστημα από τον Ιούνιο του 2012 εως και σήμερα.. Εξου και η «αφωνία» που έχω επιβάλει στον Δημόσιο Λόγο (μου).
Θέλει τόλμη και μεγάλη δύναμη να ξέρεις και να μη μιλάς. Θέλει τόλμη να γνωρίζεις και να μην αποκαλύπτεις. Δεν είναι όμως του παρόντος αυτή η συζήτηση.
Περίοδος πολύ μεγάλη, από τότε, τέλη του 2013 όπου σχεδόν αυτό επιβάλλαμε την απόλυτη σιωπή στον δημόσιο Λόγο μας. Όλοι με πρώτον εμένα προσωπικά. Έτσι ατόνησαν ή και τράβηξαν το δικό τους δρόμο άλλοι καλοί φίλοι είτε, με προτροπή και πίεση μας ανοίγοντας το δικό τους προσωπικό blog, είτε ξανά γύρισαν στην σκληρή ιδιωτικότητα τους. Σεβαστόν.
Εκ τότε, από τον Οκτώβριο- Δεκέμβριο του 2013 και πιο συγκεκριμένα, τουλάχιστον από τις σελίδες τουλάχιστον της ΠΡΩΙΝΗΣ από την στιγμή που βγήκε online, πειραματικά το 2015, δεν υπήρξε ούτε προσωπική (μου) αρθρογραφία, ούτε editorial, προσωπικά δική μου ή πολύ στενών εγνωσμένα δικών και προσηλωμένα στις δικές μας αρχές και φιλοσοφία, Προσώπων, παρά μόνον σε πολύ σπάνιες και εξαιρετικές περιπτώσεις μόνον, κάποιες παρεμβάσεις.
Ούτε άλλα ρεπορτάζ, μέσα από την σελίδα της Π. Οι τόνοι χαμήλωσαν. Έπεσαν εντελώς. Πλήρης αφωνία. Τουλάχιστον μέσα από την σελίδα της Πρωινής. Στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ ή στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ ή άλλα ΜΜΕ που συνεργάζομαι ή συνεργαζόμουν μέχρι και προσφάτως, συνέχιζα αλλά μόνον ρεπορτάζ. Όχι αρθρογραφία. Όχι άποψη. Όχι θέση. Εξ άλλου γέμισε επαϊοντες η οργανωμένα ανοργάνωτη ομογένεια…
Υπήρξε πολύ σοβαρός λόγος που δεν είναι τοις παρούσης ούτε να αποκαλυφθεί…στην ώρα του θα γίνει και αυτό με «ντοκουμέντα, στοιχεία και αποδείξεις» όπως συνηθίζω να γράφω, που είναι και το βασικό moto του GreekAmericanNewsAgency ακόμα και στο λογότυπο του. Υπήρξε, και συνεχίζει, μια παρατεταμένη σιωπή εκ μέρους μου. Τουλάχιστον στα κοινά της ομογένειας.
Ειδικά από εκείνη την ημέρα που ο ιστορικός οργανισμός της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων επί παντοδυναμίας Πέτρου Γαλάτουλα και προεδρίας Ηλία Τσεκερίδη με κύρηξε, κατά πλειοψηφία, και δημοσίως, persona non grata για όσα αποκάλυπτα, με γραπτή του απόφαση «ανεπιθύμητο» στο Σταθάκειο Πολιτιστικό Κέντρο! Ω ποία «Τιμή»! Ω ποία «αναγνώριση» και τι «βαρύτιμο μετάλειο».
Ακολούθησαν πολλά… Προηγήθηκαν ακόμα περισσότερα επί προεδρίας Νικολάου Διαμαντίδη… Έγιναν πάρα πολλά που όλα, άκομα και πολύ άγνωστες πτυχές, στιγμιότυπα, αλλά και αρχεία που ουδέποτε δημοσιοποιήθηκαν ποτέ, περιλαμβάνονται σε ένα τρίτομο έργο που έχει ως βασικό και κυρίαρχο θέμα που πραγματεύεται πάντα με επίκεντρο την Ελληνική Κοινότητα της Νέας Υόρκης και τον ιστορικό οργανισμό της Ελληνικής Ομοσπονδίας-πάλαι ποτέ- Μείζωνος Νέας Υόρκης.
Έργο που περιλαμβάνει στοιχεία έγγραφα, μαρτυρίες, και άλλα ιστορικά ντοκουμέντα της περιόδου, με έμφαση στις κρίσιμες χρονικές στιγμές των ετών 1977 – 1990, 1990-1999, 2000 με 2010, 2010-2020. Γράφεται δηλαδή ακόμα και συλλέγεται πολύτιμο υλικό. Μαρτυρίες. Λαμβάνονται συνεντεύξεις. Ακόμα μου στέλνουν έγγραφα. Υλικό πολύτιμο και αξιόπιστο. Ακόμα διασταυρώνονται πολλά επί πολλών. Είναι μια δημοσιογραφική έρευνα που φιλοδοξεί να καλύψει ένα ιστορικό κενό. Με πρωτόλειο και πρωτότυπο υλικό. Αυτά όμως στην ώρα τους….
Αποφάσισα λοιπόν να μη μιλώ πλέον για τα κοινά της Ομογένειας. Άλλωστε μετά, όπως εξηγώ στην συνέχεια, της αποκάλυψης του τεράστιου ηθικού και σεξουαλικού σκανδάλου των Παϊσίου – Βικεντίου, τον Οκτώβριο του 2010, σχεδόν απέχω από τα κοινά της ομογένειας ασχέτως αν υπάρχει, και μάλιστα ακόμα περισσότερη ροή πληροφόρησης από εξίσου αξιόπιστες πηγές και κέντρα λήψης αποφάσεων.
Άφησα το ρόλο αυτό, της παρέμβασης, όπως ο κάθε ένας διατηρεί παράβατο δικαίωμα, και σε άλλα πρόσωπα. Ικανά. Ή και ικανότερα. Με μεγαλύτερη εμπειρία στα κοινά και με ιστορία. Βεβαίως με πονούσε που δεν μπορούσα, ενώ γνώριζα και γνωρίζω, να γράψω. Να αλλάξω την ροή των γεγονότων… Να επηρεασθούν επί το θετικότερον οι αποφάσεις της Ομοσπονδίας ή άλλων μεγάλων φορέων της Ομογένειας στους οποίους είχα και εξακολουθώ να έχω πρόσβαση. Και τώρα ακόμα μεγαλύτερη επιρροή, λόγω και της συνειδητά παρατεταμένης σιωπής μου/μας… Διευκολύνει πολύ η δύναμη της σιωπής. Ξέρω τι σας λέγω το καταθέτω εν πλήρη γνώση. Μπορούσα να το κάμω. Είχα και έχω το ρεπορτάζ. Δεν το έκαμα. Όχι ακόμα. Μπορούσα δηλ, όπως θα φανεί και από την συνέχεια των επόμενων 24ωρων να παρέμβουμε ακόμα και στην εκλογή του νέου Αρχ. Αμερικής. Παρακάτω τα προσεχή 24ωρα θα γίνει αντιληπτό.. Δεν το έκαμα. Ήξερα το γιατί. Συνειδητά το έπραξα. Σοβαρή απόφαση. Αλλά θα δείτε με την συνέχεια των γεγονότων έχει και βάση και ισχυρό θεμέλειο αν πρόκειται για καλό… ο Λαός λέγει Ουδέν κακόν αμειγές καλού… Κάτι συνέβη. Κρατήστε το αυτό… Θα εξηγήσω παρακάτω και αναλυτικότερα σε άλλη φάση. Πολλές φορές λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας αν δεν έλθεις αντιμέτωπος με τον πειρασμό ή αν δεν διαπεράσεις μέσα από την αμαρτία, στο Τραπέζι Της Βασιλείας του Θεού δεν μπορείς να γίνεις ομοτράπεζος…
ΜΙΚΡΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ…
Ο Θάνατος του Δημήτρη Δημητρίου το 2013 με τσάκισε. Με γονάτισε. Ήταν φίλος. Αδελφός. Ο άνθρωπος μου(μαζί με μια άλλη μικρή ομάδα φίλων που μου στάθηκαν στα πολύ δύσκολα…) αλλά ο Δημήτρης ήταν ο μεγάλος μου αδελφός. Ήταν το στήριγμα μου. Ήταν ο άνθρωπος που ξαφνικά αν είχα να εμφανιστώ μια ημέρα ερχόταν κάτω από το σπίτι και επέβαλε, να βγούμε έξω, φωνάζοντας «που είσαι; Ο Γαλάτουλας πάλι μαλακίζεται! Τι κάνεις; Γιατί δεν ήρθες? Τα άφησες ρε μικρέ ασβέ? Α ει σήκω και πάμε στου Κατσίχτη. Έλα σου έχω θέμα. Σήκω είπα…». Τέτοιες εικόνες με την φωνή του κιόλας έχω μέσα σε τούτο το αποθησαύρισμα που ετοιμάζω… και φυσικά πολλών άλλων… Υπήρξαν όμως και άλλα πολλά γεγονότα που μου επέβαλαν την σιωπή… Κάποια άλλη στιγμή ίσως μιλήσω… Όχι τώρα. Δεν είναι η ώρα…
Από την άλλη, το βαρύτιμο και πολύτιμο, όνομα της Π δεν επιτρέπει πολλά. Η δε εμπιστοσύνη της εκδότριας και ιδρύτριας της Φανής Πεταλίδη επέβαλε τον απόλυτο σεβασμό. Στην ιστορία. Στο όνομα. Εξ άλλου είπα σιωπή για τα κοινά αλλά όχι γενική σιωπή! Υπάρχει η προσωπική μου σελίδα η οποία αν μη τι άλλο ενημερώνεται, τουλάχιστον σε ότι αφορά την αρθρογραφία μου στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ ή αλλού. Βεβαίως και εκεί με μια ματιά θα διπαιστωθεί ότι τουλάχιστον από τα μέσα του 2018, και εκεί επεβλήθει πάλι σιωπή… ή καλύτερα για να ακριβολογώ με την άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία και μετά απο πολύ συγκεκριμενα γεγονότα, το 2016, αποφάσισα να μην γράφω… Τουλάχιστον με άποψη και κυρίως να μην αποκαλύπτω όσα γνωρίζω.
Εξ άλλου η μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα για τα τεκταινόμενα στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών από τα τέλη του 2012 εως και τα μέσα του 2016 στην Ελλάδα κατά κοινή ομολογία άλλαξε πολλά…και μέσα στην ΕΥΠ αλλά και για πρόσωπα της ΕΥΠ. Αυτό πορκύπτει και από πρακτικά των συνεχών δικών που είναι σε πλήρη εξέλιξη στην Αθήνα… Και εδώ επίσης σταματώ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ… αύριο το επόμενο
